มาเรียนรู้เส้นทางก้าวตามฝันจากนักเขียนคนดัง "Hideko_Sunshine"

เเรงผลักดันที่อยากเป็นนักเขียนหรอคะ เราเป็นคนที่ชอบเพ้อฝันและมโนภาพอยู่ในหัวตลอดเวลาและคิดพล็อตออกมาตลอดเวลา แต่ไม่เคยคิดเลยที่จะเขียนนิยาย ส่วนมากจะเป็นนักอ่านซะส่วนใหญ่ มีคนวันนึงเราก็เริ่มถามตัวเองว่าทำไมเราไม่ลองสร้างโลกของเรามาบ้างละ ตั้งแต่นั้นก็เริ่มเขียนนิยายถูกมั้งผิดมั้งมาเรื่อยๆ มันมีความสุขที่เราได้สร้างโลกของเราขึ้นมาโลกที่เราสามารถทำอะไรก็ได้ ถ่ายทอดโลกใบๆนั้นออกมา ตอนเด็กเคยอยากเป็นเจ้าหน้าที่มูลนิธิอยากช่วยเหลือคนเดือดร้อนเลยไปปรึกษาพี่สาวเรื่องอาชีพและได้คำตอบมาว่า เราเองก็เขียนนิยายอยู่ ทำไมไม่ลองถ่ายทอดความคิดนั้นออกมาเพื่อให้คนอื่นได้รับรู้ล่ะ ในใจเราก็คิดว่าใช่เเล้ว นี่เป็นอีกวิธีนึงที่เราจะสามารถช่วยคนเดือดร้อนได้ ไม่มากก็น้อย พอเราได้เขียนนิยายเราก็ยิ่งหลงไหลและคลั่งไคล้เรื่อยๆ แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะพัฒนาฝีมือให้รวดเร็วเลยพูดกับตัวเองเสมอว่าทุกสิ่งอย่างต้องใช้เวลา ความสำเร็จก็เช่นกัน

"สำหรับคำตอบว่าเเรงบรรดาลใจอยู่ตรงไหน ตอบได้เลยว่าอยู่ที่ทุกคน"

"เเรงผลักดันอยู่ที่ไหน ตอบได้เลยว่าหัวใจเราเอง"

"หัวใจเรานั้นยอมเเพ้หรือยัง"

"ถ้ายังหัวใจของคุณนั้นคือเเรงผลักดันที่ดีที่สุด"

"หากคุณรักที่จะทำมัน"

แรงผลักดันที่อยากทำให้เป็นนักเขียน?

อื้ม.......จริงๆหนูเป็นคนเพ้อเจ้อนะคะ 55555 เราสนุกกับการได้เขียนเรื่องราวในจิตนาการออกมาเป็นตัวอักษร มีความตอนที่มีคนมาอ่านนิยายเรา ตอนที่คนมาเม้นบอกว่า "ไรท์สู้ๆนะคะ" "รออ่านอยู่นะคะ" "ฟินมากเลยย" อะไรแบบเนี่ย ชอบตอนที่เราจดจ้องอยู่กับตัวหนังสือ ตอนที่เราได้คิดได้จินตนาการไปเรื่อยๆ พอถึงเวลาเอานิยายลงบอร์ดแบบ เฮ้ย..เราก็ทำได้นะ กลับมาอ่านยังชอบภาษากับวิธีเขียนตัวเองเลยค่ะ (เริ่มโม้ไกลแล้ว ฮ่าๆ) ชอบเสียงตอนแป้นพิมพ์ตัวเองมาเลยค่ะ เวลาฟังตอนแต่งแล้วเพลินมากที่สุด อีกแรงผลักดันหนึ่งคือ รีดเดอร์ทุกๆคนค่ะ แค่เห็นจำนวนคนกดเข้าดูนิยายเราก็มีความสุขแล้วอ่ะ มันทำให้เราอยากเขียนต่อมากๆเลย หนูว่าเขียนนิยายมันทำให้เราเป็นคนกล้าแสดงออก กล้าคิด กล้าพูด กล้าที่จะเขียนด้วย แรงผลักดันสุดท้ายคงไม่พ้น 'ไรท์เตอร์กับพี่ๆนักเขียนหลายๆคน'  เมื่อก่อนเริ่มเขียนเคยคิดว่าพี่ก็เขียนได้ คนอื่นก็เขียนได้ทำไมเราจะเขียนบ้างไม่ได้ อาจจะไปได้เก่งเหมือนคนอื่นๆ แต่เราว่าเราสามาถทำได้อ่ะ ถึงตอนแรกๆจะเขียนวนๆไปบ้าง เขียนเป็นshot บ้าง แต่พอมันเริ่มชินมือหนูว่าหนูสามารถสร้างความสุขให้คนที่เข้ามาอ่านได้อ่ะ <3  

