ความเรียงทดลองเขียน - ฮิบิกิ และ มนุษย์ลิงแห่งดาวเคราะห์สีน้ำเงิน

ตั้งกระทู้ใหม่

สวัสดีครับทุกท่านที่หลงเข้ามาอ่าน :)

ก่อนอื่นผมต้องขอบอกก่อนว่า กระทู้นี้เป็น'ความเรียง'ชิ้นแรกของผมที่จะลองนำมาเผยแพร่ในเว็บ Dek-D
ซึ่งทางผู้เขียนพยายามหาข้อมูลจากหลายๆแหล่ง หากความเรียงชิ้นนี้สร้างความขุ่นเครืองใจให้กับท่านผู้อ่านหรือมีข้อผิดพลาดประการใด ผู้เขียนเองก็ต้องขออภัยล่วงหน้าด้วยนะครับ

**********************************************************
ฮิบิกิ และ มนุษย์ลิงแห่งดาวเคราะห์สีน้ำเงิน

ความเรียงทดลองเขียน โดย ลูกซองคู่

***********************************************************

ภาพโดย rizky858
(ภาพจาก https://www.deviantart.com/rizky858/art/Kantai-Collection-Hibiki-515527216)

เธอลืมตาขึ้นมากลางไฟสงคราม

อันที่จริง ควรจะบอกว่าเธอเกิดมาเป็นเชื้อไฟของสงครามเสียมากกว่า

เธอมีพี่น้องอยู่อีกสาม ทั้งหมดล้วนเกิดมาเพื่อมีหน้าที่ปกปักษ์รักษาบ้านเกิดเมืองนอนเฉกเช่นเธอ

แทบจะทันทีที่ได้เกิดมาเธอและพี่น้องของเธอได้ถูกจัดตั้งเป็น หน่วยเรือพิฆาตที่ 6

เธอได้ก่อวีรกรรมมาอยู่ไม่น้อย ครั้งแรกเริ่มต้นที่ท่าเรือเพิร์ลฮาเบอร์

เกาะฮาวาย เมื่อยามรุ่งสางของวันที่ 7 ธันวาคม ค.ศ. 1941

นับตั้งแต่วันนั้น ก็มีภารกิจให้เธอทำอีกนับไม่ถ้วน

ถึงกระนั้น สงครามก็ไม่เคยปรานีผู้ใด

ความหฤโหดของมันนับวันก็ยิ่งจะทวีคูณ ดุจปีศาจร้ายจอมกระหายผู้ไม่รู้จักพอ

เธอเองก็เคยถูกโจมตีจนสภาพชำรุดทรุดโทรมมาแล้วหลายหน แต่โชคก็ยังดีที่เธอรอดชีวิตและได้รับการซ่อมแซมใหม่ทุกครา

เพิร์ลฮาเบอร์ บันทึกภาพเมื่อ 7 ธันวาคม ค.ศ. 1941
(ภาพจาก http://www.historynet.com/pearl-harbor)

ท่ามกลางศึกสงครามที่แสนน่ากลัว ก็คงจะมีแต่เหล่าพี่น้องขอเธออยู่ร่วมศึกให้เธอผ่านพ้นคืนวันอันโหดร้ายไปได้

เธอต้องเข้มแข็งเข้าไว้ หน้าที่ของเธอคือถวายชัยให้แก่แผ่นดิน

แต่อย่างที่ว่า สงครามไม่เคยปรานีผู้ใด...

วันหนึ่งในช่วงปลายปี ค.ศ.1942

พี่น้องของเธอรายหนึ่งถูกลอบยิงจนต้องจมลงไปในห้วงสมุทร

สองปีถัดมา ในเดือนเมษายน ค.ศ.1944 พี่น้องของเธออีกรายก็ถูกลอบยิงขณะกำลังตามไล่ตามเรือดำน้ำของศัตรู

และที่เลวร้ายที่สุด ในปี ค.ศ. 1945

ปีสุดท้ายของสงคราม ญาติพี่น้องคนสุดท้ายของเธอก็ได้จรจากไปเช่นเดียวกับรายอื่นๆ

ตอนนี้เธออยู่เพียงลำพัง...

ในที่สุดเพลิงแห่งฝันร้ายก็มอดดับ

สงครามสงบลง แผ่นดินของเธอเป็นฝ่ายพ่าย

เธอถูกยกให้ชาติที่เคยเป็นอริสงครามตามสัญญาปฏิกรรมสงคราม

นามเรียกขานของเธอก็ถูกเปลี่ยนใหม่

เธอลำเก่าจากไปแล้วพร้อมกับสงคราม ต่อไปนี้จะมีแต่เธอ,เรือพิฆาตแห่งแดนโซเวียต นาม 'เวียร์นุย' (Верный ,Verniy)

...

