เมื่อปี 1998 มีข่าวที่น่าสลดใจ แต่ก็น่าประหลาดใจเช่นกัน เมื่อ Jonathan Capewell เด็กหนุ่มวัย 16 ชาวอังกฤษเสียชีวิตลง และแพทย์ชันสูตรพบว่าในเลือดเขามีปริมาณก๊าซโพรเพน (สารตั้งต้นในการผลิตเม็ดพลาสติกในอุตสาหกรรมเคมี) และก๊าซบิวเทน (เป็นสารส่วนหนึ่งในการผลิตก๊าซปิโตรเลียม) อยู่เยอะมากกว่าคนทั่วไป 10 เท่า สาเหตุเพราะเขาใช้สเปรย์ดับกลิ่นตัวเกินขนาดจนวันหนึ่งเกิดหัวใจวายและเสียชีวิตกะทันหัน

    เดิมทีโจนาธานเป็นเด็กหนุ่มที่ค่อนข้างหมกมุ่นกับกลิ่นตัวของตัวเอง เพราะเขาอยากเป็นคนที่มีกลิ่นตัวหอมอยู่ตลอดเวลา ก็เลยต้องฉีดสเปรย์ดับกลิ่นตัวอย่างน้อยๆ 2 ครั้งต่อวัน แพทย์สันนิษฐานว่าพวกก๊าซต่างๆ ที่อยู่ในสเปรย์เข้าไปสะสมในร่างกายของเขาหลายเดือนจนมีปริมาณมากเกินไปและเป็นอันตรายต่อร่างกาย 

    ทางครอบครัวโจนาธานเล่าว่าพวกเขาพยายามเตือนโจนาธานแล้ว แต่เขาก็ไม่เชื่อฟังและยังคงใช้สเปรย์นั้นอยู่ถึงขนาดว่าพ่อแม่สามารถได้กลิ่นสเปรย์ดับกลิ่นตัวของเขาที่มาจากห้องเขาด้านบน ลงมาถึงชั้นล่างของบ้าน และรู้สึกกว่ากลิ่นพวกนั้นเข้ามาอยู่ในปากด้วย.. แปลว่าต้องฉีดเยอะมากจริงๆ นะคะเนี่ย 

    แต่ก็ไม่มีใครคาดคิดว่าการใช้งานสเปรย์อย่างหมกมุ่นของโจนาธานจะนำมาสู่ความตาย ครอบครัวโจนาธานก็ได้แต่ยอมรับการตายของลูกชาย พร้อมกับตัดพ้อว่า 'นี่น่ะเหรอคือสิ่งที่ได้รับจากการที่อยากตัวหอมเกินไป' 

    การตายของนักตรรกวิทยาและนักคณิตศาสตร์ชาวออสเตรีย-อเมริกันคนนี้ก็ยังเป็นที่ถกเถียงกันอยู่ ว่าเขาตั้งใจทำให้ตัวเองตาย หรือตายเพราะสถานการณ์พาไปกันแน่!? ชายคนนี้มีชื่อว่า Kurt Gödel ที่ถูกจัดว่าเป็นหนึ่งในนักตรรกศาสตร์ที่มีผลงานที่น่ายกย่องที่สุดในประวัติศาตร์ รองลงมาจากอริสโตเติลและนักตรรกศาสตร์คนอื่นๆ ที่มีชื่อเสียง 

    หลังจากที่มีผลงานเด่นๆ ออกมามากมาย นายเคิร์ทต้องเสียชีวิตลงด้วยเหตุผลแปลกๆ ที่ทุกคนต้อง 'งง' เพราะช่วงชีวิตวัยกลางคนเป็นต้นมาของเขา เขาเริ่มประสบกับภาวะจิตใจที่ไม่มั่นคง เรียกง่ายๆ ว่าน่าจะมีปัญหาในเรื่องของจิตใจเล็กน้อย นอกจากนั้นเขายังมีความ 'กลัวการโดนวางยาพิษ' อย่างจริงจัง เลยทำให้เขาจะกินอาหารที่ภรรยาของเขา (อเดล) ทำเท่านั้น คนอื่นๆ ทำไม่ได้ เพราะเขาจะไม่กิน 