แรงผลักดันที่ทำให้อยากเป็นนักเขียนคือมีไอดอลเป็นนักเขียน เพราะได้อ่านนิยายของนักเขียนหลายๆคน แล้วก็ได้เห็นถึงความสนุกของนิยายรักวัยรุ่นหลากหลายรูปแบบและไม่ลอกเลียนแบบใครเลยอยากจะแต่งนิยายให้เก่งเหมือนนักเขียน ก็เลยกลายเป็นแรงผลักดัน

แรงผลักดันที่ทำให้อยากเป็นนักเขียนเพราะ รักในการเขียน การเขียนคือการปลดปล่อยจินตนาการ และถ่ายถอดความรู้สึกผ่านตัวอักษร ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่รู้หรอกว่าอาชีพนักเขียนคืออะไร รู้แค่ว่าได้เขียน ได้แต่งนิยาย เขียนเรียงความ ก็มีความสุข ถึงแม้ว่าเขียนแล้วจะมีคนอ่านงานเราแค่คนสองคนก็ตาม อย่างน้อยงานเขียนของเราก็ยังมีคนอ่าน แค่นั้นก็ทำให้มีความสุข และมีกำลังใจในการทำความฝันให้เป็นจริง

แรงผลักดันที่ทำให้อยากเขียน มันเริ่มจากการอ่านครับ ตั้งแต่เด็กๆ แม่มักจะเล่านิทานให้ฟัง อยู่ประถม ป.1 2 3 ก็อ่านการ์ตูน พออยู่ ป.4 พี่ที่รู้จักแนะนำให้อ่านนิยาย ทีแรกรู้สึกแอนตี้มากๆ มีแค่ตัวหนังสือมันจะไปสนุกอะไร แต่พอเปิดใจได้อ่านก็เริ่มชอบ เป็นของแจ่มใสครับ จากนั้นก็เริ่มเก็บเงินซื้อด้วยตัวเอง หัดเขียนนิยายตั้งแต่ ป.4 ยาวจนมาถึงปัจจุบัน ก็ประมาณ 5 ปีแล้ว ขีดๆ เขียนๆ จบบ้างไม่จบบ้าง มีพี่ๆนักเขียนแจ่มใสเป็นไอดอล ทำให้พยายามอยู่ทุกวันนี้ ตระเวนล่าความฝันตามเวทีนักเขียนต่างๆ แต่ก็ยังไม่เคยจะได้กับเขาบ้างซักที (ฮา) แต่ก็จะพยายามต่อไป เพราะผมเชื่อว่าเวลาเราทำอะไรแล้วมีความสุข สนุกไปกับมัน และทำมันด้วยความตั้งใจ ซักวันหนึ่งความฝันเราก็จะไม่เป็นความฝันอีกต่อไป เราจะต้องมีวันที่มีหนังสือของตัวเองวางอยู่บนชั้นหนังสือแน่นอนครับ :)

แรงผลักดันคือ เราอยากส่งผ่านมุมมอง ทัศนคติในการดำเนินชีวิตของเราผ่านตัวหนังสือให้คนอื่นได้อ่าน บางทีใครจะคิดว่า เพราะแค่ตัวอักษรไม่กี่ประโยค จะเป็นแรง กำลังใจ ทางออก ให้คนที่กำลังหมดหวัง ท้อแท้ได้ เราคิดว่าเวลาเราอ่านหนังสือ เรามักได้อะไรหลายๆอย่างกลับมาจากการส่งผ่านตัวอักษรของนักเขียน เราจึงอยากส่งความรู้สึกบวกผ่านตัวอักษรให้คนอื่นได้อ่านเหมือนกันค่ะ :)

