บทที่ 7

กำแพงหัวใจที่ฉันพยายามก่อมันเอง

          P: ลูกหมี

            “ถามจริง วัน ๆ นายทำอะไรบ้าง นอกจากวิ่งตามกวนฉันทุกวันแบบนี้”

            นั่นคือคำถามที่ฉันหลุดถามไปเมื่อวานก่อน ระหว่างนั่งกินข้าวกับคลาสสิคตอนเราหนีออกมาจากงานเฟรซซี่ เลยเป็นเหตุให้ฉันมายืนอยู่หน้าสนามบาสทั้ง ๆ ที่วันนี้เป็นวันเสาร์     ควรจะนอนตื่นสายอย่างขี้เกียจอยู่บนเตียง นี่มันเพิ่งจะแปดโมง! =[]=  เพราะเขาแหละเป็นคนนัดฉันมาดูกิจวัตรประจำวันของเขา ซึ่งฉันไม่ได้อยากจะรับรู้เลยสักนิด!  แต่ฉันก็ยอมมาตามนัดของอีตานี่อยู่ดี คนดีไหมล่ะ ? >0<

            “พี่ลูกหมี! ทางนี้ครับ มาตรงนี้เร็ว” คลาสสิคกวักมือเรียกฉันอยู่ในสนาม ทำท่าเหมือนเรียกหมาเชียวนะย่ะ! ฉันไม่ใช่หมา =0= แต่ฉันก็เดินเข้าไปหาเขา ในมือของเขาถือลูกบาสไว้ด้วย อาจเพราะวันนี้ไมใช่วันปกติเลยไม่มีใครมาใช้สนาม ฉันเหลือบมองชุดกีฬาของเขาที่มันดีต่อใจชะมัด >[]< 

            ไม่ได้ ไม่ได้ จะมาอ่านกินเขาทำไมกันเล่า

            “พี่มาสาย 1 นาทีแหนะ” เขาทักตอนที่ฉันนั่งลงตรงม้านั่ง กล้าพูดดด! แหม แค่หนึ่งนาทีก็คิด

            “ฉันก็ต้องแต่งหน้าทำผมบ้างสิ ไม่รู้รึไงว่าผู้หญิงแต่งตัวนาน” ฉันว่า ทั้งที่จริง ๆ ฉันไม่ได้แต่งหน้าทำผมอะไรหรอก มาด้วยสภาพหน้าสดใหม่จากเตาเชียว -0-

            “นี่แต่งแล้วเหรอครับ” เขาเลิกคิ้วอย่างไม่เชื่อ อ้าว หมอนี่พูดจาวอนเตะแต่เช้าเลยนะ เขาคงเห็นว่าฉันขมวดคิ้ว เขาเลยยิ้มกวน

            “ฮ่า ๆ ล้อเล่นน่า พี่แต่งหรือไม่แต่งก็น่ารักอยู่ดีแหละครับ ธรรมชาติบริสุทธิ์” เขาบอก แต่ฉันว่ามันฟังดูแปล่ง ๆ ตกลงเขาชมหรือแอบจิกฉัน ธรรมชาติบริสุทธิ์นี่จะหมายถึงฉันบ้าน ๆ ป่า ๆ รึเปล่าย่ะ ฉันไม่ใช่นางไม้นะ =0=

            “แล้วนายนัดฉันมาวันนี้ จะไปทำอะไรบ้างอ่ะ ?” ฉันถามขึ้น เขาก็โชว์พาวโยนลูกบาส ด้วยมือเดียวลงห่วง ว้าววว ฉันควรจะปรบมือแปะ ๆ ให้เขามะ เขาหันมาทำหน้าหล่อปานเทพบุตร

            “ผมจะพาพี่ไปห้องสมุดครับ แต่ก่อนที่จะไป พี่นั่งดูผมโชว์สกิลการเล่นบาสอวดพี่ก่อนละกัน ^^ ผมไม่ได้เล่นให้ใครดูง่าย ๆ นะ” เขาทำท่าทางภูมิอกภูมิใจ ฉันมองกล้ามแขนขาว ๆ ชวนขบกัดของเขาอย่างน้ำลายไหล  ...เอ๊ย ! ไม่ใช่ ฉันมาแสดงความหื่นทางความคิดใส่เขาทำไมเนี่ยยย =3= สติ ๆ

            “ทำไมต้องไปห้องสมุดด้วยล่ะ” ฉันสงสัยมากถึงมากที่สุด ทุกคนก็สงสัยเหมือนฉันใช่ไหม

            “ก็มันเป็นที่ที่พี่ชอบ” คำพูดสั้น ๆ ที่เหมือนไม่มีอะไร แต่ความหมายของคำมันก็ตรงตัวอย่างชัดเจน ...ราวกับว่าเขาอยากทำทุกอย่างที่ฉันชอบเท่านั้น....

