จาก “กาหลมหรทึก” ถึง “ศพหกเหียน” การเดินทางของปราปต์สู่การพัฒนางานสืบสวนที่ซับซ้อนกว่าเดิม

จาก “กาหลมหรทึก” ถึง “ศพหกเหียน” 
การเดินทางของ “ปราปต์” 
สู่การพัฒนางานสืบสวนที่ซับซ้อนกว่าเดิม 

หลังความสำเร็จของ กาหลมหรทึก หลายคนก็คาดหวังว่าเขาจะเขียนงานแนวนี้ออกมาอีก แต่ปราปต์กลับไม่ได้ทำตามสูตรสำเร็จเดิม เขาดูจะสนุกกับการได้ทดลองเขียนอะไรใหม่ๆ มากกว่า แต่ในช่วงสิบปีที่ผ่านมา ก็ยังมีคนอ่านเฝ้ารอผลงานที่มีกลิ่นอายแบบกาหลฯ อยู่เสมอ จนในที่สุด เขาก็ตัดสินใจหยิบตัวละครเล็กๆ ที่โผล่มาในกาหลฯ แค่ไม่กี่หน้า มาขยายจักรวาลใหม่เป็นเรื่องราวการสืบสวนสุดเข้มข้นใน ลิงพาดกลอน ที่ใส่ทั้งความโบรแมนซ์ และกิมมิคไทยๆ ลงไป จนประสบความสำเร็จ ก่อนจะต่อยอดไปเป็น อโศกสาง และ ศพหกเหียน ซึ่งถือเป็นบทสรุปของนิยายสืบสวนเซ็ตนี้ได้อย่างน่าประทับใจเลยค่ะ

แต่ไม่ว่าจะเป็นการสืบสวนรูปแบบไหนก็ตาม สิ่งที่ไม่เคยหายไปจากงานของปราปต์เลยก็คือ วิธีเล่าเรื่องที่พาคนอ่านเข้าไปสำรวจพื้นที่ วัฒธรรมไทย และการตั้งคำถามกับสิ่งที่อยู่ในใจของสังคมไทย งานของเขาแสดงให้เห็นว่านิยายสืบสวนไทยยังมีพื้นที่ให้เติบโตอีกมาก ไม่ใช่แค่งานที่คลี่คลายคดีแล้วจบ แต่เป็นงานที่สะท้อนสังคมไทยในอีกมุมหนึ่งด้วย 

วันนี้ เราเลยชวนปราปต์มาพูดคุยถึงพัฒนาการในฐานะนักเขียน จากวันแรกของ กาหลมหรทึก จนถึงวันนี้ที่ ศพหกเหียน กลายเป็นบทสรุปของจักรวาลที่เขาสร้างขึ้นมา และในวันที่คนอ่านคุ้นเคยกับนิยายสืบสวนจากต่างประเทศ ปราปต์ทำยังไงให้นิยายสืบสวนไทยก้าวขึ้นไปอีกขั้น และยังตรึงใจนักอ่านอย่างต่อเนื่อง ตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ มาร่วมหาคำตอบไปพร้อมกันในบทสัมภาษณ์นี้เลย 

*****

จากนักเขียน Dek-D สู่ผู้ชนะรางวัลนายอินทร์อะวอร์ด

“จากตอนแรกที่เขียนเรื่องแนวตลกวัยรุ่น พอเราเริ่มโตขึ้นก็รู้สึกว่าไม่อยากเขียนเรื่องตลกอะไรอย่างนี้แล้ว ไม่อยากเขียนเรื่องรักใสๆ แล้ว ก็เลยขยับไปลองเขียนเรื่องสืบสวนดู จนกระทั่งที่มาเขียนสืบสวนแบบจริงๆ ก็คือเรื่องกาหลฯ ใช่ไหม ที่เขียนตอนนั้นเป็นเพราะว่าพี่ไม่ได้ตีพิมพ์อีกเลย ที่ได้เป็นเล่มก็ประมาณ 4-5 เล่ม แล้วหลังจากนั้นก็ไม่ได้ตีพิมพ์อีก แต่พี่ก็ยังเขียนในเด็กดีมาตลอดตลอด จนถึงยุคของ กาหลฯ”

