Review ตามหัวใจไป #ญี่ปุ่น ฉบับเที่ยว #นางาซากิ #อุโมงค์วิสทีเรีย

ถึงนางาซากิประมาณ 10 โมงกว่า เราเอากระเป๋าไปฝากไว้ที่โรงแรมที่จะเข้าพักคืนนี้ ซึ่งสามารถขอบัตรส่วนลดค่าเข้าชมสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆ และค่าขึ้นกระเช้าได้ด้วย หลังจากนี้ก็ถึงเวลาตะลุยเที่ยวนางาซากิกันแล้ว ภาพด้านบนเป็นทิวทัศน์บนสะพานลอยบริเวณสถานีรถไฟ JR นางาซากิค่ะ ดอกไม้สวย บ้านเราน่ามีแบบนี้บ้าง

อีกหนึ่งไฮไลท์เด็ดภายในสวนสันติภาพแห่งนี้ คือมีทั้ง วิสทีเรียและซากุระพันธุ์บานช้านาม Kikuzakura ให้เราได้ชมกันด้วย ใครผ่านมาช่วงปลายเดือนเมษายนก็อย่าลืมแวะชมกันนะคะ

บริเวณเสาสีดำคือ จุดที่ระเบิดนิวเคลียร์ตกลงมา สร้างหายนะให้กับผู้บริสุทธิ์จำนวนมากที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรด้วย และจนถึงทุกวันนี้ก็ยังไม่เลิกทำสงครามกันด้วยอาวุธอันตรายพวกนี้ เดี๋ยวเราจะไปขุดคุ้ยเรื่องนี้ที่พิพิธภัณฑ์ระเบิดปรมาณูนางาซากิกันต่อ จากสวนสันติภาพสามารถเดินต่อไปได้เลย ไม่ต้องขึ้นรถรางอีก ถือเป็นการออกกำลังกายไปในตัวค่ะ โดยพิพิธภัณฑ์นี้จะจัดแสดงเกี่ยวกับอันตราย และผลกระทบอันร้ายแรงของระเบิดนิวเคลียร์ จำนวนระเบิดที่แต่ละประเทศยังคงสะสมอยู่ จำนวนครั้งที่ทำการทดลอง รวมไปถึงข้าวของเครื่องใช้และรูปถ่ายเมื่อครั้งเหตุการณ์นางาซากิถูกถล่มราบ น่าสลดหดหู่มาก

กลับไปพักกินข้าวเที่ยงนิดหนึ่งที่สถานีรถไฟ JR เพื่อเติมพลัง หลังจากนั้นเราก็ไปตะลุยนางาซากิกันต่อ เริ่มต้นโปรแกรมยามบ่ายด้วยการเดินทางไปยังศาลเจ้าจินเซอิ ไทฉะ สุวะ ศาลเจ้าเก่าแก่ที่สร้างขึ้นเมื่อปี 1625 และถือเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์แห่งโชคลาภทางทะเล มีหินผูกดวงและรูปปั้นสำหรับหนุ่มสาวที่ต้องการอธิษฐานและเสี่ยงทายเรื่องความรักด้วย แต่เราไม่ได้ไปทำอะไรแบบนั้นค่ะ ก็เพราะว่าความรักมันขึ้นอยู่กับคนสองคนต่างหาก ไปขอกับเทพเจ้าได้ยังไงล่ะ

ใกล้ถึงงานเทศกาลวันเด็กผู้ชายแล้ว ที่ศาลเจ้ามีธงปลาคาร์พเต็มเลยค่ะ

จากศาลเจ้าสุวะ (Suwa Shrine) เราขึ้นรถรางต่อไปยังสะพานแว่นตา เพื่อตามหาหินรูปหัวใจที่ว่ากันว่ามีตั้ง 20 กว่าก้อน เป็นประติมากรรมธรรมชาติที่มนุษย์ไม่ได้สร้างขึ้น นับว่ามหัศจรรย์มากๆ ค่ะ หาดูกันเพลิดเพลินเลยทีเดียว ซึ่งที่นี่ก็นับเป็นสถานที่ท่องเที่ยวแห่งหนึ่งที่พลาดไม่ได้ของนางาซากิด้วย

มาถึงจุดหมายถัดมาของเรา อันเป็นจุดหมายเกือบสุดท้ายแล้วสำหรับวันนี้ ท่ามกลางเวลาที่กระชั้นชิดขึ้นเรื่อยๆ เราสองคนรีบมุ่งหน้าไปยังสวนโกลฟเวอร์ เพื่อตามหาหินรูปหัวใจหน้าคฤหาสน์กันอีกสักที่ แต่ดูเหมือนว่าเราจะหาเจอหลายก้อนเกินไปหรือเปล่า ฮาาาาา ที่นี่นับเป็นจุดชมวิวชั้นเยี่ยมของนางาซากิอีกแห่งค่ะ แต่ยังสู้สถานที่ชมวิวแบบ 360 องศาที่สุดท้ายของเราไม่ได้ อากาศช่วงนี้ก็กำลังสบาย ยิ่งสูงยิ่งหนาวได้ที่เลยทีเดียว แต่มาสองคนคงไม่ต้องกลัวหนาวแน่ๆ