            ...เขาเอาฉันไว้เป็นจุดศูนย์กลางของเขา คิด ๆ ดูแล้ว ช่างโรแมนติกอะไรขนาดนี้ =[]=

            “ทำไม ไม่ลองไปที่ที่นายชอบบ้างล่ะ ไปก่อนไปห้องสมุดก็ได้ มีที่ไหนที่นายชอบไป หรืออยากไปไหม” ฉันลองถามดู จะว่าไปแล้วฉันเองก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวเขามากเลยแฮะ ทั้งเรื่องอะไรที่เขาชอบ หรือปกติเขาทำอะไร แต่ก่อนตอนเรียนมัธยมเขาเป็นยังไง ฉันไม่รู้จักแม้แต่นิดเดียว

            ฉันชะงักกับความคิดตัวเอง นี่ฉันกำลังอยากรู้จักมุมต่าง ๆ ของคลาสสิคเหรอ

            “เมื่อกี้! พี่ถามเรื่องของผมเหรอ 0____0”  เขาทำหน้าตาตื่นเต้น จะทำหน้าแบบนั้นทำไม ก็แค่ถามเอง

            “ใช่ นายก็ได้ยินชัดนี่ - -^” ฉันตอบ เขาดูดีใจแปลก ๆ เหมือนเด็กน้อยได้รับความสนใจ คลาสสิคพูดตอบกลับพลางเดาะลูกบาสลงพื้น

            “เวลาเลิกเรียน ผมมีอยู่ที่หนึ่งที่ชอบไปบ่อยมาก” เสียงเข้มพูด

            ให้ฉันเดานะ ฉันว่ามันคงไม่พ้นร้านเกมแน่นอน! ผู้ชายมีอะไรให้เดายากกัน >0< สำนักลูกหมี ขอยืนยันคำตอบสุดท้าย!!

            “ผมชอบไปร้านเกม” นั่นไง!! แล้วฉันก็ทายถูก ทำไมซื้อหวยฉันไม่แม่นอย่างงี้บ้าง >___< เหอะ ๆ การพนันเป็นสิ่งผิดกฎหมายไม่ควรไปซื้อคนเดียว แต่ควรไปซื้อหลาย ๆ คน เอ๊ย ไม่ใช่แล้ว !

            1 ชั่วโมงผ่านไป

            ฉันที่นั่งมองคลาสสิคชู้ทบาสลงห่วงด้วยท่าทีคล่องแคล่วว่องไว และเล่นอยู่คนเดียวจนพอใจ เขาก็เอาลูกบาสไปเก็บไว้แถวใต้แป้น ซ่อนไว้เหมือนเด็กน้อยกลัวของหายไม่มีผิด ฉันกับเขาเดินออกมาจากสนามบาส ฉันเหลือบสายตาไปมองคลาสสิคที่มีเหงื่อไหลเป็นหยด ๆ 0X0 ช่างเซ็กซี่จริง ๆ นี่ฉันไม่ได้เป็นผู้หญิงหื่นโรคจิตนะ ! ขอแก้ข่าวก่อน >[]<  แค่อาหารของสายตาเท่านั้น จริงจริ๊งงง เด็กหนุ่มมันกรุบกริบดีจัง ว๊ายยย ดูเส้นเลือดตามแขนเขาสิ

            “พี่กลืนน้ำลายทำไมครับ หิวน้ำเหรอ ?” เสียงทุ้มดังขึ้นเรียกสติยัยบ้าอย่างฉันที่กำลังจะงาบเขาด้วยสายตาซะแล้ว T[]T โอ๊ะ ลวนลามด้วยสายตาจะโดนปรับหรือจับไหม แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะเอ่ยปากอะไร เสียงผู้หญิงแหลมปรี๊ดก็ดังขึ้นซะก่อน

            “คลาสสิค! นายจริงด้วย! ไม่ได้เจอกันตั้งนานแหนะ มาทำอะไรที่นี่ มาเล่นบาสเหรอ” เธอกระโดดเกาะแขนของคลาสสิคอย่างสนิทสนม อีตาคลาสสิคก็ทำตาโต แล้วหันมามองหน้าฉันเหมือนคนทำความผิด =___= ประสาทการรับรู้ฉันไวนะ!! อย่ามาดูถูก เซ้นท์ของฉันแรงนะ

            “แล้วนี่ไพลิน....” เธอจะพูดต่อ คลาสสิคเลยพูดขึ้นแทรกก่อน เมื่อกี้ฉันได้ยินแค่คำว่า ไพลินเอง อะไรไพลิน ชื่อยาเหรอ ?

            “เออ พี่ลูกหมี เดี๋ยวยืนรอผมอยู่ตรงนี้แป๊ปหนึ่งนะครับ กุ๊กมาคุยกับเราตรงนี้” คลาสสิคหันมาบอกฉันก่อนจะแกะมือยัยผมสั้นที่เกาะเป็นปลิงออก แล้วเดินนำเธอไปอีกทาง ฉันมองตามด้วยความรู้สึกแบบว่า ...หงุดหงิด ! ทำไมฉันถึงรู้สึกไม่ชอบเวลามีใครมาเกาะแกะเขาเลย ลูกหมี นี่เธอกำลังคิดอะไรอยู่

            แล้วคุยตรงนี้ไม่ได้รึไงกัน ทำไมต้องทำท่าเหมือนมีความลับด้วย! แม้ฉันอยากจะรู้แต่ก็ไม่ใจกล้าพอที่จะไปแอบฟัง =[]=  แต่คลาสสิคก็ไม่ได้คุยกับยัยผมสั้นอะไรนาน ไม่ถึงหนึ่งนาที ยัยผมสั้นก็เดินกลับมา จังหวะที่เธอกำลังจะเดินผ่าน เธอแสยะยิ้มใส่ฉัน =,,,= ทำไมรู้สึกไม่ค่อยถูกชะตากับเธอเลยแฮะ

