หนูพิการต้องใส่แพมเพิสไปตลอดชีวิต?!
ตั้งกระทู้ใหม่
สวัสดีทุกคนที่เข้ามาอ่านกระทู้นี้นะคะ
หนูชื่อป๊อกค่ะอายุ16ปี
หนูพิการเท้าปุกและกลั้นปัสสาวะไม่ได้
เนื่องจากตั้งแต่คุณแม่ตั้งท้องหนูได้3เดือนแม่ป่วยเป็นกรวยไตอักเสบ
ไปคลีนิคฉีดยา2เข็มทำให้ท้องแข็งและน้ำหนักไม่ขึ้นจนอายุครรภ์ได้8เดือนถึงขึ้น
ทำให้แรกคลอดมีความผิดปกติที่หลัง คือเป็นถุงไขสันหลังไม่ปิด(มัยอีโลมินิ่งโกลซิ่ว) ทำให้ต้องผ่าตัดออก
หลังผ่าตัดทำให้เกิดภาวะน้ำท่วมสมอง (ไฮโดเชฟฟอรัส)
เกิดหัวโตต้องทำpd ชั้น(ใส่สายระบายน้ำจากสมองออกมาทางปัสสาวะ)ตั้งแต่ได้22วันถึงปัจจุปัน หลังจากผ่าตัดทั้ง2อย่างแล้ว #ทำให้ไม่สามารถกลั่นปัสสาวะได้อีก
เนื่องจากระบบไขสันหลังถูกรบกวนเพราะถูกตัดไปทำให้ไม่รู้สึกและไม่มี(หูรูด) #ต้องใส่แพมเพิสตลอดชีวิต
ความผิดปกติที่3คือ ความผิดปกติที่เท้า ลักษณะคือเท้าผิดรูป ข้อเท้าบิดเข้า ปลายเท้าจิกลง(เหมือนไม้กอล์ฟ) ต้องใช้ข้างเท้าเดินและเดินลากเท้า เรียกว่า โรคเท้าปุก (ClubFoot) ซึ่ง3โรคนี้หมอ
ไม่ทราบสาเหตุว่าเกิดจากอะไร
หนูจำเป็นต้องใส่แพมเพิสตลอด24ชั่วโมงและหนูต้องใส่ตลอดชีวิตเพราะว่าหนูไม่มีทางรักษาให้หายได้ หนูเคยท้อมากเพราะไปโรงเรียน เพื่อนจะไม่ชอบหนูมากแกล้งหนูสารพัดจริงๆ แต่ด้วยความที่ตอนนั้นเราเป็นเด็ก เรากลัวเพื่อนไม่เล่นกับเราๆจะไม่เคยบอกครอบครัวเลยว่าเพื่อนแกล้งยังไงบ้าง แต่ถ้าไม่ไหวจริงๆก็ต้องบอกอ่ะคะ
หนูร้องให้คนเดียวตลอดในห้องน้ำบ้าง ร้องในห้องเรียน หรือแม้ต่อหน้าเพื่อนๆ หนูจำทุกอย่างได้ดีเสมอว่าเพื่อนแกล้งเรายังไง หนูจำได้ดีทุกครั้งที่จำมักจะมีน้ำตาไหลมาตลอด เพราะหนูน้อยใจตัวเองที่เกิดมาแบบนี้ ไปข้างนอกคนมักจะมองว่าหนูประสบอุบัติเหตุมาหรือเปล่า บ้างคนก็กล้าที่จะถามหนู ตลอด16ปีที่หนูต้องใส่แพมเพิส หนูถามตัวเองมาตลอดว่า 16ปีแล้วนะตอนไหนจะกลั้นได้
อีกปัญหาที่หนูเจอคือ การเดินที่เหมือนเป็ด เพราะเท้าหนูไม่เท่ากัน หนูผ่าตัดมามากกว่าเกือบ10ครั้งตลอด13ปีที่รักษา เพื่อนมักเรียกหนูว่าเป๋ แรปโย่ และอีกหลายฉายา หนูเหนื่อยมากหนูท้อสุดๆ เครียดจนอยากตาย เพราะทั้งเท้าและการกลั้นฉี่ของหนูมันไม่มีทางรักษาหาย หนูต้องเป็นแบบนี้ไปตลอดชีวิต แต่พอหนูเริ่มโตขึ้นหนูเริ่มรู้แล้วว่า คนเราไม่เหมือนกัน บางคนเกิดมาปกติ ยังพิการได้เลย เค้าก็ยังสู้ต่อได้ หนูเองก็จะสู้เหมือนกัน ต้องนี้ถ้ามีคนถามหนูอีกว่า หนูเป็นอะไร หนูจะตอบอย่างเต็มเสียงว่าหนูพิการ และหนูพอใจในตัวเองแล้ว หนูจะสู้ต่อหนูจะตั้งใจเรียน ตอนนี้หนูเรียนกศน. หนูจะไม่สนใจคำคน ตอนนี้หนูรู้แค่ว่าหนูจะทำยังไงให้ได้ค่าแพมเพิสในแต่ละเดือน เพราะค่าแพมเพิสทุกเดือนประมาณ3,000กว่าบาทเลยค่ะ เฉพาะค่าแพมเพิสนะคะ.