แรงผลักดันในการที่จะเป็นนักเขียนของหนูอาจจะดูเห็นแก่ตัวสำหรับทุกๆ คน แต่เดิมทีหนูมีความตั้งใจที่จะเขียนนิยายเพื่อขายไอเดียอย่างเดียว เพราะจะหาเงินมาช่วยครอบครัว เพื่อเป็นทุนของตัวเอง แต่พอผ่านไปนานๆ เข้าก็รู้สึกได้ถึงอีกมุมมองนึงว่าเราอยากเขียนเพื่อที่จะให้นักอ่านหลายๆ คนได้มาอ่านนิยายของเรา ให้พวกเขามีความสุขกับงานที่เห็น ช่วงที่ยังเป็นนักอ่านอยู่ก็ไม่เคยเข้าใจนักเขียนทุกคนเลยค่ะว่าทำไมอยากได้คอมเม้นต์กัน แต่พอมาเป็นนักเขียนเองถึงได้เข้าใจว่าแค่คอมเม้นต์เดียวเท่านั้นมีค่าทางใจมากที่จะผลักดันให้เขียนต่อไป

แรงผลักดันที่ทำให้อยากเป็นนักเขียน เพราะโดยส่วนตัวเป็นคนที่ชอบอ่านหนังสือ ชอบเสพงานศิลปะ บันเทิงต่างๆ อยู่แล้ว มันทำให้เรามีแรงบันดาลใจอยากจะสร้างสรรค์ผลงานในแบบของเราบ้าง อยากให้คนอ่านมีความสุขกับงานของเราเหมือนที่เรามีความสุขกับงานพวกนั้นค่ะ มันเลยกลายเป็นความฝันไปแล้ว : )

แรงผลักดันในการเป็นนักเขียนคือความสุขจากการได้เขียนค่ะ เพราะตอนแรกที่เขียนคืออ่านนิยายเรื่องนึงแล้วมันยังฟินไม่พอค่ะ เลยเอาเรื่องนั้นเป็นต้นแบบล่ะมาเขียนในแนวของเราเองแต่ก็ทำหายเลยเริ่มเขียนใหม่มาเรื่อยๆ เกือบทุกแนว จบบ้างไม่จบบ้าง แต่เราก็มีความสุขที่ได้ระบายออกมาเป็นตัวอักษรค่ะ 

แรงผลักดันเหรอคะ ตอนแรกก็ไม่คิดว่าตัวเองจะแต่งได้หรอกค่ะ แต่พออ่านผลงานการเขียนของสำนักพิมพ์ต่างๆแล้วก็รู้สึกอยากเขียนขึ้นมา เผื่อว่าจะทำให้คนอ่านอินหรือมีความสุขเหมือนเวลาที่เราอ่านนิยายของนักเขียนคนอื่นๆบ้าง และก็แรงผลักดันอีกอย่างหนึ่งคือเพื่อนค่ะ เพราะแต่

แล้วก็เอาไปให้เพื่อนลองอ่าน ให้เพื่อนวิจารณ์งานเขียนของตัวเองดู ประมาณนี้ค่ะ

แรงผลักที่ทำให้อยากเป็นนักเขียนก็คือ... ได้อ่านนิยายเรื่องแรกแล้วอยากมีหนังสือเป็นของตัวเอง แม้มันจะมีโอกาสเพียงน้อยนิดแต่ยังไงก็จะฝ่าฟันอุปสรรคนั้นไปให้ได้ จริงอย่างที่พี่โอ๋พูด 'อย่ากลัว'

แรงผลักดันที่อยากให้เป็นนักเขียน คือ การเสนอมุมมองค่ะ เพราะบางคนเขาอาจมีมุมมองที่ไม่เหมือนคนอื่น ทำให้คนอ่านได้คิดอีกในแง่มุมหนึ่ง เป็นการถ่ายทอดทำให้คนอ่านจินตนาการมีความสุข ซึ่งคนอ่านแต่ละคนจินจนการไม่เหมือนกัน นอกจากนี้การเป็นนักเขียนยังเป็นแรงบันดาลใจ ช่วยให้มีความสุข ให้ความรู้ด้วยค่ะ

