3-14 นักเขียนผู้ตกหลุมรักตัวละครของตัวเองซ้ำไปซ้ำมา
สวัสดีค่ะ น้องๆ ชาวเด็กดีทุกคน มาพบกับพี่หญิงในคอลัมน์ “พบปะพูดคุย” กันอีกแล้วนะคะ ซึ่งนักเขียนที่พี่หญิงพามาแนะนำให้ทุกคนรู้จักในวันนี้เนี่ย ต้องขอบอกไว้เลยว่าเป็นคนที่เขียนเรื่องราวได้ทำร้ายนักอ่านหนักมากกกกกก ก็แหม... น้องไผ่ เจ้าของนามปากกา “3-14” ดันเขียนนิยายเรื่อง “พี่ชายครับ ไปนั่งกินหมูกระทะเป็นเพื่อนหน่อย” ออกมาได้สมจริงสมจังไปนิด โดยเฉพาะฉาก ‘ย่างหมูบนกระทะ’ นะ พี่หญิงบอกเลยว่า... อ่านแล้ว หิวหนักมากๆๆๆๆ ชวนให้รู้สึกอยากกินหมูกระทะตามพระเอกนายเอกของเรื่องสุดๆ เลยค่ะ
.jpg)
แนะนำตัวกับชาวเด็กดีกันหน่อย
สวัสดีค่า เราเจ้าของนามปากกา 3-14 เองค่ะ ชื่อเล่นชื่อไผ่ อายุ 21 ปี ยินดีที่ได้รู้จักชาวเด็กดีทุกคนนะคะ :D
“3-14” นามปากกานี้ได้แต่ใดมา
คิดไม่นานค่ะ แต่ความจริงไม่ได้ตั้งใจใช้นามปากกาอันนี้ (ฮา) คือไผ่เรียนอยู่อเมริกา แล้วเวลาเพื่อนเรียกชื่อมันจะเพี้ยนจากไผ่เป็นคำว่าพายแทนแล้วทุกคนก็เข้าใจไปว่าเป็นพายแบบ3.14159 ในคณิตศาสตร์ด้วยเราก็เลยตั้งใจเอา 3.14 มาตั้งเป็นนามปากกา แต่ดันพิมพ์ผิดเป็น 3-14 แทน พอดีขี้เกียจแก้ก็เลยทิ้งไว้แบบนั้นจนถึงทุกวันนี้ค่ะ (ฮา)
จุดเริ่มต้นการเขียนนิยาย
เราเป็นคนชอบอ่านค่ะ ในห้องนี่หนังสือเยอะมาก แล้วก็มีนักเขียนที่ชอบหลายท่านมากเลย ช่วงที่เริ่มเขียนนิยายคือช่วงที่นักเขียนที่เราตามอยู่ไม่ได้อัพนิยาย แล้วก็ไม่มีหนังสือใหม่ๆ ออก ตอนนั้นที่เขียนเราก็คิดแค่ว่าเขียนแก้ขัดให้ตัวเองอ่านรอเวลาที่ได้หนังสือเล่มใหม่ แต่ไปๆ มาๆ มันงอกขึ้นมาหกเรื่องแล้วค่ะ 55555
"เพศสภาพไม่ใช่เรื่องสำคัญ
ทุกสิ่งทุกอย่างขึ้นอยู่กับความรู้สึก
และการกระทำของคนสองคนเท่านั้นเอง"
3-14
ทำไมถึงเลือกที่จะเขียนวาย
สาเหตุหลักที่เลือกเขียนวายเพราะรสนิยมส่วนตัวล้วนๆ เลยค่ะ เราคิดว่านิยายแนวนี้มีเสน่ห์ตรงที่มันสามารถสื่อออกมาได้ว่าเพศสภาพไม่ใช่เรื่องสำคัญเลย ทุกสิ่งทุกอย่างขึ้นอยู่กับความรู้สึกและการกระทำของคนสองคนเท่านั้นเอง
นิยายเรื่องแรกของ “ไผ่”
เรื่องแรกที่เขียนคือเรื่อง ‘Rainy Days กลางสายฝน’ ค่ะ เป็นเรื่องเกี่ยวกับผู้ชายสองคนที่มีปมเสียคนรักไปทั้งคู่ เรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจมาจากอากาศในเมืองที่ไผ่อยู่เลย คือที่ Tacoma WA ที่เราอยู่เนี่ยฝนตกทุกวัน ตกแบบนันสต็อป แล้วเราก็ชอบฝนมากๆ ด้วย เราเลยเอาฝนมาเป็นธีมหลักในเรื่องซะเลย ชอบบรรยากาศเย็นๆ หม่นๆ ค่ะ
เริ่มต้นเขียน “พี่ชายครับ ไปนั่งกินหมูกระทะเป็นเพื่อนหน่อย”
ความจริงที่มานี่ค่อนข้างไร้สาระค่ะคือตอนนั้นไผ่กลับไทยช่วงซัมเมอร์ แล้วอยากกินหมูกระทะหนักมาก แต่น้องชายก็เรียนหนักเลยไม่มีเวลาไปด้วย พอไปบอกเพื่อน เพื่อนก็ดันพาไปกินปิ้งย่างในห้างแทน เราก็แบบ เห้ย ไม่ใช่นะ ปิ้งย่างไม่ใช่หมูกระทะ…แต่ก็กิน (ฮา) สุดท้ายอยู่ไทยสามเดือนก็ไม่ได้กินเลย จนกระทั่งกลับมาอเมริกา เราดันไปเห็นคนทวีตชวนกันไปกินหมูกระทะ แล้วก็ถ่ายรูปลง เราก็เฮ้ย มันง่ายขนาดนี้เลยเหรอ อิจฉามากเลยเขียนนิยายเรื่องนี้ขึ้นมาระบายความหิวและความอิจฉาค่ะ
ได้ข่าวมาว่าอ่านเรื่องนี้แล้วจะหิวมากๆๆ จริงไหม?
