หาตัวเองไม่เจอซะที

หาไม่เจอเหมือนกัน ไม่หาแหละ ออกไปทำไรก็ไม่ได้ ติดโควิด โชคดีที่อยากน้อยเรียนพอไปได้ เอาเรียนอะไรที่รอดปลอดภัยไว้ก่อน

มีคำถาม ...อ่านแล้วตอบตัวเองนะคะ

ถ้าเป็นพยาบาล

- กลัวเลือดหรือเปล่า กลัวการเห็นใบมีดกรีดลงไปที่เนื้อหรือเปล่า ถ้าต้องเป็นผู้ช่วยหมอ คอยส่งเครื่องมือให้ตอนผ่าตัด กล้ามองไหม

- กลัวเข็มฉีดยาหรือเปล่า คิดว่ากล้าเอาเข็มฉีดยาแทงเนื้อคนจริงๆหรือเปล่า

- ถ้าต้องคอยเอากระโถนให้คนไข้ที่ลุกไม่ได้ รังเกียจที่จับกระโถนที่มีฉี่มีอึของคนอื่นหรือเปล่า

- ถ้าเกิดภาวะฉุกเฉินทางการแพทย์แบบตอนที่โควิดระบาดอีก....ต้องใส่ชุดPPEทั้งตัวหายใจไม่ออกทั้งวัน ทนได้ไหม

- ถ้าต้องอยู่แวรกลางคืน กลัวผีไหม

- ถ้าต้องกลับบ้านมืดๆเพราะอยู่เวร กล้ากลับบ้านมืดๆไหม พวกตีสองตีสามไรงี้

- ถ้าต้องอยู่ในกฏระเบียบเยอะๆ ทำได้ไหม เช่นห้ามปล่อยผมสยาย ต้องรวบให้เรียบร้อย

ถ้าเป็นครู

- เป็นครูรัฐบาล โดนใช้งานจิปาถะนอกเหนือจากหน้าที่สอน

> เช่นต้องมาเช้า ให้นร.ไหว้
> ต้องมาขายของสหกรณ์ตอนเช้าหรือตอนกลางวัน
> วันหยุดเสาร์อาทิตย์ ต้องผลัดกันมาอยู่เวรเฝ้าโรงเรียน

> เวลามีเลือกตั้งต้องไปแต่เช้าไปเตรียมเฝ้าหน่วยเลือกตั้ง นับคะแนน

> วันสำคัญต่างๆ โดนเกณฑ์ไปสนามหลวง ไปจุดเทียนทวายพระพร ไร้งี้ ...

> ไม่ได้หยุดตามวันหยุดที่ควรจะเป็น

- ต้องทำวิจัย ทำผลงาน เตรียมขอตำแหน่งเพิ่ม ...เกลียดการทำเอกสารหรือเปล่า

- อาจจะโดนเอาไปสอนวิชาที่ไม่ได้จบมาด้านนี้ เพราะผอ.คิดว่าสอนเด็ก ไม่ใช้ความรู้เยอะ เช่นจบเอกภูมิศาสตร์ เอาไปสอนเลขอะไรงี้

- สังคมแคบ แทบไม่เจอคนทั่วไป หาแฟนยาก

- เงินเดือนน้อย แต่หน้าที่เกินเบอร์ไปมาก ไม่ทำก็ไม่ได้ รับได้ไหม

- เด็กสมัยนี้มีความคิดเป็นของตัวเองสูง ถ้าโดนเด็กแย้งทุกเรื่อง พูดอะไรก็ไม่ยอมรับฟัง จะทนได้ไหม ที่พูดอะไรก็ไม่มีใครสนใจ เช่น เด็กติด0ไม่มาแก้ เราไปตามก็หาว่าน่าระคาญ พอไม่ไปตามก็มาด่าครูว่าทำไมไม่ตามอะไร

พี่คงเป็นอีกหนึ่งคนครับ ที่ยังหาตัวเองยังไม่เจอเหมือนกัน พี่อายุ 31 แล้วครับ พี่เป็นพนักงานบริษัทเป็นมนุษย์เงินเดือนเหมือนคนทั่วๆไป งานที่พี่ทำก็ไม่ใช่สิ่งที่ตัวเองชอบสักเท่าไหร่หรอกครับ แต่ผลตอบแทนมันสามารถดูแลพี่และครอบครัวพี่ได้พอสมควรครับ พี่คงจะไม่แนะนำน้องเรื่องอาชีพไหนหรอกครับ คงอยากแนะนำให้น้องทำอะไรหรือเลือกทางไหนแล้วทำให้เต็มที่ครับ *บางทียังแอบคิดว่าตลอดชีวิตของพี่อาจจะหาตัวเองไม่เจอเลยก็ได้ แต่มันคงไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับพี่ พี่แค่คิดว่าพี่จะทำยังไงให้ตัวเองและคนที่พี่เรารัก พ่อ แม่ พี่ น้อง คนรัก มีความสุขเท่านั้นก็พอ* ถือว่าเป็นการรีวิวความคิดตัวเองแล้วกันนะครับ ^.^ อันไหนดีก็ลองไปปรับใช้ดูครับ