“ปรากฏว่าพอเราเปลี่ยนแนวปุ๊ป สำนักพิมพ์เขาก็ไม่ได้พิมพ์แนวนี้ แล้วก็ไม่ได้ตีพิมพ์ประมาณ 7-8 ปี แต่ระหว่างนั้นก็เขียนตลอดเลยนะ เสาร์อาทิตย์ไม่ไปไหนก็เขียนหนังสือ แล้วสมัยก่อนไม่ได้เขียนแบบพิมพ์นะ คือเขียนในกระดาษก่อนค่อยเอามาพิมพ์ โดยที่คนอ่านก็มีบ้างไม่มีบ้าง แล้วก็ส่งสำนักพิมพ์ เคยส่งไปที่สำนักพิมพ์หนึ่ง บ.ก. คนนี้ตอบมาแล้วว่าไม่ผ่าน อีกหลายปีผ่านไปอยู่ดีๆ ก็มี บ.ก.อีกคนหนึ่งตอบมาว่า “ไม่ผ่านนะคะ” (หัวเราะ) ทั้งๆ ที่เราไม่ได้ส่งไปใหม่นะ ก็โอเค รู้แล้วนะว่าไม่ผ่าน”

“จนเรารู้สึกว่า เฮ้ย มันนานแล้วนะที่เราไม่ได้ตีพิมพ์ เราอยากจะกลับมาตีพิมพ์ใหม่ ก่อนหน้านั้นมั่นใจในตัวเองมากว่าตัวเองเขียนดีใช่ไหม ก็เริ่มตั้งคำถามว่า ตกลงงานเรามันดีจริงๆ ไหม ทำไมไม่มีคนพิมพ์สักที ก็เลยเริ่มมองหาคนที่จะมาตัดสินเราแบบจริงๆ ก็รู้สึกว่าลองให้คนที่เป็นกรรมการทรงคุณวุฒิดูไหม ก็ลองมองหาเวทีประกวด ทั้งๆ ที่แต่แรกเป็นคนไม่เคยอ่านงานประกวด เพราะรู้สึกว่าอ่านไม่รู้เรื่อง”

“กาหลมหรทึก” สะเทือนวงการนิยายสืบสวนไทย 

“กาหลฯ ณ วันนั้น มันเหมือนมีนักเขียนอยู่ไม่กี่คนที่เขียนอะไรแบบนี้ พอปราปต์ประสบความสำเร็จกับสิ่งนี้ ทุกคนก็เลยคาดหวังว่าปราปต์จะต้องทำสิ่งนี้อีก หลังจากนั้น พี่พยายามจะไปทำงานอย่างอื่น แต่คนก็ยังมีความคาดหวัง ทั้งๆ ที่แบบ เฮ้ย เราก็เปลี่ยนไปตั้งนานแล้วนะ แต่เขาก็ยังมีความคาดหวัง อย่างเรื่องคุณหมีปาฏิหาริย์ ซึ่งจริงๆ พี่ก็ถือว่ามันประสบความสำเร็จระดับประมาณใกล้ๆ กันนะ แต่มันก็ไม่ชัดขนาดกาหลฯ”

“หลังจากนั้น พี่รู้สึกว่าฉันอยากเขียนอะไรอย่างอื่นบ้าง คือมันอาจจะยังมีกิมมิคอะไรบางอย่างที่เราหยิบความสำเร็จจากกาหลฯ มาต่อยอดได้ แต่เราก็ไม่อยากเขียนแบบกาหลฯ แล้ว ฉันรู้สึกว่าฉันทำอะไรได้มากกว่านี้”

