แจก 5 วิธีสุดเจ๋ง เล่าลักษณะตัวละคร
ให้เห็นภาพโดยไม่ใช้รูปลักษณ์!

ปกติบรรยายลักษณะตัวละครยังไงบ้างคะ?

บอกไปโต่งๆ เลยมั้ย บรรยายคร่าวๆ หรือบอกรูปลักษณ์ซะละเอียดยิบ  เวลาเขียนแบบนี้ รู้สึกยังไงกัน เบื่อบ้างมั้ย? เอาล่ะ นี่คือทริคดีๆ นะ ลองไปส่องกระจก เขียนในสิ่งที่เห็น และอย่าทำแบบนั้นอีกต่อไป!

ไม่ใช่อะไรหรอก แต่การบรรยายทำนองที่ว่า "ตาของเธอสีน้ำตาล ผมของเธอสีดำสลวย" ฟังดูจำเจมากเกินไป    ในวันนี้พี่น้ำผึ้งมีไอเดียดีๆ อยากชวนทุกคนมาเล่าลักษณะตัวละครของเราให้โดดเด่นแตกต่างมากขึ้น อ่านแล้วดูมีชีวิตขึ้นมาเหมือนคนจริงๆ  กันค่ะ

 

 

ในฐานะนักเขียน จินตนาการของนักอ่านเป็นเครื่องมือที่ทรงพลังที่สุดของเรา ไม่ว่าจะเขียนเรื่องสยองขวัญหรือแฟนตาซีที่ยอดเยี่ยม เราก็ต้องทำให้คนอ่านเห็นภาพ เพื่อที่่จะได้สามารถไปต่อกับเรื่องราวของเราได้ ลองดูตัวอย่างด้านล่าง แบบไหนอ่านแล้วเห็นภาพมากกว่ากัน
 

• โจนมีผมบลอนด์สั้น แขนเรียวและตาสีฟ้า
• โจน ผู้หญิงคนเดียวที่สามารถแกว่งดาบได้... ดีกว่าผู้ชายส่วนใหญ่ด้วยซ้ำ
   

เมื่อเราสามารถแสดงตัวละครของเราโดยไม่ต้องบอกให้นักอ่านรู้อย่างชัดเจนว่า "พวกเขามีลักษณะอย่างไร" มันจะทำให้ตัวละครดูเป็นธรรมชาติมากขึ้น และช่วยให้นักอ่านดื่มด่ำไปกับเรื่องราวของเราอย่างง่ายดาย และ 5 ขั้นตอนด้านล่างนี้คือเครื่องมือที่จะช่วยให้เรา "บรรยายตัวละครให้เห็นภาพโดยไม่ต้องบอกลักษณะทางกายภาพ" เพียงอย่างเดียว

 

 

01 ใช้พฤติกรรมหรือการกระทำของตัวละครมาช่วย

พวกเขามีพฤติกรรม / การกระทำอย่างไร? 

มีร้อยพันวิธีที่จะใช้ "พฤติกรรม" หรือ "การกระทำ" ในการบรรยายตัวละครของเรา ความลับก็คือ ทำให้การกระทำไม่เหมือนใครสิ บังคับให้นักอ่านจินตนาการถึงใครบางคนที่กำลังมีแอ็กชั่นนี้อยู่
 

พวกเขามีพฤติกรรม / การกระทำต่อตัวเองอย่างไร?

ลองดูตัวอย่างจาก The Shining ผลงานของสตีเฟน คิง
 

• แจ็คเอามือลูบริมฝีปากอย่างรุนแรงและเดินตามวัตสันเข้าไปในห้องต้มน้ำ
• เขาใช้ฝ่ามือเช็ดริมฝีปากของเขา
• เขาดึงผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋ากางเกงด้านหลัง จากนั้นเช็ดปากแล้วเดินไป
   

ในช่วงต้นของนวนิยาย สตีเฟน คิงผูกการกระทำนี้เข้ากับความทรงจำที่รุนแรงมากๆ อย่าง  แจ็คหักแขนลูกชายของเขาด้วยความโกรธ ดูเหมือนว่าแจ็คจะเสียใจ แต่เราไม่แน่ใจว่าเขาเสียใจมากน้อยแค่ไหน ดังนั้นทุกครั้งที่แจ็คเช็ดริมฝีปาก คิงได้ทำบางสิ่งสำเร็จ นั่นคือ
 

