แจก 5 เทคนิคเล่าเรื่องแบบบุคคลที่ 1 (POV) ให้น่าสนใจ

แจก 5 เทคนิคเล่าเรื่องแบบบุคคลที่ 1 (POV) ให้น่าสนใจ

มุมมองบุคคลที่หนึ่ง (หรือ POV) เป็นเรื่องราวที่เล่าโดยตัวเอก และใช้สรรพนาม “ฉัน” “ผม” และ “ข้า” แทนที่จะเป็นสรรพนามบุคคลที่สามเช่น “เขา” หรือ “เธอ” มุมมองบุคคลที่หนึ่งเป็นหนึ่งในมุมมองที่ทำให้นักอ่านใกล้ชิดกับตัวละครมากที่สุด เนื่องจากนักอ่านจะได้สัมผัสเรื่องราวจากสิ่งที่เกิดขึ้นภายในหัวของผู้บรรยายโดยตรง

วันนี้เรามาพร้อมเคล็ดลับ 5 ข้อที่จะช่วยสร้างการเล่าเรื่องในมุมมองบุคคลที่หนึ่งให้ได้ประโยชน์สูงสุด รวมถึงข้อผิดพลาดที่ควรเลี่ยงเพื่อความปังแบบฉ่ำๆ เตรียมสมุดกับปากกาไว้จดแล้วมาดูกัน

เปิดเผยข้อมูลใหม่แก่นักอ่านและตัวละคร POV ในเวลาเดียวกัน

หนึ่งในความท้าทายที่พบบ่อยที่สุดของมุมมองบุคคลที่หนึ่งก็คือ เรามีสโคปข้อมูลที่จำกัด เราเล่าได้แต่เฉพาะสิ่งที่ตัวละครในมุมมองบุคคลที่หนึ่งรู้เท่านั้น นอกจากนี้ เนื่องจากมุมมองนี้เป็นเลนส์เดียวที่นักอ่านมองเห็นโลกที่เราเล่า เราจึงควรใส่เฉพาะสิ่งที่ตัวละครจะคิดจริงๆ เท่านั้น

ลองดูตัวอย่างจากเรื่อง Premeditated Myrtle โดย Elizabeth C. Bunce (หน้า 178)

ผู้บรรยาย POV บุคคลที่หนึ่ง ให้ความสนใจไปที่คุณแฮมม์มากจนเธอไม่ได้พิจารณาสิ่งอื่นๆ ที่เกิดขึ้นรอบตัวเธอ สิ่งนี้ทำให้นักเขียนสามารถทำให้ทั้งตัวละครและนักอ่านรู้สึกว่าข้อมูลใหม่นี้ถูกมองข้าม เพิ่มความตึงเครียดให้กับฉากและดึงนักอ่านไปพร้อมกับผู้บรรยาย

ยกระดับเสียงของตัวละครในทุกบรรทัด

ในการบรรยายแบบบุคคลที่สาม (POV 3) มีระยะห่างระหว่างนักอ่านกับผู้บรรยายมากกว่า ซึ่งหมายความว่า เสียงของตัวเอกจะมาจากบทสนทนาที่หนักแน่นมากกว่าในคำอธิบายหรือบทพรรณนา แต่ในการบรรยายแบบบุคคลที่หนึ่ง ระยะห่างนั้นไม่มีอยู่จริง เพราะตัวเอกพูดจากความคิดของตัวเองโดยตรง เสียงภายในของพวกเขาจึงควรสตรองพอๆ กับคำพูดเมื่อบรรยายถึงโลกรอบตัว 

ลองดูตัวอย่างจากเรื่อง Titanshade โดย Dan Stout (หน้า 7)

แม้จะเป็นแค่เพียงสามประโยคเท่านั้นในหนังสือเล่มนี้ แต่เรากลับเข้าใจตัวละครตัวนี้ได้ดีโดยอิงจากเสียงภายในของเขา การสลับวลีเช่น “ตอนท้ายของวันศุกร์” และ “กาแฟอุ่นๆ” มีความยูนีคมากกว่า “วันศุกร์ตอนเย็น” หรือ “กาแฟสด” และจุดที่เขาสนใจ ไม่ว่าจะเป็นตู้เพลง เหล้า และนาฬิกา ก็ทำให้เราดำดิ่งลึกลงไปในหัวของเขา แทนที่จะบรรยายห้องด้วยการตั้งชื่อสิ่งต่างๆ

ปรับเปลี่ยนโครงสร้างประโยคของเรา

กับดักที่มักพบในมุมมองบุคคลที่หนึ่งคือการขึ้นต้นทุกประโยคด้วย “ฉัน” นี่อาจเป็นเรื่องที่ท้าทายเป็นพิเศษเมื่อเราอธิบายว่าตัวละครของเรากำลังทำอะไรอยู่ มองหาวิธีในการเริ่มประโยคโดยอ้างอิงถึงสถานที่หรือเวลา หรือวิธีที่เราสามารถแสดงสิ่งที่ตัวละครสังเกตเห็นได้โดยไม่ต้องขึ้นต้นด้วย “ฉันเห็น” หรือ “ฉันได้ยิน”

