ก้อนหินกับใจคน
ตั้งกระทู้ใหม่
............ให้รอยยิ้มเป็นหยดน้ำ................
ในหมู่บ้านแห่งหนึ่งเป็นหมู่บ้านที่มีครอบครัวอยู่ 7 ครอบครัว ทุกครอบครัวนั้นเป็นเพื่อนบ้านที่ดีต่อกัน มีแต่ครอบครัวที่อยู่ในบ้านหลังในสุดเท่านั้นที่ไม่ค่อยถูกกับครอบครัวอื่นๆ ครอบครัวนี้สามีเป็นช่างรับเหมาก่อสร้าง ภรรยาเป็นแม่บ้านอยู่บ้านแล้วพวกเค้ามีลูก 2 คน แต่ที่ไม่ถุกกับคนอื่นั้นมีแค่คนเดียวคือภรรยาที่คอยห้ามลูกตัวเองไม่ให้ไปบ้านใคร เล่นกับใคร เนื่องจากเธอมีนิสัยที่ขี้โมโหและขี้อิจฉา มันก็เลยทำให้เธอไม่ค่อยถูกกับคนอื่นสักเท่าไหร่เพราะเธอไม่ได้อยากให้คนอื่นได้ดีกว่าตัวเอง แต่บ้านที่เธอไม่ถูกด้วยที่สุดก็คือบ้านที่อยู่ข้างหน้าสุดของหมู่บ้านบ้านหลังนี้มีครอบครัวหนึ่งอาศัยอยู่ มี คุณยาย ลูก และหลาน ครอบครัวนี้ชอบทำบุญตอนเช้าจะใส่บาตรทุกวัน และทุกวันพระก็จะไปวัด พอมีงานที่วัดอะไรก็จะไปช่วยงานตลอดด้วยเพราะบ้านอยู่ติดวัดเเละชอบทำบุญอยู่แล้วด้วย คุณยายนั้นเป็นคนขยันเลยสอนให้ลูกหลานขยัน จากเมื่อก่อนตอนมาอยู่ใหม่บ้านนั้นเป็นบ้านไม้หลังเตี้ยพอฝนตกน้ำก็จะไหลเข้าบ้าน ลูกจะไปทำงานก็ไม่มีรถขี่จะไปทำงานทีก็ต้องโบกเขาไป เมื่อก่อนหลานกลับมาจากโรงเรียนต้องช่วยยายเลือกผัก กำผัก จนดึกกว่าจะได้ทำการบ้านแล้วนอน เมื่อก่อนครอบครัวนี้ลำบากมากซึงมันแตกต่างจากทุกวันนี้อย่างสิ้นเชิง ที่มีรถขับหลายคัน มีบ้านที่สุขสบายมากขึ้น มีธุรกิจห้องเช่าแทนที่การทำสวน แล้วยังชอบช่วยเหลือคนอื่นอีก มันเลยทำให้เธออิจฉา แล้วไม่ถูกใจเสียเลยจริงๆมันเลยทำให้เธอพอเดินผ่านบ้านของคุณยายเมื่อไหร่เลยทำหน้าบูดบึ้ง แล้วพอครอบครัวนี้คุยด้วยเธอก็จะไม่พูดพอเวลาบ้านี้มีงานอะไรถึงมาเชิญเธอก็จะไม่ไป แล้วสิ่งที่เธอไม่ชอบที่สุดคือเวลาเธอเดินผ่านต้องยิ้มด้วยไม่ได้อยากเสวนาด้วยสักหน่อย.....
หลานทำหน้างง "แล้วยายไปยิ้มให้เค้าทำไมอะ เห็นยายยิ้มให้เค้าทุกรอบเลยนะ" คุณยายยิ้มกว้างขึ้นเพราะเอ็นดูหลานตัวเองแล้วเอามือไปลูบหัวหลาน "เพราะยายเปรียบรอยยิ้มของยายให้เป็นหยดน้ำหนะสิ" คราวนี้หลานยิ่งงงกว่าเดิมรอยยิ้มหยดน้ำคือ อิหยังวะ คุณยายพอเห็นหลานงงเลยพูดขยายความ "หนูเคยเห็นหินตามนำ้ตกไหมลูกที่มันเป็นรอยกร่อนหน่ะทั้งที่มันเป็นหิน หินที่แข็งแกรงและก้อนใหญ่แต่กลับถูกเซาะให้กร่อนได้ นั่นก็เพราะว่ามันโดนนำ้ไหลผ่าน หรือบางที่เเค่หยดใส่มันทุกวันไงละ ยายเลยเปรียบรอยยิ้มของยายเป็นหยดน้ำที่หยดใส่ใจคนทุกวัน ทุกครั้งที่เจอหน้า คิดดูนะขนาดหินแข็งๆยังกร่อนได้ แล้วนับประสาอะไรกับใจคน หนูคอยดูวันที่ใจของเค้านั้นกร่อนได้เลยมันต้องมีสักวัน" ตอนนี้หลานเข้าใจแล้ว คำพูดนั้นเพราะตอนนี้มันผ่านมา 2 ปี แล้วตอนนี้เค้าเริ่มพูดคุยกับยายแล้ว เริ่มยิ้มให้ยายแล้ว แล้วล่าสุดมีการแลกขนมกับข้าวกันด้วย มันคงถึงวันนั้นแล้วสินะวันที่หินก้อนนั้นกร่อนและอ่อนลง เธอเริ่มพูดคุยกับคนอื่น เธอเลิกอิจฉาได้แล้วเพราะเริ่มเรียนรู้แล้วว่าที่เค้ามั่งมีขึ้นเพราะเค้าขยัน แล้วรู้จักให้ มันเลยทำให้หมู่บ้านแห่งนี้เต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ
จบแล้วค่าาาาา...................(:
วันนี้มาเล่านิทานนะขอให้สนุกและได้ข้อคิดดีๆจากเรื่องนี้นะ
themoon7
11 พ.ค. 63 เวลา 09:55 น.
887
views
แสดงความคิดเห็น