[ระบาย!!!]เหตุการณ์แอบชอบ ที่หวังสูงเกินไป
ตั้งกระทู้ใหม่
มันอัดอั้นมานานมากๆแล้วครับ เลย อยากจะมาระบายให้มันโล่งใจไปหน่อย
อะไรๆในนี้อาจจะดูเชยไปหน่อย แต่มันก็คือชีวิตจริงของผม
ผมมีรุ่นพี่ในใจอยู่คนนึง ผมชอบเธอมาก มากจนไม่รู้ว่าทำไมถึงชอบได้ขนาดนี้
เรื่องเกิดขึ้นเมื่อประมาณปีก่อนครับ หลังจากที่ผมเลิกคุยกับคนเก่าได้ประมาณ 2 เดือนกว่าๆ
ผมเดินสวนกับเธอที่ร้านสหกรณ์ในโรงเรียน ช่วงนั้นเธออยู่ ม.6 ครับ และกำลังจะจบการศึกษาแล้วด้วย การเดินสวนกันในครั้งนั้น ทำให้ผมเก็บมาคิดว่า เธอเป็นใคร ทำไมน่ารักแบบเน้ อะไรแบบนั้น
จนวันต่อมา ซึ่งเป็นวันปัจฉิมนิเทศของรุ่นพี่ ม.6 ผมเดินสวนกับเธออีกครั้ง ในงานการแสดงคอนเสิร์ตที่โรงเรียน(ในงานปัจฉิมนั้นมีนักร้องวงอะไรสักอย่างนี้แหละครับ จำไม่ได้ มาร้องเพลงในงานปัจฉิมนิเทศ) ผมหันไปมองเธอสักพักหนึ่ง แล้วเดินออกมากลับไปหากลุ่มเพื่อน
วันต่อมา ที่หน้าเสาธงเป็นการประกาศแสดงความยินดีต่อรุ่นพี่ม.6 ที่ได้เข้าเรียนมหาวิทยาลัยในคณะที่ตัวเองได้เลือกไว้ โดยจะประกาศชื่อมหาวิทยาลัยที่ได้เข้าเรียน และชื่อคณะ(ส่วนใหญ่จะเป็นแพทย์) แล้วเธอ ก็เป็นหนึ่งในนั้น นั่นเป็นวันที่ผมได้รู้ถึงชื่อของเธอ และสถานที่ที่เธอจะเรียนหลังจบ ม.6 ไปแล้ว
ในคืนนั้นเอง ผมก็ลองนำชื่อของเธอไปค้นหาดูในอินเตอร์เน็ต ด้วยหวังว่าจะเจอเฟสบุ๊ค ไอจี อะไรแบบนี้
แล้วผมก็เจอจริงๆ เจอทั้งเฟสทั้งไอจีเลย ผมก็เข้าไปกดแอดเฟส กดฟอลในไอจี แต่เธอไม่รับแอดเฟส ฮือออ จนวันต่อมา ผมก็ไปรู้มาอีกว่า เธออยู่ ทับแรกๆ( 6/1 6/2 6/3 แบบนี้) ผมเลยลองเข้าเว็บของโรงเรียน เพื่อนไปค้นหาตารางเวลาเรียนของห้องเธอ ด้วยหวังว่า เวลาเปลี่ยนชั่วโมงเรียน เผื่อเดินผ่านจะได้เห็นหน้าสักหน่อย วันนั้นเป็นวันพุธ ซึ่ง พอหมดวันศุกร์ไป ก็จะเข้าช่วงสอบปลายภาคทันที และเท่าที่ผมดู ในสามวันนั้น ไม่มีวันไหนที่ผมจะสามารถเจอเธอได้เลย เคว้งเลยครับทีนี้ เลยได้แต่ส่องเฟสของเธอ ที่ไม่ได้อัพเดทอะไรมาก เลื่อนไปเจอรูปเก่าๆ ก็กดเซฟไว้ดู (เพราะเธอน่ารักและสวยมาก > .<) แบบนี้จะเรียกว่าโรคจิตก็คงไม่แปลกนัก จนวันเสาร์ ผมเริ่มทำใจได้ และเปิด memo ในโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมพิมข้อความ ซึ่งมีเนื้อหาเหมือนจดหมายรักในสมัยรุ่นพ่อรุ่นแม่เรา พอพิมจบ ก็กอปไว้ในคลิปบอร์ด พอเตรียมใจได้ เปิดเเชทของเธอในเฟสขึ้นมา แล้วกดวาง ในวินาทีนั้นผมนับ หนึ่ง...สอง....สาม! แล้วกดส่งไป ตอนนั้นใจเต้นแรงมาก มันทั้งเขินทั้งตื่นเต้น ผมดิ้นบนที่นอน จนแม่เปิดประตูเข้ามาดูแล้วถามว่าเป็นอะไรของเอ็ง?