หนูอยากให้พี่ๆทุกคนสู้ต่อ หนูอยากให้พี่ๆทุกคนที่เข้ามาอ่านกระทู้หนู ได้รู้ว่า พี่ๆโชคดีที่เกิดมาปกติ เกิดมาพร้อมทุกอย่าง ดีกว่าหนูที่เกิดมาเป็นลูกชาวนา ที่ต้องหากินไปวันๆ ต้องมีเหงื่อถึงจะมีเงิน พี่ๆโชคดีนะคะที่มีทุกอย่างเพียบพร้อม
ที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาเพราะอยากให้กำลังใจพี่ๆทุกคนที่ท้อแท้
ใครที่เป็นแบบหนูหรือมีน้องแบบหนูเข้ามาพูดคุยกันได้นะคะ
เข้ามาคุยกันที่Facebook:กาญจนา สิงหาเขต ก็ได้นะคะ
26 ความคิดเห็น
ได้อ่านแล้วเห็นใจเลย คนเราเกิดมาไม่เท่ากันจริงๆ สู้ต่อไปนะคะ อย่าไปสนคำพูดของอื่น ใช้ชีวิตให้มีความสุขก็พอแล้วค่ะ เรียนไว้เยอะๆนะคะ ความรู้ใช้ประโยชน์ได้ แล้วซักวันอาจจะมีคนยกย่องเราก็เป็นได้
เป็นกำลังใจนะคะ สู้ต่อไปป อย่างที่รู้ คนเราเลือกเกิดไม่ได้เนอะ แต่เราเลือกทำได้ สู้ๆนะคะ ^^
สิ่งที่เจอมามันหนักมากเลยใช่ไหมคะ แต่น้องเก่งมากที่ผ่านมันมาและเรียนรู้ในจุดที่จะทำให้ตัวเองมีความสุข ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ ขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้เช่นกันค่ะ
สวัสดีค่ะ หนูได้เข้ามาอ่านกระทู้นี้และอยากบอกพี่ว่าขอบคุณมากๆเลยนะคะ ที่ตั้งกระทู้นี้ หนูก็พิการเหมือนกันค่ะ เป็นมาตั้งแต่เกิดเลย เดินไม่ได้ค่ะ แต่สิ่งสำคัญของหนูคือกำลังใจค่ะ กำลังใจทำให้หนูอยากสู้ต่อ อยากเดินได้ ตอนนี้หนูกำลังพยายามอยู่ค่ะ ^^ อยากบอกพี่ว่าสู้สู้นะคะ อย่าท้อ หนูก็จะสู้เหมือนกันค่ะ
สู้ๆค่ะเราจะเป็นกำลังใจให้ซึ่งกันและกันน๊าา
น้องเก่งมากเลยค่ะ พี่ก็พิการแต่พิการจากอุบัติเหตุตอนเด็กๆ
โดนเพื่อนแกล้งสารพัดเหมือนกันเลย พี่เข้าใจฟิลนั้น อมทุกข์มาก
ตอนนี้ดีขึ้นละ ได้อ่านกระทู้น้องแล้วมีกำลังใจขึ้นมาก สู้ๆนะคะ
พี่เชื่อว่ากระทู้นี้จะเป้นแรงผลักดันให้คนที่ท้อกับชีวิต และน้องจะเป็น
แรงบันดาลใจที่ดีให้กับใครอีกหลายคน:)
คนเราเลือกเกิดไม่ได้ และเมื่อมันเกิดขึ้นมาแล้วเราก็ต้องยอมรับสภาพในสิ่งที่เป็น พี่ขอให้หนูสู้ๆนะคะ เข้มแข็ง มีชีวิตต่อไป เป็นกำลังใจให้ค่ะ
สู้ๆนะคะ