เมื่อปราปต์พานิยายสืบสวนไทยออกจากสูตรสำเร็จเดิม 

“คือเราพยายามจะหนีตัวเอง ทำยังไงเราให้เราเขียนเรื่องนี้แล้วมันจะไม่เหมือนเรื่องเก่า มันมีวิธีการเล่ายังไงบ้างที่แบบมันยังเป็นสืบอยู่นั่นแหละ แต่เราอาจจะไม่เน้นแบบเดิมได้ไหม เราทำยังไงให้มันพูดมากกว่าเดิมได้ อันนี้ในช่วงแรกของการทำงานนะ พี่จะมีความติดใจอยู่ตรงนั้น ทั้งๆ ที่ก็ไม่ได้มีใครมาด่า แต่เราแค่รู้สึกว่าแบบซ้ำอะ เราไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น” 

จากกาหลฯ ถึงแฟนฟิกของตัวเองในชุด ลิงพาดกลอน, อโศกสาง 

“ลิงพาดกลอนเป็นเหมือนมรดกตกทอดมาจากกาหลมหรทึกครับ เพราะว่ามันเป็นคล้ายๆ แฟนฟิกของกาหลฯ ที่คนเขียนกาหลฯ เป็นคนเขียนเอง ก็เลยหาอะไรที่เราล้อไปกับกาหลฯ ได้ ก็คือหยิบความเป็นประวัติศาสตร์ ความเป็นวัฒนธรรมจากกาหลฯ มาใช้ แล้วก็มีการหยิบตัวละครที่เป็นโบรแมนซ์จากกาหลฯ มาเป็นเหมือน alternate universe แต่จริงๆ แล้ววิธีการเล่าของลิงพาดกลอนมันก็จะเป็นงานที่เหมือนสะท้อนสังคม และพยายามตั้งคำถามบางอย่างมากกว่า พองานออกมาปุ๊ปมันก็ประสบความสำเร็จพอสมควร” 

“หลังจากลิงพาดกลอนประสบความสำเร็จแล้ว ก็คิดว่า เดี๋ยวจะเขียนภาคต่อคือเป็นคดีใหม่ แต่ก็นานมาก เว้นไปอีกประมาณ 3 ปีถึงจะได้เขียน ก็คือเรื่องอโศกสาง ทีนี้อโศกสางก็มาจากนิทานเวตาลเพราะว่าพี่ชอบนิทานเวตาลมาก พี่คิดว่า ถ้าเราเอานิทานเวตาลมาทำ แล้วงานนี้ประสบความสำเร็จ มันน่าจะทำให้คนอ่านกลับไปอ่านนิทานเวตาลได้อีก”

ถึง “ศพหกเหียน” นิยายที่กลับมาสืบสวนเต็มรูปแบบอีกครั้ง

“พอจะต้องเขียนคดีใหม่มันจะมีความยากตรงที่เราจะหยิบกิมมิคอะไรมาใช้ แล้วเราจะพูดอะไรต่อดี เพราะว่าลิงพาดกลอนก็พูดอย่างหนึ่ง และเล่าด้วยวิธีการอย่างหนึ่ง อโศกสางก็พูดอย่างหนึ่ง และเล่าด้วยวิธีการอีกอย่างหนึ่ง ก็รู้สึกว่า ถ้าอย่างนั้นมันควรจะเชื่อมกันด้วยเมนไอเดียนะ”