สถานที่สุดท้ายในนางาซากิที่พวกเราตั้งใจว่าจะต้องไปให้ได้ก่อนพระอาทิตย์ตกดิน นั่นก็คือ จุดชมวิวบนยอดเขาอินาสะค่ะ ทันทีที่ลงจากรถรางก็จำเป็นต้องไปถามทางจากเจ้าของประเทศ ไม่อย่างนั้นคงไปไม่ถูกแน่ๆ เพราะค่อนข้างไกลจากสถานีรถรางพอสมควร และไม่เห็นป้ายบอกทาง เวลาพระอาทิตย์ตกดินก็ใกล้เข้ามาทุกที พอเห็นสถานีกระเช้าอยู่ไม่ไกลเท่านั้นล่ะ ก็จูงมือกันวิ่งหน้าตั้ง ดีที่เฟอะฟะอย่างนิลไม่จับกบอวด แต่ก็ถือว่าคุ้มมากๆ ค่ะ ได้ใช้พลังงานจากมื้อกลางวันที่กินเข้าไป ฮาาา

เราจูงมือกันวิ่งหน้าตั้งไปขึ้นกระเช้า มุ่งหน้าสู่ยอดเขาอินาสะ จุดชมวิว 360 องศาที่สวยที่สุดของนางาซากิ ทันวินาทีสุดท้ายที่พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน บนกระเช้ามีการอธิบายภาษาญี่ปุ่นตลอดทางด้วย นิลเองภาษาญี่ปุ่นกระท่อนกระแท่นเหลือเกินจนไม่สามารถจับใจความใดๆ ได้ แหะๆ ขออภัยนะคะ

ด้านล่างนี้ เป็นวิวระหว่างที่กระเช้าพาเราขึ้นไปยังจุดชมวิวบนยอดเขาค่ะ ส่วนสปอยล์ถัดไปเป็นภาพยามค่ำคืนบนยอดเขาอินาสะ เนื่องจากกล้องมือถือของนิลถ่ายภาพในที่มืดออกมาไม่สวย เลยขอเก็บภาพเป็นคลิปวีดีโอแทน

วันต่อไปกับคิตะคิวชู ไปชมวิสทีเรียสวยๆ กันค่ะ ขอเชิญติดตามผ่านคอมเมนท์ถัดไปด้านล่างนะคะ

เช้าวันใหม่มาเยือนอีกครั้ง คราวนี้นิลไม่ยอมพลาดเรื่องเวลาปลุกให้ประวัติศาสตร์ต้องซ้ำรอย เราตื่นเช้ารับวันใหม่กันตั้งแต่ตี 4 เพราะต้องไปขึ้นรถไฟตอน 6 โมงเช้า เพื่อให้ทันเข้าชมสวนวิสทีเรียรอบก่อนบ่ายโมง หลังจากนั้นเราสองคนก็อำลานางาซากิ ด้วยการจับมือกันหลับบนรถไฟตลอดทางเช่นเคย ฮาาาาา เลยไม่ได้เก็บภาพข้างทางสักภาพค่ะ

จากสถานีนางาซากิ เราต้องลงรถไฟที่สถานียาฮาตะ และต่อรถตู้ฟรีที่ทางสวนจัดมารับบริเวณจุดรอรถประจำทางด้านซ้ายมือหลังเดินออกจากสถานีมาประมาณ 100 เมตร ซึ่งมีประมาณชั่วโมงละคัน โดยคันที่มารับเราและผู้เข้าชมคนอื่นๆ อีกกว่า 10 คนนั้นมาช้าจนเกือบจะต้องเสียเงินขึ้นแท็กซี่แล้ว ใครมาช้าก็ต้องรอเที่ยวต่อไปด้วยเน้อ แต่ถึงจะช้าก็คุ้มค่ะ เพราะระยะทางค่อนข้างไกลมาก ตลอดทางเป็นทางขึ้นเขา วิวทิวทัศน์สวยงาม มีเขื่อนหรืออ่างเก็บน้ำด้วย ส่วนวิสทีเรียแม้จะยังบานไม่มาก แต่ก็นับว่าประทับใจ ไม่เสียเที่ยวที่ไปเลยค่ะ ส่วนการจองตั๋วนั้นนิลจองจากตัวแทนในประเทศไทย แต่เมื่อไปถึงสวนก็พบว่ามีการจำหน่ายตั๋วหน้าสวนด้วย สวนแห่งนี้ไม่ได้มีแค่วิสทีเรียนะคะ แต่เปิดเฉพาะช่วงวิสทีเรียบาน กับช่วงใบไม้เปลี่ยนสีเท่านั้นค่ะ

