สอบถามพูดคุยแนวคิดที่ว่า ไม่มีชีวิต ดีกว่ามีชีวิตอยู่ [เนื้อหายาว อ่านเวลาว่างก็สนุกดี]

มาเล่าประสบการณ์ด้วยคน เราก็เป็นแบบพวกเธอๆเลยล่ะ แต่ตอนนี้เราประสบความสำเร็จในการหาความหมายให้กับชีวิตเราได้แล้ว ซึ่งเป็นเรื่องที่แต่ละคนต้องสร้างให้ได้ด้วยตัวเอง เราโดนทางบ้านกดดันให้เรียนแพทย์ แต่เราดื้ออ่ะ ตอนนี้โตขึ้นมาก็เริ่มสำนึกได้แล้วว่าน่าจะตั้งเป้าเรียนแพทย์ไปก็ดี แต่ตอนนั้นเรามีปัญหาทางใจหนักมากเหมือนกัน มันเป็นเสียงเงียบๆในหัวใจที่ไม่สามารถกลั่นกรองออกมาเป็นคำพูดได้ ตอนนี้เราเรียนปรัชญาที่อักษรฯจุฬา มันช่วยให้ชีวิตเราดีขึ้นมากเลยจริงๆนะ เพราะที่ภาควิชาปรัชญาเนี่ย อาจารย์ใจดีทุกท่านเลย คนเรียนกันน้อยด้วย คลาสนึงมีเรียนกันแค่ 3-4 คนเอง เพื่อนๆคนอื่นๆก็เรียนภาษาต่างประเทศกันหมด อาจารย์ปรัชญาจะให้เราแสดงความคิดเห็นอย่างเต็มที่เขียนลงไปเลย 10 กว่าหน้าส่ง ตอนตรวจเปเปอร์ท่านก็ให้ความใส่ใจรอบคอบดูแลทุกตัวอักษรที่เราเขียนเลยจริงๆ ท่านเขียนความเห็นแนะนำ ชี้จุดอ่อนการคิดของเราได้อย่างละเอียดยิบ คุ้มค่ามากๆที่มาเรียนที่นี่ คือมันให้ความรู้สึกเหมือนเป็นอภิชนเลยจริงๆ ตอนช่วง ม.ปลายก่อนเราเข้ามหาวิทยาลัยเราไปพบนักจิตวิทยา แล้วเขาบอกว่าการเป็นเกย์เนี่ยไม่ปกติต้องรักษา แล้วก็พาเราไปบำบัดนั่นนี่ แต่สุดท้ายมันก็ไม่หาย! เพราะมันไม่ใช่โรคอ่ะ พอเรามาเรียนปรัชญา อ.ที่สอนปรัชญารักษาเราหายเลย ด้วยเหตุผลและข้อเท็จจริง ทำให้เรารู้ว่าพวกนักจิตวิทยาก็ไม่ได้ถูกเสมอไป พวกนี้ใช้อำนาจในการกำหนดว่าอะไรเป็นโรคและกดขี่คุกคามจิตใจคนที่ถูกคิดว่าเป็นโรค แต่จริงๆแล้วไม่ได้เป็น เพราะอย่างกรณีการเป็นเกย์ไม่ใช่อาการผิดปกติใดๆ นอกจากนี้การเรียนปรัชญายังทำให้เรารู้ว่าการคิดแบบไหนที่ถูก คิดแบบไหนที่ผิด มันไม่ใช่ว่าทุกความคิดจะยอมรับกันได้ ความคิดที่ยอมรับได้ต้องมีเหตุผลมาสนับสนุนแน่นหนามากพอ และปรัชญาทำให้เราตัดสินใจวางแผนทำในสิ่งที่ถูกต้อง สิ่งที่ดีต่อทั้งตนเองและคนรอบข้าง สอนให้เราไม่เชื่ออะไรง่ายๆไม่โดนคนอื่นหลอก สอนให้วางแผนเอาตัวรอดในสถานการณ์ต่างๆอย่างมีคุณธรรมกำกับ สอนให้รู้ว่าภาษาถ้อยคำที่เราไม่เคยพบเคยเจอเผยให้เห็นถึงสัจธรรมที่จริงเสียยิ่งกว่าจริง เผยให้รู้ว่าผู้คนในสังคมโดนล้างสมองกันอยู่หลายเรื่อง สังคมมีคตินิยมทีเป็นผลเสียต่อทุกๆคน แต่ผู้คนทั่วๆไปไม่รู้ตัวว่าตนเองดำรงไว้ซึ่งคตินิยมเหล่านั้น...

