แล้วอะไรทำให้กลับมาเขียนคะ

Silver Glasses: ผ่านไปสองปีหลังจากไปฝึกวิชาด้วยการอ่านนิยายของพี่ๆ นักเขียนมาราวๆ ร้อยกว่าเล่ม ผมคิดว่ามันน่าจะนานพอแล้วและก็ได้เรียนรู้เทคนิคต่างๆจากพี่ๆ มาพอสมควร ผมเลยกลับมาเริ่มเขียนอีกครั้งครับ ตอนกลับมาเขียนครั้งแรกเนี่ยบอกเลยว่าฝืดสุดๆ แต่เรื่องภาษานี่ก็ถือว่าพัฒนาขึ้นกว่าเมื่อก่อนแบบก้าวกระโดดเลยล่ะครับ 

กำลังเล่นกับน้องหมาอยู่เลย ^^

เขียนนิยายไปด้วย เรียนไปด้วยแบบนี้แบ่งเวลายังไงคะ

Silver Glasses: เรียกว่าแบ่งเวลาอย่างเดียวก็คงไม่ถูก ต้องบอกว่าลดเวลานอน ลงด้วย (หัวเราะ) หลักการแบ่งเวลาง่ายๆของผมคือการนอนเท่าที่จำเป็น แล้วก็แต่งนิยายทุกครั้งที่ว่าง ครั้งละนิดละหน่อยไปเรื่อยๆครับผม
 

แล้วเวลาตันทำยังไงคะ

Silver Glasses: ถ้าเล่าให้ฟังเนี่ย หลายคนอาจจะหาว่าบ้านะ แต่เทคนิคเวลาตันของผม คือวิ่งครับ วิ่งจริงๆนะ แต่ไม่ได้วิ่งพวกออกกำลังกายอะไรแบบนี้ วิ่งวนไปวนมาในบ้านนี่แหละ เหนื่อยๆก็เดินไปเรื่อยๆ ผ่านไปสักพักเดี๋ยวจะคิดออกเอง (หัวเราะ) ใครสนใจเอาไปใช้บ้างก็ได้ครับ
 

เป็นวิธีที่น่าสนใจมากๆ เลยค่ะ ว่าแต่มีเคล็ดลับยังไงให้แฟนๆ ติดใจคะ

Silver Glasses: เคล็ดลับที่ทำให้แฟนๆติดใจเนี่ย ไม่น่าจะมีหรอกครับ แค่เขียนตามที่เราคิดว่าเราอยากอ่าน เพราะถ้าขนาดเราอยากอ่านผมเชื่อว่ามันต้องมีคนชอบแบบเดียวกับเราแน่ๆ นี่น่าจะเป็นเหตุผลที่ทำให้มีคนติดนะ เพราะขนาดผมยังติดเรื่องตัวเองเลย (หัวเราะ)
 

กำลังแจกลายเซ็น

นอกจากจะเขียนนิยายเก่งแล้วยังแอบรู้มาว่า Silver Glasses เป็นนักร้องประจำมหาวิทยาลัยกับติวเตอร์ด้วยค่ะ อะไรคือจุดเริ่มต้นคะ

Silver Glasses: ถ้าการเขียนนิยายคืองานหลัก สองอย่างนี้ก็คืองานอดิเรกล่ะครับ การสอนพิเศษมันเป็นวิธีอย่างหนึ่งนะครับที่ทำให้เรามีเวลาแต่งนิยายมากขึ้น เพราะการที่เราสอนเป็นประจำเนี่ยก็ช่วยทบทวนให้เราอยู่แล้วในระดับหนึ่ง ทำให้ช่วยใกล้สอบไม่ต้องมาอ่านซ้ำอีกหลายๆรอบ ส่วนเรื่องนักร้องมหาวิทยาลัยเนี่ยก็เพราะชอบร้องเพลงแหละครับ (แหะๆ)
 

ร้องเพลงเพราะมากเลยค่ะ
 

ในฐานะนักเขียนแฟนตาซี ถ้าถูกย่อจนเหลือขนาดเหรียญบาท มีมวลลดลงตามสัดส่วนแล้วถูกโยนไปในเครื่องปั่น จะทำยังไงคะ

Silver Glasses: เอ่อ...อ ลงไปในเครื่องปั่นขนาดนั้น นอกจากจะเป็นนิยายแฟนตาซีแล้วอาจได้เห็นฉากเลือดสาดเป็นแนวสยองขวัญไปด้วยก็ได้ โอเค ตอบแบบนักเขียนแฟนตาซีนะครับ “ก็คงเกาะใบพัดของเครื่องปั่นเพื่อใช้เป็นแรงเหวี่ยงแล้วพุ่งทะลุเครื่องปั่นออกมามั้งครับ” (ถ้าตัวไม่แหลกเป็นชิ้นๆล่ะก็นะ T^T)
 

ขอแอบอยากรู้ความฝันสูงสุดในชีวิตหน่อยค่ะว่าเป็นยังไง

Silver Glasses: ข้อนี้ตอบไปไม่รู้หลายๆคนจะคิดว่าเพ้อเจ้อรึเปล่า (หัวเราะ) ต้องเกริ่นก่อนว่าผมชอบดูหนังมากๆ ชนิดที่ถ้าขาดหนังเหมือนขาดอากาศหายใจเลยล่ะ เพราะงั้นความฝันสูงสุดของผมก็คือ "ออสการ์สาขาบทภาพยนตร์ยอดเยี่ยม" ครับผม

แล้วเป้าหมายในวงการนักเขียนล่ะคะ เป็นยังไง

Silver Glasses: ก็คงเป็นเขียนไปเรื่อยๆ แล้วแฟนคลับรัก แค่มีคนติดตามอ่านงานเราเรื่อยๆ ไม่ทิ้งเราไปไหน ก็น่าจะเป็นเป้าหมายในวงการที่สูงที่สุดแล้วล่ะครับ  

อยากฝากอะไรถึงน้องๆ ชาวเด็กดีที่กำลังทำตามความฝันนักเขียนอยู่คะ

Silver Glasses: ผมว่าการเขียนเป็นเรื่องมหัศจรรย์นะครับ มันไม่ใช่สิ่งที่แค่จะเปิดเวิร์ดขึ้นมาแล้วพิมพ์ออกมาได้ แต่มันคือผลผลิตจากจินตนาการของเรา เพราะงั้นผมเลยอยากบอกกับทุกๆ คนว่า "ถ้าจินตนาการยังคงโลดแล่น หลับตาแล้วยังมองเห็นภาพตัวละครของเราอยู่ ยังนั่งคิดถึงฉากในเรื่องแล้วยังอมยิ้มอยู่คนเดียวได้" เขียนมันออกมาเลยครับ อย่าเก็บมันไว้ใน "ไหดอง" ตัวละครของพวกเรากำลังรอเราอยู่ครับ แวะไปหาพวกเขาบ้าง แล้วพวกเขาเหล่านี้แหละที่จะช่วยเติมเต็มความฝันของเราให้เป็นจริงครับ 
 

จบแล้วนะคะสำหรับบทสัมภาษณ์ดีๆ จาก Silver Glasses กำลังใจมาเพียบเลยใช่มั้ยล่ะ อย่าลืมนะคะน้องๆ อย่างที่ Silver Glasses บอก ตัวละครของพวกเรากำลังรออยู่ แวะไปหาพวกเขาบ้าง อย่าทิ้งความฝันของตัวเองนะคะ ^^

ขอบคุณรูปภาพจาก facebook fanpage : Silver Glasses
 

พี่น้ำผึ้ง :)