    และแน่นอนว่าการที่เขาไม่กินอาหารที่คนอื่นทำเลยนั้นเกิดปัญหาขึ้น เมื่อในช่วงปลายปี 1977 อเดลภรรยาของเขาป่วยและต้องเข้าโรงพยาบาลเป็นเวลา 6 เดือน ซึ่งก็แปลว่าอเดลจะไม่สามารถทำอาหารให้เคิร์ทกินได้อีกต่อไป และเคิร์ทเองก็ไม่ยอมรับอาหารของคนอื่นที่พยายามจะทำให้เขากิน ไม่ว่าจะเป็นโรงพยาบาลทำ หรือร้านอาหารสุดหรูแค่ไหนก็ตาม จนกระทั่งเขาเสียชีวิตไปอย่างหิวโหยไปในที่สุดการเสียชีวิตของเขาถูกบันทึกด้วยสาเหตุว่า 'ภาวะขาดอาหารที่เกิดจากโรคบุคลิกภาพผิดปกติ' (ทำไมเขาไม่ทำเองอ่ะ งง)

    เรื่องราวน่าเศร้าของ Isadora Duncan นักเต้นหญิงชาวอเมริกันที่มีชื่อเสียงในสมัยก่อน (ประมาณช่วง 18xx-1927) เธอเคยได้รับฉายาว่าเป็น "The Mother of Dance" เพราะความสามารถที่น่าทึ่งและประวัติอันยอดเยี่ยม เช่น ตอนเด็กๆ เธอเรียนเต้นด้วยการประยุกต์การเคลื่อนไหวต่างๆ ด้วยตนเอง อีกทั้งยังเป็นนักเต้นที่รักการเต้นสุดๆ แบบว่าไม่ค่อยชอบไปออกงานทั่วๆ ไป เพราะเธอคิดว่าการแสดงหรือโชว์ต่างๆ ทำให้เธอไม่สามารถโฟกัสกับความตั้งใจจริงๆ ของเธอได้ (เธอมองว่าการเต้นคือการประดิษฐ์การเคลื่อนไหวที่สวยงาม และเป็นหนึ่งในความรู้ของคนหนุ่มสาว) และนั่นก็เป็นอีกเหตุผลที่ทำให้เธอเป็นหนึ่งในนักเต้นที่มีชื่อเสียงที่สุดในซานฟรานซิสโกด้วยค่ะ 

    น่าเสียดายที่หลังจากการประสบความสำเร็จต่างๆ ในชีวิต ทั้งได้ไปเต้นในเวทีต่างๆ มากมายทั่วโลก และการยอมรับจากคนดู รวมไปถึงการเปิดโรงเรียนสอนเต้นเป็นของตัวเอง เธอก็ต้องเสียชีวิตลงด้วยเหตุที่น่าสลดใจและไม่น่าเกิดขึ้นเช่นกัน เหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นในปี 1927 ระหว่างที่อิซาดอรากำลังนั่งอยู่บนรถโดยสารคันหนึ่งในฝรั่งเศส ทันใดนั้นผ้าพันคอที่เธอใส่ก็ปลิวไปติดกับส่วนหนึ่งของล้อรถ จึงทำให้เธอถูกดึงจนคอหักและเสียชีวิตในโรงพยาบาลในเวลาต่อมา..

    เมื่อช่วงกลางปีที่แล้วมีข่าวออกทั่วโลกกับเหตุการเสียชีวิตที่น่าประหลาดใจของบล็อกเกอร์สาวชาวฝรั่งเศส วัย 33 ปี ชื่อ Rebecca Burger ที่เป็นเจ้าของบล็อกเกอร์เรื่องอาหารและสุขภาพ รวมไปถึงเรื่องการออกกำลังกาย และฟิตเนส แต่เหตุการณ์ที่น่าสลดเกิดขึ้นเมื่อเธอโดน 'กระป๋องวิปครีม' ระเบิดใส่จนเสียชีวิตในเวลาต่อมา

    แฟนๆ ในอินเทอร์เน็ตของเธอต่างพากันโศกเศร้าเพราะนี่เป็นเหตุการณ์ที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้เลย และทำให้ทุกคนสงสัยกันว่ากระป๋องวิปครีมมันอันตรายและสามารถเกิดการระเบิดได้ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ? เพราะก่อนหน้าการตายของรีเบคกานั้นก็มีข่าวคุณแม่ชาวฝรั่งเศสคนหนึ่งถูกกระป๋องวิปครีมระเบิดใส่ระหว่างที่จะจัดงานวันเกิดให้ลูกแต่โชคดีที่ไม่เสียชีวิตค่ะ 

