เรื่องจริงที่แบนไม่ได้! ผู้ใหญ่ในฮอร์โมนกับการสร้างวัยว้าวุ่น

ชีวิตจริงมันร้ายแรงกว่าในซีรีย์อีก สังคมไทยควรเปิดเรื่องแบบนี้ตั้งนานแล้ว ควรยอมรับความเป็นจริง นำเสนอสิ่งที่สิ่งที่เป็นจริง และใช้ชีวิตอย่างมีเหตุผล บอกตรง คนไทยชอบหลอกตัวเอง แถมรับความเป็นจริงไม่ได้ จุดนี้ก็เพราะสื่อต่างๆ ที่พยายามปกปิด พยายามแบนนั่นแหละ เลิกแบนเถิด แล้วช่วยกันคิดทบทวน มองเหตุและผล ชีวิตจะดี

คือ...เรามีพื้นฐานครอบครัวที่ไม่ดีนัก พ่อกินเหล้าแล้วก็ตีแม่ตลอด จนพวกท่านเลิกกัน เราก็ต้องย้ายที่อยู่ไปอยู่กับญาติๆ ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่เลย ตอนนั้นเพื่อนก็ไม่ค่อยมี มีเพียงพี่สาวที่เป็นญาติกันเท่านั้น ที่ดูแลเราเหมือนทั้งแม่ ทั้งพี่ แล้วก็เพื่อน เวลามีอะไรก็คุยกันตรงๆ ให้คำปรึกษาได้อย่างดี แต่กับแม่ของเรา เราไม่ค่อยสนิทกับท่านนัก เราไม่กล้าและไม่อยากปรึกษาอะไรกับท่านเลย เพราะทุกๆครั้งจะได้ยินแต่คำว่า "เหรอ" "อืม" ตลอด เหมือนท่านคิดว่าสิ่งที่เราทำหรือคิด มันไร้สาระตลอดเวลา เราเลยเลือกที่จะคุยกะพี่สาวแทน

ส่วนตัวเรา เราคิดว่าเราเป็นเด็กขาดความอบอุ่น เพราะไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ ก็เลยติดเพื่อน แต่เราก็ดูแลตัวเองได้ ถ้าเปรียบเทียบเราก็คงเหมือนสไปรท์อ่ะนะ...(บุคลิกใกล้เคียงแต่ไม่ แ*ด นะ)

เราเกิดมาจากครอบครัวที่กำหนดกรอบมาให้เราชัดเจนนะ
ในวัน วันหนึ่ง เราต้องทำแบบนั้น แบบนี้ ตรงตามที่พ่อแม่กำหนดมา
แต่ทุกวันนี้ ก็ใช้ชีวิตนอกกรอบมา สามปีแล้ว ช่วยเหลือตัวเองมาตลอดสามปี มันก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร
อันนี้คิดว่าน่าจะอยู่ที่วฒิภาวะทางความคิดของแต่ละคนมากกว่า

จริงนะ
เด็กที่อยู่ในครอบครัวที่ตีกรอบไว้ตลอด พอหลุดออกนอกกรอบแล้วจะเสียผู้เสียคนมากกว่าเด็กที่พ่อแม่ปล่อยให้อยู่นอกกรอบอยู่แล้ว เพราะไม่มีภูมิคุ้มกันที่ดีพอ...

แต่บางทีก็ขึ้นอยู่กับตัวเด็กด้วยว่าคิดเองได้มากน้อยแค่ไหน...

/เอ๊ะ เราบ่นอะไร?