เรื่องที่ผมได้กล่าวมาข้างต้นนั้น เป็นประวัติโดยย่อของเรือรบลำหนึ่งของราชนาวีญี่ปุ่นในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง ที่ใช้ชื่อว่า 'ฮิบิกิ' (Hibiki)

เรือฮิบิกิ บันทึภาพเมื่อ 10 ธันวาคม ค.ศ.1941
(ภาพจาก https://en.wikipedia.org/wiki/Japanese_destroyer_Hibiki_(1932) )

ตามตำหรับตำราที่ไปค้นเจอมาระบุว่าเรือลำนี้เป็นเรือพิฆาตใน'ชั้น'(Class)ที่มีชื่อว่า 'อะคะสุกิ คลาส' ซึ่งในชั้นดังกล่าวจะประกอบไปด้วยเรืออีกสามลำ ได้แก่ อะคะสุกิ อินะสึมะ อิคะสึจิ หากรวมเรือฮิบิกิ ในชั้นนี้จะมีเรือทั้งสิ้นสี่ลำ

ประวัติศาสตร์บอกเราว่า เรือเหล่านี้ออกศึกกันในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2

พิษสงครามทำให้เรือหลายลำถูกศัตรูจู่โจมจนหมดสภาพ กว่าสงครามจะจบ กองทัพเรือญี่ปุ่นก็เหลือเรือรบในชั้นอะคะสุกิคลาสเพียงลำเดียว

ท้ายที่สุดเรือฮิบิกิก็ถูกส่งมอบให้แผ่นดินดาวแดง อดีตไพรีของญี่ปุ่น...

เห็นแล้วอยากจะคว้าผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตา...

นี่มันภาพยนต์โศกนาฎกรรมเกรดเอชัดๆ! ฮือ!

(ไฟล์ภาพเคลื่อนไหวจาก https://knowyourmeme.com/photos/923131-k-on)

ก็อย่างที่ว่า เรื่องของเรือฮิบิกินั้นฟังดูสุดแสนจะรันทด

บ่อยครั้งที่ผมเห็นว่ามีศิลปินในโลกอิเตอร์เน็ตหลายท่านบอกเล่าเรื่องราวของเรือลำนี้ผ่านงานแฟนอาร์ต (Fanart) ตัวการ์ตูนฮิบิกิเวอร์ชั่น"เด็กผู้หญิง"จากเกม คันไต คอเล็กชั่น(Kantai collection - Kancolle) ถึงจะมีภาพแฟนอาร์ตที่ดูไม่มีพิษมีภัยอยู่หลายภาพ แต่ก็น่าเศร้าที่มักจะมีบางครั้งผมยังพานพบกันงานแฟนอาร์ตที่แฝงความหม่นหมองอยู่

ตัวละครเรือฮิบิกิจากเกม คันไต คอเล็กชัน (ออกแบบตัวละครและวาดโดยคุณ Yadokari)
(ภาพจาก http://kancolle.wikia.com/wiki/Hibiki)

ยกตัวอย่างเช่น ผลงานแฟนอาร์ตของคุณ raythalosM ศิลปินออนไลน์ ผู้ชื่นชอบที่จะวาดแฟนอาร์ตและก็มีอยู่บางครั้งที่ศิลปินท่านนี้จะ

วาดการ์ตูนช่องแนวตลก(ร้าย)เกี่ยวกับตัวละครฮิบิกิ

หนึ่งในภาพวาดตัวละครฮิบิกิในลายเส้นของคุณ raythalosM
(ภาพจากทวิตเตอร์ของคุณ raythalosM
https://twitter.com/raythalosm/status/909677982750408705)

หนึ่งในผลงานของคุณ raythalosM
(ภาพจาก https://twitter.com/raythalosm/status/827404463874797570)

ผมเคยเอาเรื่องเรือลำนี้ไปคุยกับมิตรสหายหลายๆคนที่ชอบเล่นเกมหรือการ์ตูนญี่ปุ่นแนว
(เกือบ)สงคราม หลายคนต่างเห็นพ้องกันว่า

"ฝ่ายสัมพันธมิตร(ฝ่ายตรงข้ามกับญี่ปุ่น ณ ช่วงเวลานั้น)นี่มันปีศาจชัดๆ บังอาจจมพี่น้องของฮิบิกิได้ยังไง!"