• สร้างความไม่ไว้วางใจ
• แสดงให้เห็นการต่อสู้ของแจ็คกับโรคพิษสุราเรื้อรัง
• ทำให้ภาพลักษณ์ของตัวละครดูมันแผล็บ จนถึงน่าเกลียดชัง
   

ไม่ว่านักอ่านจะวาดภาพแจ็คในหัวอย่างไร ทุกครั้งที่เราดูเขาเช็ดริมฝีปากของเขา ภาพที่เรามองเห็นเกี่ยวกับแจ็คมักดูดาร์กเล็กน้อยและดูไม่ค่อยกลมกลืนกับคนทั่วไป ด้วยการแสดงให้นักอ่านเห็นถึงการกระทำนี่น่ารังเกียจนี้ ทำให้เราสร้างภาพของตัวละครที่มีพฤติกรรมน่ารังเกียจอยู่ในหัว โดยไม่ได้กล่าวอย่างชัดเจนว่า “เขามีผมยาวมันเยิ้มและมีความโกรธสะท้อนอยู่ในดวงตาของเขา”
 

พวกเขาพฤติกรรม / การกระทำใดต่อคนอื่นๆ

อีกหนึ่งตัวอย่างจากแฟนตาซียอดเยี่ยมประจำปี 2558 เรื่อง Uprooted ของนาโอมิ โนวิก

เขาคำรามใส่ฉันอย่างโกรธเกรี้ยวเป็นเวลาสิบนาที หลังจากเขาก็สามารถดับไฟ
และเรียกฉันว่าผู้เลี้ยงหมูที่เลี้ยงหมูไร้สมอง - "พ่อของฉันเป็นคนตัดฟืน" ฉันพูด  -
"แห่งขวานที่แกว่ง!" เขาตะคอก แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่กลัวอีกต่อไป
เขาเพียงแค่เหนื่อยล้าแล้วก็ส่งฉันไปไกลๆ และฉันก็ไม่รังเกียจเสียงตะโกนของเขาเลย
ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่ามันไม่มีฟันอยู่ในนั้น เขาทำร้ายฉันไม่ได้

อ่านแล้วเห็นพ่อมดแบบไหนคะ? เราเข้าใจว่าเขามีพลังและมีมาตรฐานที่สูงอย่างไม่น่าเชื่อ แต่ที่สำคัญที่สุดเราตระหนักดีว่าเขามีพลังในการดับไฟ

ด้วยการแสดงลักษณะตัวละครนี้ให้เราเห็น แทนที่จะพูดถึงความสูงทางกายภาพของเขา ฉากนี้กลับทำให้เห็นภาพพ่อมดชัดมากขึ้น เขาไม่ได้เป็นเพียงจอมเผด็จการ พูดเสียงดังและตัวสูงโย่ง แต่เขายังเป็นจอมเผด็จการที่ไม่สามารถกัดได้ (เพราะไม่มีฟัน) ซึ่งทำให้คาแร็กเตอร์น่าสนใจกว่ามาก

 

 

02 พวกเขามาจากไหน? พวกเขาอยู่ที่ไหน?

สมมติว่าเราอธิบายตัวกระจกแทนการอธิบายสิ่งที่เห็นในกระจกล่ะ จะเป็นยังไง?
 

• กระจกที่แตกเป็นเสี่ยงๆ
• กระจกที่มีกรอบเป็นสีทอง
• กระจกโบราณที่ปกคลุมไปด้วยฝุ่น
   

กระจกแต่ละบานจะแสดงภาพบุคคลที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงโดยไม่ต้องอธิบายถึงบุคคลนั้นจริงๆ ซึ่งโทนเรื่อง บรรยากาศและฉากเปรียบเสมือนกระจก มันเป็นส่วนสำคัญที่ช่วยให้นักอ่านรับรู้ถึงตัวละครของเราชัดเจนมากยิ่งขึ้น ยกตัวอย่างเช่น แฮร์รี่ พอตเตอร์ที่ฮอกวอตส์ กับแฮร์รี่ พอตเตอร์ที่บ้านเดอร์สลีย์ สถานที่ทั้งสองให้ความรู้สึกถึงตัวละครแตกต่างกันใช่มั้ย?
 

