หรือว่าเราควรตัดใจ.....????
ตั้งกระทู้ใหม่
เฮ้อ!!!....อารัมภบทมาเยอะเเระเหนื่อย มาเริ่มกันเรยดีกว่า เราเป็นนักศึกษาเฟรชชี่ใสๆที่หน้าตาออกจะติดลบมากกกกกกและดูโคตรเถื่อน 5555 รันทดชีวิตพอพูดถึงหน้าตาตัวเอง แต่ทำไงได้อ่าถึงหน้าตาไม่ดีก็มีสิทธิ์ฝันปะวะ เราเรียนที่มหาลัยแห่งหนึ่งเราจะเรียกมันว่ามหาลัยชนวัวแระกัน 555 ทำไมนะเหรอก็เพราะว่ามหาลัยนี้กว้างมากกกกกกแล้วยังมีพร็อพเสริมเป็นวัวน้อยจำนวนหลายร้อยตัว5555 เราไม่เคยนับหรอกนะแต่เอาเป็นว่าประมาณนี้แล้วกัน นอกจากนี้วัวน้อยเหล่านี้ไม่ได้เป็นแค่พร็อพเสริมนะจร๊ามันสร้างปัญหาเล็กน้อยจนเกิดอุบัติเหตุบ่อยครั้งซึ่งผู้เคราะห์ร้ายไม่ได้มีเพียงแต่นักศึกษากลับมีทั้งชาวบ้านและบรรดาอาจารย์ทั้งหลาย แต่เราไม่ได้เคยประสบเหตุหรอกนะแค่เคยฟังเค้าเล่ามา ถือเป็นโจ๊กประจำมหาลัยละมั้ง ที่นี่จะมีการเรียนกันสามภาคการศึกษาและมันค่อนข้างจะหนักมากเนื่องจากการสอบที่ออกจะบ่อยเกิ๊นนนนน เรียนเดือนครึ่งแป๊บๆสอบอีกแล้วจร๊า 555 แต่ทำไงได้เลือกเรียนแล้วก้มหน้ารับชะตากรรมซะ โฮะๆๆกูเศร้าแปป แต่ในเรื่องเครียดๆเหล่านี้มันก็มีเรื่องที่ทำให้กระชุ่มกระชวยหัวใจอยู่ ว๊ายเขินๆ เราเจอคนคนหนึ่งวะแก เราจะเรียกเขาว่ามะม่วง ทำไมนะเหรอก็เพื่อนมาเล่าให้ฟังเว๊ยว่าเขาไปสอนแม่ค้าขายมะมว่งปอกมะม่วง 555 แม่งอย่างฮา ผู้ชายไรวะบ้าชิบแต่ก็น่าร๊ากกก หยุดๆอย่าเพิ่งแหวะ มาเข้าเรื่องต่อกันดีกว่า มะม่วงออกจะเป็นผู้ชายที่คุณเห็นครั้งแรกคุณอาจจะบอกว่าเฮ้ยแกแต๋วป่าววะ และอื่นๆอีกบลาๆๆ เพราะด้วยลุคที่เป็นผูชายตัวสูงที่นั่งหลังตรงใส่เ้สื้อไว้ในกางเกง 555 แม้ว่าชุดนั้นจะเป็นชุดอยู่บ้านก็เหอะ ดูเอ๋อๆแต่ก็สุภาพแล้วก็ใจดีมากกกก ไม่รู้นะเราไม่เคยคุยด้วยแต่เราชอบแอบมองทุกครั้งที่มีโอกาส 555 ดูโรคจิตเนอะเรานะ 555 เราเคยถามเพื่อนหลายครั้งแล้วว่ามะม่วงดูเป็นไง คำตอบก็จะเป็นเฮ้ย-ชอบไปได้ไงว๊า แต่ทำไงได้สเป็คเราเป็นแบบนีนี่นาดูกอดแล้วน่าจะอุ่นเห้ยเราโรคจิตเป่าว๊า เราดูหื่นแปลกๆยังไงไม่รู้5555 พอๆก่อนจะเผยความหื่นไปมากกว่านี้ ถึงมะม่วงจะเป็นอย่างงั้นแต่ไม่อยากจะบอกมีดีกรีเป็นว่าที่คุณหมอเชียวนร๊า ส่วนเราก็ว่าที่นักกายภาพบำบัดเหมือนกันพอจะเทียบได้ป่าวว๊า เห้อ ดูสู๊งสูง ทำไมมีแต่คนบอกว่าหมอต้องคู่กับพยาบาลว๊าทำไมเป็นนักกายภาพไม่ได้ เฟลทุกทีเรยที่ได้ยินประโยคแบบนี้ ไม่เป็นไร แต่อย่าหาว่านำ้เน่าเรยเอาจริงๆเราไม่ได้อยากได้มะม่วงมาเป็นของเราหรอกเราแค่เห็นเค้าเป็นไอดอล เห็นเค้าเรียนเก่งแล้วอยากเป็นตามก็เท่านั้นจริงๆนะ ครั้งแรกที่เจอมะม่วงเราเจอเค้าในคาบอิ้งเว๊ย ตอนนั้นเราโคตรกากเรย555 เห็นอาจารย์บอกว่าไรนะ medicine เราก็อารมณ์ประมาณว่าเห้ยๆ Med.. ยาแน่ๆ เภสัชชัวร์กูปล่อยไก่ไปตัวเบ้อเริ่มเรยจร๊า ฮาความคิดตัวเองมีหน้าไปคุยกับเพื่อนอีกโอ้ ชีวิตโง่ไม่บันยะบันยังจริงๆ พอรู้ว่าเป็นหมอเท่านั้นแหละจร๊าแม่งกูโคตรเครียด ก็ไอสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าหมอนี่แหละตัวดึงมีนเรย โอ้ แม่เจ้าอย่าได้หวังเอจากวิชานี้เรยจร๊า ตอนนั้นคิดงั้นเพื่อนในเจอร์นี่แม่รีบถอนกันด่วนเรยจร๊า แต่เรานะเหรอ ไม่หละถึงเราไม่เก่งก็มีศักดิ์ศรีนะเว๊ยยยังไงก็ไม่ถอน พอย้อนคิดอีกทีโคตรดีใจเรยที่ไม่ถอน 555 ก็ไม่ดีใจได้ไงก็นั่นทำให้เรามีโอกาสได้เจอมะม่วงอะแกรรร ฟินเฟร่อ 555 อิ้งตัวนี้เป็นตัวที่ฝึกทักษะการพูดด้วยการแสดงละครไรงี้ มันก็มีให้ออกมาแสดงละครหน้าห้องไรงี้ ตอนนั้นก็อย่างที่บอกไอพวกนี้แม่งแทบไม่ต้องมีสคริปอ่าพ่นอังกฤษออกมายังกับภาษาบ้านเกิด ป๋มนี่ลาตายแพร๊พพพพ 555 แต่มีผู้ชายคนหนึ่งที่ทำให้เราเปลี่ยนความคิดจากแค่กลัวมาเป็นความกล้าที่จะพัฒนาตนเอง ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนก็มะม่วงหลวงพี่ผู้ใส่แว่นและแต่งกายเกือบถูกระเบียบร้อยเปอร์เซ็นต์ แม้แต่ชุดอยู่บ้านนั่นเอง 55555 คาบแรกที่แสดงใช่ว่ามะม่วงจะแสดงไม่ดีแต่มันออกจะแข็งเหมือน.....ท่อนไม้ จากตอนเเรกที่เรานั่งเขม่นความเมพของ-สาขานี้แต่พอมาเจอมะม่วงเราเปลี่ยนมานั่งลุ้นจนเสื้อกันหนาวแทบขาดลุ้นว่ามันจะเป็นยังต่อไป ลุ้นว่าเค้าจะแสดงจนจบรึเปล่า แต่เค้าทำได้จนจบแต่มันออกจะแข็งไปซะหน่อยจนอาจารย์ก็วิจารณ์ แต่คาบต่อไปรู้มั๊ยเกิดไรขึ้น โอ้แม่เจ้ามะม่วงทำได้และทำได้ดีเอามากๆด้วยเล่นซะสมบทบาทจนเรานี่อึ้งไปเรยว่าเฮ้ยนั่นใช่คนคนเดียวกับคาบที่แล้วรึเปล่าว๊า นั่นแหละแรงบันดาลใจเราเรยยยย มันทำให้เราอยากพัฒนาตัวเองให้เป็นแบบนั้น คาบสุดท้ายของการเรียนในเทอมนั้นแม้หลายกลุ่มแสดงแล้วก็กลับ แต่มะม่วงยังนั่งอยู่นั่งอยู่ที่เดิมพร้อมแจกรอยยิ้มที่แม่งโคตรอบอุ่นให้กับทุกกลุ่มที่แสดง รู้อะไรมั๊ยนั่นแหละสิ่งที่เราประทับใจเพิ่มเพราะมันไม่ได้เจือสายตาดูถูกเหมือนที่คนอื่นในสาขานี้บางคนมองพวกเราแต่มันสายตาที่โคตรให้กำลังใจแค่นี้แหละที่ทำให้เราแม่งโคตรประทับใจผู้ชายคนนี้ และยังแอบมองทุกๆวัน 555 รู้สึกได้ถึงความโรคจิตที่ซ่อนอยู่ของตัวเอง 555 ช่วงแรกเราก็ยังไม่ได้แอบมองไรเยอะหรอกมันมาหนักมากๆตอนปลายเทอม 2 เราเพิ่งได้แอดเฟสมะม่วงไปด้วยความบังเอิญตอนช่วงกีฬาสีระหว่างสำนัก เราแค่ชี้ให้เพื่อนคนนึงดูว่าเฮ้ยแกผู้ชายคนนั้นคนที่นั่งเอามือปิดหูตอนคนอื่นกรี๊ดมันน่ารักดีเนอะ 555 ช่ายมะม่วงแม่งดูแบบบอบบางมากอ่าตอนคนอื่นกรี๊ดนี่นั่งเอามือปิดหูตลอดๆ แต่ไงก็ช่างเราว่ามันน่ารักมากเรยนะ แม้คนอื่นจะคิดไงก็เถอะ ก็เราชอบแบบนี้นี่นา ตอนที่เราชี้อ่าบังเอิญเพื่อนคนนึงแม่งก็เกริ่นๆชื่อเฟส พร้อมบอกด้วยว่าไอรูปโปรที่มีรูปต้นไม้สีชมพูอะนะ ตอนนั้นเราทำไงนะเหรอก็ฟอร์มไง ทำเป็นไม่สนใจ แต่พอกลับห้องป๊าบบบบบไม่ต้องบอกว่าผมทำไงรีบเสิร์ชสิครัช คอยเชี่ยไร555 สุดท้ายก็แอดเฟสไป กว่าจะรับเรานี่กดแอดไปตั้งสามครั้ง ก็ไม่สามครั้งได้ไงเราแอดแล้วลบ แอดแล้วลบอ่า 555 ก็คนมันเขินไม่เคยแอดเฟสผู้ชายก่อนด้วย แต่ช่วงนั้นก็เป็นช่วงสอบอะนะเขาก็เรยไม่รับเราซักทีสองครั้งแรกนี่เราท้อมากกกกกกลัวเค้าไม่รับกังวลสารพัดเรย แต่เอาว๊าตอนนั้นคิดในใจขอครั้งสุดท้ายแระลองดูสักตั้ง สุดท้าย........เฮ้ยแกรรรร เขารับฉัน เขารับ กรี๊ดดดดดดด อยากจุดพลุ หลังจากนั้นนี่บอกเรยผมนี่ส่องเช้า กลางวัน เย็นก่อนนอนแถมมีการแอบเซฟรูปด้วย 5555 แต่บอกเรยแต่ละรูปของพ่อคุณอยากให้คุณได้เห็นจริงๆ มันชัตเตอร์ชัดๆ 555 เขาเป็นผู้ชายที่ถ้าแอบส่องจะพบว่าเข้าเฟสบ่อยมาก แต่ไม่เคยเรยยยยยที่จะโพสต์รูปตัวเอง 555 มีแต่รูปที่เพื่อนแท็ก 55 แล้วแต่ละรูปบอกเรยถาไม่ใช่เรานี่หาไม่เจอหรอก ฮิ้วววว....ก็พ่อคุณเล่ยยุหลังสุดแทบทุกรูป555 แบบบบ .....5555 แต่สำหรับเราแม่งงงโคตรน่ารักวะ จากตอนแรกเราไม่เคยไปกินข้าวเช้าเรยเพราะไม่ทันแต่หลังจากวันนึงเราพบว่ามะม่วงไปกินข้าวทุกวัน ผมจะทำไงละครับ ก็ไปกินข้าวเส่จะรอไร หลังจากนั้นเรานี่โคตรฟินเรยไปนั่งแอบมองเขากินข้าวเช้าแทบทุกวันตอนช่วงเทอมสาม กำลังใจเล็กๆตอนเรียนเหอะ 555 