            “อย่าคิดว่าเธอจะมีความสุข” ประโยคที่ฟังแล้วจงใจหาเรื่องกันชัด ๆ ฉันกระตุกยิ้มคืน แล้วตอบกลับไป

            “ฉันเชื่อว่าฉันจะมีความสุขแน่นอน” เธอชักสีหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินจากไป เหอะ ให้เดานะว่า หล่อนคงเป็นกิ๊กเก่าของคลาสสิคหรือไม่ก็คนเคยร่วมโรงเรียน ทำมาเป็นหาเรื่องคนอื่น ชิ ฉันหันไปมองคลาสสิคที่เดินกลับมาหาฉัน เขายิ้มออกมานิด ๆ รอยยิ้มที่เป็นเอกลักษณ์ของเขาเหมือนตัวทำลายกำแพงหัวใจของฉันช้า ๆ เลย ... ฉันว่าฉันแพ้รอยยิ้มของหมอนี่

            @เกมเซนเตอร์

            บรรยากาศเงียบระหว่างเราสองคนที่ไม่พูดจากันตั้งแต่เดินเข้ามาในนี้ ทั้ง ๆ ที่นี่เป็นศูนย์เกมเซนเตอร์ แหล่งรวมเกมมากมายหลายชนิด ควรจะตื่นเต้นสิ ...ก็เขาเองแหละที่เงียบ! ฉันก็เงียบ สรุปต่างคนต่างเงียบ =0= และคนที่เอ่ยทำลายความเงียบก็คือ ...คนแลกเหรียญเกม

            “จะแลกเหรียญเกมกันไหมคะ?”  เธอถามขึ้นพลางมองว่า ไอ้สองคนที่มายืนทำหน้านิ่งอยู่หน้าโต๊ะแลกเหรียญ จะมายืนทำไม -0-

            “แลกค่ะ” ฉันตอบและหากระเป๋าเงินแต่ก็มีมือหนายื่นเงินไปให้กับคนแลกเหรียญซะก่อน ไม่ใช่ใครที่ไหนไกลหรอก ก็คลาสสิคนั่นแหละที่เป็นคนจ่าย

            “ผมออกให้เองครับ เอามาร้อยหนึ่งเลยครับ” เขาบอกฉันแล้วหันไปบอกคนแลกเหรียญ โห ใจป้ำจริง ๆ เขาคลี่ยิ้มออกมา ทำให้ฉันแอบโล่งนิดหน่อยที่บรรยากาศไม่ได้อึมครึมเหมือนเมื่อกี้

            “ขอบคุณ ไว้จะออกเงินคืนให้นะ” ฉันบอก ส่วนสายตาก็มองหาเครื่องเล่น “นายอยากเล่นอะไร” ฉันถามขึ้นกับคลาสสิคที่กำลังมองไปที่เครื่องยิงปีศาจเอเลี่ยนจากต่างโลก >0< โอ๊ะ ฉันช๊อบชอบเกมนี้ ยิงมันส์โคตร อย่าบอกนะว่าเขาก็ชอบเหมือนกัน ^[]^

            “พี่สนใจอันไหนครับ ผมตามใจพี่” เสียงเข้มว่า โอ๊ย ฉันอยากจะเอาไม้มาทุบหัวเขาจริง ๆ! มีแต่ตามใจฉันอยู่นั่นแหละ พ่อสุภาพบุรุษแห่งชาติ !

            “ไม่ต้องมาตามใจฉันเลย เอาตามที่นายชอบบ้างเหอะ นี่เป็นสถานที่ที่นายชอบ ว่ามาเลย! เห็นมองอันนั้นอยากเล่นใช่มะ” ฉันบอกแล้วใช้นิ้วชี้ไปที่เครื่องเล่นเอเลี่ยนนั่น ที่ฉันก็เล็งไว้ตอนแรกเหมือนกัน มีปืนสองกระบอกด้วย เล่นเป็นคู่กันได้

            “พี่รู้ได้ไงว่าผมอยากเล่นอันนั้น 0[]0 แล้วพี่เล่นเกมพวกนี้ได้เหรอ มันเป็นเอเลี่ยนนะพี่”

            เขาพูดอึ้ง ๆ ก็นายจ้องซะขนาดนั้น ใครก็รู้ว่าอยากเล่น แล้วเอาตรรกะไหนมาวัดว่าผู้หญิงเล่นเกมพวกนี้ไม่ได้ >__< ไม่อยากจะคุย ว่าฉันนี่แหละผู้ครองสติการยิงเยอะที่สุดดด! ขออนุญาตอวดความสามารถในการเล่นเกม โฮะ ๆ

            “มาดวลกันได้ ว่าใครมันจะแน่กว่ากัน ^^” ฉันยักคิ้วกวนพร้อมพูดจาท้าทายเขาอย่างกล้าหาญ = =^ หวังว่าฉันจะยังเล่นได้เซียนเหมือนเดิมนะ คลาสสิคกระตุกยิ้มรับคำท้า

