8 แบบฝึกหัดเด็ด ช่วยเสริมสร้างความแข็งแกร่งตัวละคร 
มอบชีวิตใหม่ให้ตัวละครกันเถอะ

 

สวัสดีค่ะชาวนักเขียนเด็กดีทุกคน ครั้งที่แล้วพี่น้ำผึ้งได้พาน้องๆ ไปทำความรู้จักกับตัวละครในนิยายของเราอย่างลึกซึ้งจนถึงระดับจิตวิญญาณในบทความ “8 แบบฝึกหัดเด็ด ช่วยเสริมสร้างความแข็งแกร่งตัวละคร : มาค้นหาตัวตนที่แท้จริงของตัวละครกันเถอะ” สำหรับกลเม็ดเคล็ดลับฉบับนี้ขอชวนน้องๆ มาเป็นพระเจ้า กำหนดชีวิตตัวละครให้มีสีสันกันค่ะ

ก่อนจะเข้าสู่แบบฝึกหัดเพื่อพัฒนาตัวละคร พี่น้ำผึ้งขอทวนซ้ำถึงเนื้อหาของครั้งที่แล้วสักหน่อย เพื่อการสร้างตัวละครให้สมบูรณ์แบบและมีชีวิตชีวา เราได้แบ่งขั้นตอนการพัฒนาตัวละครออกเป็น 3 ขั้นด้วยกัน ได้แก่

• กำหนดแรงจูงใจทางอารมณ์ของตัวละครเราในปัจจุบัน
• ใส่ตัวละครของเราลงในบริบท
• มอบชีวิตให้ตัวละครสักหน่อย

ครั้งที่แล้วเราพูดถึงการกำหนดแรงจูงใจทางอารมณ์ของตัวละคร ซึ่งเป็นส่วนสำคัญในการสร้างตัวละครให้มีมิติและไม่แบนราบ หัวใจสำคัญสำหรับหัวข้อนี้ก็คือ “การตั้งเป้าหมายและแรงจูงใจ” ในการใช้ชีวิตของตัวละครนั่นเองค่ะ เพราะงั้นก่อนที่น้องๆ จะทำแบบฝึกหัดอีก 2 หัวข้อที่เหลือ ทุกคนต้องมั่นใจก่อนว่าตัวละครของเรามีเป้าหมายพื้นฐานแล้ว ถ้าหากใครยังไม่ได้ทำสามารถกลับไปทำได้ที่บทความ “8 แบบฝึกหัดเด็ด ช่วยเสริมสร้างความแข็งแกร่งตัวละคร : มาค้นหาตัวตนที่แท้จริงของตัวละครกันเถอะ” ส่วนใครที่ทำแล้วก็มาลุยกันเลยจ้า ^o^

 

ใส่ตัวละครของเราลงไปในบริบท

หลังจากที่เราได้เป้าหมายของตัวละครแล้ว เราคงคิดว่านิยายของเราจะสมจริงใช่มั้ยล่ะ เพราะเปิดเรื่องมาตัวละครหลักของเราก็ต้องรีบเล่นตามบทบาทเพื่อไปให้ถึงเป้า อ๊ะๆ แต่ช้าก่อน ตัวละครที่น่าเชื่อถือใช่ว่าจะเป็นตัวละครที่มีชีวิตชีวานะจ๊ะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในหน้าแรกของนิยายเรา ถ้าตัวละครสมจริงแต่ดูจืดชืด ก็ยากที่จะดึงดูดนักอ่านให้พลิกหน้าต่อไป เพราะงั้นนอกจาก “เป้าหมาย” แล้ว “ความน่าสนใจของตัวละคร” ก็เป็นสิ่งสำคัญเช่นกันค่ะ

อ้าว พี่น้ำผึ้งคะ แล้วเราจะทำยังไงให้ตัวละครของเราน่าสนใจ มาๆ พี่น้ำผึ้งจะบอกความลับให้ฟัง รู้แล้วเอาไปใช้ด้วยล่ะ เพราะตัวละครที่น่าดึงดูดมักเป็นตัวละครที่มีอดีตที่น่าสนใจ และอดีตนั้นจะต้องบอกเล่าถึงปัจจุบัน พูดง่ายๆ ก็คือ “ปม” เองจ้า

ยกตัวอย่าง แม็คนีโตจากซีรีส์ X-Men เขาเป็น "วายร้าย" ที่เชื่อว่าการกลายพันธุ์เป็นสิ่งที่ดีกว่ามนุษย์และควรปกครองมนุษย์ อย่างไรก็ตามพอมองไปยังอดีตของแม็คนีโต เราเห็นว่าเขาเกิดมาในครอบครัวเยอรมัน – ยิวในช่วงหายนะ ซึ่งการที่พวกนาซีจับเขาไปรักษาด้วยวิธีโหดร้ายทารุณทำให้เขาเชื่อว่ามนุษย์คือหายนะ มันเลยปลูกฝังให้เขาต้องการปกป้องกลุ่มกลายพันธุ์จากเหตุการณ์โหดร้าย ซึ่งมันก็คือเป้าหมายระดับพื้นฐานของแม็คนีโตค่ะ