เราเขียนเพราะความหิวและเขียนด้วยความรู้สึกที่อยากให้ทุกคนหิวไปกับเรานะคะ ถ้ามีคนอ่านแล้วหิวมากๆๆ เราก็ดีใจค่ะ รู้สึกมิสชั่นคอมพลีท เราจะไม่ยอมหิวคนเดียว XD
พูดถึง “เฮียหมู” พระเอกของเรื่องหน่อย
เฮียหมูเป็นผู้ชายอารมณ์ดีที่เวลาหัวร้อนจะน่ากลัวค่ะ แต่ตัวละครตัวนี้จะน่ารักตรงที่ว่าเขาจะโอ๋คนที่เขาชอบเป็นพิเศษ ไม่ใช่แค่น้องบอสเท่านั้น แต่เขาจะโอ๋เพื่อนตัวเองโอ๋เพื่อนน้องบอสด้วย เฮียเป็นคนที่ใครอยู่ด้วยแล้วยิ้มตาม จะเท่ในเวลาที่เฮียอยากจะเท่ จะเก่งในเวลาที่เฮียพยายาม ถึงในเรื่องจะมีแต่ของกิน แต่พอเข้าบทจริงจังขึ้นมาเฮียก็สามารถแสดงด้านเจ๋งๆ ให้บอสตันและคนอ่านเห็นด้วยนะคะ ความจริงเราอาจจะแค่หลงเขาเลยอยากให้ทุกคนหลงตามก็ได้ค่ะ XD (เฮียร้องเพลงแร็ปได้ด้วยนะคะ กรี๊ดกร๊าด)
ฉากไหนที่รู้สึกว่าเขียนยาก
ทุกฉากที่มีสาระค่ะ 5555 คือเรื่องนี้เน้นที่ของกินดังนั้นเวลาที่มีฉากเครียดอย่างตอนบอสตันสอบไม่ติด หรือตอนที่เผชิญหน้ากับคนในครอบครัวจึงเป็นอะไรที่เขียนยากพอสมควรเลยค่ะ
ประสบการณ์หรือคอมเมนต์ที่ประทับใจระหว่างการเขียน
คอมเมนต์ที่จำได้ไม่ลืมเลยนี่มีเยอะมากค่ะ คือไผ่ชอบแคปคอมเมนต์นักอ่านมาเก็บไว้นั่งอ่านให้กำลังใจตัวเองเรื่อยๆ เวลาเหนื่อยมากๆ ก็จะเปิดมานั่งอ่านตลอด เราจำได้แม่นเสมอเวลาที่มีคนมาขอบคุณเรา มีคนบอกว่านิยายเรื่องนี้เป็นความสุขของเขา บอกว่าขอบคุณที่เขียนนิยายเรื่องนี้ขึ้นมา ซึ่งมันมีค่าสำหรับเรามากจริงๆ ค่ะ
ส่วนเรื่องประสบการณ์พีคๆ นี่คือการที่นักเขียนที่ชอบส่งข้อความชวนไผ่ไปตีพิมพ์เรื่องนี้กับสำนักพิมพ์เขาค่ะ กรี๊ดลั่นห้องแล้วต่อด้วยการโทรไปหวีดใส่น้องชายรัวๆ โดยไม่สนใจว่าที่ไทยกี่โมง 55555 อ้อ แล้วเพื่อนที่นี่พาไปกินปิ้งย่างเกาหลีด้วยค่ะ บอกว่าสงสารที่ต้องไปเขียนระบายความหิวลงเน็ต 55555
นิยายเรื่องที่ประทับใจมากที่สุดตั้งแต่เริ่มเขียน
ตอบยากจัง…เอาจริงๆ ตอนเขียนเราก็นั่งอินของเราอยู่คนเดียวนั่นแหละค่ะ แฮ่ คือเราตกหลุมรักตัวละครของตัวเองซ้ำไปซ้ำมาน่ะค่ะ (เพี้ยน 5555) แต่ถ้าเป็นฉากที่เราประทับใจที่สุดเราพอตอบได้นะคะ เราชอบตอนจบของเรื่อง ‘ลูกของคุณไม่ได้น่ารักสำหรับผม’ มากที่สุดค่ะ
เวลาที่จะเริ่มต้นเขียนนิยาย สิ่งแรกที่ทำคือ…
