วิจารณ์หนังสือ : A Monster Calls เพราะชีวิตจริงไม่ได้สวยงามเหมือนเทพนิยาย!

ข้อคิดที่ 3 : ความสงสารอาจเป็นดาบสองคมโดยเราไม่รู้ตัว

หลายครั้ง เราคิดว่าคนที่สงสารคนอื่น เห็นใจคนอื่น เป็นคนดี แต่เมื่อมองอีกด้านหนึ่ง ความสงสารอาจจะทำร้ายคนอื่นได้โดยเราไม่รู้ตัวเช่นกัน คอเนอร์ ตัวละครในเรื่องนี้ เป็นตัวอย่างที่ชัดเจนมากค่ะ ใครๆ ก็สงสารเขา เป็นห่วงเขา แต่แทนที่จะทำให้เด็กน้อยอิ่มใจหรือรู้สึกดี กลับกลายเป็นเขามองว่าตัวเองไม่มีตัวตน เป็นคนไร้ค่า ไม่ว่าจะทำอะไร ทุกคนก็คอยประคับประคองและเป็นห่วงเป็นใย กลายเป็นว่า ไอ้ความสงสาร ความหวังดีนี้ ทำให้เด็กชายอดไม่ได้ที่จะโทษตัวเอง เรื่องนี้ทำให้พี่ซูมอดคิดถึงปัญหาของคนพิการไม่ได้ค่ะ มีหลายๆ ครั้งที่คนพิการออกมาพูดว่า เขาก็แค่อยากให้ทุกคนปฏิบัติต่อเขาเหมือนคนธรรมดาทั่วไป ไม่ได้อยากเป็นคนพิเศษอะไรเลย แค่นั้นก็มีค่ามากพอแล้ว บางที คอเนอร์อาจไม่แตกต่างกัน เขาอาจจะแค่อยากทำอะไรที่เป็นตัวของตัวเอง โดยไม่ต้องมีใครมาคอยช่วยเหลือ ห่วงใย บางครั้ง ความสงสารนั้นก็ทำให้ผู้รับลำบากใจได้เหมือนกัน 

เรื่องความรู้สึกของคนนั้น ละเอียดอ่อนมากจริงๆ ค่ะ และการจะเข้าใจใครสักคนก็ไม่ง่ายเลย บางครั้ง การที่คนคนหนึ่งต้องเผชิญกับความทุกข์หรือเรื่องเลวร้าย อาจไม่ได้หมายความว่า เขาต้องการการประคบประหงม หรือได้รับความสงสารจากใคร เพราะในความเป็นจริงแล้ว เขาอาจจะอยากยืนหยัดด้วยตัวเอง และใช้ชีวิตไม่แตกต่างจากคนอื่นก็ได้

ข้อคิดที่ 4 : ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย หนีอย่างไรก็ไม่พ้น 

ในเรื่องนี้ พฤติกรรมของคอเนอร์ทำให้เราได้เข้าใจธรรมชาติหลายๆ อย่างของมนุษย์อย่างชัดเจน นั่นคือ เมื่อเกิดปัญหา หลายๆ ครั้ง มนุษย์ไม่อยากรับรู้ความจริง ก็เลยหลอกตัวเองไปเรื่อยๆ คุณยายของคอเนอร์พูดไว้น่าคิดและน่าฟังมากค่ะ นางบอกว่า พ่อแม่ของคอเนอร์เลือกที่จะปิดบังความจริงกับลูก ไม่ยอมให้ลูกเข้าใจสถานการณ์ปัจจุบัน ในชีวิตจริง มันมีนะคะ พ่อแม่ที่เลี้ยงลูกแบบนี้ แทนที่จะบอกความจริงก็ปิดบัง และมันทำให้ท้ายที่สุด ลูกก็ยืนหยัดในสังคมได้อย่างลำบาก คอเนอร์เองก็เช่นกัน เมื่อพ่อแม่ทำแบบนี้ ท้ายที่สุด เขาก็เลยเลือกที่จะไม่ยอมรับความจริง และบอกตัวเองว่า... เดี๋ยวแม่ก็หายแล้ว ทุกอย่างก็จะกลับเป็นปกติ และชีวิตก็จะกลับเป็นเหมือนเดิม สิ่งที่เกิดขึ้นเลยกลายเป็นว่าเด็กชายหนีความจริงไปเรื่อยๆ ซึ่งท้ายที่สุด มันก็เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ เพราะสุดท้าย เขาก็ต้องรับรู้ความจริงอยู่ดี ชีวิตจริงก็เหมือนกัน ต่อให้เราพยายามหนีความจริงแค่ไหน มันไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย และในที่สุดไม่ช้าไม่นานความจริงย่อมปรากฏออกมาอยู่ดี เพราะฉะนั้น จงกล้าที่จะเผชิญหน้ากับความจริงเสมอค่ะ เพื่อตัวของเราเอง 
 