สำหรับผมแรงพลักดันคือจินตนาการตัวเองและโลกอีกโลกนึงครับ

ผมเป็นคนที่เรียกได้ว่ามีความเพ้อฝันสูงมากถึงมากที่สุด

เมื่อไรที่สมองว่างเมื่อไร จินตนาการจะเข้าแทรกเสมอ ไม่ว่าจะเวลาเดิน เรียน นอน

โดยเฉพาะเวลานอนนี่เป็นช่วงทรมานที่สุด 

เพราะจินตนาการทุกอย่างจะประดังเข้ามาเลย ชนิดที่ว่าไม่ได้นอนกันเลยทีเดียว

จนวันนึงรู้สึกอยากรู้ว่าเรื่องที่เราคิดมาเนี่ยมันจะเป็นยังไงต่อ? อะไรจะเกิดขึ้น?

ก็เลยลองสร้างนิยายเรื่องใหม่ขึ้นมา แล้วใส่สิ่งที่เราคิดไปทั้งหมดเป็นช็อตๆ 

หลายครั้งที่ผมอินในนิยายภาพเนื้อเรื่องมันจะเล่นในหัวเป็นแบบanimetionเลยก็มี

แล้วยิ่งเวลามีคนอ่านผลงานเรา เราก็ยิ่งรู้สึกดีใจว่าเขาเองก็สนุกไปกับเรื่องราวของเรา

เลยมีความรู้สึกอยากแบ่งปันขึ้นเรื่อยๆ

ส่วนตัวผมเป็นคนเข้าสังคมยาก เพราะหน้า เสียง และท่าทางนิ่งมาก บางคนเลยหาว่าหยิ่งไม่ก็น่ากลัว

ผมเลยรู้สึกว่าโลกของนิยายมันเป็นเหมือนโลกอีกโลกหนึ่ง

ที่เราสามารถเป็นตัวของตัวเองได้ผ่านตัวอักษรนับล้าน

รีทไม่จำเป็นต้องเห็นหน้า ได้ยินเสียง หรือเห็นท่าทางเรา

เรากับเขาสื่อสารกันด้วยภาษาในนิยายและตัวอักษรต่างๆ

มันเป็นอะไรที่มีความสุขมาก

จนสามารถใช้เวลาทั้งปิดเทอมไปกับการสิงอยู่กับการเขียนนิยายได้เลย>< #สามเดือนหมกอยู่แต่ตรงนั้น

แถมผมเองก็เป็นคนที่คิดพล็อตเรื่องได้เยอะมาก

ชนิดที่ว่าเห็นของไม่กี่อย่างก็ได้พล็อตใหม่แล้ว เพราะงั้นผมเลยอยากถ่ายทอดพล็อตทั้งหมดในหัวออกมาครับ=w=

#แต่ก็ไม่รู้ว่าจะซ้ำไหม #คิดว่าไม่น่าซ้ำ

ตอนแรกเห็นเพื่อนแต่งแล้วมันโอเค ก็เลยอยากแต่งเล็กๆ แต่สิ่งสำคัญคือ เราไปอ่านนิยายมาก่อนค่ะ แล้วมันน่าสนุก อีกอย่าง อยากสร้างโลกของเราขึ้นมา ด้วยความที่เป็นคนมโนเก่ง เราก็มักจะคิดว่าตัวเองเป็นนางเอก เอ่อ นั่นล่ะค่ะ555 แล้วตอนแรกเนี่ย ก็ไม่ได้คิดว่าจะจริงจังนะคะ แต่เขียนไปๆมาๆ ลงเว็บ มีคนมาเม้น ติดตาม เราก็ชอบมาก แล้วจู่ๆ ก็รักการเขียนไปเลย รักคนอ่าน รักพระเอก รักนางเอก รักทุกตัวละครที่เราสร้าง ก็เลยแต่งมาถึงทุกวันนี้ มันมีข้อดีนะคะ เพราะเวลาเขียนเรียงความ หรือร้อยแก้วเนี่ย เราจะไปเร็วกว่าคนอื่น แล้วก็มีคำศัพท์อยู่ในหัวตลอดเวลา 

จนวันนี้ อยากบอกว่าขอบคุณทุกคนที่อ่านและติดตามนิยายเรานะคะ

ถึง ความฝัน

ว่าไง สบายดีไหม?