            “รู้สึกคันไม้คันมือขึ้นมาซะแล้วสิครับ อยากรู้ว่าพี่จะเซียนแค่ไหน ^____^” เขาหัวเราะในลำคอแล้วเดินนำไปที่เครื่องเล่นยิงปีศาจเอเลี่ยน ฉันกับเขาจับปืนคนละกระบอกให้ถนัดมือ คลาสสิครับหน้าที่หยอดเหรียญใส่เกม ส่วนฉันก็รอเกมสตาร์ท บอกเลยว่าพร้อมมากกก! >[]<

            ARE YOU READY หน้าจอแสงสีฟ้าขึ้นมาเป็นสัญญาณเริ่มสงคราม นี่ฉันไม่ได้เล่นเกมนี้มานานแค่ไหนแล้ว ฉันหันไปมองคลาสสิคที่ยกยิ้มนิด ๆ =0= แต่ก็แทบทำให้โลกของฉันวิ้ง ๆ ออร่าเขากระจายมาก ท่าเขาจับปืนฉันรึว่าบอดี้การ์ดหล่อระดับ 10 ดาว เหมือนหลุดออกมาจากหนังมาเฟียชัด ๆ

            เมื่อเกมเริ่มฉันกับคลาสสิคก็กระหน่ำยิงเอเลี่ยนอย่างบ้าคลั่ง เอฟเฟคเสียงดังกระหึ่มบวกกับเสียงโวยวายของฉันที่ตะโกนว่า ไอ้เอเลี่ยน!! ฆ่ามันนนน ย๊ากกก!! =[]= ฉันอินจัด ฉันกระโดดโลดเต้นไปมา ต่างกับคลาสสิคที่ยืนยิงด้วยความเท่ห์ เขาหันมาหัวเราะท่าทีของฉันอย่างพอใจ ฉันยิ้มกว้างกลับให้เขาโดยที่ไม่รู้ตัว เพราะกำลังสนุกกับเกมอย่างเมามันส์

            30 นาทีต่อมา

            “แฮ่ก ๆ ฉันเหนื่อยแล้ว...นายล่ะเหนื่อยยัง?” ฉันหายใจหอบพยายามสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อเรียกอากาศ อย่าเพิ่งคิดอะไรกันไปไกลนะทุกคนนนน! (ใครเขาพากันคิดย่ะ?) ฉันกับเขาเล่นเกมต่อเนื่องจนเหรียญหมดกระเป๋าของคลาสสิค >___< เกมนี้มันส์มากแบบลืมโลก จนคนที่เดินผ่านไปมา รีบจูงลูกหลานของพวกเขาให้ห่างจากฉันที่ยืนเต้นแรงเต้นกายิงเอเลี่ยนอยู่ทันที =0=

            “ก็ไม่เหนื่อยเท่าไหร่ แต่ถ้าจะให้เล่นอีก ผมคงไม่มีให้พี่แล้วนะครับ ผมให้ไปหมดแล้ว” เขาโชว์กระเป๋าเงินให้ดูอย่างขำ ๆ ฉันเลยหลุดหัวเราะ เขาใช้เงินของเขาไปซื้อเหรียญมาให้ฉันเพิ่มโดยที่ไม่ทักท้วงสักคำว่า เงินตัวเองหมดไปกับเกมยิงปีศาจบ้าคลั่งเมื่อกี้

            “กี่โมงแล้วอ่ะ เราไปหาอะไรกินกันเหอะ” ฉันถามขึ้น เพราะรู้สึกว่าท้องเริ่มดังโครกครากขึ้นมาละ =,,,= เขายกนาฬิกาข้อมือลายหมีน้อยของเขา อยากจะถามจริง ๆ ซื้อมาจากร้านไหน จะไปหาซื้อมาใช้บ้างมันน่ารักคิขุอะโนเนะดี >0<

            “กำลังจะบ่ายโมงแล้วล่ะครับ” เขาบอกแล้วพูดต่อ “งั้นเราไปหาอะไรอร่อย ๆ กินกันดีกว่า” เขาว่า ฉันเลยพยักหน้าเห็นด้วย เพราะตอนนี้หิวจนแทบจะเห็นหน้าของคลาสสิคเป็นอาหารแล้ว!

            สรุปพวกเราก็ได้ไปกินไก่ KFC บริการด้วยใจใส่ใจทุกอนูสัมผัส >--<  ฉันว่าอันหลังไม่เกี่ยว เมนูนี้อีตาคลาสสิคเป็นคนเลือกเองแถมยังโฆษณาราวกับว่าเป็นทายาทเจ้าของกิจการมาเองยังไงยังงั้นแหละ การไปเที่ยวเล่นกับเขาวันนี้มันทำให้ฉันรู้สึกว่าได้รู้จักเขาในมุมต่าง ๆ มากขึ้น ...ฉันคิดว่างั้นนะ

            @ห้องสมุดมหาวิทยาลัย

            หลังจากกินข้าวจนอิ่มแปล้แล้ว เวลาก็ล่วงไปถึงบ่าย 3 ฉันมองสถานที่ตรงหน้าที่เขาพาฉันมา นี่เขาพาฉันมายืนเด๋อด๋าอะไรอยู่ข้างนอกห้องสมุดมหาวิทยาลัย! =0= ก็วันนี้มันวันเสาร์มันก็ต้องปิดเซ่

