แลกเปลี่ยนไม่ได้สวยตลอด Part 5 #แลกเปลี่ยน

(สำหรับคนมาใหม่ ไปอ่าน part 1 ก่อนเลยครับบบ http://www.dek-d.com/board/view/3596901/ )

(ผมตั้งใจเขียนเรื่องนี้เพื่อให้คนได้อ่านแล้วรู้ถึงสิ่งแย่ๆที่ผมเคยไปเจอระหว่างที่แลกเปลี่ยนที่เบลเยี่ยม ผมไม่ได้มีเจตนาจะทำให้คนอ่านมีอคติหรือเกลียดและกลัวประเทศเบลเยี่ยม okaaay? เบลเยี่ยมเป็นประเทศที่ดี ผมไปมีความทรงจำดีๆที่นั่นเยอะมาก อันนี้เป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆที่ผมไปเจอมานะครับบบ)

ตอนนั้นผมกลัวตายมากๆ นั่งข้างๆคนทีขู่ฆ่าผม แล้วก็นั่งในห้องที่ไม่มีคนในห้องนั้นชอบเรา วันนั้นคือวันที่เราตั้งใจเรียนทั้งวัน ไม่มองหน้าคนในห้อง มองแต่อาจารย์ แล้วก็จดทุกๆอย่างที่ครู่พูดแล้วเขียนลงไปในกระดาษ วันนั้นไม่มีอะเกอดขึ้นเลย พอเราจะกลับบ้าน รองผอ. ก็ได้มาเรียกไปคุย นางก็ได้มาบอกว่า ผมไม่ต้องไปเรียนในห้องนั้นอีกต่อไป ผมแทบจะกระโดดและตะโกนเลย ตอนนั้นดีใจมาก แต่ว่า นางบอกว่าต้องรอให้หมดสัปดาห์นี้ก่อน แล้วก็ต้องสอบก่อน ผมก็หายดีใจนิดนึง แต่ก็ต้องทนได้ อีกแค่ 10 วัน ผมต้องทนให้ได้ นางบอกมาด้วยว่า ไม่รู้ว่าผมจะได้ไปอยู่ห้องไหน นางพูดเสร็จปุ๊ป นางก็เดินจากไป ผมก็เลยกลับบ้าน ดีใจนิดๆ เพราะว่าอีกแปปปปปเดียว ผมก็จะได้ไปอยู่ห้องอื่นแล้วววว 

พอกลับบ้านไปก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น กินข้าวกับโฮสปกติ ไม่มีอะไรทั้งสิ้น ผมไปทำการบ้านแล้วก็ไปเล่นเทนนิสก่อนที่จะกลับมาที่บ้านและนอน 

ตื่นมาวันต่อมาก็ไปรร แล้วกลับ ไม่มีอะไรเกิด ตอนไปถึงก็ไปนั่งกับ ม.6 เหมือนเดิม ตอนพักก็ไปหาม.6 ทั้งวัน (ยกเว้นตอนเรียน) ก็อยู่กับม.6 

หลังจากช่วงนั้นก็เป็นช่วงสอบ ซึ่งบอกตรงๆเลยว่าตอนนั้นดิ่งทุกวิชายกเว้น คณิต กับ อังกฤษ 55555 คืออ่านยังไม่ค่อยรู้เรื่องเลย ก็แบบแถไปมั่วๆ คะแนนออกมาก็โอเคดี ไม่ได้แย่หรือเลวร้ายเท่าไหร่ 

แต่

ก่อนสอบอะดิ ร้ายมาาาาาก 

ตอนที่ผมไปถึง รร ตอนเช้า ผมก็พยายามเดินหา ม.6 ที่ผมไปนั่งด้วยทุกวัน วันนั้นก็ไม่เจอ ซักคนนึงเลย ก็เลยเดินไปเขข้าห้องน้ำก่อน นึกว่ายังไม่มากันอะไรอย่างงี้ พอออกมาจากห้องน้ำพวกนั้นก็มาพอดี พร้อมๆกับคนในห้องเราเลย แต่เดินมาโดยไม่ได้ยุ่งเกี่ยวอะไรกัน 