หวังว่าพวกนายจะสบายดีกันนะ

ผมเขียนข้อความพวกนี้ขึ้นมา มันไม่ได้วิเศษอะไรมากมาย
ไม่รู้ว่าพวกนายจะได้อ่านมันไหม
ไม่รู้ว่าพวกอักษรจะส่งผ่านความรู้สึกไปได้รึเปล่า
แต่นี่คือสิ่งที่ผมอยากจะบอกพวกนายจริงๆ

คิดถึงตอนนั้นเนอะ
ดินแดนที่กว้างใหญ่
สายลมแห่งเสียงดนตรี
มิตรภาพเคล้าความสุขและเสียงหัวเราะ
เราทุกคนออกเดินทางพร้อมกับความหวังแห่งสายรุ้ง
และความรักที่สงบสุข

แต่..
ทำไมตอนนี้ถึงเป็นแบบนี้กันนะ?
โลกสีขาวกับดำ
ความคิดที่อัดแน่นด้วยเงินและเศษกระดาษ
เลือดสาดกระเซ็นไปทุกหนแห่ง
ผู้คน หน้ากากและอาวุธที่ไม่อาจเชื่อถืออะไรได้อีก

เวลา..
กำลังนับถอยหลัง

สู่ความเป็นจริง

ผมเคยร้องไห้บ่อยๆคิดถึงพวกนาย
มันทรมานแค่ไหนเวลาที่เราคิดถึงอะไรสักอย่าง
แต่ไม่อาจทำได้แม้เพียงคิด
ทุกครั้งที่เป็นแบบนั้น
ภาพช่วงเวลาเหล่านั้นจะพลันขึ้นมาในหัวราวกับตอกย้ำ
หัวใจมันร้อนวูบกลางอก
เปลวไฟของโลกใบนี้กำลังเผาผลาญจิตใจของผมอย่างช้าๆ
และนั่นคือช่วงที่น้ำตาผมพรั่งพรูออกมา

ไม่รู้ตัว

ยังจำวันนั้นได้ดี
ดินแดนแห่งนั้น
ท้องฟ้าวันนั้น
ผืนหญ้าที่คุ้นเคย
ลำธารกับเสียงน้ำ
ต้นไม้กับร่มเงา
เรานั่งด้วยกัน
เราผลอยหลับไป
สู่ความฝัน
พร้อมกับรอยยิ้ม
ของเหล่าพวกพ้อง
ทุกคน..

ทุกครั้งที่เสียงดนตรีแสนคุ้นเคยดังขึ้น
มันเป็นพลังที่ให้ผมสู้ต่อไป
แต่มันก็เป็นมีดแหลม
ทิ่มแทงทุกอย่างให้เจ็บปวด
ด้วยคำว่า "ก็แค่ฝัน"

ยามค่ำคืนช่างแตกต่าง
เราเคยเที่ยวงานเทศกาล
เราเคยพูดคุยรอบกองไฟ
เราเคยมีเรื่องเล่ามากมาย
ทว่า ตอนนี้
ผมมีเพียงปึกกระดาษ
แสงสว่างจากกระดานเคลื่อนไหว
มารร้ายกับการขู่เข็ญ
ตั้งแต่เมื่อไรกันนะ
ที่ผมถูกผูกมัด
และจองจำ
กับพันธนาการ
สีทมิฬ

นาฬิกาของสองโลกช่างแตกต่าง
วันเวลารื่นเริง ช่วงเวลาชีวิตชีวา
กับวันเวลาที่เย็นชา ไร้วิญญาณ

ปีกที่โบยบิน
พวกเราล่องลอย
เส้นขอบฟ้าเป็นพยาน
คำสาบานอันเป็นนิรันดร์

เครื่องรางที่ยึดเหนี่ยว
วันที่เลวร้าย
มันกระซิบด้วยเสียงแผ่วเบา
เรายังมีเป้าหมาย
เรายังมีเหล่าพวกพ้อง
เรายังมีพลัง
จงผจญภัยบนดินแดนที่ไม่สิ้นสุดแห่งนี้