            “นายรู้รึเปล่าว่าวันนี้ห้องสมุดมันปิดน่ะ?” ฉันถาม เขายกยิ้มอารมณ์ดี =3= และไม่ได้ตอบในสิ่งที่ฉันถาม

            “ผมก็ไม่ได้ว่าจะพาพี่เข้าไปในห้องสมุดซะหน่อย ...มาตรงนี้สิครับ” เขาเดินเข้าไปตรงหน้าต่างห้องสมุดที่ไม่ได้ล็อคกรไว้ เขาเอื้อมมือไปเลื่อนเปิดออก หมอนี่จะไปเปิดทำไมกันล่ะเนี่ย เอ๊ะ หรือเขาจะขโมยหนังสือ !

            “คิดอะไรอยู่อีกแล้วครับนั่น ผมบอกพี่แล้วใช่ไหมว่าเวลาพี่คิดอะไร มันชอบออกมาทางหน้าตาอ่ะ” เขาขำแล้วเอามือไปท้าวกับหน้าต่างที่เขาเพิ่งเปิด =[]= โอ๊ะ แล้วเวลาฉันคิดอะไรลวนลามเขาไปเขาจะรู้ไหมนะ  ฉันเห็นเขามองเข้าไปในห้องสมุดด้วยแววตาที่มันดูอ่อนโยนมาก จะว่าไปแล้ว ตอนนั้นเขาก็โดดเขามาจากทางนี้นี่นา       

            “ทำไมนายดูให้ความสำคัญกับห้องสมุดจังเลย” ฉันถาม เพราะแทบทุกครั้งเลยที่เขามักจะเอ่ยถึงห้องสมุดบ่อย ๆ เขาหันหน้ามาสบตาฉัน แววตาคมเข้มที่จ้องมองเหมือนจะทะลุเข้าไปในหัวใจ =__= พูดเวอร์ได้อีก มันทำให้ใจของฉันเต้นตึกตักขึ้นมา และเมื่อได้ฟังคำตอบจากปากเขา หัวใจฉันยิ่งเต้นอย่างบ้าคลั่ง

            “เพราะมันทำให้ผมได้มาเจอพี่อีกครั้ง...และตกหลุมรักซ้ำอีกครั้งยังไงล่ะครับ” ฉันถึงกับเหวอ กับคำสารภาพตรง ๆ ที่เขาใช้ >///< โอ๊ยยย แล้วฉันควรจะทำหน้ายังไง

            แชะ! ระหว่างที่ฉันกำลังประท้วงกับตัวเองในใจก็ลืมมองว่าคลาสสิคยกกล้องมือถือขึ้นมาถ่ายรูปฉันไว้ซะแล้ว =^=  ใครอนุญาตให้มาถ่ายรูปคนสวยย่ะ

            “พี่รู้ไหม ว่าผมโคตรหลงรอยยิ้มของพี่เลย” ตู้มมม! ไม่ใช่เสียงอะไรแถวนี้ระเบิด แต่มันคือหน้าของฉันเอง โอ๊ยยย ฉันรู้สึกว่าหน้าร้อนวูบขึ้นมาเหมือนคนเสียการควบคุมเมื่อเจอคลาสสิคมองจ้องพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

            “ฉันไม่ได้ยิ้ม!!” ฉันปฏิเสธเสียงแข็งทั้ง ๆ ที่รู้ตัวเองอยู่ว่า กำลังหุบยิ้มไม่ได้ อ๊ากกก -///-

            ทำไมฉันต้องมาแพ้ทางรุ่นน้องอย่างเขาด้วย! รุกก็รุกหนัก ตามติด แถมไม่มีท่าทีที่จะถอยด้วย แล้วกำแพงหัวใจที่ฉันพยายามก่อมันเอง มันใกล้จะพังลงรึยัง....ขนาดฉันก็เองยังไม่รู้เลย

            เขาหัวเราะพอใจกับการแกล้งฉัน แถมฉันเพิ่งรู้เหตุผลที่เขาพามาห้องสมุด คือ เขาพาฉันมาถ่ายรูปเล่น! =[]= บางทีฉันก็ตามไม่ทันกับความคิดของเขา ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ในหัวบ้าง ฉันโดนคลาสสิคจับถ่ายรูปตามมุมนั้นมุมนี้ ดูเขาจะแฮปปี้มากที่ได้ถ่าย

            ฉันว่าบางที...กำแพงที่ฉันสร้างขึ้นอาจจะกำลังสั่นคลอนอยู่ก็ได้...