พอเราไปนั่งด้วย เพื่อนๆม.6 เราก็หันมามองเรา เราก็ยิ้มให้แล้วก็นั่ง จากปกติที่คุยกันเสียงดังมาก กลับไม่มีใครพูดอะไรเลยวันนี้ ผมเลยพยายามเริ่มการพูดคุย 

“เห้ย นาย เมื่อวานได้ดู-รายการนั้นป่าว โคตรมันส์เลย”

ไม่มีใครตอบ มีแต่คนมองแบบแหยะๆ ผมก็เลยตัดสินใจเงียบไป คงเป็นเพราะวันนี้วันสอบมั้ง มันเลยไม่อยากคุยกันเท่าไหร่ 5555 แต่หลังจากนั้น 20 วิได้ คนที่นั่งข้างๆเรา ก็พูดขึ้นมาว่า 

O..O

ทุกคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นหันมามองเราทันที สายตาประมาณ 9 คู่ กระเดนมาที่เราหมด เราก็เงิบ 

“หะ... อะไรนะ เราไม่เคยต่อยใครมาในชีวิต ไปฟังมาจากไหน?”

มันก็เงียนไปซักพัก แล้วก็หันไปมองรอบๆมัน เหมือนมันระแวง เหมือนมันกลัวมีคนแอบฟังมันอยู่ มันมองเสร็จมันก็เอนตัวมาใกล้ๆแล้วกระซิบ (บอกตรงๆ ตอนนั้นรู้สึกเหมือนอยู่ในหนังสายลับอะไรซักอย่าง 5555 ตื่นเต้นดี อยากรู้ว่าใครเป็นคนแพร่ข่าวลืออะไรแบบนั้นออกไป)

“ก็คนในห้องนายไง ใันบอกมาว่าหลังจากที่วันนั้นไปคุยกับรองอะ นายไปชกอีนางผมทองในห้องนาย...” มันมองมาที่ตาเรา เหมือนรอดูว่าเราจะพูดอะไรต่อหรือทำหน้าตายังไง เราก็หัวเราะแปปนึง แต่หัวเราะช้าๆ 

“อีกและ”

มันทำหน้างง คนที่เหลือก็ทำหน้างงเหมือนกัน 

“นายคิดว่าเราจะไปต่อยใครปะหละ ดูตัวเราก่อนดิ แขนอย่างกับตะเกียบ จะไปทำอะไรใครได้..”

มันก็หัวเราะ “แต่นายรู้มวยไทยหนิ มันบอกกันมา”

หา. พูดไทยได้ไม่ได้หมายความว่าเราจะต่อยมวยไทยเป็นนะเหย 5555 ถ้าเป็นแบบนั้นก็คงดีนะ 

“มวยไทย... 55555 ถ้าเราต่อยมวยได้ เราคงไปลงชื่อเรียนมวยแทนพละไปนานแล้วแหละ”

มันพยักหน้าเห็นด้วย แล้วก็เอามือมาลูบไหล่ แล้วก็ตีแบบเล่นๆ “เห็นไหมหละพวก- บอกแล้วอีดาโกต้าของเรามันไม่ทำแบบนั้นหรอก” 

เรารู้จักม.6 มาตั้งแต่ เราเข้ามาที่รรวันแรกๆ แล้ววันนั้นก็ครั้งแรกที่มันพูดกับเราเหมือรเราเป็นเพื่อนสนิท ตอนนั้นโคตรแฮ้ปปี้เลย 

หลังจากนั้นกริ่งก็ดัง แล้วทุกคนก็แยกย้ายกันไปที่ห้องสอบ เราต้องเดินไปเข้าห้องสอบเดียวกับคนในห้องเรา ระหว่างที่เดิน ก็มีสายตามอง แล้วคนซุบซิบกันเต็ม แต่ตอนนั้ก็ไม่แคร์ ใครจะไปฟังเรื่องลือก็ปล่อมันไป แค่ตัวเองรู้ว่ามันไม่จริงก็พอแล้ว 

