จุดประกายนิยายแฟนซี ดาวดวงที่ 6 D-dora

แค่เขียนตามแฟชั่นค่ะ เพราะหาหนังสือที่ชอบอ่านไม่ได้ ก็เลยเขียนแนวนี้ แค่นั้นเองเลยค่ะ...สำหรับเรื่องแรกแล้วยอมรับเลยว่าไม่มีอะไรมาจุดประกาย มีแต่แครัคเตอร์ คือนิยายส่วนใหญ่ของหนูเนี่ย แครัคเตอร์ค่อนข้างจะเด่นกว่าตัวพลอตอยู่แล้ว ถ้ามีแครัคเตอร์จุดประกายขึ้นมาว่า เราชอบผู้ชายแบบนี้ ชอบผู้หญิงแบบนี้ เกิดเป็นตัวละครที่ค่อนข้างแปลกในหนึ่งเรื่อง แต่พอมาเรื่องที่สอง คือเหมือนกับเล่มแรกเราเหมือนเด็กเขียน ลองฝึกมือ แต่เล่มที่สองเนี่ยเราเริ่มมีประสบการณ์การเขียน และก็เริ่มมีอะไรมาจุดประกายในชีวิตเรา ทั้งพลอตและตัวละคร

มากเลยค่ะ เรื่อง BLADE A.X. วางโครงเรื่องอยู่เป็นปีในการเตรียมข้อมูล ตัวละครเราต้องเดินทางไปหลากหลายประเทศมาก การทำข้อมูลมันก็จะยากตรงที่ เมื่อมีการเดินทางไปยังประเทศหนึ่ง สิ่งที่เราต้องคำนึงถึงก็คือ ไทม์ไลน์ ตัวละครไปถึงประเทศนี้ในฤดูอะไร และพอบินข้ามซีกโลกไปอีกประเทศมันจะกลายเป็นฤดูอะไร การบรรยายฉากและสถานที่มันจะส่งผลมาก เราต้องเช็กให้ถูกต้อง แม้ว่าเวลาบรรยายออกมาจริงๆ ในเรื่องมีแค่สองย่อหน้า แต่เราต้องเช็กข้อมูลก่อนรวมๆ กันแล้วเป็นปึ๊ง ต้องเช็กทั้งสภาพอากาศ เช็กทั้งเวลา ภาษา วัฒนธรรม พื้นที่ของประเทศนั้น คือบางทีหนูถึงกับเปิด Google Map แบบดาวเทียมเพื่อส่องลงไปดูที่พื้นตรงนั้นจริงๆ ว่าพื้นตรงนั้นมันเป็นยังไง แล้วก็ดูข้อมูลทางธรณีวิทยาว่าต้องบรรยายพื้นตรงนั้นยังไง คือมันเป็นข้อมูลเบื้องหลังที่เอามาเขียนในนิยายไม่ได้ เพราะว่าถ้าเขียนออกมาเนี่ย นิยายจะกลายเป็นสารคดีค่ะ (หัวเราะ)

มันเริ่มจากความเหวี่ยงของเราก่อน คือหนูต้องการอะไรที่มันแรง อะไรที่มันสามารถปลดปล่อยอารมณ์ความรู้สึกรุนแรงของเราได้เต็มที่ เพราะว่ารสนิยมของหนูคือเป็นคนที่ชอบอะไรแรงๆ ถึงหน้าจะเนิร์ดแต่ชอบฟังเพลง Heavy Metal ยิ่งเราเรียนสายกฎหมายด้วยแล้วเราต้องอยู่อย่างสงบวางตัวนิ่งอะไรอย่างนี้ มันไม่มีจุดให้เราแสดงออกมุมมองด้านความรุนแรงของเรา ฉะนั้นแรงบันดาลใจของการเขียน BLADE A.X. นอกเหนือจากความสนใจเรื่องประวัติศาสตร์และภูมิศาสตร์ส่วนตัวแล้วก็คือ ต้องการให้ตัวละครมีนิสัยรุนแรง คือไม่ใช่เป็นคนไม่มีเหตุผลนะคะ แต่หมายถึงการเป็นคนเท่ เชื่อมั่นในตัวเอง สามารถทำเรื่องเหลือเชื่อและเดินทางไปทั่วโลกได้ด้วยตัวเอง คือต้องการจะเสนอมุมมองว่า ต่อให้คุณแตกต่างแต่คุณก็ยังสามารถใช้ความแตกต่างนั้นสร้างจุดยืนในสังคมได้ ตัวละครของหนูจะมีความแปลกแยกอยู่ในตัวเอง พระเอกนางเอกจะมีความคิดที่ไม่เหมือนชาวบ้านชาวช่องเท่าไหร่

