โหระพาในไอศกรีม เป๊ปซี่กับโค้ก เงาตอนเที่ยงเเละคนหนึ่งคน

เเปลกในความลงตัว

เหมือนที่เเตกต่าง 

และการบดบังของความชัดเจน



  .



  .



  .



  .

 ทุกคนคงเคยพบเจอวลีเหล่านี้  “ความเเปลกในความลงตัว”  “ความเหมือนที่เเตกต่าง” และ “การบดบังของความชัดเจน"

ในที่นี้เปรียบถึงใบโหระพาในไอศกรีม พอพูดถึงสองสิ่งนี้เเล้วให้ความรู้สึกถึงความ”แปลก” ไม่เข้ากัน ดูไม่ใช่สิ่งที่จะอยู่ด้วยกันได้ เมื่อเป็นเช่นนั้นลองถามตัวเองว่าคุณได้ลองที่จะดูข้างในมันหรือยัง อยากเห็นหรือไม่ว่าสิ่งที่อยู่ด้านในมัน “แปลก” เเบบที่คิดมั้ย มันอาจจะเป็นรสชาติที่พอรับได้ หรืออาจจะเป็นสิ่งใหม่ที่คุณลองเเล้วจะทำให้คุณขาดมันไม่ได้เลย  เเล้วเกี่ยวอะไรกับความคิดหรือการกระทำของคนหนึ่งคนล่ะ? ถ้าจะให้เปรียบเทียบก็คงเหมือนกับการที่คุณมองสิ่งรอบข้างที่ไม่ใช่สิ่งที่คุณเป็นอยู่ว่าเออ เเปลกดีเนอะ เเต่พอคุณได้สัมผัสเรื่อยๆมันก็จะกลายเป็นความเคยชินนึงในชีวิตคุณเอง พอมองรวมๆเเล้วก็คือความเเปลกในความลงตัวที่เกิดจากการอยู่กับมันเเม้บางคนผลลัพธ์มันจะลงตัวหรือไม่ลงตัว เเต่มันก็คือความเเปลกในความลงตัวที่เชื่อมโยงถึงความคิดเเละการกระทำของคนหนึ่งคนเเน่นอน ถ้าจะให้กล่าวให้เข้าใจง่ายขึ้นคือ สิ่งสิ่งนั้นมันมีความลงตัวของมันอยู่เเล้ว ขึ้นอยู่กับว่าบุคคลที่สามจะมีมุมมองต่อมันอย่างไร 











2. ความเหมือนที่เเตกต่าง

หรือเป๊ปซี่กับโค้ก บางคนบอกว่าสองอย่างนี้คือสิ่งเดียวไม่ต่างกันเลยหรือบางคนอาจจะบอกว่าอย่างใดอย่างหนึ่งดีกว่า คนสองกลุ่มนี้พูดได้ว่าคงเหมือนหยินกับหยาง คนนึงคงเป็นประเภท “อะไรก็ได้” ส่วนอีกคน “ความจริงคือความจริง” เป๊ปซี่ก็คือเป๊ปซี่โค้กก็คือโค้กเมื่อเปรียบเทียบเเล้วทั้งสองคนนี้คงมีพฤติกรรมในการใช้ชีวิตที่เเตกต่างกันมากโขทีเดียวโดยพื้นฐานของความคิด คนคิดมากทำอะไรวิเคราะห์ก่อนเสมอ ทำให้เมื่อจะลงมือทำอะไรต้องใช้เวลาต่างจากคนที่ยังไงก็ได้ วิธีการไม่สำคัญมีเป้าหมายไว้พุ่งชนเท่านั้น

3.การบดบังของความชัดเจน

เงาตอนเที่ยงหน้าตาเป็นยังไง  ดวงอาทิตย์ที่ส่องตรงตั้งฉากกับวัตถุทำให้เกิดเงาที่เเทบจะบดบังไปด้วยเเสงสว่างหรือความชัดเจน เมื่อประสบพบเจอปัญหาเราจะโฟกัสอยู่กับปัญหาตรงหน้าจนบางทีมันรู้สึกตันไปหมด มองหาทางออกไม่เจอ ปัญหานั้นมันดูใหญ่จนเราเเทบจะเเบกรับไม่ไหวจนเเสดงออกมาในรูปเเบบของความเครียด การขาดการควบคุมอารมณ์ ภาวะเหล่านี้จะทำให้เราโฟกัสอยู่กับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าจนมองไม่เห็นความจริงที่ถูกซ่อนอยู่ข้างใน



  .



  .



  .



  .







พื้นฐานของการกระทำเริ่มต้นจากสิ่งเล็กน้อยที่กองทับถมกันในปริมาณที่พอดี