“การเขียนหนังสือก็เหมือนกับการสร้างตึกระฟ้า
และตึกนั้นก็ไม่ได้ผุดขึ้นมาในวันเดียว 
ทุกสิ่งทุกอย่างมาจากสิ่งละอันพันละน้อย
ดังนั้นไม่ว่าคุณจะทำอะไร อะไรก็ตามที่คุณกำลังต่อสู้
จงทำต่อไป เพราะโลกยังต้องการตึกที่สูงเสียดฟ้าของคุณ” 

Pierce Brown
ผู้แต่งนิยายไตรภาคชุด Red Rising (2014)

 

สวัสดีค่ะชาวเด็กดี สวัสดีค่ะนักเขียนเด็กดีทั้งหลาย เที่ยวนี้พี่อรเปิดมาแปลกหน่อย ไม่ใช่เพราะอะไรนอกเสียจากความรู้สึกชื่นชอบความคิดและความรู้สึกของผู้พูดอย่าง Pierce Brown (1988) นักเขียนสัญชาติอเมริกันเจ้าของนิยายเรื่องฮ้อต Red Rising และที่พี่อรเลือกจะพูดถึงบราวน์ก่อนในครั้งนี้ก็เพราะเขาคือแรงบันดาลใจสำคัญที่ทำให้ น้องพี หรือเจ้าของนามปากกา ZE’EV เข้าประกวด Enter Books Writer Episode 5 จนนำมาซึ่งการเป็นผู้ชนะ

สำหรับหลายๆ คนที่ติดตามการประกวดจะรู้เลยว่านักเขียนแต่ละท่านขับเคี้ยวกันมาเข้มข้นมากทุกปี เพราะนอกจากจะต้องสู้กับตัวเองด้วยการส่งต้นฉบับให้ทันแล้ว ยังต้องมาลุ้นคะแนนจากนักอ่าน ตลอดจนคณะกรรมการในทุกๆ สัปดาห์อีกด้วย ดังนั้นคงน่าเสียดายหากเราไม่ได้ชวนน้องมาพูดคุย เพื่อบอกเล่าประสบการณ์ในช่วงเวลานั้นกันสักหน่อย งานนี้บอกเลยว่าไม่ใช่เรื่องของโชคชะตาแน่นอน!
 

 

ZE’EV: สวัสดีครับชื่อ พี นามปากกา ZE’EV ครับ มาจากภาษาฮีบรูที่แปลว่า หมาป่า (ที่จริงชื่อตัวละครหลายคนในเรื่องก็มาจากภาษาฮีบรูเหมือนกันครับ) ส่วนตัวเป็นคนชอบอ่านหนังสือและชอบเดินทางไปในสถานที่แปลกใหม่ และสิ่งที่ขาดไม่ได้ระหว่างการเดินทางก็คือหนังสือครับ อย่างน้อยก็ต้องอ่านสัก 20 นาทีก่อนเข้านอน ถ้าวันไหนไม่ได้อ่านจะรู้สึกแปลกๆ เหมือนลืมทำอะไรบางอย่างไป ชอบหาแรงบันดาลใจในการเขียนมาจากสถานการณ์รอบตัว โดยปกติเวลาไอเดียใหม่ๆ เข้ามาในหัวมักจะเป็นระหว่างอยู่บนถนนหรือไม่ก็กำลังคุยกับใครสักคนอยู่ครับ เวลานั่งอยู่เฉยๆ เงียบๆ จะคิดอะไรไม่ออกเลย
 

ZE’EV: น่าจะสัก 10 ปีที่แล้วได้ครับ  เรื่องแรกที่เขียนเป็นนิยายสยองขวัญครับและจับเพื่อนสนิทมาเป็นตัวละครในนิยายหมดเลย จากนั้นก็ผันมาเขียนนิยายแนวโรแมนติกจนถึงปัจจุบันครับ (เพื่อนสนิทรีเควสท์ให้เขียนอีกแหละครับ) พอแข่งขันครั้งนี้ก็ลองเปลี่ยนแนวไปเป็นแฟนตาซีเป็นครั้งแรก  แต่ก็ไม่สามารถสลัดความโรแมนติกออกไปได้อยู่ดีครับ (หัวเราะ)
 

ZE’EV: ไม่เคยคิดเลยครับ ไม่คิดมาตั้งแต่เข้ารอบ 20 คนสุดท้ายแล้วครับ เพราะเรื่องที่ผ่านเข้ารอบแต่ละเรื่องนั้นสุดยอดมากๆ ส่วนความรู้สึกตอนที่กรรมการประกาศผลยังนั่งงงอยู่เลยครับว่าทำไมเรื่องที่ได้ที่ 1 ชื่อเรื่องถึงฟังดูคุ้นๆ จัง หลังจากนั่งอึ้งไปประมาณ 3 วินาทีถึงได้รู้ว่า อ้าว! นี่มันเรื่องของเราเองนี่หว่า
 