ตอนปีหนึ่งเราอาจจะมีเรียนทุกวัน แต่ก็จะใช้ช่วงเวลาพักกลางวันมานั่งห้องคอมพิวเตอร์เพื่อเขียน พอเริ่มเรียนปีสูงๆ ไม่ได้เรียนทุกวัน ก็จะใช้เวลาเขียนในวันที่ไม่มีเรียน แต่สำหรับช่วงใกล้สอบเราต้องอ่านหนังสือ ก่อนหน้านั้นก็จะต้องเขียนนิยายล่วงหน้าไว้สำหรับการอัพเดทในเว็บ เพราะหนูเป็นคนลงนิยายต่อเนื่องไม่ให้มันขาดตอน ช่วงสอบเราก็จะไม่แตะนิยายเลยทำหน้าที่แค่อัพเดทอย่างเดียวแต่ไม่เขียน เพื่ออ่านหนังสือเต็มที่ ต้องแบ่งเวลา หาเวลาว่างดีๆ เพราะทุกคนมีเวลาว่างแน่ๆ เพียงแต่เมื่อถึงช่วงหนึ่ง ถ้าเป็นนักเรียนคุณต้องสอบ มันก็จะต้องเหนื่อยกว่าปกติ คุณก็อาจจะได้นอนน้อยกว่าคนอื่น แต่มันก็จำเป็นถ้าคุณอยากจะเขียน

เมื่อก่อนทำไม่ได้ แต่พอทำไปสักพักมันจะทำได้เอง มันจะบังคับตัวเองจนเขียนออกมาจนได้ แต่นักเขียนทุกคนต้องรีไรท์นิยายตัวเองหลายรอบกว่าจะส่งสำนักพิมพ์ พอคุณบังคับให้เขียนออกมาได้แล้ว มารีไรท์รอบสองรอบสามมันก็จะปรับแก้ไปเอง แต่การจะบังคับให้เขียนออกมาได้คุณก็ต้องมีพลอตแล้วนะคะ ก่อนที่คุณจะเขียนนิยายทุกเรื่องคุณต้องวางพลอตให้แน่นแล้ว เพื่อให้เป๊ะว่าคุณอยากจะเขียนอะไร แล้วพลอตย่อยๆ มันจะค่อยๆ ทยอยมาเอง หนูใช้วิธีอ่านทวนน่ะค่ะ เพราะหนูเขียนนิยายเพื่ออ่านเองด้วย ไปเอาตอนเก่าๆ มานั่งอ่านบิวต์ให้เรามีอารมณ์ร่วมไปกับนิยายของเราเอง พอเรามีอารมณ์ร่วมกับนิยายของเราแล้วมันจะพอเขียนต่อได้ค่ะ มันอาจจะไม่มีคุณภาพเท่ากับตอนที่มีไฟเต็มที่ แต่ก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไรแล้วปล่อยทิ้ง อ้างว่าไม่มีอารมณ์ ไม่มีไฟ เพราะตันก็เลยไม่เขียน

หนูยังบอกไม่ได้เพราะยังไม่คิดว่าตัวเองเป็นนักเขียนที่ดี หนูเป็นแค่คนเขียนนิยายได้จบคนหนึ่ง และสำนักพิมพ์ให้โอกาส มีแฟนที่คิดว่านิยายเรื่องนี้เป็นแนวเดียวกับที่เขาชอบอ่านก็เลยสนับสนุน หนูยังไม่ใช่มืออาชีพก็คงบอกไม่ได้ว่านักเขียนที่ดีต้องเป็นยังไง แต่อย่างหนึ่งที่หนูคิดว่าทุกคนต้องมีไม่ว่าจะทำอะไร ก็คือ ความรับผิดชอบ หนูเห็นนิยายในเว็บเยอะมาก หนูเข้าใจว่ากำลังใจจากคอมเมนต์แฟนคลับเป็นสิ่งสำคัญ คุณอาจจะเขียนนิยายไปแล้วไม่มีใครคอมเมนต์ ไม่มีคนอ่าน ก็เลยบอกว่ารู้สึกท้อแท้แล้วก็เลิกไป ไม่อยากให้ทำอย่างนั้น คุณควรเขียนให้จบไม่ว่ายังไงก็ตาม มันเป็นความรับผิดชอบอย่างหนึ่ง อย่าลืมสนุกกับมัน เขียนแล้วให้รักมันด้วยอย่าทิ้งขว้างมันนะคะ แล้วมันจะเป็นความทรงจำหนึ่งที่ประทับใจไม่ว่าคนอื่นจะรู้กับเราหรือไม่รู้กับเรา แต่ตัวเรารู้กับตัวเองดีที่สุด