แล้วฉากจะช่วยบรรยายตัวละครยังไงบ้าง?

ลองดูตัวอย่างจากนิยายเรื่อง Borne ผลงานของเจฟฟ์ แวนเดอร์เมียร์ ซึ่งทำได้ดีมากๆ ในเรื่องของการใช้ฉากเพื่อสร้างคาแร็กเตอร์ของตัวละคร

Borne คือสิ่งมีชีวิตดัดแปลงพันธุกรรม ซึ่งเป็นเรื่องยากในการบรรยายลักษณะทางกายภาพให้เห็นภาพ เพราะรูปลักษณ์ของมันมีการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา มีส่วนที่ผู้เขียนพยายามอธิบายถึงบอร์น (Borne) อยู่ แต่เราจะเห็นภาพที่ทรงพลังที่สุดเมื่อนักเขียนบรรยายถึงโลกที่บอร์นอาศัย    นี่คือฉากที่คนดำเนินเรื่องบรรยายถึงบอร์นในตอนที่เธอพบกับมันเป็นครั้งแรก 

แต่สำหรับช่วงเวลาที่อันตราย สิ่งนี้ที่ฉันพบมาจากแอ่งน้ำขึ้นน้ำลงก่อนที่ฉันจะมาถึงเมือง
ฉันได้กลิ่นของดอกเกลือและรู้สึกถึงลม รับรู้ได้ถึงความเย็นของน้ำที่กระเพื่อมอยู่เหนือเท้าของฉัน
การตามล่าหาหอยเป็นเวลานาน เสียงห้าวของพ่อของฉัน เสียงแหลมของแม่ของฉัน
ความอบอุ่นของทรายที่ดูดซับเท้าของฉัน เมื่อฉันมองไปที่ขอบฟ้าและใบเรือสีขาว
ที่บอกเล่าถึงผู้มาเยือนจากนอกเกาะของเรา

แต่คำอธิบายไม่ได้หยุดเพียงแค่นั้น    นักเขียนค่อยๆ เผยถึงโลกที่พังทลาย ความอุดมสมบูรณ์ รกชัฏ ความรุ่งโรจน์ที่เปล่งประกาย บอร์นค่อยๆ เผยออกมา พวกมันเติบโตและเปลี่ยนแปลงเช่นกัน

เราเลื่อนผ่านฉากที่สนุกสนาน สวยงามและเต็มไปด้วยภัยคุกคามที่อันตรายเกินกว่าจะเพิกเฉย ซึ่งเป็นคำอธิบายที่สมบูรณ์แบบของบอร์น   จุดยึดที่ทรงพลังที่สุดของคำอธิบายลักษณะทางกายภาพของบอร์นมาจากช่วงเวลาที่เราเห็นสถานที่เกิดของพวกมันที่เรียกว่า "บริษัท"

เราเห็นสิ่งมหัศจรรย์ที่งดงาม และด้วยความประหลาดใจใหม่ๆ เรารู้โดยอัตโนมัติว่านี่คือต้นกำเนิดของบอร์นและสิ่งที่ผู้สร้างของเขาคิดไว้   ดังนั้นเมื่อเราพยายามจินตนาการถึงบอร์น เราอดไม่ได้ที่จะเห็นความโหดร้ายที่แปลกประหลาด และความพยายามในการค้นพบทางวิทยาศาสตร์ที่ผิดพลาดอย่างมหันต์

 

 

03 ตัวละครทำอะไร?