สู้ๆนะคะ ชีวิตยังต้องเดินต่อไป เราไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้ใคร. คิดถึงคนที่รักเราเข้าไว้ คนที่โชคร้ายกว่าเราก็มีเยอะแยะ
ใครว่าพี่ก็อย่าสนใจเลยค่ะ มันรกสมอง พาลจะซึมเศร้าเปล่าๆ เขาไม่ใช้คนออกค่าใช้จ่ายให้พี่ซักหน่อย หนูอ่านแล้วซึ้งเลย
ขอบคุณนะคะ
สู้ๆนะคะ จากที่อ่านบทความทำให้เราได้กำลังใจขึ้นเยอะจริงๆ เพราะตอนนี้เราท้อและเหนื่อยกับเรื่องต่างๆมากมายในชีวิตจริงๆ ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่มาแชร์กัน ให้กำลังใจคุณให้สู้ต่อไปนะคะ มีคนมากมายเค้าก็ลำบากกว่าเรา จะลำบากแค่ไหนเราก็จะต้องก้าวผ่านไปให้ได้
จริงๆเราเองก็มีปัญหาทางร่างกายนะคะ ขาของเราทั้งสองข้างไม่เท่ากัน คือยาวไม่เท่ากันน่ะค่ะ พอยาวไม่เท่ากันเวลาเดินก็ลงน้ำหนักไม่เท่ากัน ทำให้ข้างนึงเล็ก ส่วนอีกข้างใหญ่มาก แต่เราก็พยายามปลอบใจตัวเองมาตลอด
สู้ต่อไปนะคะ สักวันจะเป็นวันของเรา
สู้ๆนะคะเราจะสู้ไปด้วยกันค่ะ
สู้ๆ นะคะ พยายามทำตัวเองให้เข้มแข็งทางด้านจิตใจนะคะ ใครจะว่ายังไงช่างเขา เราทำตัวเองให้มีความสุขก็พอ ความสุขในแบบเราค่ะ
สู้ๆนะคะ
สู้ๆนะคะ โชคดีแค่ไหนแล้วที่เกิดมาเป็นคน ให้กำลังใจค่ะ
สู้ๆนะคะ เราเป็นกำลังใจให้นะ อย่ายอมแพ้ค่ะ
สู้ๆนะคะ ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ที่ใจค่ะ แค่เพียงน้องคิด น้องมองโลกในแง่ดี ส่งต่อกำลังใจเล็กๆให้กับผู้อื่น สิ่งดีๆเหล่านั้นจะย้อนกลับมาหาน้องเองค่ะ กระทู้นี้อาจจะทำให้ใครหลายคนที่ท้อแท้กับอุปสรรคมีกำลังใจที่จะสู้และก้าวข้ามผ่านมันไปเหมือนที่น้องกำลังพยายามก้าวผ่านอุปสรรคที่น้องกำลังเจอ มันก็แค่บททดสอบในชีวิตที่แต่ละคนต้องเจอ ขอให้น้องเลือกที่จะมองข้ามมันไป อย่าไปสนใจคำพูดที่ไม่ดีของคนอื่น ปล่อยเขาไป ใครจะพูดยังไงก็ช่าง แค่เพียงน้องศรัทธาและเห็นค่าในตัวเองก็พอ ปล่อยให้เป็นเพียงแค่ปัญหาเล็กๆที่ไม่ได้ส่งผลต่อใจอะไรมากมาย และเมื่อนั้นน้องจะได้พบกับความสุขที่มากขึ้นนะคะ สู้ๆค่ะ มีอีกหลายๆคนที่เป็นกำลังใจให้นะคะ
สู้ๆนะคะน้อง พี่เป็นกำลังใจให้
สวัสดีค่ะพี่ค่ะคือหนูได้เข้ามาอ่านในกระทู้นี้ก็ขอบอกพี่ไว้เลยนะค่ะ ว่าพี่เอิมจะเรียกไงดี(ถ้าหนูพูดผิดก็ขออภัยด้วยนะค่ะ) พี่ไม่ปกติเหมือนชาวบ้านเค้า เเต่พี่ก็ยังมีความพยายาม พยายามสู้ต่อชีวิตที่ไม่สมบูรณ์ คือเรานับถือด้านนี้มากค่ะ ถ้ามาคิดกลับเป็นเรา เราคนผูกคนตายไปแล้วค่ะเเต่พี่ก็ยังคงทนเเละสู่ต่อไป