ไม่เข้าใจ...ทำไมต้องดื้อ ต้องเถียง??

เราก็ประสบปัญหานี้อยู่อยากรู้ว่าจะทำยังไงดี ?
คืออยากแก้ไขตัวเองเหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้ซักทีอยากได้คำแนะนำดีๆคะ

มันอยู่ที่ตัว พ่อ แม่ ด้วยครับ แบบของผม พวกท่านเข้าใจนิสัยของ วัยรุ่น ท่านจะปล่อยให้ทำตามใจ แต่ถ้าสิ่งไหนที่เราทำแล้วผิดพลาดท่านก็จะมาช่วยแก้ไข+ชี้แนะทางที่ถูกให้ครับ สำหรับผมนะ วิธีแบบนี้ทำให้เด็กได้คิด+ได้ีู้ว่าสิ่งไหนดี หรื่้อไม่ดีครับ

มันเป็นวัยมากกว่าเนอะ ช่วงมัธยมติดเพื่อนมันก็ดีกว่าติดอย่างอื่น

ช่วงมหาลัย มันก็อาจมีปัญหาอื่นเข้ามาอีก เช่น ชีวิตรักสนุก รักอิสระมากขึ้น

ถ้าพ่อแม่ไม่เข้าใจ ยิ่งทะเลาะกันไปใหญ่ ปล่อยให้เป็นธรรมชาติ ใช้วิธีเตือนมากกว่าการดุว่า

พอเวลาผ่านไป โตขึ้น ความคิดมันก็เปลี่ยนไปเองจริงๆ และก็จะเข้าใจที่ผ่านมาทุกอย่าง

เพราะทุกช่วงชีวิตมันคือประสบการณ์ทีต้องเรียนรู้^^

ของเราพ่อแม่ก็เคยไม่ค่อยพอใจเพื่อนเหมือนกัน

ไม่รู้ทำไม เพื่อนกลุ่มเราเป็นเด็กเรียนดี แต่งตัวเรียบร้อย มีความรับผิดชอบ พูดจาก็ไม่หยาบคายเลย

แค่เราชอบอ่านนิยาย เขียนนิยาย วาดการ์ตูนเหมือนกัน เป็นพวกโลกส่วนตัวสูงในสายตาแม่
พอเราพูดถึงเพื่อนกลุ่มนี้ทีไร แม่ก็จะทำท่าย่นจมูกแล้วก็ว่า "เฟิร์นน่ะนะ เฮอะ"

อยากจะบอกว่า คนอย่างเรา มีเพื่อนก็บุญแล้ว

พอเราย้อนถามว่าแม่ก็เห็นเขาบ่อยๆ เขาไม่ดีตรงไหนหรือไง แม่ก็ไม่ตอบ บางทีก็บอกว่า ชอบพาให้เราไร้สาระ เพ้อฝัน เราก็คิดในใจว่าแล้วมันไม่ดีตรงไหน แม่ทำเหมือนกับเราไปคบเพื่อนซอยผม สก๊อย ติดยาหรืออะไรเทือกนั้น

เราก็ยอมรับว่าบางครั้งเราก็ไม่อยากบอกอะไรพ่อแม่ เพราะกลัวเป็นเรื่อง บางทีก่อนจะพูดอะไรเราก็จะต้องกลั่นกรองก่อนว่าเรื่องไหนพูดไปแล้วปลอดภัยที่สุด โยงไปเข้ากับระเบิดไม่ได้

ความเห็นของเรากับพ่อแม่ในทุกเรื่องไม่ตรงกันเลย ทั้งเป้าหมาย ทัศนคติ ค่านิยมก็คนละเรื่อง

เราไม่มีศาสนา แม่ก็หาว่าเพราะเราไม่มีที่พึ่งทางใจก็เลยกลายเป็นคนแบบนี้ เราก็ย้อนไปว่าศาสนามันมีก็เพราะคนกลัวธรรมชาติ ไปเรื่อย ไม่จบไม่สิ้น

ล่าสุดนี่พอเราไม่ยอมเรียนพิเศษแม่ก็ไม่พอใจ บางทีก็รู้สึกแย่เวลาเราจะปฎิเสธอะไรสักอย่าง รู้ว่าเป็นเรื่องชัวร์

เราก็เป็น พ่อแม่ไม่เข้าใจ ทำไมนะ มีอะไรก็พาลใส่เรา เราก็ลูกเค้าคนนึงเหมือนกันนะ? :(