พอเราเดินผ่านสายตาไปก็รู้สึกเหมือนอย่างนี้นิดๆ

(แต่ไม่ขนาดนั้นมั้งงง 55555)

พอเข้าห้องสอบพวกที่อยู่ในห้องก็ตามๆกันมา อาจารย์ในห้องสอบก็พูดๆเอาว่าใครนั่งไหนมั่ง เรายืนฟังแปปนึง ก็มีคนมาเดินเอาไหล่มาชนแรงๆประมาณสองสามคน (นายเกื้อกและฟูงเพื่อนมัน) ผมเกือบล้มเพราะตอนนั้นกำลังตั้งใจฟังอาจารย์ ไม่ค่อยตั้งใจยืนเท่าไหร่ 5555 อาจารย์ไม่เห็น แล้วพวกมันก็ขำกันกุ้กกิ๊กแล้วเดินไปนั่ง ผมก็ไม่สน ไปนั่งที่ตัวเองแล้วทำข้อสอบตามปกติ 

ผมเป็นคนที่ลุกออกจากห้องคนแรกๆเลย ไม่ว่าจะวิชาใด เพราะว่า (โคตรฉลาด5555) ทำไม่ได้เลย แต่อันไหนทำได้ก็ทำไวมาก จะตรวจเพื่อให้มั่นใจเอาซักกี่รอบก็ออกเร็วอยู่ดี ผมออกจากห้องปุ๊ป ก็ไปเอาจักรยาน แล้วปั่นไปที่ร้าน เบอรเกอร์ตรงข้ามกับรร (เพราะวันนั้นโฮสไม่อยู่บ้าน ไม่มีไรกิน เลยกะจะซื้อกินก่อนเข้าบ้าน) จัดเต็มกับของกิน 5555 สั่งเยอะมาก หมดไป 30 ยูไรได้ (360 บาท) พอผมกลับถึงบ้าน ก็นั่งกิน นั่งทำอะไรอยู่คนเดียวอย่างสบาย ถึงเวลานอนก็ไปนอน วันต่อมาต้องตื่นไปมั่วข้อสอบอีกวิชานึง แล้วก็สอบอังกฤษ 

วันนั้นดีใจ มีข้อสอบที่เราจะรู้เรื่องแล้วววววว พอไปถึงห้องสอบก็นั่งลง แล้วทำข้อสอบ 

ตอนทำข้อสอบอยู่รู้สึกได้และสังเกตุว่าเพื่อนในห้องเรามันจับตามองกระดาษเราอยู่ เราเลยตั้งใจทำให้มันมองได้ชัดมาก แต่เขียนคำตอบผิดๆไป ผมเฟคเอาว่าทำเสร็จแล้ว จนประมาณ 10 นาทีสุดท้าย ผมลบหมดแล้วแก้ให้ถูก ก่อนเอาไปยื่นแล้วกลับบ้านไป หน้าอีคนข้างหลังตอนนั้น (คนผมทอง ที่แม่งชอบด่า) คือแบบฮามาก เหมือนมันรู้ว่ากูไปหลอกมัน แล้วมันคงแก้ไม่ทัน เพราะพูดอังกฤษมันยังพูดไม่ได้เลย 5555 สะใจเว่อร์

(วันที่ผลสอบออก ผมได้อังกฤษ 100% แล้วอีคนที่ลอกผมได้ 12% ผมแทบจะหลุดขำแล้ว 5555)

ตอนนั้นผมเลยนึกขึ้นได้ว่า ถ้าอีพวกนั้นทำแย่ใส่ผมได้ ผมก็ทำกลับใส่มันได้สิวะ! แต่ต้องแบบเนียนๆ เหมือนตอนสอบ ฮิฮิ ตอนนั้นเลยแหละ ที่ผมรู้ว่าการมาเบลเยี่ยมนี้สอนให้ผมเอาเรื่องไม่สนุกมาทำให้สนุก