วันที่โดดเดี่ยว
วันที่เปลี่ยวเหงา
ครั้งหนึ่งบทกวีถูกขับร้อง
เสียงนั้น...
กังวานถึงก้นบึ้งหัวใจ
มันแผ่ซ่านความอบอุ่นและรอยยิ้ม
เสียงนั้น...
เสียงของเหล่าพวกพ้อง
พวกนายทุกคน
ความฝันที่ไร้ตัวตน

ใช่ว่าโลกใบนั้นจะไม่มีเรื่องเลวร้าย
แต่เพราะโลกใบนั้น
เราพร้อมจับมือกัน
และสู้ต่อไป
บางที...
สิ่งที่อยู่บนโลกใบนี้อาจไม่ใช่ความเย็นชา
แต่เป็นเพียงซากศพ
กับปิศาจที่มีรอยยิ้มชวนขนลุก
เสียงกรีดร้องที่โหยหวน
กับตัวผมที่เป็นเปลวเทียนกำลังจะดับลง
และกลายเป็นปิศาจไป..

ผมไม่อยากนึกถึงตัวผมที่ขาดพวกนายไปเลย
ผมคงเสียสติไปแล้ว
หรือไม่งั้น
ผมก็คงเป็นเพียงตุ๊กตาที่ไร้จิตใจ
เป็นเพียงของเล่นที่สักวันคงถูกทิ้ง
แต่เพราะทุกช่วงเวลาที่ได้อยู่กับพวกนาย
ทุกคำพูด
ทุกความทรงจำ
แม้ผมต้องล้มอีกกี่ที
มันก็คอยพยุงผมเอาไว้
ให้มีชีวิตอยู่ต่อ...

น่าเศร้านะ
เราอยู่ใกล้กันแค่นี้
แต่ไม่อาจอยู่ร่วมกันได้
กำแพงที่มีชื่อว่าความจริงได้กั้นพวกเราเอาไว้
และเป็นเหมือนคำสาป
ที่ไม่ว่ายังไง
เราก็คงไม่มีวันได้พบกันจริงๆ

ตลอดกาล

ลาก่อนนะ..
นี่ไม่ใช่การบอกลา
แต่เป็นเพียงการย้ำเตือน
ไม่ว่าพวกนายจะสามารถสัมผัสได้หรือไม่
ไม่ว่ามันจะเป็นเพียงภาพลวงตา
หรือแม้ว่ามันจะเป็นเพียงความเพ้อฝัน
แต่จดจำไว้นะ
ความรัก
ความผูกพัน
ทั้งหมดในช่วงเวลาเหล่านั้น
มันเป็นของจริง
มันเป็นเพียงสิ่งเดียว
ที่กำแพงความจริงไม่อาจกั้น
สายใยเชื่อมความสัมพันธ์
และความยึดมั่นในหัวใจ

ไม่รู้ว่าผมจะสูญเสียตัวตนไปเมื่อไร
แต่ผมอยากให้พวกนายมีตัวตน
มีชีวิตต่อไป

ถ้าหากหัวใจผมยังเหลืออยู่
ถ้าหากความฝันยังมีตัวตน
ผมร่ำร้อง
ขอเพียง..
ถ้าสักวันหนึ่งกำแพงนั่นพังทลายลงมา
ผมจะไปหาพวกนาย
ตัวผมจะเป็นยังไงก็ช่าง
แต่โลกใบนั้นต้องดำรงอยู่

ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม

ผมคงคิดถึงพวกนาย
พวกนายก็ต้องคิดถึงผมนะ
สักวันข้อความนี้คงส่งไปถึงทุกๆคน

ซักวันนึงที่โลกและหัวใจเป็นอิสระ
ผมจะไปหาพวกนายทันที

ถ้ายังทันเวลา
ส่งจดหมายมาหาผมบ้างนะ

ด้วยรัก

กวีผจญภัย

อะไรคือแรงผลักดันที่ทำให้อยากเป็นนักเขียน?