พ่อกับแม่ต้องเข้าใจเราบ้าง เราเริ่มมีความคิดของเรา บางทีเราออาจความคิดไม่ตรงกัน แม่ว่าเพื่อนไม่ดี แต่แม่น่าจะเข้าใจว่า ยังไงก็เพื่อนหนูนะ แล้วอีกอย่างอารมณ์วัยรุ่นก็เป็นอย่างนี้ ที่เห็นเถียง ไม่ใช่ว่าจะไม่เสียใจที่เถียง ที่ทำให้เสียใจ แต่ถ้าเป็นพ่อกับแม่จะขอโทษไหมล่ะ ในเมื่อเราคิดว่าเราไม่ผิด วัยรุ่นก็มีเหตุผลของตัวเองเหมือนกัน (แต่บางทีอาจยังเป็นเหตุผลที่ไม่ดีพอ พ่อกับแม่มีหน้าที่เเนะแนวทางอย่างใจเย็น)
           หนูเคยทำพ่อร้องไห้ด้วยซ้ำตอนทะเลาะกัน ทั้งๆที่ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยได้เห็นท่านร้องเลย วันนั้นเลยกลายเป็นต่างคนต่างร้องไห้ 555+ แต่พอทุกอย่างผ่านไป เราเข้าใจในวิถีทางความคิด นิสัย กันมากขึ้นก็มีความสุขเหมือนเดิม
                                                          
                                                               (ก็ต้องเข้าใจนะคะว่านี่มันความคิดของเด็กน่ะค่ะ 5555+)

เรียนให้ดีเหมือนพี่หน่อย....ทำไมแค่นี้ทำไมได้...แบบนี้จะหวังอะไรได้
พอตอบก็ถูกหาว่าเถียง แล้วก็มาบอกว่า พอเลย ไม่ต้องมาเถียง ไม่ต้องมาพูด
อ่าว!! แล้วมาถามหนูทำไมคะ?? งง??

ปล.ทะเลาะกันบ่อยมากๆ แต่หนูก็ีรักคุณยายที่สุดเลยค่ะ ^^

 เราก็เป็นเหมือนหลาย คห เลย :'(
อยากให้แม่มาอ่านจัง Y_Y

ของเราดีหน่อย ไม่เคยทะเลาะเพราะแทบจะไม่ได้คุยกันเลย ถึงแม้จะอยู่บ้านต่างคนก็ต่างเล่นคอมไม่คอยสนใจกันมาก
ถ้าแม่อยากให้ทำอะไรเราก็ตอบ "ไงก็ได้" แต่บางอันก็ไม่ตอบเพราะไม่อยากทำ (อย่างเช่นอ่านหนังสือ)

ถ้าจะโดนด่าก็ส่วนมากจะเป็นจากพ่อ คงเพราะเขาไม่คอยได้เจอเรา แล้วเวลาเจอกันบางที่เราก็ควบคุมอารมณ์ไม่ได้เขาก็ว่า แต่เราไม่โต้ตอบกลับ
มีเรื่องอะไรเราก็ไม่คอยได้เล่าให้ฝังเพราะพอเล่าให้่พ่อฝังก็ไม่เข้าใจถึงแม้จะพยายามอธิบายแล้ว
แต่แบบนี้มันอึดอัดใจมากเลย บอกไม่ได้ ขัดไม่ได้

พ่อแม่ทุกคนอยากให้ลูกได้ดี ถึงบ่นถึงว่า เพราะการที่บ่นมากนั่นหมายถึงเขาห่วงเรามาก
อยากให้มีระเบียบ ไม่ใช่ว่าไม่เคยเป็นวัยรุ่นมาก่อน ( แต่ที่บอกเพราะเขาเปนแบบนี้แหละในวัยรุ่น แล้วอนาคตมันไม่ดี )คือทุกสิ่งอย่างมันมาจากประสบการของพ่อแม่คือเขารู้งัยว่าถ้ายังเถียง ยังเล่นคอม ยังไม่อ่านหนังสือ ยังไม่ทำการบ้าน ยังไม่กวาดบ้านล้างถ้วยซักผ้ารีดผ้า ผลกระทบจะเปงอย่างไรต่างหากละที่พ่อแม่อยากบอก แต่ที่บอกก้อไม่ได้หมายความว่าไม่รัก ก้อเพราะรักมากงัยถึงได้สั่งสอนตั้งแต่อยู่ในบ้านตนเอง เวลาพวกหนูๆ ออกไปเรียนมหาลัย ไปทำงาน ที่ไม่มีพ่อแม่คอยบอกมันจะได้ทำเปงงัย และที่สำคัญ ไม่อยากให้คนอื่นเขาว่าลูกเราหลับหลังว่าไม่ดี ไม่เรียบร้อยไม่ด้ายเรื่องได้ราวต่างๆนาๆ จงมองที่วัตถุประสงค์หลัก อย่าคิดว่าเขาโกรธ เขาเกียจพ