ขอพิมพ์แค่นี้ก่อนนะ หากอยากคุยกับเราต่อก็ลองชวนเราคุยต่อดูได้นะจ้ะ เดี๋ยวซักพักจะมาอ่านต่อ:D

ชอบจังค่ะ///-/// ยินดีด้วยนะคะที่พบความหมายในชีวิต อิจฉาจังเลยค่ะ มีอาจาร์ยที่ใส่ใจขนาดนั้น

เราชอบความปรัชญาการใช้ชีวิตของคนมีความรู้มากๆ

เคยมีประสบการณ์ในช่วงที่ผ่านมาปกติเราก็อ่านหนังสือปรัชญาบ้างอะไรที่มันไร้สาระบ้าง หรืออะไรก็ตามที่นักเรียนปกติไม่ค่อยอ่านกัน พอมีเพื่อนมาเห็น สงสัยเหมือนกันนะคะ ทำไมต้องพูดดูถูก แบบ อ่านอะไรของxึงวะ ไม่เห็นรู้เรื่องบลาๆๆ อ่านแต่อะไรมีสาระชีวิตจะไม่มีความสุขเอานะ

ทำไมถึงคิดว่าคำพวกนี้เหมือนดูถูก คงเป็นเพราะท่าทางของพวกเขาที่ไม่ใส่ใจแล้วยังชอบมองมาที่เราในสายตาที่ดูกดต่ำ มันก็น่าตลกพวกเขาดี ท่าทางที่ทำไปโดยไม่รู้ตัวก็น่าอัศจรรย์ดี ไม่รังเกียจนะคะ ออกจะประทับใจมากกว่า

เรายึดติดกับคำนี้มากค่ะ ความคิดใครความคิดมัน มันเปลี่ยนกันไม่ได้ แต่เรากลับเชื่อว่าสามารถโน้มน้าวความคิดคนอื่นได้ เคยลองทดลองกับใครคนนึงในชีวิตดูแล้ว สามารถเปลี่ยนเขาได้จริงๆ แต่มันไม่ใช่แบบที่คิดสักนิดเลย ทำให้รู้สึกว่าเสียเวลาชีวิตกับการทำอะไรแบบนี้ ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่เราเริ่มปลีกตัวออกมาจากสังคมในห้องเรียน เรารู้สึกเราเข้ากันกับพวกเขาไม่ได้จริงๆ ไม่ว่าจะมุมมอง ความชอบ การเรียน

เราโชคร้ายที่มาอยู่ในห้องที่ตกต่ำที่สุดในสายชั้น(เลือกเข้าห้องนี้เอง แต่คนในห้องนัดกันมาเข้าโดยที่รู้จักกันมาก่อน) ทุกๆอย่างตรงข้ามกันหมด(เป้าหมายการเรียน ความชอบ พื้นฐานมารยาท)

