'5 วิธีป้องกันเด็กหาย-ผู้ใหญ่หลง' ที่ทุกคนในครอบครัวต้องรู้ไว้ใช้ทั้งนอกและในบ้าน!

   

    

   

ถ้าเป็นเด็กโตที่พอช่วยเหลือตัวเองได้ หรือผู้สูงอายุที่ยังไม่หลงลืม การบอกจุดนัดพบ หรือเมมฯ เบอร์โทร.ไว้ให้ติดต่อได้ในเวลาพลัดหลงกันก็เพียงพอแล้วใช่มั้ยคะ แต่ถ้าเป็นเด็กเล็ก ผู้ป่วยจิตเภท หรือผู้ป่วยอัลไซเมอร์ที่อาจช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ทั้งหมด ก็อาจจะต้องเน้นย้ำติวเข้มกันสักหน่อย...

   

   

สำหรับข้อมูลที่จำเป็นต้องสอนหรือทบทวนให้บุคคลในความดูแลของเราจำได้มากที่สุดก็มีรายละเอียดสำคัญดังนี้ค่ะ 

   

   

   

เรียกได้ว่าการจดจำรายละเอียดของรูปพรรณสัณฐานและเสื้อผ้าของเด็กหรือผู้สูงอายุที่เราดูแลมีประโยชน์ถึงสองขั้นเลยล่ะค่ะ ขั้นแรกเริ่มตั้งแต่ทันทีที่พลัดหลงกัน เราจะสามารถสังเกตและตามหาเขาได้เลย ซึ่งมีโอกาสที่จะกันได้ง่ายขึ้น ส่วนขั้นถัดไป คือการนำข้อมูลที่เราจดจำได้ไปบอกต่อให้เจ้าหน้าที่หรือผู้คนในละแวกนั้นช่วยประกาศ ติดตามหาได้สะดวกและรวดเร็วขึ้นด้วยค่ะ

   

      

ข้อมูลเบื้องต้นที่เราจำเป็นต้องจดจำให้ขึ้นใจ หรือบันทึกไว้ก็มีดังนี้...

     

        

   

แม้จะจำรายละเอียดของบุคคลที่เราดูแลอยู่ หรือพาไปไหนมาไหนได้แล้ว แต่การถ่ายรูปพวกเขาไว้ก่อนออกจากบ้านก็ถือเป็นยันต์กันคนหายอีกชั้นที่ช่วยลดปัญหาคนหาย และเพิ่มโอกาสการติดตามเจอได้มากขึ้นด้วยการนำไปให้ผู้คนได้ดูแล้วถามถึงเบาะแส หรือใช้ภาพนี้ไปติดประกาศ ยิ่งในยุคที่ใครๆ ก็มีอินเทอร์เน็ตในกำมือแบบนี้ แค่โพสต์รูปลงไปบนโซเชียลมีเดียไม่กี่นาที ก็มีคนช่วยแชร์ช่วยตามหาได้แล้วล่ะค่ะ

   

   

ว่าแต่เพื่อเป็นการป้องกันคนนำรูปแอบอ้างในทางเสียหาย ก็อย่าลืมใส่ลายน้ำ หรือส่งให้องค์กรที่ให้ความช่วยเหลือด้านปัญหาคนหายโดยตรงอย่างเฟซบุ๊ก "ศูนย์ข้อมูลคนหาย มูลนิธิกระจกเงา" จัดการโพสต์ให้ตามเทมเพลตที่สะดุดตาและน่าเชื่อถือ เพื่อเรียกความสนใจจากผู้คนที่พบเห็นให้ดูรายละเอียดและช่วยกันตามหาต่อไปค่ะ 

       

    

    

อีกหนึ่งวิธีจัดการกับปัญหาคนพลัดหลงที่ได้ผลและเป็นที่นิยมคือการบันทึกข้อมูลสำคัญไว้บนบัตรพกในกระเป๋าสตางค์ ป้ายคล้องคอ สติกเกอร์ หรือสายรัดข้อมือ(ริสแบนด์)ที่มีคิวอาร์โค้ด ของเด็กๆ หรือคุณปู่คุณย่าที่เราดูแล เพื่อให้เป็นประโยชน์ในการให้ความช่วยเหลือของเจ้าหน้าที่หรือพลเมืองดีที่พบเจอหากต้องพลัดหลงกันนั่นเองค่ะ

   

   

งานนี้ข้อมูลที่ต้องบันทึกไว้ก็ไม่ซับซ้อน ขอกระชับ ฉับไว และได้เรื่องแบบนี้เลย!

- ชื่อ นามสกุล อายุ ที่อยู่

- ข้อมูลเรื่องสุขภาพ เช่น หมู่โลหิต โรคประจำตัวพร้อมวิธีการปฐมพยาบาลเบื้องต้นหากอาการกำเริบ

- เบอร์โทรศัพท์ที่สำคัญ เช่น ผู้ดูแล โรงพยาบาลที่รักษาโรคประจำตัว   

     

   

    

ตราบใดที่มือยังจับกันไว้ สายตายังคงมองเห็นกันอยู่ ก็จะยังไม่มีใครพลัดหลงหายไปแน่ๆ ซึ่งในกรณีที่เป็นเด็กที่อายุไม่ถึง 6 ปี ที่พร้อมจะวิ่งเข้าหาสิ่งที่เขาสนใจอยู่เสมอก็มีความจำเป็นที่ต้องจูงมือไว้ตลอดเวลา แต่ถ้าเป็นเด็กโตหรือผู้สูงวัยที่สามารถสื่อสารกันได้เข้าใจ ก็สามารถใช้วิธีหันมามองบ่อยๆ ไม่คลาดสายตาได้ก็พอค่ะ 

   

   

นอกจากนี้ เรายังสามารถใช้ "สายจูงเด็ก" ในโอกาสที่ต้องพากันออกไปเที่ยวข้างนอก เพื่อป้องกันไม่ให้เด็กเล็กวิ่งหนีไปไกลจนพลัดหลงกัน ซึ่งก็สามารถป้องกันอันตรายจากอุบัติเหตุที่จะเกิดกับตัวเด็ก หรือความเสียหายของสถานที่ที่เด็กอาจไปหยิบจับหรือทำลายข้าวของโดยไม่ได้ตั้งใจได้อีกด้วยนะคะ ^^