ความเห็นส่วนของเรา กับการศึกษาไทย

ตั้งกระทู้ใหม่

ในปัจจุบันนี้เรื่องการศึกษาไทย เป็นที่วิพากษ์วิจารณ์ค่อนข้างเยอะและเยอะพอครวด้วยในเรื่องของเชิงลบ

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของระบบการศึกษา ที่ให้เด็กเรียนวันละ8คาบ 

นักเรียนบางคน(หรือทุกคน)ต้องเรียนอย่างหนัก แต่ผลที่ได้ คือ...ไม่มีงานทำ

เรื่องของคุณครูหรืออาจารย์ที่ทำตัวเกินกว่าเหตุ เช่น การลงโทษนักเรียนที่ทารุณจนเกินไป การข่มขืนนักเรียนบ้าง ฯลฯ

การใช้นักเรียนกระทำในหน้าที่ที่ไม่ใช่หน้าที่ของนักเรียนบ้าง เช่น ใช้นักเรียนไปซื้อโน้นซื้อนี่ ฯลฯ

หรือไม่ว่าจะเป็นในเรื่องของตัวครูเอง ที่ทำตัวลำเอียงต่อนักเรียน 

ดูแลเอาใจใส่นักเรียนเด็กเก่ง

แต่กลับด่าทอเด็กที่เรียนไม่เก่ง

หรือแม้แต่เด็กกิฟ ก็เช่นกัน

หรือแม้แต่ คุณครูที่สอนไม่รู้เรื่อง แต่ออกข้อสอบยาก(และเยอะ)เกินจำเป็น 

หรือครูบางคนก็กดเกรดจนนักเรียนติด0กันทั้งห้องก็มีเช่นกัน

ครูบางคนก็สั่งงานเยอะเกินไป

ครูบางคนก็สั่งงานบ้าบอ ไม่ตรงกับเนื้อหาที่เรียนมา

ครูบางคนก็จริงจังเกินไป

ดุเฉพาะเรื่องเล็กน้อย 

และทำให้เรื่องเล็กน้อยกลายเป็นใหญ่ได้เช่นกัน

เราคิดว่ามันสิ่งที่ไม่ครวจะเกิดขึ้นกับไทย

เพราะมันทำให้คนที่จบไปแล้ว ไม่มีงานทำ 

มันทำให้เด็ก ไม่มีเวลาให้ครอบครัว

มันทำให้เด็กคนหนึ่ง มองว่าครอบครัว คือลม ที่ผ่านมาและก็จากไป

แต่อย่างน้อย ลมนั้น มันก็มีสั้นบ้างยาวบ้างอ่ะนะ

ฉะนั้นแล้วการศึกษาของไทยมันจะต้องเริ่มจาก คำว่า ครอบครัว

ครอบครัวคือสิ่งที่สำคัญและมีอิทธิพลมากที่สุดต่อตัวของนักเรียน

ครอบครัวครวจะปลูกฝัง(เน้นย้ำนะว่า ปลูกฝัง) ให้เด็กเป็นผู้มีระเบียบวินัย และความรับผิดชอบ โดยครวจะให้กิจกรรมแก่เด็กเช่น การให้เด็กเข้านอน ตื่นนอนให้ตรงเวลา

ในขณะเดียวกันครวจะสอนเด็กด้วยความรัก ความจริงใจ และความเมตตา เพราะไม่อย่างนั้น เมื่อเด็กโตมาจะมีปมด้วยเรื่องความรัก หรือไม่ก็เด็กโตมาจะเป็นคนเห็นแก่ประโยชน์ จะเป็นคนไม่สนใจความรู้สึกของผู้อื่น

เมื่อเด็กมีวินัยและความรับผิดชอบแล้ว 

ต่อมาก็เป็นส่วนของระบบการศึกษา 

ไม่อยากให้มีการแยกสายการเรียน อยากให้นักเรียนเลือกในสิ่งที่นักเรียนชอบด้วยตนเอง โดยไม่มีผู้ใดมาบังคับ

เรื่องของคาบเรียน ครวจะมีให้อย่างน้อยก็ไม่เกิน5คาบต่อวัน

ใน1สัปดาห์ ครวจะมีวิชาที่ครวเรียน(9วิชาสามัญ) กระจัดกระจาย ใน1สัปดาห์ โดยไม่ครวมีวิชาเดิมซ้ำกัน

ครวจะมี2-3คาบที่เรียนเพียงแค่คาบเช้าเท่านั้น เพื่อที่จะให้นักเรียนได้มีเวลาพักผ่อน ได้ไปใช้เวลากับครอบครัว ได้ทำกิจกรรมชมรม

ครวจะให้นักเรียนเลือกลงวิชา ตามที่นักเรียนสนใจเท่านั้น ไม่ใช่บังคับ

ในส่วนของคุณครู ต้องมีจรรยาบรรณของคุณครู ควรสอนเด็กด้วยความรักและผูกพันธ์ ไม่ใช่เพียงแค่สอนและผ่านๆไปเท่านั้น

คุณครูจะต้องให้ความเป็นธรรมและยุติธรรมกับนักเรียนทุกคนไม่ใช่เพียงคนใดคนหนึ่ง 

คุณครูจะต้องเป็นผู้มีความซื่อสัตย์ ไม่เห็นแก่ตัว และไม่ลำเอียง

จะต้องมีแผนการสอนที่ดี ครวให้หากิจกรรมที่มีสาระให้แก่นักเรียน 

ครวที่จะมีการวางแผนการพูด การทำความเข้าใจในเนื้อหาให้แก่เด็ก ไม่ใช่เพียงแค่อ่านจากหนังสือแล้วมาสอน 

ในคาบแนะแนวคุณครูอาจจะมีการสอนเรื่องการแสดงออก การพูดหน้าชั้นเรียนบ้าง เพื่อที่นักเรียนจะได้ใช้เทคนิคนี้ในการพรีเซนต์งานหน้าห้องเรียน

ครวจะมีการติว(ซึ่งมันก็มีอยู่แล้วแหล่)

ครวสั่งการบ้านให้น้อย แต่กระชับเนื้อหา

และสุดท้ายนี้

ในส่วนของนักเรียนอย่างเรา ก็ต้องมีวินัยในการเรียน และความรับผิดชอบด้วย 

เพราะถ้าไม่อย่างนั้น ก็ไม่มีความหมายอะไร

ต่อให้เรียนมีแบบนี้ก็คงไม่มีความหมายอะไร ถ้าหากตัวนักเรียนเองไร้ซึ่งความรับผิดชอบ ไม่มีวินัยในการทบทวนบทเรียน ไม่ใฝ่หาความรู้หรือเรียนไปวันๆ มันก็ไร้ประโยชน์ 

เพื่อนก็มีอิทธิพลต่อนักเรียนเช่นกัน เพราะว่ามันเป็นความผูกพันธ์ ที่ถูกทับด้วยความเชื่อใจซึ่งกันและกัน

มันเป็นเพียงแค่แนวคิดของผมนะครับ ไม่ได้มีเจตนาที่จะบังคับให้ต้องทำตามอย่างนี้หรือทุกอย่างนะครับ ถ้าผมทำอะไรผิดพลาดอะไรก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย

 

สำหรับวันนี้

บาย~~~~~~~~