สำหรับตัวประกอบ

เราไม่จำเป็นต้องบรรยายตัวประกอบหรือตัวละครย่อยอย่างละเอียดยิบ เพราะพวกเขาไม่ค่อยมีบทบาทที่สำคัญเท่าไหร่ ตัวละครเหล่านี้มีน้อยมาก พวกเขาไม่ต้องการคำอธิบายทางกายภาพใดๆ การกล่าวถึงสิ่งที่สามารถทำให้เกิดภาพลักษณ์ของตัวละครนั้นได้ก็เพียงพอ เช่น คนขับรถที่ดูโกรธเกรี้ยว เป็นต้น
 

สำหรับตัวละครหลัก

ในนิยายเรื่อง The Name of the Wind ของแพทริก รอธฟัส ตัวเอกบอกว่าครั้งหนึ่งเขาเคยเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มนักแสดงคณะละครสัตว์ นอกจากนี้เรายังพบว่าเขาเป็นนักดนตรีที่มีความสามารถและเล่นลูท เมื่อคำนึงถึงสองอาชีพนี้แล้ว เรามีมุมมองต่อตัวละครนี้อย่างไร?

เราเห็นนิ้วมือและแขนของเขา รวมทั้งวิธีที่เขาเคลื่อนไหว
 

• ผอมบางราวกับต้นอ้อ
• แต่เคลื่อนไหวอย่างสง่างามบนเวทีของเขา
• เขามีนิ้วที่ละเอียดอ่อนซึ่งดีดด้วยจังหวะที่แน่นอน เป็นที่รู้จักกันดีเฉพาะคนที่ชอบดนตรีเท่านั้น
   

เมื่อพูดถึงตัวละครหลัก สิ่งสำคัญคือเราต้องเจาะลึกลงไปในอาชีพของพวกเขา!! พูดเกี่ยวกับสิ่งที่พวกเขาถนัด การต่อสู้ดิ้นรน สิ่งที่เชี่ยวชาญ  หรือสิ่งที่ทำให้พวกเขาไม่เหมือนใคร ความขัดแย้งหรือลักษณะเหล่านี้ทำให้ตัวละครมีชีวิตที่สมบูรณ์และมีความหมายมากขึ้น

 

หนังสือเรื่องบินตี
(via : amazon.com)
 

04 ทำให้ตัวละครอื่นตอบสนอง (หรือพูดคุยเกี่ยวกับ) พวกเขา

ลองดูนิยายไซไฟสัญชาติไนจีเรียอย่าง Binti ของ Nnedi Okorafor มันคือเรื่องราวที่เกี่ยวกับความแตกต่างทางวัฒนธรรมที่ทำให้พวกเขาก้าวไปสู่อนาคต

ตัวละครหลัก (Binti อ่านว่า บินตี) มาจากสถานที่เฉพาะแห่งหนึ่งในแอฟริกา ซึ่งมีพื้นดินเป็นสีแดง บรรดาผู้หญิงจะถักเปียและเคลือบผิวด้วยดินสีแดงผสมกับไขมันสัตว์และสมุนไพรหอมที่เรียกว่าอ็อตจีซ (otjize)

บินตีมุ่งหน้าไปยังมหาวิทยาลัย เธอเป็นคนกลุ่มแรกที่เข้าเรียนและนั่นทำให้เธอแตกต่างทันที 

ก่อนออกเดินทาง ฉันม้วนผมที่ถักเปียและเคลือบด้วยอ็อตจีซ กลิ่นหอมสดชื่นของมันถูกทำขึ้น
เพื่อทริปนี้โดยเฉพาะ ไม่มีใครรู้ว่าฉันเป็นยังไงในสายตาคนเหล่านี้ เหล่าคนที่ไม่รู้จักตัวตนของดี

ผู้หญิงคนหนึ่งเอนตัวหนีฉันขณะที่ฉันเดินผ่าน ใบหน้าของเธอย่นราวกับว่าเธอได้กลิ่นเหม็น
“ขอโทษค่ะ” ฉันกระซิบ มองดูเท้าตัวเองและพยายามเพิกเฉยต่อการจ้องมองของเกือบทุกคน
ในรถรับส่ง ถึงกระนั้นฉันก็อดไม่ได้ที่จะมองไปรอบๆ เด็กผู้หญิงสองคนที่อายุมากกว่าฉันไม่กี่ปี
ยกมือปิดปากตัวเอง มือของพวกเขาซีดมากราวกับว่าไม่เคยสัมผัสแสงแดด ทุกคนมองฉัน
ราวกับว่าดวงอาทิตย์เป็นศัตรูของพวกเขา ฉันเป็นเพียงแค่ฮิมบาคนเดียวบนรถรับส่ง