เปิดคลิปอะไรก็ได้ขึ้นมาคลิปนึงค่ะ แรนด้อมเลย บางทีก็เปิดเพลง บางทีก็เปิดการ์ตูน เปิดคลิปฟังเสียงฝนก็มี เราไม่อยากให้ห้องเงียบเกินตอนเริ่มพิมพ์น่ะค่ะ สปีดตอนพิมพ์นี่ขึ้นอยู่กับจังหวะในคลิปด้วยนะคะXD
.jpg)
ถ้าให้เปรียบนิยายเรื่องนี้กับอะไรสักอย่างบนโลก “พี่ชายครับ ไปนั่งกินหมูกระทะเป็นเพื่อนหน่อย” จะเป็นอะไร
ของกินรสชาติกลมกล่อมค่ะ เพราะมีอาหารหลากหลายประเภทอัดแน่นอยู่ในนั้น XD
เหตุผล 3 ข้อ ที่ทำให้นักอ่านตกหลุมรักนิยายเรื่องนี้ อย่างถอนตัวไม่ขึ้น!
1. ของกิน!!!
2. เฮียหมูอร่อยมาก
3. น้องบอสตันแอนด์ความตลกหน้าตายของเขา
อยากบอกอะไรกับนักอ่านที่อ่านนิยายของเรา
ขอบคุณมากๆ เลยนะคะสำหรับที่ผ่านมา การที่ทุกคนเข้ามาอ่านนิยายของเรา เข้ามาคอมเมนต์และให้กำลังใจ ร่วมเดินทางมาด้วยกันในแต่ละเรื่องถือเป็นกำลังใจที่ยิ่งใหญ่และหนึ่งในเรื่องราวดีๆ ในชีวิตของเราจริงๆ ค่ะ เราไม่รู้จะพูดอะไรดีนอกจากคำว่าขอบคุณขอบคุณจริงๆ ที่ทำให้เรารู้สึกมีความสุขตลอดระยะเวลาสองปีกว่านี้ที่เราเขียนนิยายมาเราจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อพัฒนาผลงานในภายภาคหน้า หวังว่าจะได้เจอกันอีกในเรื่องต่อๆ ไปอีกนะคะ รักมากๆ เลย <3
ก่อนจากกันไป มาฝากผลงาน พร้อมบอกลาชาวเด็กดีกันหน่อย
ก่อนอื่นเลยต้องขอขอบคุณทุกคนที่อ่านมาจนถึงตรงนี้มากเลยนะคะ ขอบคุณเว็บเด็กดีให้ความสนใจด้วยค่ะ
สำหรับเรื่องผลงาน ไผ่ขอฝากนิยายทั้งห้าเรื่องที่เราเขียนจบแล้ว (ทุกเรื่องมีคิวตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์ในปีนี้ค่ะ) และเรื่องที่กำลังเขียนอย่างเรื่อง Cakeverse AU: Eat Me If You Wish ด้วยนะคะ เอ้อ แล้วขอฝากนิยายเรื่องต่อๆ ไปที่จะเขียนในภายภาคหน้าด้วยค่า (ฝากรัวๆ เลย แฮ่)
สุดท้ายนี้ ขอให้ปีนี้และปีต่อๆ ไปเป็นปีที่ดีสำหรับทุกๆ คนนะคะ ^^
จบไปแล้วนะคะ กับบทสัมภาษณ์นักเขียนเจ้าของนามปากกา “3-14” ผู้เริ่มต้นแต่งนิยายจากความคิดง่ายๆ แค่ว่าอยากหาอะไรอ่านแก้ขัดระหว่างรอหนังสือเล่มใหม่ๆ ออกเท่านั้น ซึ่งพี่หญิงก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่าบทสัมภาษณ์นี้จะสร้างกำลังใจให้น้องๆ พัฒนาผลงานของตัวเองต่อไปนะคะ
สำหรับวันนี้ พี่หญิงต้องขอลาไปก่อน เจอกันใหม่ครั้งหน้า สวัสดีค่ะ
พี่หญิง
0 ความคิดเห็น