ไม่เคยลืมรักเรา( 2 เล่มจบ)

ไม่เคยลืมรักเรา

“ถ้าหนูยอมบอก คุณจะปล่อยหนูไปมั้ยคะ” พอรวบรวมแรงใจกลับมาได้ คิดได้ว่าไม่มีอะไรให้ต้องกลัวเขาอีกแล้ว จึงต่อรอง ยอมง่ายเกินไปเหมือนอุ้มขวัญในอดีตคนนั้น จะไม่มีอีกต่อไป

“ก็ลองตอบมาก่อนสิ” ไม่ยอมงับเหยื่อเสียด้วยสิ

“น้องแฝดเป็นลูกหนูค่ะ หนูตอบคุณแล้ว ทีนี้จะปล่อยได้รึยังคะ” เธอไม่อาจโกหกเขาได้ว่าเด็กๆ เป็นลูกของพี่สาว แต่ก็ไม่คิดจะบอกเขาว่าเด็กๆ เป็นลูกของเขา ผลผลิตความรักที่ไม่สมหวัง ถูกพรากให้จากกันเพียงเพราะเธอเด็กเกินไปในตอนนั้น

และอีกสาเหตุใหญ่ๆ นั่นเพราะเธอจน มีแต่ตัว ไม่มีอะไรเทียบเคียงกับเขาได้เลย เรื่องลูกจึงคิดว่าไม่บอกให้เขารู้นั่นคือสิ่งที่ถูกต้องแล้ว ถ้อยคำที่เคยถูกว่าร้าย ถูกดูถูกสารพัดจากครอบครัวของเขา ทำให้อังศ์ศราเลือกที่จะปกปิดเรื่องลูกเป็นความลับ

‘น้องแฝด’ เด็กสองคนที่เห็นเป็นฝาแฝดอย่างนั้นหรือ

“พ่อของเด็กล่ะ ทำไมมันปล่อยให้เธอมาทำงานแบบนี้” ยอมรับว่ารู้สึกผิดหวัง ลึกๆ ในใจนั้นยังหวังว่าเด็กๆ จะเป็นลูกเขากับเธอ แต่เดี๋ยวนะ เด็กอายุเท่าไร

“ไม่เกี่ยวกับคุณนี่คะ ปล่อยได้แล้วค่ะ โน่นแฟนคุณมาตามแล้ว” พอเขาหันกลับไปมอง คนที่รอโอกาสที่จะชิ่งหนี รีบบิดข้อมือออกจากมือของเขา แล้วรีบวิ่งหนีไปทันที ไม่คิดจะรีรออีกต่อไป เรื่องที่จะกลับขึ้นไปทำงานน่ะ เธอหลอกเขา

ภัทรชนนหันกลับมาก็พบว่าเจ้าหล่อนชิ่งหนีเขาไปเรียบร้อยแล้ว ร่างสูงสง่ายืนนิ่งสงบสติอารมณ์ให้คงที่ ความรู้สึกที่เพิ่งพานพบเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว ยังทำให้หัวใจเต้นแรงไม่ยอมสงบลงโดยง่าย “คนรู้จักเหรอคะพี่ภาสน์” เธอมาทันเห็นหลังไวๆ

ความสงสัยนั้นท่วมท้นในใจ แต่ไม่คิดจะถามให้เขารำคาญ ก็แค่พนักงานกระจอกๆ ไม่มีอะไรที่เทียบเคียงเธอได้เลยสักนิด คงเป็นคนรู้จักของเขากระมัง เรียวแขนกลมกลึงสอดเข้าควงแขนเขาเอาไว้ ดวงหน้างดงามเงยขึ้นมอง แววตาหรือก็หวานหยดย้อย

“ครับ เรากลับเข้าไปกันเถอะ” เขาตอบรับสั้นๆ ก่อนจะเอ่ยชวนหญิงสาวกลับเข้าไปข้างในอีกครั้ง

ในใจของภัทรชนนนั้นยังเฝ้าคิดถึงคนที่หนีเขาไป ความรู้สึกที่ได้เจออังศ์ศราในวันนี้ มีทั้งความดีใจ โหยหา คิดถึงและ...แค้น

เขาบาดเจ็บสาหัส สลบไสลไปหลายวัน พอตื่นฟื้นขึ้นมาก็ต้องพบกับความเจ็บปวดหัวใจ เจ็บจนแทบไม่อยากอยู่เป็นผู้เป็นคน ต.า.ยๆ ไปเสียให้สิ้นเรื่องสิ้นราวในตอนนั้น