แต่ในช่วงแรกๆ ทุกคนดูสนิทกันไว เกาะกลุ่มเป็นกลุ่มใหญ่ๆ แต่เราไม่มีที่สิงเป็นหลักแหล่ง เพื่อนเก่าก็ไม่มี ย้ายไปเรียนห้องอื่นกันหมด แต่ถ้ามีคนมาทักหรือพูดคุย ก็ทำความรู้จักได้ไว และพูดคุยได้เหมือนคนปกติ ออกจะไปแนวชวนคุยเก่งด้วยซ้ำ การที่ต้องอยู่กับคนกลุ่มนั้นก็ไม่ได้อึดอัดนะคะ แค่รู้สึกว่า พื้นที่ตรงนี้ไม่ใช่ที่ของเราเลย เขาก็ไม่ได้ทำท่าไล่เราหรือยื้อให้เราอยู่ แต่กลับอยากออกไปเอง

ในช่วงม.ต้น เราคิดว่า อยากได้เพื่อนเยอะๆสนิทกับหลายๆคนจังนะ แต่มันก็เพ้อฝันชนิดหนึ่ง สุดท้ายเราก็ชอบที่จะอยู่กับคนกลุ่มน้อยมากกว่า อยู่กับคนกลุ่มมากกลับรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว

ทัศนะคติของคนที่เรารู้จักเหมือนความรู้ของเด็กๆที่ชอบมาเกทับความจริงของโลก

ต่อให้เราแนบเอกสารอ้างอิงต่างๆนาๆที่เป็นที่ยอมรับหมดแล้ว แต่พวกเขาก็ไม่คิดจะอ่านหรอกค่ะ ความชอบมันฝืนให้อ่านไม่ลง

และสุดท้ายผ่านไปไม่ถึง2เดือน กลุ่มใหญ่ที่ว่าก็แตกย่อยเป็นกลุ่มเล็กมายมาก สุดท้ายที่พวกเขาพยายามผูกมิตรกันในตอนแรกคืออะไร สุดท้ายแม้แค่ตอนพักเที่ยงหน้ายังไม่ยอมมองกัน ตอนเรียนก็ไม่พูดคุยกัน ต่างคนต่างอยู่ในคอกของตัวเอง เหมือนกับว่าต่างฝ่ายต่างแค้นอะไรกัน ทั้งๆที่ไม่มีมูลเหตุอะไรเลย ส่วนเราที่ไม่มีมิตรอยู่ตั้งแต่ต้น ก็รู้สึกชินกับการอยู่แบบนี้(แต่มีเพื่อนอีกคนนึงที่ไม่มีกลุ่มอยู่หลังจากเพื่อนแยกกลุ่มกันมาอยู่ด้วย)

สุดท้ายแล้ว เราก็ยังไม่เข้าใจความคิดมนุษย์จริงๆ ซับซ้อนเกินกว่าจะเสียเวลาไปคิดมันเลยค่ะ บางคนก็ง่ายเหมือนเขาผ่าความคิดมาให้ส่องง่ายๆ บางคนก็เก็บไว้เหมือนเป็นธาตุที่หายากมากๆจนให้ใครดูไม่ได้

วิชาปรัชญาถือเป็นวิชาการเลยล่ะเธอววว ไม่ได้ไร้สาระอะไรเลยจริงๆ แต่กลับมีสาระมากๆ คือเราจะบอกว่ายังไงดีให้นึกภาพออก คือแบบว่าปรัชญามันไม่ใช่หนังสือที่วางขายตามร้านหนังสือทั่วไปนะ คือคนเขียนหนังสือหรือให้สัมภาษณ์เขาชอบบอกว่าวิธีคิดเขาเป็นปรัชญาๆๆ แต่จริงๆแล้วปรัชญาวิชาการเนี่ยจะล็อคเนื้อหาสำคัญไว้ว่าจะต้องเรียนอะไร เช่น อภิปรัชญา ญาณวิทยา สุนทรียศาสตร์ ตรรกวิทยาสัญลักษณ์ เป็นต้น หรือหากเป็นงานเขียนทางปรัชญาก็เช่น งานเขียนของเพลโต้ งานเขียนของอริสโตเติ้ล อย่างนี้เป็นต้น เราขอเดาว่าที่เธอบอกว่าเคยอ่านอะไรที่เป็นปรัชญามา เธอคงจะยังไม่ได้แตะหนังสือวิชาการข้างต้นที่เราว่ามาเลยใช่ไหม?