“จากตอนแรกลิงพาดกลอนมันพูดถึงเรื่องโครงสร้างทางสังคม พูดถึงระบบกฎหมาย ระบบความยุติธรรมที่ประชาชนพึ่งไม่ได้ อโศกสางมันพูดถึงสื่อ ก็คือว่าประชาชนมันพึ่งระบบความยุติธรรมไม่ได้แล้วไงมันก็เลยมาพึ่งสื่อแทน แต่ในขณะเดียวกันเราก็ต้องเจอว่า เฮ้ย สื่อบางเจ้าก็ไม่ได้พึ่งได้ มันกลายเป็นว่าปัญหาของประชาชนมันกลายเป็นอาหารหล่อเลี้ยงเรตติ้งของเขา ซึ่งมันทำให้ปัญหาที่มันมีอยู่แค่หย่อมเดียวยิ่งกว้างเข้าไปอีก เรื่องสุดท้าย ศพหกเหียน มันก็จะเป็นการตอบโจทย์นั้นว่าเมื่อประชาชนไม่สามารถพึ่งกฎหมายได้ ไม่สามารถพึ่งสื่อได้ ประชาชนจะพึ่งอะไรดี มันก็จะเป็นคำตอบในส่วนนั้น คือพึ่งที่จิตใจของคุณไงล่ะ” 

ว่าด้วยลายเซ็น “ปราปต์” ในงานสืบสวนสอบสวน 

“ก็มาจากกาหลนั่นแหละ จริงๆ ไม่ได้ตั้งใจจะให้เป็นลายเซ็นอะไรหรอก แต่มันเป็นเหมือนความคาดหวังของคนอ่าน ว่าเขาอยากจะเจออะไรแบบนี้มากกว่า พี่ก็เลยรู้สึกว่าโอเค งั้นเราก็เสิร์ฟเขาในส่วนนั้น พวกแบบไทยๆ แล้วก็เล่นกับพื้นที่ที่มันเป็นสถานที่จริง ก็เอามาใส่ แต่ว่าในความเป็นจริงแล้ว ในรายละเอียดมันก็จะเปลี่ยนไปเรื่อยๆ คือเรามีบางอย่างที่เรารู้สึกว่าอันนี้คือปราปต์ เหมือนเสิร์ฟสิ่งที่เขาต้องการ แต่อะไรที่หนีได้พี่ก็จะหนี เพราะรู้สึกว่าจริงๆ แล้วในที่สุดอะ ความเป็นลายเซ็นต์ของปราปต์จริงๆ มันก็จะดิ้นไปเรื่อยๆ นะ”

“ภาพลักษณ์ของปราปต์มักจะติดอยู่กับความเป็นนักสืบ ทั้งๆ ที่ถ้าไปดูตามลิสต์จริงๆ ปราปต์เขียนนักสืบอยู่แค่ 4 เล่มเองนะ คือ กาหลฯ แล้วก็ชุดลิงพาดกลอน 3 เล่มนี่แหละ นอกนั้นจะเป็นแบบ suspense ที่แบบมีตัวละครบางตัวเข้ามาสืบมากกว่า จะไม่ได้ขนาดนักสืบ ไม่ได้แกะคดี แล้วก็ในความเป็นจริงแล้ว งานของพี่ถึงแม้ว่ามันจะหยิบกิมมิคอะไรบางอย่างมาต่อยอด ซึ่งกิมมิคนั้นก็คือความเป็นไทยบ้าง วัฒนธรรมบ้าง หรือการเล่นกับพื้นที่ แต่ทุกเรื่องก็จะไม่เหมือนกันนะ 

สรุปบทเรียนจาก “กาหลมหรทึก” ถึง “ศพหกเหียน”

1. จากเขียนตามสัญชาตญาณ สู่การเขียนอย่างมีหลักการ เริ่มจากไม่รู้จักวรรณคดีเปรียบเทียบ ไม่รู้แม้แต่คำว่าธีมหรือเมนไอเดีย จนค่อยๆ พัฒนาการเขียนมีโครงสร้างมากขึ้น 

2. ประสบการณ์และการเรียนรู้คือเครื่องมือสำคัญของนักเขียน หลังสร้างชื่อจากกาหลฯ เริ่มหาความรู้เพิ่ม ทั้งการอ่านและการเรียน ทำให้จับโครงสร้างและพล็อตได้ชัดเจนขึ้น 