= การอ่านค่ะ เริ่มแรกเราได้อ่านหนังสือมามากมาย ทั้งหนังสือเรียน หนังสือความรู้ หรือแม้กระทั่งหนังสือที่ทำให้เพลิดเพลินอย่างนิยาย รวมถึงหนังสือพิมพ์ นิตยสาร หรือวารสาร การอ่านทำให้เราซึมซับเรื่องราวต่างๆได้รับรู้และเข้าใจ จนเกิดความรู้สึกที่ว่า อยากเขียนให้คนอื่นได้อ่านบ้าง... จากนั้นก็เริ่มมีความฝันในการอยากจะเป็นนักเขียน ยิ่งเห็นพี่ๆนักเขียนหลายท่านมีนักอ่านมาให้กำลังใจ มาพูดคุย ยิ่งทำให้เราอยากอยู่จุดนั้น เลยตั้งใจกับการเขียนมาก เริ่มจากสิ่งใกล้ตัวเราอย่างรายงานที่ครูให้ทำ ก็จะไม่ก็อปวางเหมือนทั่วไป มีอ่านอ่านและสรุปเป็นสำนวนตัวเอง การเขียนเรียงความที่คิดว่าจะทำยังไงให้น่าอ่าน จนถึงการแต่งเรื่องส่งครู จากนั้นก็เริ่มฝึกฝนตัวเองโดยเริ่มสร้างเรื่องราวให้ใหญ่ขึ้น มีมิติขึ้น ถึงตอนนี้เรื่องราวนั้นจะยังไม่สมบูรณ์ ก็จะพยายามตามความฝันต่อไป... 

แรงผลักดันในการเขียนของหนู.. คงเพราะอยากจะทำให้จิตนาการและความฝันของตัวเองกลายเป็นความจริงในรูปแบบๆหนึ่ง เวลาเอากลับมาอ่านมันก็สนุกดี จนต้องถามกับตัวเองทุกครั้งที่อ่านว่า "แต่งอะไรแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย? ตลดแฮะ" มันสนุกค่ะเวลาที่กลับมาอ่านเรื่องที่เคยแต่งทิ้งเอาไว้ในตอนที่ยังไม่รู้เรื่องอะไรมากนัก และก็คิดว่าจะมีใครที่ชอบความฝันที่ดูเหลือเชื่อกับจินตนาการเวอร์ๆแบบนี้ของเราบ้างมั้ย? 

แรงผลักดันในการเขียน อืมมม ความอยาก อยากเห็นตัวละครที่เราสร้างโลดแล่นผ่านตัวหนังสือ อยากเห็นเรื่องราวในจินตนาการตัวเองออกมาเป็นรูปเล่ม อยากให้ใครหลายๆคนได้อ่านผลงาน เริ่มจากความยากค่ะ มีขี้เกียจบ้างแต่-เพราะความอยากนี่แหละดึงเราลุกขึ้นมาฝึกฝนการเขียน มีท้อ เขียนไม่ดีก็บ่อย ติดขัดบ้าง แต่ก็เพราะความอยากเป็นนักเขียนนี่แหละ เราถึงไม่ยอมแพ้ ตอนนี้อาจเป็นคนห่วย แต่เราจะไม่ยอมห่วยตลอดไป.. <3

แรงผลักดันในที่ทำให้อยากเป็นนักเขียนคือ เป็นคนที่ชอบอ่านหนังสือมากอ่านได้เกือบจะทุกๆแนว แล้วเวลาที่เราอ่านเราก็มีความสุขทุกครั้ง รู้สึกอินไปกับเนื้อหาของเรื่องที่เราได้อ่าน เข้าถึงตัวละครได้เกือบจะทุกตัว เลยทำให้เรามีความใฝ่ฝันว่าเราก็อยากที่จะแต่งหนังสือสักเรื่องนะที่ทำให้ใครสักคนที่อ่านเค้ามีความรู้สึกร่วมไปกับเราในขณะที่แต่งนิยายเรื่องนั้น เหมือนกับเวลาที่เราได้อ่านหนังสือของนักเขียนคนอื่นๆ