#ทำไมแม่ไม่เข้าใจ ไม่ไหวแล้วค่ะอยากระบายมานานแล้ว
ตั้งกระทู้ใหม่
แม่ห้ามไม่ให้เรามีแฟน แต่ตอนนั้นเราแอบมีแล้วท่านจับได้ หน้าตาแม่ตอนนั้นแบบหน้ากลัวมาก แม่เขวี้ยงโทรศัพท์เราลงพื้นแตกกระจายเลยแล้วบอกให้เราเลิกกับแฟน แล้วตอนนั้นวันเกิดเราด้วย เราร้องไห้แบบหนักสุดเลย วันนั้นเป็นวันเกิดที่เราไม่อยากจะจดจำเลย มันแย่มาก พอเราม.5 เราคิดว่าเราโตในระดับนึงแล้ว เราก็ขอแม่ว่า เราอยากเจาะหูเพิ่มได้มั้ย เพิ่มอีกสามสี่รู แม่ก้บอกว่าไม่ได้ห้ามเจาะ แต่ยังไงเราก็แอบเจาะอยู่ดี เราเจาะตั้งสิบรูแล้วก็แอบแม่พอเราม.6แม่ก็จับได้ แม่ก็ทำหน้าอึ้งๆ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร พอเราขึ้นมหาลัยปี1 ป.ล. มหาลัยเอกชน เราก็แบบอยากย้อมสีผม อยากเปลี่ยนลุคตัวเอง อยากดูดีบ้าง อีกอย่างคือเราไม่เคยขอแม่ย้อมผมมาก่อนเลยในชีวิตเราก็คิดว่าเราจะขอแม่ย้อมสีผมตอนเรียนมหาลัย แต่แม่ก็บอกว่า ไม่ให้เราย้อมสีผม เรายังเด็กเกินไป
เราก็แบบอึ้งอะ...คือเราบรรลุนิติภาวะแล้วนะ เราอยากจะเป็นอะไร อยากจะทำอะไรทำไมแม่ต้องคอยห้ามเราตลอดเลยอะ คือแม่ไม่เคยเข้าใจเราเลย สิ่งที่เราชอบสิ่งที่เรารัก สิั่งที่เราเป็น ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราอยู่ในกรอบที่แม่สร้างมาตลอดเกือบครึ่งชีวิตของเราแล้ว เราขอมากตรงไหน? เราแค่ขอทำในสิ่งที่เราอยากจะทำบ้าง สิ่งที่เราไม่เคยได้ทำ เราไม่อยากเป็นลูกแหง่ที่เวลาจะทำอะไรต้องขอแม่ทุกครั้ง ถ้าเป็นเมื่อก่อนเรายอมรับว่าเรายังเด็กแต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้วอะ เราว่าเราโตพอที่จะรู้ว่าอะไรถูก อะไรผิด อะไรคือตัวตนของเรา ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราถูกเลี้ยงแบบลูกคุณหนูซึ่งเราไม่ต้องการ!!! เราอยากหาประสบการณ์ในชีวิตบ้าง อายุขนาดนี้แล้วเรายังนั่งรถเมย์ไม่เป็นเลย บัตรเอทีเอ็มเราก้เพิ่งมีตอนอายุสิบเก้า ขนาดเราแอดติดมหาลัยต่างจังหวัดต้องนอนหอแม่ยังให้เรามาสมัครมหาลัยเอกชนในกรุงเทพเลย ทั้งที่เราก็สอบสัมภาษณ์ผ่านแล้ว ตรวจร่างกายเเล้ว แล้วเราจะทำยังไงอะ? เราก็ต้องยอมทำตามที่แม่ขอ
เวลาเราจะทำอะไรเราแคร์ความรู้สึกของแม่มาตลอด เราไม่อยากให้แม่เสียใจ หรือ ผิดหวังในตัวเรา แต่เราอยากจะรู้บ้างว่า แม่เคยแคร์ความรู้สึกของเราบ้างมั้ย? คือทุกวันนี้เราแทบไม่รู้แล้วว่าความสุขจริงๆแล้วคืออะไร ในเมื่อความสุขที่เราควรจะมีเหมือนคนอื่นๆ แม่เป็นคนควบคุมทุกอย่าง แม่จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ากอดเราครั้งล่าสุดตอนไหน วันนึงคุยกันไม่ถึงสิบประโยคด้วยซ้ำ เราว่ามันก็แปลกดี เรามีบ้าน มีรถ มีการศึกษา มีทุกอย่างที่ต้องการ แต่เราไม่มีความสุข เราอยากมีอิสระบ้าง ได้ทำสิ่งที่อยากทำเหมือนคนอื่นๆ เราขอมากไปตรงไหน? เราว่าอายุยี่สิบก็ควรที่จะคิดเองทำเองได้แล้ว เราพูดไปบอกแม่ไปก้เท่านั้น แม่ไม่เคยฟังเราเลย แม่จะถามหาเหตุผลตลอดว่า "ทำแบบนี้ทำไม?" "ทำไปเพื่ออะไร" "ทำไปแล้วได้อะไร" บางครั้งเราจะทำอะไรก็ไม่ต้องมีเหตุผลบ้างก็ได้ปะ...แค่สิ่งนั้นเป็นตัวตนของเราทำไมต้องมีเหตุผล?
#เครียดมากค่ะ มีใครเป็นเหมือนกันบ้าง? อยากได้คำปรึกษาค่ะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
อิสะอยู่ที่ไหน?
10 ก.ค. 58 เวลา 16:03 น.
462
views
แสดงความคิดเห็น