            เช้าวันจันทร์

            @มหาวิทยาลัย

            ฉันไม่ได้คุยกับคลาสสิคเลยตั้งแต่เจอกันครั้งล่าสุดวันเสาร์ ที่น่าแปลกใจคือ เขามักจะส่งข้อความนู่นนี่นั่นมากวนฉัน แต่นี่หายเงียบ... เอ๊ะ แล้วฉันจะไปพะวงเกี่ยวกับเขาทำไมกันเล่า วันนี้ฉันรู้สึกว่าใจมันหวิว ๆ ยังไงไม่รู้

            เป็นความรู้สึกที่ฉันไม่ชอบเอาซะเลย

            “ลูกหมี! เฮ้อ เธอนี่เดินเร็วเป็นบ้า กว่าจะวิ่งตามทัน!” เสียงของตาลดังขึ้น ตามมาด้วยเจ้าตัวที่วิ่งหอบแฮ่ก ๆ ตรงหน้าฉัน ตาลเสยผมสั้นที่ยาวระต้นคอนิด ๆ เพิ่มความหล่อ ว๊ายยย นี่เพื่อนของฉันหล่อขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน >__<

            “อย่าจ้องฉันแบบนั้น ฉันไม่เปลี่ยนใจไปชอบผู้หญิงหรอกนะ เสียใจด้วย” เธอว่าขำ ๆ พร้อมกระตุกยิ้มขยิบตา

            “ยัยบ้า! ไม่ลองหน่อยเหรอ เผื่อมันจะรุ่งนะ >[]< กิ้ว ๆ” ฉันเล่นมุขคืน ตาลถึงกับส่ายหน้าเอือม ประมาณว่าคบกับเพื่อนอย่างฉันมาได้ยังไง ถ้าจะต๊องขนาดนี้ เหอะ ๆ >0< เธอเอาแขนมาคล้องคอฉันเข้าไปหา ก่อนเสียงเอะอะโวยวายจะดังขึ้นตรงหน้าเรา แถมยังมีประชากรไทยมุงอยู่หน้าบอร์ดประชาสัมพันธ์อีก =,,= เขาทำอะไรกัน

            และฉันก็ไม่รีรอที่จะลากตาลไปดูอย่างสนใจ พอเดินเข้าไปใกล้ฉันก็ถึงกับชะงักกับรูปที่แปะอยู่ที่บอร์ด แม้ฉันจะสายตาสั้นหน่อย ๆ แต่ตัวหนังสือกับภาพก็ชัดเจนพอที่ฉันจะอ่านมันออก หัวข้อที่พาดอยู่ทำให้ฉันใจชาวาบขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุไปถึงขั้วหัวใจ

            “คลาสิคหนุ่มหล่อที่ไม่ควรได้ตำแหน่งเดือนมหาวิทยาลัย เขาพาสาวไปฝากครรภ์”

            “ทุกคนเห็นแล้วใช่ไหมว่า มันเป็นยังไง?! ไงล่ะคนแสนดีขี้เล่นขวัญใจของสาว ๆ” เสียงของว่านดังขึ้นเหมือนโทรโข่งกระจายข่าว นักศึกษาคนอื่นก็พากันซุบซิบว่ามันเป็นเรื่องจริงรึเปล่า

            สมองของฉันเหมือนเบลอไปชั่วขณะ แล้วนี่เขาได้ตำแหน่งเดือนด้วยเหรอ ฉันเพิ่งรู้ แต่ฉันก็ไม่ได้จะสนใจอะไรเรื่องนั้นไปมากกว่า ภาพตรงหน้า ถ้าเขาทำจริง ๆ ... ฉันไม่จำเป็นต้องสนใจก็ได้ ...ทั้ง ๆ ที่คิดแบบนั้นแต่น้ำตาเจ้ากรรมที่ฉันชอบซ่อนมันไว้เวลาอ่อนแอก็ไหลออกมาอย่างง่ายดาย

            “ลูกหมี เป็นอะไรไป” ตาลที่ยืนอยู่ข้างกันถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

            แควก !!! แควก !! เสียงฉีกกระดาษออกจากบอร์ดด้วยฝีมือของฟาย ที่เดินมาพร้อมกับคลาสสิค กับคำประกาศของฟายที่ทำให้ฉันตาโต

            “นั่นมันป้าของคลาสสิค! จะเล่นงานใครก็หัดศึกษามาก่อนบ้างนะ จะได้ไม่หน้าแตกทีหลัง!” ฟายพูดขึ้น คนที่มุงกันอยู่ก็ถึงถอยกรูออก ห๊ะ...อะไรนะ ป้าของคลาสสิค

            ฉันสบตากับเขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา T[]T คลาสสิคดูตกใจมากที่เห็นน้ำตาของฉัน ฉันเอามือแตะหน้าของตัวเองก่อนจะรีบวิ่งหนีไปจากตรงนี้ด้วยความอาย! อ๊ากกก นี่ฉันร้องไห้ออกมาเพราะเห็นภาพเขาอยู่กับคนอื่น ฉันก็เจ็บปวดใจ แถมยังขาดสติอีก

            T___T โอ๊ยยย น่าอายที่สุด หึงเขากับป้า ...เอ๊ะ หึง =0= 

            ตุบ ๆ ตุบ ๆ ฉันยังคงวิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่สนใจ แต่ฝีเท้าหนาก็วิ่งตามไล่กวดฉันมาติด ๆ ฮือออ นายจะวิ่งตามมาทำไมกันนน!!! ฉันไม่อยากจะยอมรับว่า ฉันเผลอใจให้อีตาบ้าสายรุกนี้ไปแล้วจริง ๆ ใช่ไหม!

            หมับ ! และลูกหมีน้อยอย่างฉันก็หนีไม่พ้นเสืออย่างเขาที่จับฉันทันจนได้

            “ปะ...ปล่อยนะ!” มือหนาคว้าข้อมือของฉันแล้วดึงเข้าไปปะทะกับอกแน่นของเขา มือซ้ายของเขาเลื่อนมาล็อคเอวฉันอย่างมือไว เพื่อกันฉันหนี เฮือก!...ฉันอยู่ใกล้เขาจนได้กลิ่นน้ำหอมที่ฉันจำได้ดี  T///T

            เขาหายใจหอบอยู่ใกล้ ๆ หูของฉัน งื้อออ ออกไปห่าง ๆ ฉันได้ไหมมม ฉันกำลังจะสติแตก!! ระหว่างที่กำลังวุ่นวายใจ เขาก็หมุนตัวฉันให้หันไปเผชิญหน้ากับเขา

            มือหนายกมือขึ้นมาลูบคราบน้ำตาของฉันอย่างแผ่วเบา เขากระตุกยิ้มเหมือนจงใจกวน

            “พี่ร้องไห้แบบนี้ รู้ไหมว่ามันทำให้ผมมีความหวังมากแค่ไหนกัน ผมขอคิดเข้าข้างตัวเองเลยได้ไหม ว่าพี่หึง ^^” เหมือนกับฉันขายตัวเองชัด ๆ เลยเมื่อกี้ ฮือออ แล้วฉันจะปฏิเสธเขายังไงกันเล่า

            “...........” ฉันไม่ตอบพร้อมกับหลบตาเขา T0T อยากจะหายตัวไปจากตรงนี้

            “หึงใช่ไหม?” เขาถามย้ำเหมือนอยากจะให้ฉันยอมรับให้ได้! เหอะ ๆ ฉันไม่ยอมรับหรอก =__=

            “ฉัน...ไม่ได้หึงอะไรซะหน่อย แค่ฝุ่นมันเข้าตา!” ฉันหน้าด้านปฏิเสธแถสุดฤทธิ์ เขายกยิ้มมุมปาก

            “พี่นี่มันดื้อชะมัด” เขาว่าพึมพำแต่ฉันก็ได้ยินชัดเจน! กล้าดียังไงมาว่าฉันดื้อออ -0-

            “ฉันไม่ได้ดื้อ....อ๊ะ!!” ฉันสะดุ้งพร้อมกับเซไปตามแรงดังของคลาสสิคที่เอามือมาโอบรอบคอของฉัน ราวกับโลกหยุดหมุน แขนขาอ่อนแรงทุกทีเมื่ออยู่ใกล้เขา ใบหน้าเล็ก ๆ ของฉัน พูดให้ดูน่ารักตะมุตะมิ >__< ซบลงตรงไหล่ของเขาพอดิบพอดี

            “พี่เริ่มรักผมแล้วใช่ไหม” เขาถามเหมือนไม่ต้องการให้ฉันตอบตอนนี้ เพียงแค่เปรยขึ้นมาก็เท่านั้น ฉันที่ยืนแข็งทื่ออยู่ในอ้อมกอดของเขาก็ได้แต่ซบหน้าอยู่ตรงอกของเขาไม่ขยับไปไหน ....ทำให้ฉันรู้สึกอยากหยุดเวลาดี ๆ แบบนี้ไว้ให้อยู่กับฉันนาน ๆ จัง...

            แต่นั่นมันก็แค่ในความคิดเท่านั้น เมื่อจู่ ๆ ก็มีเสียงกรีดร้องทำให้ฉันกับคลาสสิคสะดุ้งออกจากกัน

            “คลาสสิค...เพราะยัยนี่เหรอ คลาสสิคถึงรับรักไพลินไม่ได้! คบกับไพลินไม่ได้ ทิ้งไพลินมาอย่างนี้!!” ผู้หญิงที่กำลังกรีดร้องพูดขึ้นราวกับไม่มีสติ เธออยู่ในชุดคนไข้แถมในมือยังถือมีดมาอีกด้วย เธอชื่อไพลิน คนที่เพื่อนของเขาพูดถึงวันนั้น คลาสสิคดึงฉันให้มาอยู่ข้างหลังเขาทันที

            “ไพลิน! เธอมาที่นี่ได้ยังไง แล้วเธอรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่” คลาสสิคถาม ฉันมองเธอที่จ้องฉันด้วยสายตาที่หน้ากลัวมาก

            “แก! แย่งคลาสสิคไปจากฉัน!!” เธอพุ่งเข้ามาผลักคลาสสิคออกจากฉันโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว เหตุการณ์มันเกิดขึ้นรวดเร็วมาก ฉันเบิกตากว้างเมื่อเธอหันขวับมาหาฉันเหมือนคนคลุ้มคลั่ง 0___0 กรี๊ดดด ปลายมีดแหลมคมพุ่งมา T^T ฮือออ ฉันหลบไม่ทันแน่ ๆ

            ฉึบ!!! ฉันเอามือป้องหน้าของตัวเองไว้ก่อนจะตาโตเมื่อคลาสสิคใช้มือข้างขวาของเขากำปลายมีดแหลมไว้ กลิ่นคาวเลือดไหลจาง ๆ ออกมาทันที