ข้อคิดที่ 5 : ุทุกคนต้องหาทางออกของชีวิตด้วยตัวเอง 

ปัญหาหลักของคอเนอร์คือ ปัจจัยรอบๆ ตัว ส่งผลให้เด็กชายไม่อาจค้นหาทางออกของชีวิตได้ ปัจจัยเหล่านั้นได้แก่ ครอบครัว สังคม รวมไปถึงจิตใจที่อ่อนแอของเด็กชายเองด้วย ทำให้เขาไม่อาจมองเห็นทางออกของชีวิตได้ ชีวิตของเราก็เป็นแบบนั้นค่ะ เคยไหมคะ ช่วงเวลาที่ชีวิตย่ำแย่มากๆ ปัญหาถาโถมมาพร้อมๆ กัน บางทีเราก็สับสนหาทางออกไม่ได้ แต่อย่างไรก็ตาม ท้ายที่สุด เราก็ต้องหาทางออกให้ได้ และต้องยืนหยัด ตอนจบของหนังสือเรื่องนี้ ได้ทิ้งท้ายให้เราคิดหาคำตอบด้วยตัวเองว่า ชีวิตของคอเนอร์จะเป็นอย่างไร นักเขียนเลือกวิธีการนำเสนอได้ดีและน่าสนใจมากๆ ค่ะ เขาให้นักอ่านอย่างเราได้หาทางออกของชีวิต (ของคอเนอร์) ด้วยตัวเราเอง สำหรับพี่ซูมแล้ว มองว่าเขาต้องการให้เรารู้จักคิดและมองทุกอย่างผ่านสายตาของเราเอง... ซึ่งพี่ซูมเองก็มีคำตอบในใจแล้ว มันอาจจะแตกต่างจากน้องๆ คนอื่นๆ ก็ได้ แต่ที่แน่ๆ มันก็คือทางออกที่เราค้นหาด้วยตัวเอง และนั่นแหละสำคัญที่สุดค่ะ 

คอเนอร์กับคุณแม่ในฉบับคนแสดง

หลังจากอ่านหนังสือเรื่องนี้จบ สารภาพว่าพี่ซูมแอบน้ำตาหยดแหมะใส่หนังสือไปหลายหยดอยู่นะคะ หนังสือเล่มนี้ ทำให้พี่ได้ทบทวนตัวเอง และได้คิดว่า กว่าเราจะก้าวข้ามผ่านช่วงเวลาเดียวกับคอเนอร์มาได้ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ เราเองก็เคยผ่านช่วงเวลาเหล่านั้นมาแล้ว ไม่ว่าจะเป็นการหลอกตัวเอง การฝืนตัวเอง การหลบหนีเข้าไปในโลกแห่งจินตนาการ ไม่ยอมรับรู้โลกความเป็นจริง ซึ่งเราก็ไม่แตกต่างจากคอเนอร์เลยค่ะ และทั้งหมดนี้ มันก็เกิดขึ้นได้แค่ชั่วคราวเท่านั้น ท้ายที่สุด การยืนหยัดเผชิญหน้าและแก้ไขปัญหานั่นต่างหากจะทำให้เราก้าวต่อไปและเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดีได้ 

ยังไงก็อย่าลืมนะคะว่าเราไม่ได้แบกโลกไว้ทั้งใบ ยังมีความรักมิตรภาพจากคนรอบตัวเราคอยเป็นกำลังใจให้อยู่เสมอ ขอเพียงแค่เปิดใจยอมรับ แล้วน้องๆ จะพบว่ามีอะไรดีๆ อีกหลายอย่างรอเราอยู่ค่ะ ^ ^  

วันนี้ขอลาไปด้วยภาพโปสเตอร์จากฉบับคนแสดงนะคะ
แล้วยังไงพบกันใหม่โอกาสหน้าค่ะ
 
พี่ซูม