ไม่เคยคิดว่าจะรัก

ไม่เคยคิดว่าจะรัก

ปานชีวาเข้ามาอยู่ในบ้านของพฤกษ์ด้วยฐานะหลานสาวของมารดาเขา เธอพยายามเชื่อมความสัมพันธ์ของแม่กับลูกชายที่เหินห่างกันไปเพราะครอบครัวแตกสลาย ก่อนพฤกษ์จะค้นพบว่าเบื้องหลัง ‘คนของคุณแม่’ นั้นมีเรื่องบาดหมางกับชายผู้มีอำนาจคนหนึ่ง

แทนที่จะถอยห่างให้ไกล กลับยื่นมือเข้าไปช่วย ยอมเอาศัตรูของเธอมาเป็นศัตรูของตัวเอง...ด้วยความเต็มใจ และซ่อนเร้นเธอไว้ในอ้อมกอดของเขาเพียงคนเดียว

----------------------------------------

“รู้หรือเปล่าว่าตลอดทางจากบริษัทถึงบ้าน มีคนตามมาตลอด” คำถามของเขาทำให้ใบหน้างามแหงนมองด้วยแววตาตื่นตระหนก

“คนของเขาเหรอคะ ทำไงดี...”

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน” เขาทำหน้านิ่ง ยักไหล่ราวกับไม่ใส่ใจเสียอย่างนั้น นั่นทำให้ปานชีวาเริ่มมีน้ำโห

“ทำไมคุณพฤกษ์ทำเหมือนมันไม่มีอะไรน่ากังวลเลย บอกแต่ให้ปรางทำตัวตามปกติ จะทำได้ยังไงคะ ทั้งที่มันไม่ปกติขนาดนี้”

“แล้วคุณจะให้ผมทำยังไง สั่งคนไปลากคอมันมาเค้นถามว่าใครส่งมันมา แล้วกระทืบให้จมดินเพื่อฝากแผลไปให้เจ้านายมันดู แบบนี้งั้นเหรอ”

คนฟังเงียบงันไร้ซึ่งคำตอบ เพราะตอบคำถามนี้ไม่ได้ การถูกคุกคามหรือโดนทำร้าย ไม่ว่าจะเกิดขึ้นกับใครย่อมไม่ใช่เรื่องน่ายินดี และปานชีวาก็ไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะต้องทำถึงขั้นนั้นเพื่อเธอ

ขณะที่หญิงสาวกำลังสับสนวกวนอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง พฤกษ์ผละจากเคาน์เตอร์ครัว หยัดกายขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วสืบเท้าเข้ามาประชิดร่างแบบบางของหญิงสาวที่เบิกตามองด้วยความตกใจ ใบหน้านวลร้อนวูบที่เขาเข้ามาใกล้เสียจนกลิ่นน้ำหอมลอยมาปะทะจมูก ปานชีวาก้าวถอยหลังช้า ๆ แล้วก็พบว่าเขายังคงก้าวตามมาไม่ห่างหาย กระทั่งหลังชนแนบติดกำแพง ถึงได้รู้ว่าไร้ซึ่งทางหนีอีกต่อไป ก่อนเสียงทุ้มนุ่มจะดังลอยอยู่ตรงหน้า

“พามาอยู่ในสายตาตลอดแล้วยังคิดว่าไม่ปลอดภัย หรือต้องอยู่ใกล้กันมากขึ้นกว่านี้ดี”

หัวใจปานชีวากระหน่ำเต้นรุนแรง เผลอมองสบตาคู่คมที่กำลังจดจ้องเธออยู่เช่นกัน ก็ยิ่งทำให้เลือดในกายสูบฉีดจนร้อนวูบไปหมด ประหม่าเสียจนต้องกลั้นลมหายใจชั่วขณะหนึ่ง

ไม่เคยไหวหวั่นเพราะเขาเท่านี้มาก่อน

“ว่าไง แค่นี้ใกล้พอจะทำให้คุณสบายใจได้หรือยัง”