ตอนช่วงเทอมสองเราเเอบเห็นเค้าเรียนอิ้งห้องเรียนชั้นสองของอาคารที่เราเรียนไบโอ เหอะๆทำไงนะเหรอ วันนึงเรามีแผนการณ์จะดักเจอก่อนเข้าเรียนไบโอที่มีทุกวันอังคาร เหอะๆคิดถึงวันนั้นแล้วขำตัวเองชิบ เราตื่นตั้งแต่ตีห้ายำ้ตีห้า ขอรางวัลความพยายามหน่อยเร็ว 5555 อาบนำ้แต่งตัวไปโรงอาหารก็ 6 โมงเช้านิดๆ ไปถึงนี่ป๋มโดนแม่ค้าด่าเรยครัช 555 ก็ตอนนั้นแม่ค้าเพิ่งตั้งร้านเอ๊งงง ยังไม่มีกับข้าวอะไรเรย เรานี่ก็นั่งคอยเรย แล้วสุดท้ายก็ได้กับข้าวแบบที่เรียกว่าอันไหนแม่ค้าตั้งก่อนเราก็เอาอันนั้นอ่า (มันเป็นร้านข้าวราดแกงนะ) ตอนนั้นความที่กลัวคลาดสายตาเรานี่รีบเอาข้าวใส่ห่อไปนั่งกินแถวเก้าอี้ที่อาคารเรียนตรงฝั่งใกล้ลานจอดรถที่เราสืบมาแล้วว่า......มะม่วงจอดบ่อย กรี๊ดดดดดดดด ความ-ของชะนีเราบอกเรยน่ากลัวมากกกกก 5555 โดยเฉพาะเรา 555 เราแทบจะมีทั้งตารางเรียนแล้วก็เบอร์ห้อง 55 ถ้าเจ้าตัวรู้คงกลัวเราพิลึก ตอนนั้นเราก็นั่งโตะ๊ตัวแรกตรงทางเดิน กินข้าวไปหมดห่อเขาก็ไม่มา เราก็เรยตัดสินใจขยับไปนั่งม้านั่งใกล้บันไดคอยแล้วคอยอีกเขาก็ไม่มา จนกระทั่งกลุ่มเพื่อนเขามาเราก็เขินไงก็สาขานี้มีแต่คนหน้าตาดีก็เรยตัดสินใจไปรอริมระเบียงชั้นสามข้างห้องที่เราเรียนไบโออ่า ตรงนั้นมันมองเห็นชั้นสองที่เป็นหน้าห้องที่เขาเรียน เราก็นั่งทำฟอร์มเป็นอ่านชีท แต่เฮ้ยแก เพื่อนเค้ามองมาอ่าเราเขิน แบบระเบียงมันโปร่งแล้วเราใส่กระโปรงอ่าแก เรากลัวมันโป๊ ก็เพื่อนเขาเงยมาจากชั้นสองมองมาที่เราที่ชั้นสามอ่า สุดท้ายผมนี่ตัดสินใจเข้าห้องเรยครัชชช สุดท้าย เห้ออออก็ไม่ได้เจอ เซ็งเรยอุตส่าห์วางแผนซะดิบดี ล่มไม่เป็นท่า คิดถึงวันนั้นทีไรแม่งจี้ทุกที 555 อุตส่าแหกขี้ตาตื่นมาทำขี้แมวไรวะ แต่หลังจากนั้นทุกวันอังคารเราก็มาเร็วทุกวันทั้งที่เพื่อนๆเราชอบโดดวิชานี้เพราะมันยากกกกกกกก แต่เราก็ตัดสินใจมาแม้บางครั้งต้องนั่งเรียนคนเดียวก็เหอะ เราสตรองงงงงอยู่แล้ว!!!! เพื่อผู้ชาย555 คาบที่เราเรียนไบโออ่าเรามักจะเข้าเรียนคนแรกเสมอก็เราหมั่นไส้พวกวิทย์เชิงอ่าพวกนี้เมพมากกกกกกกกมีอยู่วันนึงเราตื่นสายเห้ยแกรรรรร เราเกือบเข้าเรียนสายอ่าเราเห็นพวกวิทย์เชิงเดินมาแต่ไกลบอกเรยกลุ่มนี้มีเดือนมหาลัยด้วยอ่าแกรรรรรร แต่สิ่งที่เรามาไม่ใช่เพื่อมาดูเดือนมหาลัยแต่มาดูหลวงพี่5555 