    Sherwood Anderson เป็นนักเขียนเรื่องสั้นและนวนิยายชาวอเมริกันที่มีผลงานเด่งดังและมีชื่อเสียงด้านการเขียนแนวที่ใช้ความเห็นของตัวเองเป็นหลัก แต่ภายหลังในปี 1912 ธุรกิจและผลงานเขียนต่างๆ ของเขาก็ต้องหยุดไป เนื่องจากประสบปัญหาทางสุขภาพจิต (Nervous Breakdown) แต่นั่นก็ไม่ใช่สาเหตุที่ทำให้เขาเสียชีวิต

    ในช่วงเดือนมีนาคม ปี 1941 เชอร์วูดมีอายุ 64 ปี ขณะกำลังอยู่ในทริปล่องเรือกับภรรยาที่กำลังมุ่งหน้าไปยังตอนใต้ของอเมริกา อยู่ๆ เขาก็รู้สึกปวดท้อง แต่พอผ่านไปหลายวันเข้า อาการปวดท้องนั้นก็ยังไม่หายไป จนภรรยาเขาต้องแจ้งกับเจ้าหน้าที่บนเรือและส่งตัวเชอร์วูดไปโรงพยาบาล เมื่อถึงโรงพยาบาลแพทย์ก็แจ้งให้ภรรยาเขาทราบว่าเชอร์วูด มีอาการ 'เยื่อบุช่องท้องอักเสบ' และเสียชีวิตในเวลาต่อมา 

    ภายหลังจากที่ชันสูตรศพ แพทย์พบสาเหตุที่ทำให้เขาปวดท้องและเยื่อบุช่องท้องอักเสบว่ามี 'ไม้จิ้มฟัน' อยู่ในท้องเขาโดยที่เขาไม่รู้ตัวมาก่อนเลยว่าได้กลืนไม้จิ้มฟันไปโดยไม่รู้ตัว และทำให้อวัยวะต่างๆ ภายในมีบาดแผลเพราะโดนทิ่ม สันนิษฐานว่าไม้จิ้มฟันนี้มาจากตอนที่เขากินลูกมะกอกจากเครื่องดื่มมาร์ตินีไปนั่นเองค่ะ 

    ที่รัฐอริโซนา สหรัฐอเมริกา เป็นรัฐที่มีต้นกระบองเพชรขนาดใหญ่ที่เรามักเห็นในหนังหรือในเอมวีอยู่บ่อยๆ โดยเฉพาะกระบองเพชรต้นยักษ์ที่มีชื่อว่า Saguaro ที่กว่าจะโตและสูงได้ขนาดในรูปที่เราเห็นนั้นต้องใช้เวลานานถึง 100 ปีเลยทีเดียวค่ะ แต่ขณะเดียวกันก็มีคนบางกลุ่มที่ชอบทำลายและ 'ยิง' ต้นกระบองเพชรพวกนี้ด้วยความสนุกสนานและไม่มีสาเหตุอะไรอื่น ซึ่งถือว่าเป็นการทำลายทรัพย์สินของรัฐด้วยนะคะ

    ส่วนมากการยิงต้นกระบองเพชรจะเป็นการกระทำของกลุ่มคนคึกคะนองและเมา และพวกเขาจะยิงจนกว่าต้นกระบองเพชรเหล่านั้นจะล้มลงมา ฟังดูน่าสงสารต้นกระบองเพชรมากๆ เลยค่ะ แต่เมื่อปี 1982 ดูเหมือนจะมีต้นกระบองเพชรต้นหนึ่งที่ตัดสินใจ 'แก้แค้น' ชายวัย 27 ปีชื่อ David Grundman ที่ใช้ปืนพกยิงต้นกระบองเพชรยักษ์ Saguaro ต้นหนึ่ง ยังไม่พอ เขาเปลี่ยนจากปืนพกไปเป็นปืนไรเฟิล (กะเอาให้ตายเลยอะดิ) จนในที่สุดส่วนของยอดต้นกระบองเพชรก็ขาดเพราะกระสุนปืนและตกลงมาทับตัวของเขาจนเสียชีวิต... สมกับเป็นการแก้แค้นของกระบองเพชรจริงๆ ค่ะ 

   

    เอาล่ะค่ะ วันนี้ต้องขอยกมาแค่ 6 เรื่องก่อนดีกว่า เพราะจริงๆ มีอีกเยอะมากกก ที่แบบว่าอ่านแล้วก็คาดไม่ถึงเหมือนกันว่ามีแบบนี้ด้วยเหรอ แต่ถึงอย่างไรก็ขอแสดงความเสียใจกับทุกชีวิตที่จากไปด้วยค่ะ แล้วพบกันใหม่บทความหน้านะคะน้องๆ 

อ้างอิง