ลองดูตัวอย่างจากเรื่อง Winter Loon โดย Susan Bernhard (หน้า 15)

เวอร์ชั่นจืดชืด​อาจจะเป็นประมาณว่า “ฉัน​มา​ถึง​โรง​พยาบาล ที่ๆ ฉัน​ดื่ม​ของเหลว​ร้อน​และ​ห่ม​ผ้า พวกเขาบอกว่าฉันโชคดีที่ไม่แข็งจนตาย ฉันมองเห็นเพียงใบหน้าสีน้ำเงินชิโครี่ของแม่เท่านั้น ฉันไม่รู้สึกโชคดี ฉันเลือกไม่ตอบคำถามของพวกเขา”

แต่ในตัวอย่างข้างต้น นักเขียนเปลี่ยนโครงสร้างประโยค และขึ้นต้นประโยคด้วย “ฉัน” เพียงประโยคเดียวเท่านั้น ผลลัพธ์ที่ได้จะน่าสนใจและไม่รู้สึกซ้ำซาก

อย่าใช้เวลาในหัวของตัวละครของเรานานเกินไป

เนื่องจากมุมมองบุคคลที่หนึ่งพูดจากความคิดของตัวละครโดยตรง จึงอาจเป็นเรื่องง่ายที่จะจมอยู่ในความคิดของพวกเขา เพื่อไม่ให้เรื่องเวิ่นเว้อเกินความจำเป็น เราควรทำให้เสียงสะท้อนของตัวเอกกระชับและมีความเกี่ยวข้องกับพล็อต นักอ่านจะได้ไม่รู้สึกว่ายืดยาวเกินไป

ลองดูตัวอย่างจากเรื่อง Ember in the Ashes โดย Sabaa Tahir (หน้า 4)

ในมุมมองบุคคลที่หนึ่ง นักเขียนสามารถแชร์ backstory นี้ได้โดยอธิบายถึงความกังวลของตัวเอก ซึ่งเอาจริงๆ สามารถทำได้ถึงสามย่อหน้าเลย แต่เพื่อให้นักอ่านได้รับข้อมูลที่เราต้องการบอกเล่า และดึงเรากลับเข้าสู่ฉากนั้นแบบไวๆ  จากสามย่อหน้าก็อาจจะเหลือแค่สามประโยค และมันทำให้เรื่องราวดำเนินไปได้

ลองเปิดด้วยความเชื่อหรือความคิดเห็นจากตัวเอก

หากเริ่มต้นเรื่องด้วยเนื้อเรื่องหรือบทสนทนา มุมมองบุคคลที่หนึ่งอาจทำให้นักอ่านรู้สึกกะทันหันเกินไป การเริ่มต้นด้วยความคิดของตัวละครสัก 2-3 บรรทัด และกำหนดกรอบวิธีคิดเป็นวิธีหนึ่งในการแนะนำเสียงของตัวเอก และทำให้การเปลี่ยนผ่านไปยังฉากเปิดเรื่องของเราราบรื่นยิ่งขึ้น

ลองดูตัวอย่างจากบทแรกของเรื่อง The Great Gatsby โดย F. Scott Fitzgerald

นอกเหนือจากการให้ความรู้สึกว่าตัวเอกมองโลกอย่างไร และบอกเป็นนัยถึงเรื่องราวที่จะเกิดขึ้น บรรทัดเหล่านี้ไม่ได้จำกัดประเภทของซีนที่เรากำลังก้าวเข้าไป ทำให้เรามีอิสระในการไปในทิศทางใดก็ได้ การมีช่วงเวลาเกริ่นนำในหัวของตัวเอกจะช่วยลดโอกาสที่นักอ่านจะสับสนด้วย

...............

การเขียนจาก POV ที่ใกล้ชิดอย่างมุมมองบุคคลที่หนึ่งมีความท้าทายค่อนข้างมาก เพราะไม่มีระยะห่างระหว่างผู้บรรยายกับความคิดของพวกเขา แต่นั่นก็ทำนักอ่านสนิทกับตัวละครของเรามากขึ้น หวังว่าเคล็ดลับวันนี้จะช่วยให้ทุกคนสร้างเสียงจากมุมมองบุคคลที่หนึ่งได้ง่ายขึ้น และทำให้นักอ่านดื่มด่ำกับมุมมองนี้ มาสร้างตัวละครและเรื่องราวที่มีชีวิตชีวากันค่ะ

พี่น้ำผึ้ง : )