เพียงใจที่ถูกเมิน

เพียงใจที่ถูกเมิน 

หัวใจที่มอบให้ไปกลายเป็นสิ่งไร้ค่าที่ถูกเมิน การเดินหันหลังจากลาในวันนั้น เป็นคำตอบที่ชัดเจนว่าเขาไม่ต้องการทั้ง 'เธอ' และ 'ลูก'

การที่เขากลับเข้ามาในชีวิตอีกครั้ง จึงไม่จำเป็นต้องได้รับการเหลียวแลจาก 'เธอ' และ 'ลูก' เช่นกัน

"เราเลิกกันเถอะ"

ข้อความสั้น ๆ เปรียบเหมือนคมดาบฟาดฟันลงตรงกลางใจ เฉือนก้อนเนื้อในอกจนแหว่งวิ่นไม่มีชิ้นดี คำพูดนั้นสะท้อนก้องไปมาราวเสียงของปีศาจ ทว่าคนที่พูดมันออกมาแท้จริงแล้วเป็นผู้ชายที่เธอรักมากที่สุด

ก้อนสะอื้นแล่นกระจุกบริเวณลำคอตีบตัน แม้แต่เรี่ยวแรงจะกลืนน้ำลายยังแทบไม่มี มนรดาได้แต่ปล่อยให้หยาดน้ำตาไหลดั่งสายเลือดที่ทะลักจากความปวดร้าว ถ้อยคำสั้นเพียงนิดแต่กัดกินหัวใจจนแทบไม่อยากมีชีวิตอยู่

เธอรวบรวมเรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายสอดมือสองข้างสวมกอดเขา ซบใบหน้ากับแผ่นหลังจนเสื้อยีนสีฟ้าเปียกชุ่ม

"ถ้าขิมทำอะไรให้พี่โอบไม่พอใจ ขิมขอโทษ แต่เราไม่เลิกกันได้ไหม ขิมรักพี่โอบ ขิมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพี่"

คนที่ยืนนิ่งราวหุ่นขี้ผึ้งจับข้อมือบางออกจากเอว หมุนตัวกลับมาช้า ๆ มองหน้าคนที่เพิ่งถูกบอกเลิกด้วยสายตาเย็นชา

"แต่พี่ไม่ได้รักขิม ไม่อยากอยู่กับขิม"

"เพราะผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม" เสียงของเธอดังขึ้นยามเอ่ยถาม "พี่โอบมีคนอื่นใช่ไหม บอกมาสิว่าพี่โอบมีคนอื่น"

กำปั้นเล็กกระหน่ำทุบตีแผงอก นาทีนี้สติของมนรดาขาดผึง อารมณ์กรุ่นโกรธปนเปกับความน้อยเนื้อต่ำใจทำให้เธอเผลอทำรุนแรง อีกฝ่ายจึงคว้าข้อมือเธอยันออกจนร่างเล็กล้มก้นกระแทกพื้น

โอบบุญตกใจที่เป็นฝ่ายทำให้เธอเจ็บ แต่เขาก็ต้องข่มจิตใจไม่ให้ยื่นมือเข้าช่วย ปล่อยเธอนั่งฟูมฟายอยู่อย่างนั้น พร้อมตวาดกลับไปด้วยเสียงดังสนั่น

"ใช่! พี่มีคนอื่น พี่มีโลกสองใบ แต่ตอนนี้พี่อยากมีโลกใบเดียว และโลกของพี่ต้องไม่มีขิม เพราะพี่ไม่ได้รักขิม"