3. ข้อมูลสำคัญมาก จากที่เคยคิดว่าแค่เขียนสนุกก็พอ กลายเป็นว่าการมีข้อมูลอยู่แล้ว ช่วยให้เราเข้าใจในเรื่องราว เขียนได้ง่าย และสนุกขึ้นกว่าเดิม

4. พล็อตที่ดีเริ่มจากเมนไอเดียที่ชัดเจน ทุกวันนี้ต้องวางเมนไอเดียตั้งแต่ยังไม่มีชื่อเรื่อง เพื่อให้ทุกอย่างในเรื่องเชื่อมโยงกันได้

5. ตัวละครต้องซับซ้อนและสะท้อนความเป็นมนุษย์จริงๆ ไม่ใช่แค่ดีหรือร้าย แต่มีหลากหลายมุมมอง ขึ้นอยู่กับว่าใครเป็นคนมองหรือตีความ 

6. ตัวละครที่ดีต้องมีภูมิหลังที่ลึก การสร้างตัวละครทุกวันนี้ ไม่ใช่แค่ตัวตนในวัยเด็ก แต่ต้องลงลึกไปถึงรากของครอบครัว พ่อแม่ญาติพี่น้อง เพื่อให้เห็นว่าเขากลายมาเป็นแบบนี้เพราะอะไร 

7. นิยายสืบสวนคือเครื่องมือในการพูดเรื่องสังคม ไม่ใช่แค่ใครฆ่าใคร แต่คือการใช้การสืบสวนเปิดประเด็นใหม่ๆ สะท้อนความเป็นไทย และตั้งคำถามต่อสังคม

*****

เราเชื่อว่าใครที่อ่านสัมภาษณ์มาจนถึงตอนนี้จะต้องได้แรงบันดาลใจดีๆ จากปราปต์ไปต่อยอดงานเขียนของตัวเองได้อย่างแน่นอน 

ถ้าให้เราสรุปว่า ปราปต์พานิยายสืบสวนไทยก้าวขึ้นไปอีกขั้นได้ยังไง คำตอบอาจไม่ใช่แค่การวางพล็อตที่ซับซ้อนขึ้น แต่เป็นวิธีคิดที่อยากให้งานสืบสวนไทย มีความเป็นวรรณกรรมที่สามารถนำไปต่อยอดได้

นอกจากนี้ ปราปต์ไม่ได้เดินตามรอยความสำเร็จเดิม หรือออกผลงานแนวเดิมๆ อย่างที่หลายคนคาดหวัง เขาเปลี่ยนวิธีเล่าใหม่หมด พยายามพาคนอ่านเปิดประตูบานใหม่ๆ และทำในสิ่งใหม่ๆ ให้คนอ่านลุ้นเสมอว่าวันนี้ปราปต์จะแหวกแนวไปทางไหนอีกบ้าง แล้วนิยายสืบสวนของปราปต์ ก็ไม่ได้จบอยู่แค่ใครคือคนร้ายตัวจริง เขาใช้พล็อตสืบสวนเป็นเครื่องมือสะท้อนสังคม และแฝงกิมมิคไทยๆ ขยายซอฟพาวเวอร์ไทยเข้าไปในใจคนอ่านได้อย่างแนบเนียนอีกด้วย 

ใครที่มีความฝันอยากเป็นนักเขียนเหมือนปราปต์ มาเริ่มต้นเขียนนิยายเพื่อทำความฝันให้สำเร็จที่ Dek-D กัน หวังว่าคนที่เราจะได้ชวนมาคุยคนต่อไปจะเป็นคุณ แล้วเจอกันนะ ^^

พี่แนนนี่เพน

อ่านผลงานของปราปต์ได้ที่ 

• ศพหกเหียน 
• ลิงพาดกลอน
• อโศกสาง
• กาหลมหรทึก 
• คุณหมีปาฏิหาริย์
• คาธ
• และอื่นๆ อีกมากมาย