ภาพวันประกาศผล
 

ZE’EV: ระหว่างแข่งขันผมใช้เวลาไปกับการวางตัวละครครับ พยายามเชื่อมโยงที่มาที่ไป รวมทั้งเรื่องความเป็นมาในอดีต เพราะตั้งใจที่จะทำให้ตัวละครทุกตัวออกมาดูสมจริงมากที่สุด อยากให้คนอ่านทุกคนเชื่อว่ามันมีความรักอยู่ในเนื้อเรื่องจริงๆ ไม่ใช่เกิดจากสิ่งที่ผู้แต่งพยายามยัดเยียดเข้าไป ส่วนถ้าเวลาเหลือจากการวางแผนเรื่องตัวละคร ก็จะเอาไปคิดเรื่องพล็อตครับ หารอยรั่ว ปรับเปลี่ยนให้เนื้อเรื่องโดยรวมดูเนียนขึ้นครับ
 

ZE’EV: ความบังเอิญเลยครับ อย่างแรกคือเห็นโพสต์การประกวดหน้าเฟสบุ๊กบวกกับได้รับความฮึกเหิมมาจาก Pierce Brown ตอนนั้นพอดี ก็เลยตั้งใจเขียนเรื่อง INCOGNITO ออกมาครับ และถ้าไม่ได้คำพูดของเขาที่บอกว่า “การเขียนหนังสือก็เหมือนกับการสร้างตึกระฟ้า และตึกนั้นก็ไม่ได้ผุดขึ้นมาในวันเดียว ทุกสิ่งทุกอย่างมาจากสิ่งละอันพันละน้อย ดังนั้นไม่ว่าคุณจะทำอะไร อะไรก็ตามที่คุณกำลังต่อสู้ จงทำต่อไป เพราะโลกยังต้องการตึกที่สูงเสียดฟ้าของคุณ” ก็คงจะไม่มีผลงาน INCOGNITO ออกมาครับ
 

โฉมหน้า Pierce Brown นักเขียนชาวอเมริกันที่น้องพีพูดถึง

 

ZE’EV: น่าจะเป็นที่ตัวละครครับผมพยายามสร้างตัวละครในเรื่องนี้ขึ้นมาให้ดูเหมือนพวกเขาเป็นคนจริงๆ ให้มีความไม่สมบูรณ์แบบอยู่ในตัวทุกคน ถึงพวกเขาจะเกิดมาพร้อมกับพลังวิเศษ และเก่งกว่ามนุษย์ธรรมดา (อย่างพวกเรา) มาก แต่จริงๆ แล้วอุปสรรคที่สำคัญของมนุษย์ทุกคนไม่ใช่ร่างกาย แต่เป็นจิตใจ การเอาชนะใจตัวเอง การค้นพบว่าตัวเองเกิดมาเพื่ออะไร การเปิดรับและไว้ใจให้คนอื่นเดินเข้ามา ผมคิดว่าสิ่งเหล่านี้นั้นสำคัญกว่าพลังเหนือธรรมชาติที่พวกเขาได้รับมาอีกครับ
 

ZE’EV: อุปสรรคคือ "เวลา" ครับ โดยเฉพาะช่วงที่แข่งขันมีอยู่อาทิตย์นึงที่ต้องเดินทาง แล้วพอดีไม่ได้พกคอมไปด้วย (เพราะคิดว่าคงกลับมาทัน แต่ผลปรากฏว่าไม่ทันครับ) ทำให้อาทิตย์นั้นต้องพิมพ์ทั้งตอนใส่โทรศัพท์มือถือโดยที่ไม่มีทั้งพล็อตหรืออะไรอยู่ในมือเลย แต่ก็ถือว่าสนุกไปอีกแบบ อีกอย่างคือ INCOGNITO ผมไม่ได้แต่งตอนต่อไปล่วงหน้าเอาไว้เลย และผมจะมีเวลาแค่ 2 - 3 วันในการเขียนหนึ่งตอนให้เสร็จก่อนที่จะหมดเขตส่ง ดังนั้นช่วงที่ต้องโหมงานให้เสร็จจะเป็นช่วงที่ตื่นเต้นเร้าใจที่สุดแล้วครับเหมือนกับกำลังเข้าแข่งขันควอเตอร์เควล** เลยฮะ

(**ควอเตอร์เควล คือการจับเอาผู้ชนะของ The Hunger Games ในแต่ละปีมาแข่งใหม่อีกครั้ง โดยจะเกิดขึ้นทุกๆ 25 ปี และหาผู้ชนะเพียงคนเดียว)
 

ZE’EV: ได้หลายอย่างเลยครับ ทั้งได้พบประสบการณ์ใหม่ๆ ผู้คนใหม่ๆ ที่สำคัญคือการได้พัฒนาความถนัดของตัวเองโดยมีคณะกรรมการมาช่วยติชมครับตรงนี้คือส่วนสำคัญมากเพราะเราจะไม่สามารถพัฒนางานเขียนไปได้โดยปราศจากข้อคิดเห็นหรือข้อวิจารณ์จากคนอื่นๆ
 

