กว่าจะรู้......ก็สายเกินไป

#ยาวไปหน่อยแต่อ่านให้จบนะคะ ซึ้งมากกก
             ฉันมีแฟนอยู่หนึ่งคน เราเติบโตมาด้วยกัน ชื่อว่า ‘จิน’ ฉันคิดกับเขาแค่เพื่อนมาโดยตลอด จนกระทั่งเมื่อปีที่แล้วเราไป Club Trip ด้วยกัน ฉันพบว่า ฉันตกหลุมรักเขาเสียแล้ว ก่อนที่เราจะกลับจากที่ไปเที่ยว ฉันได้สารภาพรักกับเขา ในไม่ช้าเราก็กลายมาเป็นคู่รักกัน แต่เราสองคนรักกันในทางที่ต่างกัน.. ฉันสนใจเขาเพียงคนเดียวเสมอ แต่ว่าข้างกายเขากลับมีผู้ห...ญิงหลายคนเข้ามา สำหรับฉันแล้ว เขาเป็นผู้ชายคนเดียว แต่สำหรับเขาฉันอาจจะเป็นเพียงผู้หญิงคนนึงเท่านั้น (( ฉัน : จิน อยากไปดูหนังไหม? จิน : เราไปไม่ได้ ฉัน : ทำไมเหรอ หรือว่าต้องอ่านหนังสือที่บ้าน? จิน : เปล่าหรอก เรานัดกับเพื่อนไว้.. )) ฉันรู้สึกถึงความผิดหวังเข้ามาในใจ เขาเป็นแบบนี้เสมอ เขาพบเพื่อนผู้หญิงต่อหน้าฉัน เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น สำหรับเขาแล้วฉันคือเพื่อนผู้หญิงคนนึงเท่านั้น คำว่ารัก ออกมาแค่จากปากของฉันเท่านั้น ตั้งแต่ฉันรุ้จักเขา ฉันไม่เคยได้ยินเขาพูดคำว่ารักมาก่อน ไม่เคยมีฉลองวันครบรอบสำหรับพวกเรา เขาไม่เคยพูดอะไรตั้งแต่วันแรก และมันก็เป็นแบบนั้นต่อไป 100 วันก็แล้ว.. 200 วันก็แล้ว ทุกวันก่อนที่เขาจะพูดคำลา เขาจะแค่ให้ตุ๊กตากับฉันทุกวันไม่เคยขาด ฉันไม่รู้ว่าทำไม... จนกระทั่งวันหนึ่ง (( ฉัน : เออ จิน เรา.. จิน : อะไรเหรอ อย่าอ้ำอึ้งน่า แค่พูดมา ฉัน : เรารักนายนะ จิน : เออ เอาตุ๊กตาตัวนี้ไปแล้วกลับบ้านซะนะ )) เขาไม่ใส่ใจคำ 3 คำของฉัน แล้วก็ส่งตุ๊กตาให้ฉัน จากนั้นเขาก็หายไปเหมือนกับว่าเขากำลังวิ่งหนีฉัน ห้องฉันเต็มไปด้วยตุ๊กตาที่เขาให้ทุกวัน ที่ละตัวทีละตัวจนเต็มไปหมด จนวันหนึ่งมาถึงวันเกิดของฉันตอนอายุ 15 ตอนที่ฉันตื่นฉันวาฝันว่าจะมีปาร์ตี้กับเขา แล้วฉันก็ขังตัวเองไว้ในห้องนอนรอโทรศัพท์จากเขา แต่ว่า เที่ยงก็แล้ว เย็นก็แล้ว ในไม่ช้าท้องฟ้าก็กลายเป็นสีดำ เขาก็ยังไม่ได้โทรมา ฉันก็ไม่อยากจะเฝ้าดูโทรศัพท์อีกต่อไป จากนั้นประมาณตีสองเขาก็โทรมาหาฉัน ปลุกฉัน เขาบอกให้ฉันออกไปหาเขาที่หน้าบ้าน ฉันยังรู้สึกดี แล้ววิ่งออกไปหน้าบ้านอย่างมีความสุข(( ฉัน : จิน >< จิน : เอานี่ไป .ยื่นตุ๊กตาให้ ฉัน : นี่อะไร ? จิน : ไม่ได้ให้เมื่อวานนี้ ก็เลยต้องให้ตอนนี้ กลับบ้านก่อนนะ บาย ฉัน : เดี๋ยวๆ! รู้ไหมวันนี้วันอะไร?? จิน : วันนี้เหรอ ? อู? ฉัน : ... จิน : .เดินจากไป ฉัน : เดี๋ยว! จิน : มีไรจะพูดเหรอ? ฉัน : บอกเรามา บอกเรามาว่านายรักเรา จิน : อะไรนะ! ฉัน : บอกมาสิ... จิน : .มองเย็นๆ เราไม่อยากพูด..ว่าเรารักใครง่ายๆ ถ้าอยากได้ยินมากรักนะก็ หาคนอื่นแทนเราซะ )) นี่คือสิ่งที่เขาพูด เขาจากไป ขาของฉันรู้สึกชา แล้วฉันก็ทรุดลงไปบนพื้น เขาไม่อยากพูดมันง่ายๆ เขาทำอย่างนั้นได้ไง ฉันรู้สึกว่าบางทีเขาอาจจะไม่ใช่คนที่ใช่สำหรับฉันก็ได้... จากวันนั้น ฉันก็ขังตัวเองอยู่ในบ้านและร้องไห้ เอาแต่ร้องไห้ เขาไม่ได้โทรหาฉัน ถึงยังไง ฉันก็ยังรออยู่ เขายังวางตุ๊กตาไว้ที่หน้าบ้านฉันทุกๆวัน