พี่ไม่ต้องกลัวไม่มีเพื่อนนะค่ะ เค้าว่าเราเราว่ากลับเลยค่ะ ถ้าพี่มีเพื่อนเเล้วเจอเเต่เพื่อนเเบบนั้นเป็นหนูหนูก็ไม่เอาอ่ะค่ะ คนเราไม่ได้อยู่คนเดียวนะค่ะ พี่ไม่ได้อยู่คนเดียว พี่ยังมีพ่อมีเเม่ที่คอยรักพี่อยู่นะค่ะ หนุคิดว่าเเค่นี้ก็พอแล้ว ไม่มีชีวิตไหนที่จะเพอร์เฟคหรอกค่ะ ทำปัจจุบันให้ดีที่สุด ให้เราไม่เสียใจก็พอ คนอื่นอย่าไปเเคร์เค้าค่ะในเมื่อเค้าไม่แคร์ความรู้สึกเราเเล้วเราจะไปเเคร์เค้าทําไมให้หนักใจหล่ะค่ะ พี่ต้องคิดไว้ว่า พี่ไม่เคยทําให้ใครเดือดร้อนเพราะความผิดปกติของตัวพี่ เพราะฉะนั้นพวกปากพร่อยปากปูไม่มีสิทธิ์มาด่ามาว่าเรา ทุกคนมีสิทธิ์เท่าเทียมกันค่าของคนมันอยู่ที่อะไร
สู้ๆนะคะเป็นกลจให้น้าาา เราเคยคิดอยากฆ่าตัวตาย พอได้อ่ากระทู้นี้เเล้วก็รู้สึกอยากสู้ต่อไปเลยยย
(เมื่อกี้พิมพ์ไม่จบขอต่อนะค่ะ) ค่าของคนมันขึ้นอยู่กับอะไร เเล้วเค้าใช้อะไรมาตัดสินกันค่ะ รูปลักษณ์ภายนอกเหรอค่ะ? เเหมคือขอหยาบนิดนะค่ะ ถ้าใช้รูปลักษณ์ภายนอกมาเป็นตัวตัดสิน ก็อย่าหวังเลยว่าชีวิตจะมีความสุข คือคุณ-ไม่มีสิทธ์ที่จะมาว่าพี่ค่ะ คุณมีอวัยวะครบ32เหรอค่ะ ไม่เเน่คุณอาจจะไม่ครบก็ได้ เเบบขาดสมองอ่ะนะ คนมีความรู้ที่ไหนเค้าไปล้อไปด่าไปว่าผู้ที่ด้อยโอกาสเราโชคดีเกินมาครบ32 ปกติทุกอย่างเราก็ควรจะเห็นใจเเละสงสารผู้อื่นนะค่ะไม่ใช่มาเยอะเย้ยอย่างงี้ ใากบอกเพื่อนพี่ด้วยนะค่ะว่า ตอนตายอย่างเอาร่างกายไปบริจาคนะค่ะ เดี๋ยวนักศึกษาตกใจค่ะ ว่าทําไมอาจารย์ใหญ่ไม่มีสมอง คือหนูไม่ได้จะซํ้าเติมหรือเยอะเย้ยหรือสังเวชนะค่ะ คือความหมายหนูที่จะบอกคือ เราทําวันนี้ให้ดีที่สุดค่ะ เราทําตัวเราเองให้มีความสุข ยิ้มทุกวัน พ่อเเม่เรามีความสุขเเค่นี้ก็พอเเล้วค่ะ เพื่อนไม่ใช่คนที่เราจะต้องเเคร์เลยนะค่ะ ถ้าเรามีเพื่อนเยอะเเต่เพื่อนเลวอย่างงี้ หนุขอยอมไม่มีเสียยังดีกว่า เป็นกำลังใจให้เสมอนะค่ะ สู้สู้ค่ะ อย่าน้อยใจนะค่ะ คนเราทำบุญมาไม่เท่ากัน เเบบเราอย่างงี้ชีวิตก็ไม่ได้ดีร้อยเปอร์เซ็นต์หรอกนะ ไหนจะปัญหาเรื่องเพื่อนอีกไหนจะเรื่องเยอะเเยะสารพัด
“จงภูมิใจในสิ่งที่เป็นอยู่ อย่าได้คิดน้อไปเลย
จงมีความมั่นใจให้กับชีวิตตัวเอง อย่าได้สร้างความหดหู้ให้แก่ตนเองเลย
ยิ้มให้ตัวเองวันล่ะครั้ง หัวเราะวันละครั้งก็พอค่ะ”
สู้ๆนะคะ อย่างที่หลาย คห. บอกเรรเลือกเกิดไม่ได้ แตเราเลือกที่จะเป็นคนดีได้คะ สู้ๆน้าาา
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?