            เขาผลักไพลินให้ล้มลงพร้อมกับโยนมีดออกไปให้ห่างจากเธอ ฟายกับตาลวิ่งมาอย่างตกใจเมื่อได้ยินเสียงโวยวายของคลาสสิค

            “เธอไม่มีสิทธิ์แตะต้องพี่ลูกหมี!! ฉันเคยบอกเธอไปแล้วว่า รับความรู้สึกของเธอไม่ได้ไพลิน และฉันก็พูดชัดเจนมาตลอดว่า คนที่ฉันจะรัก! และดูแลปกป้องตลอดไป ก็คือ พี่ลูกหมีเท่านั้น!! แค่พี่ลูกหมีเท่านั้น รักแรกที่ฉันอยากจะอยู่ด้วย!” คำพูดหนักแน่นฟังชัดเจนทุกคำ ฟายรีบไปตามรปภ. ที่รักษาความปลอดภัยมาคุมตัวของไพลินที่ดูเหมือนจะช็อกนิ่งเงียบไปแล้ว

            มือหนาของคลาสสิคที่เต็มไปด้วยเลือดเลื่อนมากุมมือของฉันเบา ๆ ฉันที่กำลังตกใจกับเหตุการณ์เมื่อกี้อยู่ ก็มองหน้าเขาที่ยิ้มอ่อนโยนเพื่อให้ฉันคลายความตกใจ

            “ลูกหมี คลาสสิค เป็นยังไงบ้าง ไม่บาดเจ็บตรงไหนใช่ไหม” ตาลเข้ามาสำรวจพร้อมกับลูบไหล่ปลอบขวัญฉัน ฉันยอมรับว่าตกใจจริง ๆ

            “ฉันทำให้นายเจ็บตัวเพราะฉันอีกแล้ว T__T” ฉันว่าพลางใช้สองมือกุมมือเขาไว้ เขาช่วยฉันไว้อีกแล้ว คลาสสิคยิ้มบาง ๆ

            “ผมเคยบอกพี่แล้วไงครับ ว่าผมจะปกป้องพี่เอง ^___^ อย่าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้สิ ผมไม่เจ็บหรอก” เขาว่า ไม่เจ็บอะไรเล่า! ดูสิเลือดเขาไหลไม่หยุดเลยถึงจะเป็นแค่ที่มือก็เถอะ T0T

            “ไอ้คลาส ฉันว่าช่วงนี้แกก็ระวังตัวไว้หน่อยก็ดีนะ เพราะฉันคิดว่าไพลินเป็นแค่หมากในเกมตัวหนึ่งก็เท่านั้น ...ฉันว่าเรื่องนี้มันต้องมีอะไรมากกว่านั้น ไม่งั้นจู่ ๆ ไพลินจะโผล่มาได้ยังไง ทั้ง ๆ ที่นายก็พยายามเลี่ยงไม่ให้เธอรู้ที่อยู่ตลอด” ฟายเอ่ยขึ้นเรียบ ๆ อย่างคิดวิเคราะห์ ส่วนคลาสสิคเองก็ทำหน้าครุ่นคิดเครียดขึ้นมาทันที พร้อมกับมือหนาของเขาที่กุมมือของฉันแน่นขึ้น

            ฉันสบตากับคลาสสิคที่หันมาพอดี ฉันอยากรู้ว่ามันคือเรื่องอะไร ถ้าฉันถาม มันจะดูว่ายุ่งเรื่องของเขามากเกินไปรึเปล่า ...แต่ฉันก็อยากรู้อ่ะ! -0-

            “นายมีอะไรอยากจะบอกฉันไหม” ฉันลองถามเป็นคำถามปลายเปิดเพื่อให้เขายอมบอกอย่างสมัครใจตามที่เขาอยากบอก ...




.................................................................................................................................................................................

              สวัสดีค่า >< มาถึงวีคสุดท้ายแล้ววว มากอดดดดดด เป็นการแข่งขันที่มารธอนมากกก ไม่ค่อยได้พูดความในใจเท่าไหร่วันนี้เลยมาเปิดอก (มันแน่นอกต้องยกออก >0<55555 เต้นท่านี้ไปด้วย) ขอบคุณทุก ๆ คนที่คอยเป็นกำลังใจให้เสมอ อยู่ยาวนานมาถึง 7 ตอน >[]< อยากจะกระโดดหอมแก้มทุกคน มามะมาจุ๊บบบ

            และที่สำคัญที่ขาดไม่ได้เลยก็คือ ขอขอบคุณพี่ ๆ กรรมการที่น่ารักทุกท่านที่อ่านผลงานของหนู >__< งิงิ และยังคอยให้คำแนะนำชี้แนวทางต่าง ๆ ให้ทุกวีค ขอบคุณพี่ลูกชุบที่คอยแนะนำทุกอย่างเป็นขั้นตอนอย่างละเอียด ใจเต้นตึกตักเวลารอคอมเมนต์ 55555 ปลื้มพี่มาก ๆ เลยค่ะ ดีใจมาก ๆ ที่ได้รู้จักพี่ผ่านตัวหนังสือ กระโดดกอดพี่ลูกชุบบบ

            ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่เป็นกำลังใจสำคัญอีกอย่างที่ขาดไม่ได้เลย

            “รักมากนะคะ เลิฟ ๆ ^___^”