วิชาในคณะอักษรฯที่เราเรียนจะได้เรียนเกี่ยวกับเนื้อหามนุษยศาสตร์ล่ะ คือนอกจากเรียนภาษาแล้วเนี่ย ยังต้องเรียนปรัชญา ประวัติศาสตร์(ที่ไม่ใช่ประวัติศาสตร์ด้านเดียวแบบในโรงเรียนแต่เป็นการตีความ การอภิปรายอย่างลึกซึ้งรอบด้าน) วรรณคดี(ซึ่งก็ไม่เหมือนในโรงเรียนอีกแล้ว เรียนเพื่อแสดงมุมมองจุดยืนของตัวเองโดยการประกอบเหตุผลด้วยองค์ประกอบศิลป์ในวรรณคดี) ภาษาศาสตร์(หลายคนพอฟังคำนี้จะชอบคิดว่าเป็นการเรียนหลายๆภาษาพร้อมกันซึ่งผิดถนัด ภาษาศาสตร์คือการศึกษาภาษาในฐานะปรากฏการณ์คล้ายๆปรากฏการณ์ทางวิทยาศาสตร์)

อันที่จริงอย่างชื่อกระทู้นี้ที่ว่า "ไม่มีชีวิต ดีกว่ามีชีวิตอยู่" หากให้เราศึกษาข้อความนี้ว่ามันจริงไหม ก็คงตอบว่าไม่จริง แต่เราไม่อยากจะปฎิเสธใส่แรงๆอ่ะนะ เพราะเรารู้ว่าโทนเสียงและใจความสำคัญของกระทู้ก็คือคนตั้งอยากจะระบายความในใจหรือหา soul mates เพื่อนร่วมชะตาชีวิต อย่างนั้นเสียมากกว่า

เราเลยเลือกใช้ภาษาถ้อยคำที่แสดงออกทางอารมณ์ แสดงความอ่อนไหว เพื่อให้เราๆในนี้กล้าเปิดใจคุยกันได้

เรื่องโน้มน้าวมันก็ไม่ใช่การพูดอะไรครุมเครือครอบจักรวาลแล้วไปหวังผลลมๆแล้งๆว่าพฤติกรรมของคนที่เราไปพูดด้วยมันจะเปลี่ยนไป คือมันไม่ใช่แบบนั้นอ่ะนะ! การโน้มน้าวในที่นี้คือการกล่าวประพจน์ทีละหนึ่งประพจน์แล้วประกอบเหตุผลว่ามันจริงหรือเท็จ หรือมันถูกศีลธรรมหรือผิดศีลธรรม ต้องบอกก่อนว่าแค่ 1 statement ที่มีคนเห็นด้วยไม่ได้เท่ากับเป็นการทำให้คนที่เห็นด้วยเปลี่ยนพฤติกรรมโดยรวมนะ เธอลองนึกว่าข้อกฎหมายหนึ่งมาตราที่มีคนเห็นด้วยเนี่ย มันเปลี่ยนนิสัยใจคอคนไปได้มากสักเท่าไหร่ อย่างเช่นถ้าเธอเห็นด้วยว่าห้ามละเมิดสิทธิคนอื่น การที่เธอเห็นด้วยนี่มันจะทำให้นิสัยของเธอเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง เปลี่ยนไปเป็นคนละคนจนสังเกตได้อะไรขนาดนั้นเลยหรอ!? บ้าป่ะ!? (เราเริ่มแรงแระ โทษทีๆ แต่เราอยากให้เธอเห็นประเด็นว่าการเรียนปรัชญามันไม่ใช่ว่าเรามีคำพูดวิเศษเปลี่ยนคนจากหน้ามือเป็นหลังมือ จะมาหวังอะไรอย่างนั้นไม่ได้)

