ได้เรียนคณะที่ชอบ แต่...

คนเรามีสองแบบค่ะ คือ ไหวกะไม่ไหว

เพื่อนพี่คนหนึ่งสมัยเรียน บ้านอยู่เชียงราย ตอนแรกร้องไห้ทุกวัน กัดฟันเรียนจนจบ

อีกคนอยู่ยโสธร เรียนได้ถึงปี 2 ก็ซิ่วกลับบ้านไปเพราะคิดถึงบ้าน + ห่วงแม่เพราะแม่อยู่คนเดียว

ฉะนั้น น้องต้องเลือกเอง

ว่าปัจจุบัน กะอนาคต อันไหนสำคัญกว่า

เราขอก็อปข้อความของตัวเองที่เคยตอบอีกกระทู้มาให้คุณอ่านนะคะ

สวัสดีค่ะ เราก็เคยเป็นอาการเดียวกันกับคุณเลยค่ะ เราอยู่กรุงเทพมาก่อนแต่ไปได้มหาลัยต่างจังหวัด

ซึ่งไกลมาก เดือนหนึ่งหมดค่าหมดค่าเครื่องบินเป็นหมื่นเพราะคิดถึงแม่มาก ผลสุดท้ายเราตั้งใจเรียน

ให้ผลการเรียนแย่แล้วก็ต้องออกอ้างเหตุผลต่างๆนาๆกับที่บ้าน ในที่สุดเราก็ได้ซิ่วกับมาเรียนที่กรุงเทพ

สมใจอยาก แต่รู้ไหมคะเราเจอเหตุการณ์อะไร เราต้องเจอเหตุการณืรถติดต่างๆหมดเวลาเฉพาะไปกลับบ้าน

เป็นเวลา 5 ชั่วโมง สุดท้ายก็ต้องอยู่หออยู่ดีเพราะทนรถติดไม่ไม่ไหว ยิ่งถ้าช่วงสอบเราไม่มีเวลากลับบ้านเลยเพราะต้องอ่านหนังสือและเคลียรายการงานต่างๆ

แล้วยิ่งถ้าซิ่วตอนปี2 ต้องถามตัวเองเยอะๆค่ะว่าเราสามารถหารายจ่ายมาชดเชยนั้นในส่วนได้ไหม

เพราะรู้สึกผิดกับแม่มากๆที่ย้ายกลับมาแถมผลการเรียนก็ไม่ได้ดีอะไร แถมกลายเป็นว่าแทนที่เราจะรีบเรียนจบมาหางานทำให้แม่สบาย กลายเป็นว่าต้องยืดเวลาเพิ่มภาระให้ท่านเพิ่มอีก หอในกทม. ราคาก็โหด นึกว่าย้ายมาจะดีแต่กับเคว้งยิ่งกว่าตอนอยู่ต่างจังหวัดอีกค่ะ ขนาดเรามีเพื่อนดีเรายังอดรู้สึกแบบนั้นไม่ได้เลยค่ะ อีกเรื่องที่กวนใจเราก็คือคนแถวบ้านชอบมาถามแม่เราว่าลูกยังเรียนไม่จบอีกหรอ เมื่อไหร่จะจบ มีแอบเอาไปนินทาด้วยนะคะว่า

ที่ย้ายกลับบ้านมาเพราะสงสัยจะเรียนที่เดิมไม่รอด เรามองหน้าแม่แล้วรู้สึกผิดมากๆเลยค่ะ พูดแล้วเศร้า

เป็นกำลังใจให้นะคะ เรารู้ว่าคุณมีคำตอบในใจคุณอยู่แล้ว ตอนเราเพื่อนเก่าพยายามพูดชักแม่ทั้งห้ายังไง

ผลสุดท้ายเราก็เลือกเดินหันหลังให้อยู่ดี

ผมอยู่กับสิ่งที่ไม่ชอบมาเกือบทั้งชีวิต เติบโตมาในสิ่งที่ไม่ชอบ เรียนในสิ่งที่ไม่ชอบ ทำงานในสิ่งที่ไม่ชอบ แม้ปััจจุบันก็เหมือนเดิม แต่ก็ภูมิใจที่ผ่านมันมาได้ เราได้ความอดทด,เข้มแข้ม,เข้าใจชีวิตได้ชัดเจนขึ้น นั่นเป็นโจทย์ที่คุณต้องแก้ให้ได้ จะไปยากอะไรถ้าคุณทำสิ่งที่ชอบแล้วประสบความสำเร็จ แต่เหนือไปกว่านั้นทำในสิ่งที่ไม่ชอบจนชอบไปกับมัน อย่างเข้าใจเลยว่าโลกนี้มันเป็นเรื่องสมมติทั้งนั้นความชอบไม่ชอบ ความจริงตัวเราต่างหากที่เราต้องชนะอารมณ์ที่สมมติอย่างนั้น แล้วเราจะอยู่ในโลกนี้อย่างมีความสุข เพราะว่าเข้าใจความจริงจากสถานการณ์จริงโดยไม่มีอารมณ์ชอบไม่ชอบมาตัดสินเราครับ (เราเข้าใจความจริงตามความเป็นจริง,สิ่งที่เกิดนั่นแหละคือสิ่งที่ดีที่สุด)