ZE’EV: ตอนนี้กำลังเขียนต่อจากที่ลงไว้ในเว็บบวกกับหาข้อมูลไปด้วยครับ แต่ถ้าช่วงไหนเขียนไม่ออกก็จะเอาแผนผังเนื้อเรื่องทั้งหมดที่ร่างใส่สมุดขึ้นมาอ่านอีกรอบว่าเราจะเขียนตอนจบแบบนี้ใช่ไหม ? พอใจแล้วหรือยัง? มีอะไรที่เราจะเพิ่มเข้าไปอีกมั้ย? ช่วงนี้ผมจะถามคำถามนี้บ่อยมากครับ เพราะอยากให้ตอนจบของ INCOGNITO ออกมาดีที่สุดครับ >.<
 

ZE’EV: คงไม่แก้ส่วนไหนแล้วล่ะครับเพราะผมเชื่อว่าไม่มีสิ่งไหนที่สมบูรณ์แบบไปทั้งหมดหรอก ทุกอย่างล้วนมีข้อผิดพลาด ดังนั้นจึงปล่อยให้ความผิดพลาดเป็นเรื่องของอดีตและนำบทเรียนที่ได้ไปปรับใช้กับอนาคตดีกว่าครับ ความผิดพลาดคือส่วนสำคัญที่ทำให้ตัวเราเกิดการพัฒนาครับ
 

 

ZE’EV: โครงการนี้เป็นโครงการที่ดีมากครับ เพราะเปิดโอกาสให้กับนักเขียนทั่วประเทศได้ลงมือทำตามความฝันของตัวเองโดยไม่จำเป็นต้องเป็นนักเขียนที่มีชื่อเสียง หรือเคยมีผลงานมาจากไหน ทุกคนเริ่มต้นจากศูนย์และค่อยๆ เรียนรู้ระหว่างทางที่เดินไปข้างหน้า ถ้าเป็นไปได้อยากให้มี Enter Books Writer Episode 6 7 8 9 10 ต่อไปเรื่อยๆ ในอนาคตครับ
 

ZE’EV: ก่อนอื่นเลยต้องขอขอบคุณ  ขอบคุณจริงๆ ครับ แค่หนึ่งกำลังใจก็สำคัญกับผมมากๆ แล้ว จะพยายามทำให้ผลงานเล่มนี้ให้ออกมาดีที่สุดและรอคอยติดตามผลงานเรื่อง INCOGNITO นี้ด้วยนะครับ ขอบคุณอีกทีครับ
 

ZE’EV: ไม่ว่าความฝันของคุณคืออะไรก็ตาม อย่าหยุดที่ฝันนะครับ ค่อยๆ เดินเข้าไปหามัน ถึงมันจะใช้เวลาหลายปีและต้องเสียโอกาสหลายๆ อย่างไปก็อย่ายอมแพ้ครับ เพราะตราบใดที่มันยังเป็นความฝันของเราอยู่ เมื่อเราไปถึงมันแล้ว ทุกอย่างที่ได้มามันคุ้มค่ายิ่งกว่าสิ่งที่เสียไปอีกครับ เขียนไปเรื่อยๆ อย่าหยุดครับ ถึงจะไม่มีใครชื่นชมผลงานเรา แต่อย่างน้อยตัวละครที่คุณสร้างขึ้นมาเขาก็กำลังรอให้คุณต่อเติมเรื่องราวให้พวกเขาอยู่นะ กรุงโรมไม่ได้สร้างเสร็จในวันเดียวซะหน่อย ความฝันของคุณก็เช่นกันล้มบ้าง เหนื่อยบ้าง ร้องไห้บ้างไม่เป็นไรครับ ถึงจะเดินต่อไปไม่ไหว ก็คลานต่อไปได้นี่ครับ ^^  (ขอยืมคำพูดของแอตลาสมาหน่อยนะ)
 

“จงอย่ากลัวที่จะฝัน  แต่จงกลัวที่จะใช้ชีวิตโดยปราศจากความฝัน”
 

พูดคุยกันมาจนถึงบรรทัดนี้แล้ว ว่าแต่ ความฝันของน้องๆ คืออะไรคะ "ลืม" มันไปหรือยัง เขาว่ากันว่าความฝันนั้นมีวันหมดอายุด้วยนะคะ ถ้าเราไม่รีบเดินเข้าหามันเสียตั้งแต่ตอนนี้ ไม่แน่ว่าความฝันอาจหมดอายุก่อนก็เป็นได้ ดูอย่างบราวน์สิคะ กว่าจะมาเป็นนักเขียนชื่อดังได้อยู่ทุกวันนี้ เขาถูกเอเจนซี่ปฏิเสธต้นฉบับมาแล้วถึง 120 เอเจนซี่ เพราะฉะนั้นอย่าเพิ่งหวั่นไหวกับความพยายามที่นับครั้งได้ด้วยตัวเลขเพียงหลักเดียว เป็นกำลังใจให้ทุกคนเดินสู่ความฝันต่อไปนะคะ ด้วยความหวังว่าเราจะได้มาคุยและพบเจอกันอีกค่ะ 
 

พี่อร
 

^____________^