ที่เธอว่าบางคนมีความคิดหมือนผ่าให้ส่องง่ายๆเนี่ย ก็ไม่ใช่แล้ว เธอไม่ได้ไปเห็นข้อมูลในสมองของเขาทั้งหมด เธออาจจะถูกหลอก หรือเขาพูดแสดงออกมาไม่หมด แล้วรู้ไหมความเงียบนี่ก็เป็นภาษานะ เขาเงียบเพื่อป้องกันตัว เขาเงียบเพื่อปกปิดข้อมูล เขาเงียบเพื่อชี้นำให้เธอคิดกับเขาไปอีกทาง แบบนี้ก็มี หรือบางคนแสดงท่าทางเป็นมิตรสุดๆแต่ลึกๆแล้วแค่ตัวเขาเองคนเดียวที่รู้ดีว่า "มันก็แค่การแสดง" นี่จึงเป็นสาเหตุที่ทำไมคนเราพอแต่งงานกันแล้วก็ได้หย่าร้างกัน ก็เพราะคนเหล่านี้คิดตื้นๆคือคิดว่าคบหาดูใจกันใช่แล้วมันจะต้องใช่สุดๆไม่ผิดแน่ แต่อันที่จริงแล้วมันไม่ใช่ เพราะธาตุแท้มันต้องดูกันยาวๆถึงจะเผยให้เห็น

เราเห็นความคิดที่เธอโฟกัสกับเรื่องเพื่อนๆในห้องแล้ว เราก็รู้แล้วล่ะว่าเธอมีความคิดเป็นเด็กๆอ่ะนะ คือตอนนี้เราคงต้องแรงแล้วพูดออกมาเลย

อื้อออ ไม่เป็นค่ะ เราก็รู้ตัวว่าเด็กจริงๆ ก็เด็กจริงๆนั่นแหละ 5555+ เราถึงชอบการพูดคุยกับคนอื่นไงคะ เพราะจะได้รู้ว่าอะไรผิดอะไรถูกบ้าง ถึงอย่างนั้นเราก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองถูก แต่ในช่วงกลางๆข้อความ พี่พูดเข้าใจยากนะคะ แทบไม่เข้าใจเลย แต่พออ่านรวบๆก็พอเข้าใจแค่นิดเดียว---- แค่ก

ขอบคุณนะคะ ที่มาคอมเม้นคุยเล่น /////-//////

ถึงจะบอกว่าอ่านก็เถอะ แต่เราไม่อ่านอะไรที่ปรัชญาจริงๆนะคะ ถ้าอ่านจริงๆมีหลับค่ะ อ่านที่ว่าคงเป็นตามเน็ตมากกว่า อะไรสนุกก็อ่าน

ส่วนข้อความว่าผ่าให้เห็นเนี่ย เราพูดก็เกินจริงไปนั่นแหละค่ะ พอกลับไปอ่านเออ ก็คิดนะ เราพิมพ์อะไรลงไป555555555555555555+ เปลี่ยนใครบางคนไปเราไม่ได้เปลี่ยนไปอะไรแบบนั้นนะคะ คงประมาณว่า แค่ลองเปิดโลกของเขาให้รู้จักโลกของเราความชอบของเราเฉยๆน่ะค่ะ 5555555+

เราเหงาจริงๆนั่นแหละค่ะ เพราะพูดอะไรทำนองนี้กับคนอื่นไม่ได้เลย 555555555+

แล้วก็ ตอนนี้เรามีอยู่แค่สังคมเดียวค่ะ คือสังคมโรงเรียน เราเลยไม่รู้จะพูดอะไรกับใครทีไหนแล้ว รอบตัวก็มีแค่เพื่อนค่ะ นี่ขนาดแค่สังคมเล็กๆเรายังจัดการไม่ได้ ก็เลยรู้สึกเศร้านิดหน่อยน่ะค่ะ /////-////