วิธีที่ตัวละครอื่นพูดถึงหรือตอบสนองตัวละครของเราจะสร้างความแตกต่างให้นักอ่านเป็นอย่างมากเมื่อได้รับรู้ถึงตัวละครนั้น ข้อความข้างต้นเล่าถึงความรู้สึกของบินตีอันเนื่องจากรูปลักษณ์ของเธอในตอนที่ "ออกนอกสถานที่" 

ถ้าหากสาวๆ เหล่านั้นไม่สนใจบินตี หรือไม่ได้สังเกตเห็นบินตีเลย ความรู้สึกของเราที่มีต่อตัวละครตัวนี้ก็จะแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง ลองคิดต่อว่ามันจะเป็นอย่างไร ถ้าหนึ่งในนั้นเห็นเธอแล้วกรีดร้อง จะเกิดอะไรขึ้นถ้าหนึ่งในนั้นตกหลุมรักเธอทันที?

 

แกนดาล์ฟ
(via: ภาพยนตร์)
 

05 มีอะไรซ่อนอยู่ในกระเป๋า (หรือมือ) ของเขา?

ต้องการทำให้นักอ่านประหลาดใจใช่มั้ย?   งั้นให้ตัวละครของเรามีบางอย่างที่ไม่เข้ากันกับรูปลักษณ์ของพวกเขาสิ อาจเป็นสิ่งที่พวกเขาสวมใส่ บางสิ่งที่เกี่ยวกับเส้นผม หรือสิ่งที่พวกเขามีอยู่ในมือ

ลองดูแกนดัล์ฟจากลอร์ด ออฟ เดอะริงของโทลคีน

ชายชราคนหนึ่งขับมันมาคนเดียว เขาสวมหมวกทรงสูงสีน้ำเงิน เสื้อคลุมยาวสีเทา
และผ้าพันคอสีเงิน เขามีเคราสีขาวยาวและคิ้วดกหนาซึ่งยื่นออกมาเกินขอบหมวก

เราจะเห็นภาพลักษณ์ของพ่อมดแม่มดเกิดขึ้นในหัว แต่ไม่ค่อยมีบุคลิกเท่าไหร่จนกระทั่ง...

เด็กฮอบบิทตัวเล็กวิ่งตามรถลากผ่านพวกฮอบบิทและขึ้นเขา มันมีดอกไม้ไฟมากมาย
อย่างที่พวกเขาเดาถูก

เนื่องจากแกนดัล์ฟกำลังลากดอกไม้ไฟเป็นจำนวนมาก เราจึงเกือบจะเห็นรอยยิ้มซุกซนภายใต้แววตาของเขา แม้จะไม่ได้ระบุไว้ในย่อหน้านี้ก็ตาม ทันใดนั้นเรารู้ว่านี่ไม่ใช่พ่อมดธรรมดา และนั่นทำให้ภาพลักษณ์ของแกนดัลฟ์ในหัวเราเปลี่ยนไปทันที!

..................

สิ่งสำคัญที่สุด ไม่ว่าเราจะกำหนดโทนเรื่องหรือสร้างโลกอันยิ่งใหญ่ ทุกประโยคควรมีน้ำหนัก ควรเป็นการขับเคลื่อนของพล็อตเรื่อว กำหนดฉากหรือโทน พัฒนาธีมและพัฒนาตัวละครของเรา! ด้วยเครื่องมือทั้ง 5 ที่นำมาฝากในวันนี้ พี่น้ำผึ้งหวังว่ามันจะช่วยให้ทุกคนมีเวลาในการพัฒนาตัวละครได้ง่ายขึ้นกว่าเดิม ทีนี้พวกเขาจะได้มีชีวิตและเราจะได้รักในการเขียนถึงพวกเขาไงล่ะ ^ ^ 

 

พี่น้ำผึ้ง :)

ขอบคุณรูปภาพจาก unsplash