สำหรับแบบฝึกหัดเพื่อพัฒนาตัวละครต่อไปนี้ไม่เพียงแต่จะช่วยให้เราได้ภาพชีวิตตัวละครที่ชัดเจนและละเอียด แต่ยังช่วยให้เราได้รู้ว่าอะไรที่มีอิทธิพลสำคัญต่อตัวของเราในขณะนี้ด้วยค่ะ

 

แม็คนีโตจาก X-Men
(via: pinterest.com)

 

แบบฝึกหัด 4: #TBT

สร้างไทม์ไลน์ของเหตุการณ์ที่สำคัญที่เกิดขึ้นในชีวิตตัวละคร เช่นเดียวกับนักเขียนหลายๆ คนค่ะ เราสามารถใช้โพสอิท กระดาษ A4 หรือไวท์บอร์ดเพื่อจำลองชีวิตในแต่ละช่วงของตัวละครว่าเป็นอย่างไร ทั้งนี้เราสามารถขยับเคลื่อนย้ายหรือเพิ่มเหตุการณ์ต่างๆ ลงไปจนกว่าจะรู้สึกว่าตัวละครของเรามีพัฒนาการที่ดี

หลังจากออกแบบไทม์ไลน์เสร็จแล้ว ขอให้เราเลือก 5-10 เหตุการณ์ที่สำคัญๆ อันเป็นสิ่งที่หล่อหลอมให้ตัวละครของเรากลายมาเป็นเขาอย่างที่เป็นในทุกวันนี้ ตัวอย่างเช่น ถ้าการสูญเสียเป็นส่วนสำคัญในหนังสือ มันก็อาจเป็นส่วนสำคัญในอดีตของตัวละครเราได้ เช่น ตัวละครเคยสูญเสียปู่ย่าตายายไปในวัยเด็ก
 

แบบฝึกหัด 5: The Gatsby Method

 

The Great Gatsby
(via: indiewire)

 

มอบชีวิตให้ตัวละครสักหน่อย

เมื่อเราพัฒนาแรงจูงใจจากภายในของตัวละครและอิทธิพลจากภายนอกแล้ว เราต้องคิดก่อนว่าจะนำเสนอข้อมูลทั้งหมดนี้ออกมาอย่างไรให้น่าสนใจ ทั้งนี้เพื่อให้ตัวเอกของเราโดดเด่น เราไม่จำเป็นต้องเปิดเผยทุกอย่างที่เกี่ยวกับตัวละครของเราให้นักอ่านรับรู้ เราไม่จำเป็นต้องใช้คำบรรยายมากมายในนิยาย แต่สิ่งที่เราควรทำก็คือ พวกเขาจำเป็นต้องมีเสียง (voice) เป็นของตัวเอง มันจะทำให้ตัวละครของเราโดดเด่นโดยไม่ต้องพึ่งคำบรรยายในนิยายเลยค่ะ

ถ้าอย่างนั้นเราลองมาใช้แบบฝึกพัฒนาตัวละครต่อไปนี้เพื่อให้ได้ voice ของตัวละครที่ดีขึ้นกันเถอะ
 

แบบฝึกหัด 6 : ละลายพฤติกรรม

ลองนึกดู กี่ครั้งแล้วที่เราถูกถามว่า "บอกอะไรเกี่ยวกับตัวเธอหน่อยสิ" มันเป็นคำถามคลาสสิกที่จะช่วยละลายพฤติกรรมและเป็นการนำเสนอตัวเราให้โลกรับรู้ แน่นอนว่าการตอบคำถาม "บอกฉันเกี่ยวกับตัวเธอหน่อยสิ" ไม่ใช่เรื่องยาก เราแค่ต้องเปลี่ยนวิธีการตอบคำถามนี้ ขึ้นอยู่กับว่าเรากำลังพูดอยู่กับใครและอยู่ในสถานการณ์ไหน

ในทำนองเดียวกันกับตัวละครของเรา เราต้องให้พวกเขารู้จักนำเสนอตัวเอง วิธีง่ายๆ ก็คือให้จินตนาการว่าพวกเขาจะแนะนำตัวเองสั้นๆ ในแต่ละสถานการณ์อย่างไร โดยพี่น้ำผึ้งได้หยิบสถานการณ์ต่างๆ มาให้น้องๆ ดังต่อไปนี้

• ในการสัมภาษณ์งาน
• ในเดทแรก
• เมื่อเจอเพื่อนเก่า
• จีบใครสักคนในงานปาร์ตี้
• ใน Twitter Bio
• ที่ชายแดนระหว่างลาวกับไทย

 