หลังออกจากสวนวิสทีเรียที่คิตะคิวชู โดยมีรถตู้ของสวนพากลับมาส่งยังสถานียาฮาตะเช่นเดิม เราสองคนก็ขึ้นรถไฟสาย JR ไปยังเมืองโคคุระกันต่อ เพื่อเยี่ยมปราสาทโคคุระและพิพิธภัณฑ์ภายในปราสาท (ด้านบนปราสาทเป็นจุดชมวิว 360 องศาเช่นกันค่ะ) เพื่อเก็บข้อมูลในการเขียนนิยายเพิ่มเติม เราพักกินมื้อกลางวันกันก่อนที่สถานีโคคุระ ซึ่งมีบูทขายสินค้าและอาหารของโอกินาว่ามาจัดด้วย หลังจากเติมพลังกันแล้วก็ถึงเวลาไปปราสาทโคคุระ โดยการเดินจากสถานีโคคุระไปแบบสบายๆ โดยมีสัญลักษณ์ปราสาทบนบล็อกตามทางเดินคอยนำทาง ท่ามกลางแสงแดดยามบ่ายในฤดูใบไม้ผลิ และเวลาที่ยังคงเดินหน้าไปเรื่อยๆ นี่ยังไม่ใช่จุดหมายสุดท้ายของเราในวันนี้ค่ะ

ที่หมายเกือบสุดท้ายของวันสุดท้ายที่จะได้เที่ยวดัวยกันมาถึงจนได้ เรากลับมาที่ฟุกุโอกะเพื่อเก็บกระเป๋าที่โรงแรมย่าน นากาสึ 1 ใน 3 โรงแรมที่เราเข้าพักซึ่งค่าห้องนั้นแพงขึ้นมาอีกเท่าตัว เพราะเป็นช่วงโกลเดนท์วีคแล้ว แต่ก็นับว่าการเดินทางจากโรงแรมไปยังสถานีรถไฟใต้ดินค่อนข้างสะดวกค่ะ และแม้จะจองได้ห้องแบบสูบบุหรี่ได้ แต่พอฉีดน้ำยาปรับอากาศ พร้อมกับเปิดแอร์ กลิ่นบุหรี่ที่เหลืออยู่บ้างก็หายไปหมด

กว่าจะได้ออกจากโรงแรมก็ปาเข้าไป 5 โมงกว่าแล้ว แวะเก็บภาพบ้านพักรับรองสไตล์ฝรั่งเศสแถวโรงแรมเล็กน้อย ส่วนเป้าหมายสองสามที่ที่ตั้งเป้าไว้ก็ถูกทำให้เหลือเพียงที่เดียว นั่นคือสวนโอโฮริ สวนสาธารณะใจกลางฟุกุโอกะ ซึ่งอยู่ห่างออกไปแค่ 2-3 สถานีเท่านั้น ขอบอกว่าร่มรื่นและอากาศดีมาก ทั้งที่เมืองนี้ก็เป็นเมืองใหญ่ที่สุดของคิวชูแท้ๆ รักญี่ปุ่นจริงๆ ค่ะ อยากให้ประเทศไทยของพวกเราเป็นแบบนี้บ้าง สักครึ่งก็ยังดี

30 เมษายน 2560 มาถึงวันสุดท้ายของการเดินทางจนได้ เราต้องออกจากโรงแรมแต่เช้า เพราะนิลต้องขึ้นเครื่องจากฟุกุโอกะกลับไปโอกินาว่า (เพื่อต่อเครื่องกลับไทย ด้วยสายการบินพีชแอร์) คราวนี้เครื่องออกจากฟุกุโอกะเวลา 10.30 น. และจะออกจากโอกินาว่าพานิลกลับประเทศช่วง 3 ทุ่มเศษๆ ค่ะ สามารถติดตามการหลงทางในโอกินาว่าของนิลได้จากกระทู้รีวิวโอกินาว่านะคะ

ปิดท้ายกันด้วยภาพฟุกุโอกะยามเช้า ช่วงโกลเดนท์วีคค่ะ

ว่ากันว่าช่วงเวลาแห่งความสุขมักผ่านไปเร็ว ถึงอย่างนั้นก็จะติดอยู่ในความทรงจำของเราตราบนานเท่านาน มาถึงตอนนี้เราสองคนซาบซึ้งกับประโยคแทงใจดำประโยคนี้มากจริงๆ ค่ะ ได้แต่ท่องไว้ว่าอีกไม่กี่เดือนก็ได้พบกัน เมื่อสัญญาในการทำงานของเขาสิ้นสุดลง

ขอบคุณที่อ่านการเดินทางท่องเที่ยวของเราสองคนมาถึงตรงนี้นะคะ ท่านใดมีข้อสงสัยต้องการสอบถาม ติดต่อได้ทั้งคอมเมนท์และหลังไมค์เลยค่ะ แล้วพบกันใหม่รีวิวหน้า ขอให้ทุกท่านมีความสุขในทุกๆ ย่างก้าวของการเดินทางนะคะ

พลอยนิล.