———

หลายวันผ่านไป สอบก็สอบเสร็จไปและ ทุกๆคนก็กลับมาสู่สภาพปกติ (ไม่มีเครียด ไม่มีตื่นเต้นผิดปกติ) และจากที่ผมหน้าบึ้งมารร ทุกวัน ผมก็ได้มีรอยยิ้มอยู่ที่มุมปากนิดนึง ตอนแรกก็ไม่รู้หรอกนะว่าตัวเองรู้สึกและทำหน้าตาออกมาแบบนี้ แต่เพื่อนถ่ายเอาไว้ได้ 55555

(Snapchat เป็นแอพถ่ายรูปโคตรนิยม 5555 ถึงมันจะโคตรซูมก็เหอะ)

วันๆในคาบที่เรายังอยู่กับห้องเรา เราก็ไม่ได้ทำอะไร วาดรูปเล่น วางแผนแก้แค้น บลาๆๆ เยอะมากๆ ประมาณเอาว่า ตอนอยู่ในคาบ ผมจะแกล้งทำเป็นจดที่อาจารย์เขียน แต่จริงๆแล้ว กำลังวางแผนแก้แค้อย่าลึกอยู่ หึหึหึ

(ขอเวลาหัวเราะร้ายๆแปป)

หลังจากนั้นสัปดาห์นึงได้ ผมก็ได้มาโรงเรียนตามปกติ ไปที่ห้องเรียนตามปกติแต่ว่า โต๊ะที่ผมนั่งเรียนได้หายไป พร้อมกับสมุดโน๊ต แล้วหนังสือต่างๆทั้งหมด พอถึงเวลาเรียนผมก็ยืนงงๆ พออาจารย์ประจำห้องเดินมานางก็ทำท่าหงุดหงิดใส่ 

“อ่าว ดาโกต้า โต๊ะนายอยู่ไหน”

ผมก็ตอบกลับไปว่า “ผมไม่รู้ครับ” 

นางทำหน้าโมโหแล้วขึ้น “โต๊ะนายนะ นายต้องรู้สิว่ามันอยู่ที่ไหน! ทำไมไม่มีความรับผิดชอบหะ?!” 

ผมเงิบเป็นครั้งที่ 20 ล้าน 

“เอ่อ... แต่ผมมาเมื่อเช้ามันก็ไม่อยู่แล้ว”

“ออกไปจากห้องเดี๋ยวนี้”

“แต่”

นางหน้าแดงมาก พร้อมตะคอก “ฉันบอกว่าเดี๋ยวนี้!”

ผมเลยเดินออกไปอย่างยินดี ไม่ได้อยากเรียนกับนางบ้านั้นอยู่แล้ว ผมปิดประตูเบาๆ แล้วพอเดินไปก็ได้ยินเสียงขำ 

อี flower

ร่วมมือกันแบบนี้ใช่ไหม ได้... ได้ เจอผมแน่ เดี๋ยวคอยดู 

วันนั้นผมก็ไม่ได้เรียน เพราะอาจารย์ไม่ให้เข้าห้อง ผมเลยเดินหาโต๊ะทั้งวัน พอผมไปเจอผมก็หยิบสมุด แล้วเอาโต๊ะไปเก็บ ก่อนที่ผมจะกลับไปบ้าน แล้ววางแผนแก้แค้น 

แล้วคนแรกที่ผมตั้งเป้าไว้ ก็คือ 

อีนางผมทอง ที่ปล่อยข่าวลือ -

(ใครอยากติดตามผมใน Youtube ก็ฝากด้วยนะครับ 5555 https://www.youtube.com/channel/UCUpfpBOZbLa3IRlTlG7qi8Q )

(ต่อ: http://www.dek-d.com/board/view/3600718/)