ผมเองก็ได้แต่ยิ้มแห้ง พูดปลอบประโลมพวกเขาไปว่า

"สงครามก็อย่างนี้แหละ"

แต่จะว่าไป หากเรามาลองคิดกันดูดีๆจะโทษฝ่ายตรงข้ามของญี่ปุ่นในช่วงเวลานั้นว่าเป็นตัวร้ายที่ต้องทำให้เรือฮิบิกิพัดพรากจากญาติสนิทมิตรสหายก็คงจะไม่ถูกนัก

เพราะชีวิตจริงเรานั้นไม่ได้ตัดสินเพียงแค่ขาวกับดำ ไม่ได้มีแค่คนดีกับคนเลว

ไม่ได้มีแค่ผู้กล้ากับจอมมาร

ไม่ได้มีแค่ฝ่ายธรรมะกับเหล่าอธรรม

บางครั้ง โลกเราก็เป็น 'สีเทา'

หากเราเห็นนกกระจอกคาบหนอนไปกินเป็นอาหาร เราไม่สามารถพิพากษามันได้ว่าการกระทำของมันนั้นถูกหรือผิด

เหล่าเรือรบของญี่ปุ่นทำตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย

เช่นเดียวกับเรือรบของฝ่ายสัมพันธมิตรที่ทำตามหน้าที่เช่นกัน

อ้าว? แล้วเรื่องที่เรือพี่น้องของฮิบิกิต้องจมนั้นเป็นความผิดของใคร?

ก่อนอื่น คงต้องแถลงเสียก่อนว่าในช่วงสงครามโลกนั้น เรือรบชั้นอะคะสุกิคลาสไม่ใช่วัตถุจำพวกเดียวที่จมลงสู่ใต้บาดาล ยังมีเรืออีกหลายลำที่จมดิ่งไปในมหาสมุทร ทั้งเรือรบของฝั่งญี่ปุ่น และเรือรบของฝ่ายสัมพันธมิตร นี่ยังไม่รวมอากาศยานที่โดนสอยร่วงลงมากลางทะเลอีก
นับไม่ถ้วน

ภาพซากเครื่องบินให้มหาสมุทร บริเวณประเทศปาปัวนิวกินี
(ภาพจาก http://www.ww2wrecks.com/portfolio/rod-pearce-searching-for-ww2-aircraft- wrecks-and-giving-closure-to-their-families-part-one/)

มันไม่ใช่ความผิดของฝั่งฝ่ายใด ที่ทำให้ยุทโธปกรณ์เหล่านี้จมลงไปเป็นขยะทะเล

สถานการณ์ที่พวกเราสร้างขึ้นมาเองต่างหากที่เป็นมูลเหตุแห่งความสูญเสียทั้งหมด

ผลกระทบจากสถานการณ์ที่ว่าไม่ได้มีเพียงการเรือรบที่จมลงสู่ก้นสมุทรเท่านั้น มันยังรวมถึงการที่ตึกรามบ้านช่องที่กลายเป็นเศษซาก สิ่งปลูกสร้างเก่าแก่แต่ยุคบรรพกาลต้องถูกทำลาย และชีวิตผู้คนอีกจำนวนมากที่ต้องสูญดับไป

สถานการณ์ดังกล่างเราเรียกมันว่า 'สงคราม'

ตั้งแต่เด็ก ครูบาอาจารย์ที่โรงเรียนก็เคยสอนพวกเราเรื่องสงครามมากมายที่เคยเกิดขึ้นในประวัติศาสตร์ ไม่ว่าจะเป็น ศึกเมื่อครั้งพม่าเข้าราวีกรุงศรีอยุธยาเอย สงครามเก้าทัพเอย สงครามกลางเมืองอเมริกาเอย ไม่เว้นแม้แต่สงครามโลก

ซากปรักหักพังที่กลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยวคอยตอกย้ำพวกเรามาตั้งแต่อดีตกาลถึงความสูญเสียที่เกิดขึ้นจากศึกสงคราม

มนุษย์เราเป็นสิ่งมีชีวิตที่ทรงปัญญากว่าเดรัจฉานสายพันธุ์ไหน พวกเรามีภาษาพูด ประดิษฐ์เครื่องมือไว้ใช้สอยเองได้ตั้งแต่สากกระเบือยันเรือรบ

พวกเราระรานดาวเคราะห์สีน้ำเงินดวงนี้มานานหลายสหสวรรษ แต่ดูเหมือนมนุษย์ลิงเหล่านี้จะไม่เคยเรียนรู้อะไรเลยจากการทำสงคราม
พวกเรารู้กันถ้วนหน้าว่าสงครามนั้นมีแต่ความสูญเสีย แต่พวกเราก็ยังรบรากันมาตั้งแต่วันแรกที่มือถือตะบองหินตราบจนวันที่มืออยู่เหนือปุ่มกดปล่อยขีปนาวุธ ทุกครั้งที่ใครสักคนประดิษฐ์เครื่องมืออะไรใหม่ๆมาได้ มันจะถูกใชในเชิงการทหารทุกครา