พ่อ-ออกแนวไปทางพ่อวิน แม่-ออกไปทางแม่เต้ย แม่ภู แม่สไปร์ เรา-เต้ย ครอบครัวเราเองก็ไม่ได้ดำเนินไปด้วยความสุขตลอด บ้านเราค่อนข้างไปแนวขวัญคือพ่อมีมากกว่า 1 บ้านแต่ต่างตรงแม่เราเป็นหลวง แม้ว่าจะไม่ใช่คนที่แต่งงานกับพ่อคนแรก ยังดีที่แม่เลือกจะบอกเรา เรื่องตีกรอบเกินไปจะทำให้ลูกไม่ค่อยทันโลกทันคนนี่จริงๆนะ เพราะตอนแรกเราก็คงรับไม่ได้ ถ้าเราไม่ต้องมาใช้ชีวิตคนเดียว ด้วยความทที่พ่อค่อนข้างรักเด็กผู้หญิงก็เลยดูแลเรา แต่ไม่ค่อยดูแลเอาใจใส่น้องชายเลย เราสงสารน้องมาก ไม่ค่อยอยากจะเข้าใจเหตุผลของพ่อด้วย แม่เราเองก็ดีนะ แต่อาจจะเพราะว่าพ่อเอาแต่มองด้านเสีย ทั้งๆที่อายุก็มากแล้วก็ยังคิดมีน้อย เราโกรธพ่อมากในตอนแรก แต่ไม่ถึงกับร้องไห้หรอก ตอนแรกยังไม่เข้าใจอะไรเท่าไหร่ แต่พอได้มาเจอสังคมที่บ้าน เจอความอดทนของแม่ก็เขื่อนแตก พ่อพยายามปิดกั้นไม่ให้ลูกรู้(แต่เราคิดว่าไม่อยากให้เรารู้มากกว่า) ไม่ยอมคุยดีๆ สิ่งแย่ๆที่ตัวเองทำก็โยนให้แม่เราหมด คือ ณ จุดนั้นเกลียดพ่อมาก แต่ก็ยอมลดทิฐิกับความรู้สึกลงเพียงเพราะแม่พูดว่าอย่าเกลียดพ่อนะ เราไปเจอแล้วสติแตกแทบจะฆ่าน้องตาย(โหดไปมั้ย? มันกวนและทำร้ายร่างกายแม่(แบบงุ้งงิ้งข้างตัวนะ ไม่ได้รุนแรง)เราเห็นเลยโกรธ เรื่องก็ไร้สาระมากเพราะมันอยากไปซื้อขนมให้เราแต่ไม่กล้าไปเอง - - เราอุตส่าห์บอกว่าไม่แล้วนะ เฮ้อออ) สุดท้ายก็ปลงตก แต่ก็ไม่ได้ว่าจะไม่เสียใจนะ ตั้งแต่วันนั้นเรารักน้องกับแม่มากขึ้น อคติกับพ่อลดลง(นิดนึง) แต่สุดท้ายเราก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อต้องปิดปังเรื่องที่พ่อทำ(ไม่สนเรื่องพ่อมีใหม่แล้ว) ความลับมันไม่มีในโลกหรอก ยิ่งพ่อไม่อยากเปิดยิ่งทำให้ลูกๆ(อย่างเรา)โกรธเกลียดนะ ปล.แม่กับเราค่อนข้างจะคล้ายกัน ทั้งๆที่เกิดเรื่องแบบนี้บางครั้งสันดานเดิมๆของเรากับแม่ก็หลุดนะ 555 เราเข้าใจแม่ อยากให้แม่ระบายนะแต่บางครั้งก็มากไป - - ปกติเราไม่ได้อยู่บ้านแล้วทีนี้เราก็ไม่ค่อยชอบคุยโทรศัพท์ เลยรำคาญหูนิดหน่อยเวลาคุยนาน แหะแหะ พ่อก็ยังทำตัวเหมือนเดิม แต่ดูประเหลาะเรามากขึ้น - - เพราะมันเคยมีโมเม้นท์นึงที่เราเถียงพ่ออย่างจริงจัง(?)จนทำให้พ่อเขวไปเลย(ไม่ใช่เรื่องนี้อ่ะ แต่เพราะพ่องี่เง่า เราไม่ชอบ - - แก่แล้วน่าจะมีวุฒิภาวะดิวะ? นี่อะไร - - ไร้สาระว่ะ เฮอะ!) คือหนังหน้าเราไปเหมาะกับการเถียงไง อีกอย่างคือเพราะไม่ได้ทำมาหลายปีแล้วอ่ะนะ -[]- หึหึ คำพูดก็ไม่เป็นคำพูดทั้งๆที่ตัวเองศักดิ์ศรีอยู่บนบ่า พูดต้องทำ ถุย! เรื่องแย่ๆมันมีเยอะกว่าเรื่องดีแบบนี้ อย่าให้ชั้นเอาคืนละกัน เชอะ! รักชั้นเข้าไป ระวังเถอะ...หึหึ น้อง....โอ๊ยสงสารมัน มันคงสับสนน่าดู เป็นน้องชายที่แต๋วชิบ - - พ่อไม่ให้นอนด้วยก็ร้องไห้ พ่อขู่ว่าจะตีถ้ากลับบ้านช้าก็ร้องไห้ โดนแย่งขนมก็ร้องไห้ เฮ้อ...จะบ้าตาย นี่แกอายุ 12 แล้วนะ ไม่ใช่เด็กน้อย ไหนจะเรื่องที่ทั้งรักทั้งอิจฉาเราอีกล่ะ - - เชื่อว่ามันรักเรานะแต่มันก็รักพ่อด้วย ประเด็นคือพ่อสนใจแต่เราไง - - สงสารมันจริงๆ เคยพูดกับพ่อเรื่องมันนิดๆ แต่พ่อก็ทำตัวแย่ๆเหมื๊อนเดิม - - ปลล.เรายืนยันกว่าเกลียดพ่อน้อยลง - - แต่โทษนะพ่อ พอดีสันดานหนูก็คล้ายพ่อไง เจอคนประเภทเดียวกันแบบนี้โชคร้ายจังเลย คิคิ อีกไม่กี่ปี รอก่อนน้าาาา >< จะเอาให้แสบทรวงเลยคอยดูสิ! หึ! ปลลล.พล่ามอะไรเนี่ยฉัน - - ขอโทษค่ะ พอดีเก็บกดนิดนึง ไม่ได้เล่าให้แม่ฟัง แค่นี้ก็ไม่สบายใจละ แม่ก็ดันไม่ค่อยก้าวก่าย อิสระสุดๆจนบางทีก็เซ็ง รำคาญตัวเองเหมือนกันที่โรคจิตชอบเก็บเรื่องแย่ๆไว้คนเดียว - - ขอบคุณสำหรับพื้นที่ค่ะ *โค้ง