และในที่สุด..........เธออ่านครับ!!! อ่านเลยทันที! ใจเต้นยิ่งกว่าเดิม ถ้ามันมหัศจรรย์จริงๆผมคงตัวแตกตายแล้ว เธอตอบกลับมา แล้วรับแอดเฟสผมในที่สุด ผมดีใจมากที่ได้คุยกับเธอ ผมคุยกับเธอไปจนผมเข้านอน ผมบอกเธอไปว่าผมชอบเธอมากๆ เธอตอบวา ขอบคุณ สำหรับความรู้สึกดีๆ
ถ้าเจอก็ทักได้ ไม่กัด(เธอบอกแบบนี้จริงๆนะ) นั่นทำให้ผมหยุดคิด ว่า เอ๊ะ ผมจะเจอเธอได้อีกเมื่อไหร่กัน
ผมคุยกับเธอไปจนผมหลับ บอกฝันดีเรียบร้อย :DDDDDDDDDD หลังจากนั้นมา ผมก็แอบส่องเฟส และไอจีของเธออยู่เงียบๆ ผมมีเพื่อนสนิท ก็เล่าให้เขาฟังเพื่อระบายความในใจ ผมคอยเฝ้าดูเธอผ่านเฟสบุ๊ค และไอจี จนเธอจบออกไป และเรียนมหาลัย ผมก็ยังเฝ้าดูเธออยู่จนถึงปัจจุบัน แล้วผมก็ได้ไปดูภาพยนตร์อนิเมชั่นเรื่อง Your Name ผมอินมากหลังดูจบ ขนนี่ลุกฮือ จนกลับมาบ้าน แล้วก็มานั่งนอนคิดว่า อยากจะเจอกับเธอ แล้วบอกชอบต่อหน้าตรงๆ ต้องทำยังไงถึงจะได้เจอ อึดอัดอึดอัด จนหลับไป
จนถึงวันเกิดของเธอ ซึ่ง มันตรงกับวันลอยกระทงที่ผ่านมานี้เอง มหัศจรรย์จริงๆ :DDDDDDD
ผมได้ทำการบอก HBD หน้าเฟสของเธอ ซึ่ง ผมก็ไม่ได้คุยหรือทักไปหาเธอตั้งแต่ตอนที่บอกชอบ คิดว่าเธอคงจะจำผมไม่น่าจะได้แล้ว แต่เรื่องนั้นไม่สำคัญเท่าเห็นเธอมีความสุขในวันดีๆแบบนั้น เธอมาเม้นขอบคุณ ผมดิ้นเหมือนเดิม นอนจิกหมอนเลยครับ :DDDDDDD และนั่นก็เป็นโอกาศทอง ที่จะได้เห็นรูปของเธอในมุมต่างๆ ซึ่งแต่ละรูป เธฮยิ้มสวยมาก สวยเกินคำบรรยาย ผมตั้งรูปเธอเป็นวอลล์เปเปอร์หน้าจอโทรศัพท์ มันจะรู้สึกดีมากๆหากผมเหนื่อยจากอะไรหรือมีเรื่องไม่สบายใจแล้วเปิดรูปเธอขึ้นมาดู มันช่วยได้จริงๆครับ ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเยอะเลย จนถึงปัจจุบันนี้ ผมก็ยังติดตามดูเธออยู่ ตอนนี้เธอไว้ผมาว ดูสวยมากๆเลยล่ะครับ เธอทั้งสวยและฉลาด เก่งด้วย เพราะที่โรงเรียน เธอเป็นเด็กกิจกรรม ที่ไหนมีค่ายกิจกรรม ที่นั่นจะต้องมีเธอเป็นพี่ staff คอยดูแล นั่นก็ทำให้ผมรู้สึกอยากเอาเธอเป็นแบบอย่างในการใช้ชีวิต ว่า พยายามแบบนี้อะไรๆก็ทำได้ไม่ยาก ตั้งใจเรียนด้วย :DDDDDDDDD
มันเป็นช่วงเวลาที่ยาวนาน และรู้สึกมีความสุขที่สุด ทุกวันนี้ผมยังคิดอยู่เลยว่า จะเจอเธอได้ที่ไหน แล้วจะเจอได้ยังไง ก็เธอไปเรียนไกลตั้งขอนแก่น มันไกลลลลลลลลล ผมรู็สึกชอบเธอมากขึ้นทุกวันๆ จนมันเกินคำว่าชอบไปแล้ว
จนวันนึง ผมนึกขึ้นได้ ในตอนนั้น เธอบอกกับผมว่า "ถ้าจะเจอเดี๋ยวมันก็เจอเองแหละ" นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้ความหวังของผม ยังคงมีอยู่ เรื่อยๆ และจะมีต่อไปอีก :)
มันเป็นช่วงเวลาที่มีค่า ท่าหาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว ;-;)
มันอาจจะดูเหมือนนิยายเพ้อฝัน แต่ยังไงก็ตาม มันคือชีวิตจริงของผมครับ :)
*ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับ การตั้งกระทู้ในครั้งนี้ อาจจะทำให้ผมรู้สึกโล่งใจได้บ้าง ;w;)*
ผัดไทยกุ้ง
21 พ.ย. 59 เวลา 01:25 น.
445
views
แสดงความคิดเห็น