พ่อแม่ถ้าถ้าจะให้แลกกับความเปลี่ยนแปลงชีวิตที่ดีของลูกแลกได้ทุกอย่างแม้กระทั้งชีวิต ตายแทนเลยไหมถ้าลูกยอมเปลี่ยนแปลงอย่างที่พ่อแม่บอก ที่พูดเขาเหนื่อยเขาทุกข์ เขาเครียดไม่ต่างอะไรจากพวกนู๋ๆหรอก เพระคาดหวังเกินไป เราถึงเหนื่อยกับลูกหรือเปล่า เงินทองจะเอาเท่าไหร่ถึงจะพอ ขอแค่หนูตั้งเรียนเรียน ทำตามพ่อแม่ต้องการ รักลูกุกคนนะค่ะ

บางทีการคุยกันน้อยก้ทำให้มีปัญหา. บางทีเราก้มีปัญหากับพ่อ แบบว่าคือเราอยากได้ของสิ่งนึงมาก เราก้เลยพยายามเก่บเงินซื้อมาตลอดสองสามเดือน กินน้อยลง นู่นนี่นั่น แต่พอซื้อมาแล้วพ่อเห็นเรา ก้โดนว่าใหญ่เลยว่าใช้เงินไร้สาระ (บางทีของไร้สาระของอีกคนอาจเป็นของมีค่าของอีกคน) และพ่อก้ว่าเยอะเลย แถมพ่อยังบอกว่า มีเงินซื้อของไร้สาระแบบนี้ต้องลดค่าขนมแล้วสินะ อะไรแบบนี้. คือแบบ เราก้ไม่เข้าใจอ่ะ พ่อไม่ดีใจเหรอที่เรารู้จักเก่บเงินด้วยตัวเอง ไม่ใช่อยากได้อะไรก้แบมือขอ เรามีความพยายาม เราเห็นพ่อแม่คนอื่นเค้าก้ดีใจนะ เวลาลูกรู้จักเก่บออม เพราะการเก่บออมเป็นอย่างหนึ่งที่ทำให้เด็กมีวินัยในตนเอง ของบางอย่างที่มีค่า เวลาพ่อซื้อให้เรา แล้วเกิดเวลาต่อมาเค้าโมโห ก้จะยึดๆท่าเดียว เราแค่อยสกมีะไรที่เป็นของของเราบ้าง อยากมีอะไรที่พ่อยึดไม่ได้ เราผิดตรงไหน ):

^
^
^
^
ตัวเธอว์ ตัวเธอว์ ซื้ออะไรอะ บางทีพ่อก็ไม่ได้อยากด่าอะเปล่าาาา แต่เพราะของที่ซื้อนี่อาจไร้ประโยชน์ในสายตาผู้ใหญ่จริงๆ ก็ต้องดูด้วยอะนะ เขาคงไม่ได้อยากว่า อะฮึะฮึ

แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 4 สิงหาคม 2554 / 07:37

แปลกแหะ ช่วงวัยรุ่น ผมชอบอยู่คนเดียวมากกว่าอยู่กับเพื่อน -* - ที่อยู่คนเดียวไม่ใช่เข้ากับคนไม่ได้แต่ เบื่อที่ต้องผิดหวัง หุหุ -*-

ไม่ใช่ว่าเราไม่เคยเถียง บางครั้งขึ้นเสียงใส่เลยก็มี แต่ก็มาคิดได้ทีหลัง (เราทำไปได้ยังไง?)
แต่เดี๋ยวนี้โดนบ่นอะไรจะนั่งเงียบ เฉยๆแล้วล่ะค่ะ
พ่อแม่เราค่อนข้างจะปล่อยแล้วอ่ะ
ม.ต้นก็โดนตีกรอบนู่น นี่ นั่น แต่ขึ้น ม.ปลายมาก็เริ่มปล่อย เพราะคงคิดว่าเราโตแล้วล่ะมั้ง
อยากฝากหลายๆคนนะคะ อย่าไปเถียงว่าหนูโตแล้ว จะทำอะไรก็ได้
เพราะยังไงพ่อแม่ก็มองเห็นเราเป็นเด็กเสมอ
พ่อแม่เราจะเป็นแบบอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ จะทำอะไรไปไหนก็ได้ แต่ขอให้บอกเท่านั้นเองอ่ะ
แต่ว่าทั้งนี้ทั้งนั้นเราก็จะไม่ทำอะไรที่มันนอกลู่นอกทาง เพราะพ่อแม่อุตส่าห์ไว้ใจเราแล้ว
ก็เลยไม่อยากทำลายความเชื่อใจค่ะ :)