จริงนะ
เด็กที่อยู่ในครอบครัวที่ตีกรอบไว้ตลอด พอหลุดออกนอกกรอบแล้วจะเสียผู้เสียคนมากกว่าเด็กที่พ่อแม่ปล่อยให้อยู่นอกกรอบอยู่แล้ว เพราะไม่มีภูมิคุ้มกันที่ดีพอ...

แต่บางทีก็ขึ้นอยู่กับตัวเด็กด้วยว่าคิดเองได้มากน้อยแค่ไหน...

/เอ๊ะ เราบ่นอะไร?

เห้อ...

เราเกิดมาจากครอบครัวที่กำหนดกรอบมาให้เราชัดเจนนะ
ในวัน วันหนึ่ง เราต้องทำแบบนั้น แบบนี้ ตรงตามที่พ่อแม่กำหนดมา
แต่ทุกวันนี้ ก็ใช้ชีวิตนอกกรอบมา สามปีแล้ว ช่วยเหลือตัวเองมาตลอดสามปี มันก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร
อันนี้คิดว่าน่าจะอยู่ที่วฒิภาวะทางความคิดของแต่ละคนมากกว่า

ชีวิตจริงมันร้ายแรงกว่าในซีรีย์อีก สังคมไทยควรเปิดเรื่องแบบนี้ตั้งนานแล้ว ควรยอมรับความเป็นจริง นำเสนอสิ่งที่สิ่งที่เป็นจริง และใช้ชีวิตอย่างมีเหตุผล บอกตรง คนไทยชอบหลอกตัวเอง แถมรับความเป็นจริงไม่ได้ จุดนี้ก็เพราะสื่อต่างๆ ที่พยายามปกปิด พยายามแบนนั่นแหละ เลิกแบนเถิด แล้วช่วยกันคิดทบทวน มองเหตุและผล ชีวิตจะดี

เฮ้อ  นานาจิตตัง

สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม
(ธรรมะไปไหม ??)

หนังเรื่องนี้ก็สะท้อนภาพสังคมของจริงอย่างจังเลยนะเนี่ย

เห็นแล้วยังแอบท้อเลย

ดูไปดูมาก็เหมือนกับมองตัวเองค่ะ อย่างครอบครัวของ "ดาว" เนี่ย เหมือนชีวิตเราเกือบทั้งหมดเลย

ถ้าซีรีย์เรื่องนี้มาไวกว่านี้นะ เราก็คงจะทันโลก-ทันคนได้ไวกว่านี้ (แอบเสียใจ)

สิ่งที่สร้างนิสัยเด็กอย่างแรกคือครอบครัวนี่แหละค่ะ -0-
ทั้งลูกและแม่ ต่างต้องเข้าใจกันอ่ะ

คือ...เรามีพื้นฐานครอบครัวที่ไม่ดีนัก พ่อกินเหล้าแล้วก็ตีแม่ตลอด จนพวกท่านเลิกกัน เราก็ต้องย้ายที่อยู่ไปอยู่กับญาติๆ ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่เลย ตอนนั้นเพื่อนก็ไม่ค่อยมี มีเพียงพี่สาวที่เป็นญาติกันเท่านั้น ที่ดูแลเราเหมือนทั้งแม่ ทั้งพี่ แล้วก็เพื่อน เวลามีอะไรก็คุยกันตรงๆ ให้คำปรึกษาได้อย่างดี แต่กับแม่ของเรา เราไม่ค่อยสนิทกับท่านนัก เราไม่กล้าและไม่อยากปรึกษาอะไรกับท่านเลย เพราะทุกๆครั้งจะได้ยินแต่คำว่า "เหรอ" "อืม" ตลอด เหมือนท่านคิดว่าสิ่งที่เราทำหรือคิด มันไร้สาระตลอดเวลา เราเลยเลือกที่จะคุยกะพี่สาวแทน

