ยอมรับซะเถอะว่าการเขียนนิยายก็เหมือนกับการทำตัวให้บ้านั่นแหละ คิมบอกว่าการเขียนนิยายก็เหมือนกับการเริ่มต้นด้วยประโยคที่ฟังดูไม่มีเหตุมีผลผล แต่ประโยคถัดไปจะทำให้มันมีเหตุผลมากขึ้น ไม่ต้องแปลกใจถ้าตอนแรกที่เราเขียนนิยายนั้นอาจจะมีอาการเขินอายนิดหน่อย แต่พอเขียนประโยคถัดไปและถัดไป ความเขินอายที่มีก็จะหายไป สิ่งสำคัญคือให้เราทำตัวบ้าๆ บอๆ เข้าไว้ ซึ่งบ้าในที่นี้ไม่ได้หมายถึงว่าอาการจิตหลอนหรือเป็นโรคประสาทนะคะ แต่หมายถึงว่าให้เราใช้จินตนาการเยอะๆ โดยไร้ขอบเขต ไม่ต้องสนว่าที่คิดมันจะเป็นไปได้หรือไม่ อาจจะมีพูดกับตัวเองในหัวบ้างว่าเราจะเขียนอะไรต่อไป เห็นมั้ยว่าถึงแม้มันฟังดูบ้านิดๆ แต่ก็ช่วยให้นิยายของเราไปต่อได้นะ

 

(ขอบคุณรูปภาพจาก : alchetron.com)

เขียนอย่างบ้าคลั่ง

น้องๆ รู้มั้ยคะว่าคิม ยัง ฮา เป็นอาจารย์สอนประจำภาควิชาการแสดง มหาวิทยาลัย Korea National University of Arts ด้วยค่ะ คิมบอกว่าทุกครั้งที่เขาสอนนักศึกษาเรื่องการเขียนบทละคร เขามักจะบอกให้พวกเขา “เขียนให้สุด เขียนไปอย่างบ้าคลั่ง อย่าหยุดเขียน เขียนต่อไป อย่าหยุด” จากนั้นก็เริ่มกดดันเด็กด้วยการเดินวนรอบห้อง จับตาดูพวกเขาโดยไม่ให้คลาดสายตาจนกระทั่งหมดเวลาเรียน ซึ่งแน่นอนว่านักศึกษาเหล่านั้นก็มีงานมาส่งอาจารย์คิมอยู่แล้ว แถมเป็นงานที่ดีมากๆ ด้วย แม้พวกเขาจะตกอยู่ภายใต้แรงกดดันอย่างมหาศาลตอนที่เขียนก็ตาม

คิมอธิบายสาเหตุที่บอกให้เด็กของเขา “เขียนอย่างบ้าคลั่ง ห้ามหยุด” ไว้ว่า เวลาที่คนเราเขียนนิยายช้าๆ เขียนเรื่อยๆ มันจะเริ่มมีความคิดบางอย่างเข้ามาในหัว ซึ่งคิมเรียกมันว่าปีศาจร้าย แล้วไอ้เจ้าปีศาจร้ายนี่แหละที่มันพยายามทำให้เราหยุดเขียนนิยายด้วยเหตุผลร้อยแปด อาทิเช่น เลิกเขียนเหอะ เขียนไปก็ไม่มีคนอ่าน, ดูประโยคนั้นสิ ไม่ได้เรื่อง, ห่วยมาก พอ เท!! และอื่นๆ อีกมากมายเป็นต้น คือปีศาจมันจะพูดหลายๆ อย่างใส่เราจนเราท้อใจและเทงาน ดังนั้นเราจำเป็นต้องเขียนนิยายให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ปีศาจร้ายจะได้ตามเรามาไม่ทันไงล่ะ!

นอกจากนี้สิ่งสำคัญที่คิมเน้นย้ำก็คือ ไม่ว่าการใช้จินตนาการของเราจะเป็นยังไง บ้าแค่ไหน แต่จงใช้มัน และใช้มันมากๆ อย่าให้ปีศาจร้ายเข้ามาควบคุมได้ 

 

ไม่ต้องสนหรอกว่าจินตนาการมาจากไหน

หลายคนอาจกังวลว่าทำยังไงให้มีไอเดียในการเขียนนิยายบทถัดไปหรือบรรทัดถัดไปได้ พี่น้ำผึ้งขอยืดอกบอกน้องๆ เลยว่าไม่ต้องกังวลค่ะ เพราะจินตนาการและความคิดสร้างสรรค์นั้นมาหาเราได้ตลอดเวลา ไม่ว่าเราจะต้องการมันหรือไม่ นั่นหมายความว่าเราไม่สามารถบังคับจินตนาการของเราได้เลยค่ะ เอาล่ะ ในเมื่อบังคับการมาของมันไม่ได้ แต่เราสามารถบังคับตัวเองได้ด้วยการเตรียมพร้อมตลอดเวลา มีสมุดบันทึกเล็กๆ กับดินสอเอาไว้จดไอเดีย ทีนี้ไม่ว่าจะขึ้นรถลงเรือก็ไม่ต้องกังวลเลยค่ะว่ามันจะหายไป นอกจากนี้คิมยังแนะนำวิธีกระตุ้นจินตนาการของเราด้วยการฟังเรื่องคนอื่นเยอะๆ ค่ะ เพราะนั้นจะช่วยให้เราเกิดการตั้งคำถามและหาคำตอบเองในใจ ซึ่งนั่นเป็นจุดเริ่มต้นของไอเดียดีๆ ในการเขียนนิยายนั่นเองค่ะ

 

เป็นอย่างไรบ้างคะกับเทคนิคดีๆ ที่พี่นำมาฝากในวันนี้ ซึ่งพี่น้ำผึ้งก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่าบทความนี้จะช่วยเป็นแรงผลักดันให้น้องเริ่มเขียนนิยายกันเนอะ แล้วก็ไม่ต้องกังวลเรื่องที่ว่า... อัพนิยายเท่าไหร่ก็ไม่มีคนอ่าน สำหรับพี่ พี่คิดว่าถ้าเราอยากเป็นนักเขียน เราก็ควรจะเริ่มเขียนเลยค่ะ ลงมือเลย สิ่งสำคัญคือการถามตัวเองเสมอว่าจุดมุ่งหมายในการเขียนนิยายของเราคืออะไร? มันคือการเขียนเพื่อสนองนี้ดตัวเองใช่มั้ย? ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ไม่ต้องกังวลหรอกค่ะว่าจะมีคนอ่านนิยายของเรามั้ย พี่เชื่อเสมอว่าถ้านิยายเราดีจริง เขียนไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็มีคนมาอ่านแน่นอน ดังนั้นอย่างให้ปีศาจร้ายมาหยุดเราได้นะคะ ส่วนครั้งหน้าพี่จะนำเรื่องอะไรมาฝากนั้น รอติดตามเลยค่ะ ^_______^