แบบฝึกหัด 7: พูดน้อย แสดงให้เยอะ

สมมติว่าเรากำลังเมาธ์กับเพื่อนเรื่องหนุ่มที่เราแอบชอบ ถามหน่อยว่าเราพรรณนาถึงความสูงของเขา น้ำหนักของเขา ผมของเขาหรือแม้แต่สีตาของเขาหรือเปล่า? คำตอบก็คือไม่ ขืนเล่าแบบนั้นมีหวังเสียอรรถรสกันพอดี ในนิยายก็เช่นกันค่ะ อย่าเริ่มต้นนิยายด้วยการแนะนำให้นักอ่านรู้จักตัวละครด้วยการบรรยายโต้งๆ เช่นนี้ มันจะทำให้นิยายของเราดูเยอะและน่าเบื่อ

อ้าว พี่น้ำผึ้งคะ ถ้าไม่บรรยายไปในเรื่อง แล้วนักอ่านจะรู้ได้ยังไงว่าตัวละครเรามีลักษณะเป็นแบบไหน? มาค่ะ เดี๋ยวพี่น้ำผึ้งจะขยายความให้ฟัง ก่อนอื่นขอให้ทุกคนลองพิจารณาดูจากบรรทัดหนึ่งในนิยายเรื่อง Ulysses ของเจมส์ จอยส์ที่ว่า
 

“เขามองไปยังใบหน้าของสตีเฟนขณะที่พูด สายลมอ่อนๆ พักผ่านเรือนผมสีน้ำตาลที่ยุ่งเหยิง ปรากฏจุดสีเงินอยู่ภายในดวงตาอันเต็มไปด้วยความประหม่าของเขา”

จะเห็นได้ว่าจอยส์ใช้สายลม (องค์ประกอบของฉาก) ให้เป็นประโยชน์ในการบรรยายลักษณะของสตีเฟนและท่าทีวิตกกังวลของเขา

ใช่แล้วค่ะ ที่พี่กำลังจะบอกก็คือให้เราถ่ายทอดลักษณะตัวละครผ่านการกระทำ โดยเริ่มจากลิสต์ลักษณะทางกายภาพของตัวละครก่อน ถัดมาให้เขียนสิ่งที่เกิดขึ้นในฉากนั้นๆ ทั้งบทสนทนาและการกระทำ เช่น ตัวละครกำลังซักผ้าหรือทำอาหาร เป็นต้น จากนั้นจึงหยิบลักษณะทางกายภาพของตัวละครมาใส่ผ่านการกระทำของตัวละครค่ะ เก๋กู๊ดใช่มั้ยล่ะ

 

แบบฝึกหัด 8: สร้างโปรไฟล์ให้พวกเขาซะ

บางครั้งอาการตันที่แย่ที่สุดของนักเขียนมักจะเป็นตอนที่เราเขียนนิยายจนถึงจุดหนึ่ง แล้วอยู่ๆ ก็ดันไม่สามารถเข้าถึงจิตวิญญาณและตัวตนของตัวละครได้ เราจึงจำต้องหยุดเขียนด้วยการตัดบทเอาซะดื้อๆ หรือเปลี่ยนฉากใหม่ซะเลย ซึ่งสำหรับนักเขียนและตัวละครของเรานั้น มันไม่ใช่วิธีที่ดีเท่าไหร่นัก

วิธีแก้ปัญหานี้ง่ายๆ ก็คือ จงสร้างโปรไฟล์ตัวละครซะ! เขียนให้หมดตั้งแต่วันเกิด ราศี โรงเรียน ปมในอดีต เป้าหมายในชีวิต รวมทั้งคำถามเจาะลึกถึงระดับจิตวิญญาณดังที่กล่าวไปในกลเม็ดเคล็ดลับฉบับที่แล้ว เชื่อเถอะว่ามันจะช่วยให้การเขียนของเราไหลลื่น ทำให้เราหมดอาการตัน รวมทั้งเป็นส่วนช่วยให้ตัวละครของเราสามารถโลดแล่นต่อไปตามเส้นทางของเรื่อง เมื่อเราเข้าใจตัวละครของเราอย่างละเอียดแล้ว ในทุกๆ หน้ากระดาษที่ตัวละครของเราปรากฏ พวกเขาจะโดดเด่น น่าสนใจและสมจริงค่ะ

 

จบไปแล้วนะคะกับ 8 แบบฝึกหัดที่จะช่วยพัฒนาตัวละครของเราให้สมจริงขึ้น น้องๆ อย่าลืมนำไปใช้กันนะคะ รับรองว่าตัวละครของเราจะสมจริงและมีชีวิตชีวาจนนักอ่านตกหลุมรักเลยล่ะ และที่สำคัญการสร้างโปรไฟล์ให้ตัวละครเป็นสิ่งสำคัญมากๆ เลยค่ะ อย่าลืมว่าเราไม่ใช่ตัวละคร เราไม่สามารถรู้เรื่องของพวกเขามากมายเท่าที่พวกเขารู้ ดังนั้นการมีโปรไฟล์จึงทำให้เรารู้จักพวกเขามากขึ้น รวมทั้งยังช่วยให้การเขียนของเราไหลลื่นและทำให้ตัวละครมีชีวิตจริงๆ ค่ะ ^o^