ส่วนตัวเรา เราคิดว่าเราเป็นเด็กขาดความอบอุ่น เพราะไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ ก็เลยติดเพื่อน แต่เราก็ดูแลตัวเองได้ ถ้าเปรียบเทียบเราก็คงเหมือนสไปรท์อ่ะนะ...(บุคลิกใกล้เคียงแต่ไม่ แ*ด นะ)

อยากดูแล้วอ่า

อัตตา หิ อัตตาโน นาโถ ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน แต่ตนก็ไม่ได้พึ่งตนได้ตลอดเวลาหรอกนะ สิ่งที่จะพึ่งได้เป็นอย่างแรกคือ "พ่อแม่" เพราะฉนั้นถ้าใครมีลูกหลานก็ช่วยให้ความสนใจ เอาใจเขามาใส่ใจเราด้วย อย่าเอาแต่ความคิดของท่าน เพราะท่านเลือกที่จะมีลูกของตัวเอง ก็ต้องเลี้ยงให้ดีที่สุดเท่าที่ท่านและลูกของท่านจะทำได้ ถ้าท่านไม่พร้อมหรือคิดว่าลังเล แนะนำว่าอย่ามีเลยค่ะ 

บุคลิกเราไม่ค่อยเหมือนตัวไหนในเรื่อง
คือเราเป็นเด็กเรียน แต่เราก็คล้ายๆสไปร์ทเพราะเราอยากลอง
ครอบครัวเราไม่อบอุ่น พ่อมีเมียมีลูกหลายคน เลิกกับแม่นาน ไม่ค่อยได้เจอแม่ รู้ว่าแม่รัก แต่เราไม่สนิทกัน พ่อไม่สนใจเรื่องส่วนตัวในชีวิตเราเลย เค้าสนแต่เงินกับงาน คล้ายๆพ่อไผ่ แม่เราอาจจะคล้ายๆแม่ดาว

อยากได้แม่แบบสไปร์ทมากๆ อยากได้พ่อแบบขวัญก็ยังดี ถึงมีอีกบ้านแต่ก็สนใจในตัวลูก

แต่เพราะเราเปลี่ยนอะไรไม่ได้แล้ว สิ่งที่เราทำได้ตอนนี้คือ เราบอกตัวเองว่าจะไม่เป็นอย่างที่ผู้ใหญ่เป็น ถึงเราจะไม่ได้มาจากครอบครัวที่อบอุ่นแต่เราก็สามารถสร้างครอบครัวที่อบอุ่นของเราเองได้ เราเรียนรู้มาเยอะจากพ่อแม่ของเรา ว่าสิ่งไหนที่เราจะไม่ทำกับลูกของเราเอง
ปล.เราเรียนจบทำงานแล้วนะ

พ่อแม่ต้องเป็นแบบอย่างที่ดีให้แก่ลูก

**ของเราจะเหมือนครอบครัวดุจดาวมากกว่า เพราะแม่ ยายน้าจะเป็นคนวางกรอบให้เรา ทำทุกอย่างที่ตัวเองว่าดี ก้ต้องดีตามไปด้วย จนทำให้เราไม่รู้เท่าทันทุกอย่าง แม้แต่กระทั่ง ที่ดินเข้ามาในชีวิตดาว ของเราก้อเป็นแบบนี้เหมือนกัน ได้แต่จินตนาการแบบดาวไง

มันสะท้อนปัญหาของสังคมก็จริงนะ แต่แอบคิดว่ามันน่าจะมีเด็กธรรมดาๆกับเค้าบ้าง เด็กไม่ได้มีปัยหาทุกคน น่าจะมีแบบที่พ่อแม่เลี้ยงลูกมาแบบนี้แล้วลูกก็ได้ดีอะไรทำนองเนี้ย =w=

ดีเสมอไปก็ไม่ช่ายครอบครัวล่ะ สิ

 แม่เราเฟรนด์ลี่ พ่อเราดุๆหน่อย แต่เราก็โอเคนะ เเค่ไม่ค่อยมั่นใจในตัวเอง โดนส่งมาอยู่ต่างประเทศเลย #นอกเรื่อง 

มีความสุขก็พอ

ครอบครัวคล้ายๆของขวัญอะคะ แต่แม่เราเป็นหลวง ค่อนข้างมีปัญหาเยอะส่วนนึงก็เป็นเพราะเราไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ว่าทำไมพ่อต้องมีคนอื่น

#แต่ที่เราเข้มแข็งเพราะได้เพื่อนๆและคนรอบข้างนี่แหละคะ