ยกตัวอย่างเช่น ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองจรดสงครามเย็นนั้น เราจะเห็นได้ว่าวิทยาการต่างๆล้วนพัฒนาได้ก้าวไกลอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน อาวุธปืนหลากรุ่นถือกำเนิดขึ้นอย่างมากมาย เครื่องบินถูกวิวัฒนาการอย่างก้าวกระโดดภายในระยะเวลาเพียงหนึ่งทศวรรษ

เครื่องคอมพิวเตอร์และแมลงปอเหล็กนามเฮลิคอปเตอร์ลืมตาขึ้นมาดูโลกในช่วงที่สงครามกำลังประทุ...

คอลอสซัส (Colossus) เครื่องคอมพิวเตอร์ในยุคสงครามโลกครั้งที่สอง
(ภาพจาก https://en.wikipedia.org/wiki/Colossus_computer)

บางทีสิ่งแรกที่บรรพบุรุษของเราประดิษฐ์ อาจจะไม่ใช่จอบเสียมหรือเคียวเกี่ยวข้าว หากแต่เป็นอาวุธสำหรับรบราฆ่าฟัน

หากจะถามว่าเพราะเหตุใดสิ่งมีชีวิตที่ทรงปัญญาที่สุดบนดาวโลกที่ยังก่อสงครามกันอยู่นั้น ก็คงยากที่จะมีมนุษย์สักคนออกมาเฉลยคำตอบที่พวกเราพอจะ 'รับได้' กัน

แต่ถ้าเอาเข้าจริง ธรรมชาติย่อมรู้ดีว่าเหตุที่การทำศึกสงครามเป็นเรื่องคู่เคียงมนุษย์มาหลายสมัยนั้น นั่นก็เป็นเพราะมนุษย์เราไม่รู้จักความพอเพียง

เดรัจฉานหลายพันธุ์เช่นสุนัขหรือผึ้งจะเคารพจ่าฝูงหรือนางผญาเป็นใหญ่ พวกมันพอใจในตำแหน่งที่มันเป็น มิมักใหญ่ใฝ่สูง พวกมันจึงมิเคยแตกคอกันเอง

ต่างจากสัตว์ประเสริฐอย่างมนุษย์ ที่แก่งแย่งชิงดีกันมาทุกยุคทุกสมัย

หนังสือเรียนประวัติศาสตร์ประถมและมัธยมสอนผมว่า มนุษย์เราอยู่ร่วมกับความกระหายอำนาจมาตั้งแต่ครั้งโบราณ พวกเรามักใหญ่ใฝ่สูงมาตั้งแต่เมื่อครั้งที่บรรดาขุนนางแย่งชิงบัลลังก์ราชันตราบจนยุคที่นักการเมืองแย่งชิงเก้าอี้รัฐมนตรี

บางทีเราอาจจะเป็นสิ่งมีชีวิตชนิดเดียวในโลกนี้ที่มีความต้องการไม่มีสิ้นสุด

มันอาจจะเป็นเพราะ มนุษย์เรามีปัญญามากกว่าสัตว์อื่น มีความคิดเป็นของตัวเอง รักอิสระเสรี มีสิทธ์จะคิดจะทำอะไรก็ได้สมใจนึก

เมื่อเราอยากจะกิน เราย่อมทำได้

เมื่อเราอยากจะนอน เราย่อมทำได้

เมื่อเราอยากจะเป็นผู้ยิ่งใหญ่มีอำนาจ

ล้นฟ้า เราย่อมทำได้...

ในเมื่อใครๆก็สามารถคิดอย่างนี้ได้ เพลิงสงครามจึงอุบัติ

ต่างฝ่ายต่างไม่มีใครยอมใคร ทุกฝั่งเอาตัวเองเป็นหลัก เราไม่จำเป็นต้องสนใจอีกฝั่ง เพียงแค่ตัวเองได้ชัยมาครองก็เพียงพอ...