ใครมีคำแนะนำดีๆแปะไว้ได้เลยนะ รออ่านทุกคำแนะนำเลยค่ะ ยังรออ่านทุกคำแนะนำเลยนะคะ 

ยังรออ่านคอมเมนท์และคำแนะนำดีๆของทุกคนอยู่ทุกวันเลยนะคะ

เอาจริงๆ ไม่รู้นับเป็นคำแนะนำไหมนะสำหรับเราคือ ถ้าหาไม่เจอมันก็คือไม่เจอ บทมันเจอมันก็ไม่เจออ่ะ ยิ่งฝืนพยายามจะเค้นมันออกมาเท่าไรจากที่รู้สึกแบบเอ่อก็ได้อยู่ พอผ่านไปนานเข้า กลายเป็นว่ามันไม่ใช่ บ้างที่มันอาจจะเป็นวิธีคิดที่เหมือนปล่อยผ่านไปหน่อยก็ได้ แต่สำหรับเราแล้วทำไมชีวิตเราต้องฝืนถึงขนาดต้องหาสิ่งที่ชอบ เข้ากับตัวเอง หรือหาตัวเองขนาดนั้น แค่ทำในตอนนี้แล้วมันมีความสุขก็แค่นั้น ในอนาคตเราอาจจะไม่ชอบมันอีกแล้วก็ได้แต่ตอนนี้คือเราก็มีความสุขกับมันดี

ใช้ชีวิตให้มีความสุข สำหรับเรานั้นคือคำตอบหลังจากพยายามหาตัวเองแล้ว

เพราะงั้นสำหรับหาตัวเองมันเหมือนกับการแค่คิดแบบง่ายๆ ว่าวันนี้กินอะไรดี กลับบ้านกี่โมง อ่านนิยายเรื่องไหนดี อาบน้ำตอนไหนดีแค่นั้น 555 คิดโครตง่าย

จริงๆ พิมพ์ไปพิมพ์มางงตัวเอง สรุป

งานมันทำเพื่อหาเงิน หน้าที่ของตัวข้านั้นคือเอาเงินไปใช้ให้คุ้ม เท่านั้น แต่ได้ทำสิ่งที่ชอบมันก็ดีตรงที่ว่าเรามีกำลังใจในการเริ่มต้นกับมันมาก

ป.ล. เราไม่รู้หรอกมันต่างกันยังไง รู้แค่ว่าเราจะเลือกที่เงินเดือนเยอะๆ ไว้ก่อน 555

ป.ล. 2 พอไปทำงานจริงอะไรๆ ไม่ค่อยเหมือนที่คิดหรอก ความแตกต่างของคนอื่นกับเราอาจเหมือนกันบ้างแต่ก็มีต่างบ้างแหละ มันขึ้นกับเราว่ารับมันได้มากแค่ไหน

ป.ล. 3 เลือกเอาที่เรา happy กับมันนั้นแหละ

โอเค มีคำแนะนำตามที่ควรจะได้ไปเยอะแล้ว โพสนี้ผมจะขอบอกอะไรที่ค่อนข้างแตกต่างออกไปแล้วกันนะ ลองจินตนาการถึงโลกยุคโบราณนะ ยุคสมัยที่คนเราตายได้ง่ายๆแค่เป็นโรคธรรมดาๆ เพราะไม่มียารักษา มีแต่สงคราม การเดินทางยากลำบาก การติดต่อสื่อสารก็ลำบาก คนอ่านหนังสือไม่ออก ในโลกแบบนี้กินเวลายาวนานในประวัติศาสตร์มนุษย์เป็นพันๆปี คนมากมายเป็นล้่านๆคนอยู่ไม่ถึง50ปีก็ตายแล้ว ลองนึกดูว่าคนพวกนั้น เขา "ค้นพบตัวเอง" มั่งหรือเปล่า หรือเขามีวิธีคิดแบบพวกเราหรือเปล่าที่ต้องมา "ค้นหา"ตัวเอง แล้วทำไมเราถึงต้องค้นหาตัวเอง ? ใครบอกเราให้ทำ และทำไมเขาถึงต้องให้เราค้นหาตัวเอง ??

คนสมัยก่อนอยู่กิน เล่น ตาย แต่ไม่มีความจำเป็นต้องค้นหาตัวเอง ถ้าเขาชอบทำอะไรเขาก้ทำ จะดีกว่าคนอื่นหรือด้อยกว่าคนอื่น มันก็ไม่สำคัญ เพราะเขาไม่ได้คิดแบบเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางของจักรวาล สังคมสำคัญกว่า ตรงกันข้ามกับสมัยนี้ ถ้าเราทำอะไรด้อยกว่าคนอื่น ต้องมาพิจารณาว่าเราไม่ค้นพบตัวเอง? คนโบราณไม่มีตัวเลือกมากมายมหาศาลและหลากลาย ดังนั้นเขาไม่ต้องค้นหาอะไร ไม่ต้องสับสนว่าเราคืออะไร เราชอบอะไร คนสมัยนี้ถูกกระตุ้นด้วยคำชวนเชื่อว่าคนเรามีศักยภาพมหาศาลในตัวเราเอง แต่มันจะเป็นไปได้ยังไง? เพราะระบบทุนนิยมต้องการ ขุดค้น ดูดกลืนเอาทุกอย่างของเราไป ถึงต้องให้เราค้นหาตัวเราเองแล้วเอาไปประเคนให้มันหรือเปล่า? พอเราทำไม่ได้ มันก็บอกว่าเราไม่ค้นพบตัวเอง หรือจริงๆแล้วนี่แหละตัวเราที่ไม่ได้สมบูรณ์แบบไปซะทุกอย่าง ตามที่ระบบทุนนิยมมันต้องการผลักดันให้เราเป็น?

ไปเป็นอาจารย์พยาบาลดีไหมคะ ได้เป็นทั้งพยาบาลและอาจารย์ที่สอนพยาบาลด้วย ถ้าอยากเป็นครูชีวะ อาจารย์พยาบาลก็น่าจะได้สอนแนวนั้นเยอะอยู่เหมือนกัน แต่ตัดชีวะที่เกี่ยวกับพวกพืชกับสัตว์ออก เหลือแต่ร่างกายมนุษย์อย่างเดียว