กูขรำผู้ชายหล่อๆไม่ส่องมาส่องผู้ชายที่ดูโคตรเรียบร้อยยยยยยมากกก จนได้ฉายาหลวงพี่555 ตอนแรกนี่เราแทบวิ่งเพราะไม่อยากเข้าเรียนหลังวิทย์เชิง แต่เจอผู้ชายคนนึงเขาซึ่งมากับแก้วนำ้ในมือ 555 กำลังดูดนำ้แบบชิวๆทั้งๆที่แม่งเกือบสายแล้วอ่าให้ตายเหอะใจเย็นชะมัด เรานี่แทบเบรคแล้วค่อยๆเดินขึ้นบันไดไปพร้อมๆกัน กูเขิลลลล 555 ตอนถึงบันไดก็เหลือบดูทีนึง คือดีอะแกรรรรรร แม่งผู้ชายซื่อชะมัดจะรู้บ้างมั๊ยว๊าว่ามีชะนีนางนึงแทบจะงาบนางอยู่ตรงนี้555 วันนั้นฟินไปเรยจร๊า หลังจากนั้นรู้แระหลวงพี่เป็นคนตรงเวลา ไอที่กูตื่นตีห้าแม่งยังไงก็ไม่เจอ5555 มีหลายเหตุการณ์มากที่เราทำเปิ่นต่อหน้ามะม่วงมีอยู่ครั้งนึงเราไม่ได้คาดฝันว่าจะเกิด แต่เราขอมโนตัวเองเป็นนางเอกแพรพพพวันนั้นเราไปซื้อชาแบบช่วงนั้นใกล้สอบเราจริงจังมากอา่นหนังสือแทบไม่ได้ออกจากห้องเรย ก็มีแวบออกมาซื้อชาเนี่ยแหละไม่ได้หวังจะเจอแต่เหตุการณ์พาฟินมากกกกก มโนตามนะคือร้านผลไม้มันตั้งหันหลังเข้าหาร้านนำ้ชาอะแกจังหวะนั้นเราสั่งชาหน้าร้านชา อีกฝั่งเรามองไม่เห็นพ่อค้าผลไม้ยืนหันหลังกั้นยุจังหวะที่แม่ค้าผละไปชงชา แล้วพ่อค้าผละไปปอกผลไม้ แม่งเอ๊ยยยยย รู้ป่าวเราเจอไรกรี๊ดมะม่วงแม่งกำลังยิ้มสบตากัน-งๆ โลกเรานี่เป็นสีชมพูทันที 555 แต่อย่าหาว่าดับฝันเรยมะม่วงแม่งก็ยิ้มไปทั่ว เสียใจแพรพพพ หลังจากนั้นเราก็จำไม่ค่อยได้เท่าไหร่มีอยู่ครั้งนึงเราเดินยุแล้วก็สะดุราวตากผ้าหน้าร้านซักอบรีดจังหวะเดียวกับที่มะม่วงโยนถุงผ้าฮัมเพลงมาซักผ้า ว๊ากกกกกูเขินนน เห็นความโก๊ะเราแล้วสินะ ฮือ ภาพพจน์เราหมดกันนนนนน อย่ามองมาได้มั๊ยยยยยเราเขิน 555 โชคดีหรือโชคร้ายดีว๊าที่มะม่วงไม่รู้จักเราเขาก็เรยแค่มองแล้วก็เราก็ไม่ได้ดูด้วยเราเขินก็เรยแกล้งฟอร์มทำเป็นไม่มีไรเกิดขึ้นแล้วก็เดินไป แต่เรานี่แทบกรี๊ดดีใจอะแกรรรรรถึงจะเจอกันแบบเปิ่นๆแต่เราก็ดีใจที่ได้เห็นหน้าเขา 555 บอกแล้วเราเป็นผู้หญิงโรคจิต 55555 แล้วมันก็ยังมีอีกหลายเหตุการณ์มากกกกวันนี้เราขี้เกียจเล่าแระ ขอบคุณที่ยอมอ่านเรื่องไร้สาระของเราจนถึงบันทัดนี้ ขอบคุณจริงๆ ว่างๆเราจะมาระบายใหม่
#เราไม่รู้ว่าเราควรตัดใจ หรือทำอย่างเดิมต่อไป แต่ยังไงแค่ได้มองแม่งเราก็สุขใจแล้ว
bee3140
13 เม.ย. 59 เวลา 20:52 น.
18,633
views
แสดงความคิดเห็น