สหภาพโซเวียต (Union of Soviet Socialist Republics – USSR) พยายามจะแก้ปัญหานี้โดยการใช้ระบอบสังคมนิยมคอมมิวนิสต์เขียนกฎให้ประชาชนอยู่ในกรอบ แนวคิดของคอมมิวนิสต์จะแตกต่างจากทุนนิยมโดยสิ้นเชิง ในระบอบนี้จะไร้ซึ่งการค้าขายในภาคเอกชน ทรัพสินทั้งแผ่นดินล้วนแต่เป็นของแผ่นดิน ผู้คนล้วนแต่อยู่ในความเทียมทัดเสมอภาค ประชาชนไม่จำเป็นจะต้องมีการแข่งขัน ไม่จำเป็นจะต้องมักใหญ่ใฝ่สูง ไม่จำเป็นจะต้องแก่งแย่งชิงดี ดินแดนนี้มีแต่ความเสมอภาคแต่เพียงเท่านั้น...

ในโซเวียตจะไม่มีคนรวย ไม่มีคนจน

ไม่มีผู้มากอำนาจน่ายำเกรง ไม่มีคนด้อยบารมีไร้ที่จะยืน

ทุกคนต่างล้วนเท่าเทียมกัน

ไม่มีใครมักใหญ่ใฝ่สูง

ไม่มีใครกระหายที่จะมีอำนาจ

ธงชาติสหภาพโซเวียต

(ภาพจาก https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%AA%E0%B8%AB%E0%B8%A0%E0%B8%B2
%E0%B8%9E%E0%B9%82%E0%B8%8B%E0%B9%80%E0%B8%A7%E0%B8%B5%E0%B8%A2%E0%B8%95)

...

เล่ามาซะขนาดนี้ ท่านผู้อ่านก็คงจะได้คำตอบไปแล้วว่า สาเหตุที่เรือฮิบิกิต้องพัดพรากจากเรือพี่น้องนั้นเป็นเพราะอะไร...

ครั้งหนึ่ง มิตรหายของผมเคยเรียกเรือฮิบิกิไว้ว่า "เรือที่ซ่อมจนรอด" เหตุก็เป็นเพราะ

เรือลำนี้เคยถูกโดนยิงจนชำรุดทรุดหนัก แต่ก็ได้รับการซ่อมแซมจนใช้กลับมารับใช้ชาติได้อีกครา

บาดแผลบนกายของฮิบิกินั้นซ่อมได้...

แต่ผมไม่แน่ใจว่า บาดแผลในใจของเธออันเกิดจากการสูญเสียพี่น้องจากสงครามที่ก่อโดยมนุษย์ลิงบ้าอำนาจนั้นจะรักษาได้ไหม

(ไม่สามารถระบุผู้วาดภาพต้นฉบับได้)
(ภาพจาก https://knowyourmeme.com/photos/939800-kantai-collection)

บางทีการที่เธอถูกมอบไปให้สหภาพโซเวียตตามสัญญาปฏิกรรมสงครามนั้น อาจเป็นความสมัครใจของเธอเอง

เธอคงจะเอือมระอากับปีศาจร้ายกระหายอำนาจที่พรากพี่น้องที่เธอรักไป

เธอคงจะอยากเปลี่ยนชื่อตัวเอง เพื่อลืมเลือนอดีตที่แสนเลวร้าย เมื่อครั้งที่เธอเคยเป็นข้ารับใช้ให้กับพวกไม่รู้จักพอ

เธออาจจะอยากใช้ชีวิตอย่างเงียบสงบอยู่ในท่าเรือที่ไหนสักแห่งในสหภาพโซเวียต ดินแดนที่ผู้คนจะอยู่ในบรรทัดฐานเดียวกัน

ที่ที่ผู้คนจะไม่คิดแก่งแย่งชิงดีกัน ทุกคนล้วนแต่เสมอภาคเท่าเทียม

บางทีเธออาจจะคิดว่าหากวันหนึ่ง มนุษย์โลกทุกคนเป็นเหมือนผู้คนในโซเวียตก็คงจะดี

วันนั้นทุกประเทศคงจะผนวกเป็นดินแดนเดียวกัน วันนั้นจะไร้ซึ่งมหาเศรษฐี

ไร้ซึ่งยาจก ไร้ซึ่งราชา ไร้ซึ่งเทพเจ้า

ในวันนั้น จะมีเพียงแค่มนุษย์ลิงบนเคราะห์สีน้ำเงินเพียงเท่านั้น...

(ภาพโดยคุณ Ukimesato)
(ภาพจาก https://www.zerochan.net/2019951)

*****
อ้างอิง

https://www.wikipedia.org/

ลูกซองคู่ 4 ส.ค. 61 เวลา 20:09 น.

962

views

ความเรียงทดลองเขียน - ฮิบิกิ และ มนุษย์ลิงแห่งดาวเคราะห์สีน้ำเงิน

รายชื่อผู้ถูกใจกระทู้นี้ คน

แสดงความคิดเห็น

บทความที่คนนิยมอ่านต่อ