บางอย่าง!ที่คุณอาจมองข้ามไป

ตั้งกระทู้ใหม่

ตามหัวข้อกระทู้เลยนะครับ นี้เป็นการตั้งกระทู้ครั้งแรกในชีวิตของผมในโลกออนไลน์นะขอรับ><

       ที่ผมจะพูดต่อไปนี้คือประสบการณ์โดยตรงจากชีวิตของผม คือแรงบันดาลใจที่ทำให้ผมใช้ชีวิตได้มาจนถึงทุกวันนี้

        *ผมเป็นเด็กอายุ 17 ปีคนหนึ่งที่เกิดมาแล้วชีวิตไม่มีอะไรดีเสมอไป เป็นแค่เด็กต่างจังหวัด ที่ไม่มีโอกาสดีๆให้กับชีวิตมากนัก

        ตอนเกิดมาก็เป็นทารกที่ไม่ได้สมบูรณ์สักเท่าไหร่ต้องอยู่ในความดูแลของหมอก่อนถึงจะออกมาได้ ในสมัยนั้นเงินไม่ใช่สิ่งที่หาได้ง่ายๆค่ารักษาพยาบาลก็ค่อยข้างแพง จนผมมารู้ทีหลังว่าย่าของผมตัดสินใจขายที่นาทั้งหมดเพื่อจะให้ผมได้ออกจากโรงพยาบาล

       เมื่ออายุได้เพียง 2 ขวบผมจำอะไรได้ไม่มากนักรู้เพียงแต่ว่าพ่อกับแม่แยกทางกัน แม่ก็กลับบ้านเกิดหรือที่ไหนก็ไม่รู้ ส่วนพ่อก็ไปทำงานที่กรุงเทพแล้วก็ไม่มีเวลากลับมาหาผมเลย แม้แต่ใบหน้าของแม่ผมก็ไม่เห็นเลยสักครั้ง!!เพราะว่ายังเด็กก็เลยจำไม่ได้

      ผมอาศัยอยู่กับย่าและปู่ซึ่งท่านก็อายุมากแล้วจะดูแลตัวเองก็ลำบากแล้วจะมาดูแลผมอีกทั้งค่านมผง ผ้าอ้อมและอะไรหลายๆอย่างมากมาย ที่ต้องใช้เงินจำนวนมากท่านคงจะเลี้ยงดูผมไม่ไหว

      จนวันหนึ่ง ชีวิตผมของก็ได้เปลี่ยนไปย่าอยากให้ผมมีชีวิตที่ดีๆจึงนำผมไปฝากให้ลุงกับป้าเป็นคนรับเลี้ยงผมแทน

      ลุงกับป้าท่านก็ใจดีรับเลี้ยงผมไว้ท่านดูแลเอาใจใส่ผมอย่างดี พอผมเริ่มโตขึ้นก็เริ่มที่จะช่วยงานพวกท่านได้แล้ว ลุงกับป้าเปิดร้านของชำเล็กๆที่อยู่หมู่บ้านชนบทที่อยู่ห่างไกลความเจริญ พวกท่านสอนอะไรหลายๆอย่างให้มากมาย ทั้งงานบ้าน หรืองานจิปาถะทั่วไป

       ผมโชคดีที่เกิดมาเป็นคนฉลาด เรียนรู้ไว ทำอะไรเป็นหลายๆอย่าง จึงเริ่มตั้งตัวเป็นพ่อค้าตัวเล็กขายของด้วยวัย 7 ขวบ คิดเงิน ทอนเงินไม่มีปัญหาสำหรับผม แต่ถึงกระนั้นผมก็ทำอะไรไม่ได้เรื่องหลายๆอย่างมักจะโดนด่าบ้าง ตีบ้าง ลงโทษบ้างแต่ก็ไม่ได้หนักอะไรมากมาย

       ทุกๆวัน เวลาตี 5 ลุงกับป้าจะขับรถจักรยานกับตะกร้าพ่วงท้ายไปที่ตลาดสดในตัวเมืองเพื่อจะนำของมาขายให้กับคนในหมู่บ้าน ซึ่งมันลำบากมากต้องตื่นแต่เช้าและก็เดินทางค่อยข้างไกล ผมเองก็ไปกับท่านอยู่บ่อยๆแค่วันสองวันก็รู้สึกว่าคงไม่ไหว แต่ว่าพวกท่านทำอย่างนั้นทุกวันได้อย่างไรกัน มันยังคาใจผมตั้งแต่ตอนนั้น

        แม้จะมีธุระกิจเป็นของตัวเองแล้วแต่ก็ไม่มีผลกำไรอะไรมากมาย คงจะไม่พอกับค่าใช้จ่าย ซึ่งลุงกับป้าท่านเองก็มีลูกสาวอยู่ 2 คน คนโตมีงานทำแล้วส่วนเล็กคนก็กำลังเรียนมหาลัยอยู่ ซึ่งท่านก็ต้องส่งเสียค่าเล่าเรียนให้กับลูกของตัวเองด้วย จึงหารายได้เสริมอย่างเช่น หาของป่ามาขายตามฤดูกาล ซึ่งมันเป็นอาชีพหลักของคนในหมู่บ้าน ลุงเป็นคนมีความรู้เรื่องสมุนไพรจึงริเริ่มทำยาสมุนไพรรักษาโรคขาย แต่ก็ไม่ได้มีคนรู้จักมากนัก

         เมื่อเข้าเรียนผมได้เรียนรู้อะไรต่างอีกมากมาย พบเพื่อนใหม่ๆอะไรก็น่าสนใจไปหมด การเรียนก็ไม่มีปัญหาอะไรสอบได้อันดับต้นๆตลอด ซึ่งทำให้ลุงกับป้าไม่ต้องห่วงเรื่องเรียนของผม

       พอกลับมาที่บ้านก็ต้องทำงานอะไรต่างๆอีกมากเพื่อแบ่งเบาภาระของพวกท่านผมก็ยินดีทำให้เต็มที่ ด้วยผมเป็นเด็กผมยอมรับว่าผมรู้สึกเบื่อเวลาที่อยู่บ้าน อยากไปโรงเรียนมากกว่าเพราะอยู่ที่บ้านขี้เกียจทำงานหนัก เพื่อนก็เยอะด้วย

        สมัยนั้นไม่มีไอโฟน ไม่มีไอแพ็ด ไม่มี 3 G 4G มีแค่โทรทัศน์กับมือถือรุ่นเก่าที่ใช้ได้แค่โทรเข้าโทรออก ผมไม่มีของเล่นดีๆเหมือนเด็กคนอื่น เวลาวันหยุดก็ไม่ได้ไปเที่ยวเล่น แม้แต่การ์ตูนก็ไม่มีเวลาดู เพราะต้องช่วยงานที่บ้าน

       เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วผมจบชั้น ป.6 ถึงเวลาจะเข้าเรียนต่อในระดับต่อไป ผมมีความฝันไว้ว่าจะเรียนต่อโรงเรียนดีๆสักแห่งเพื่อที่จะได้ความรู้ที่ดีมากขึ้น จนกระทั่งวันหนึ่งมีคุณครูจากโรงเรียนประจำแห่งหนึ่งมาแนะแนวการเรียนต่อให้กับชั้นเรียนของผม มีประโยคหนึ่งที่ผมจำได้คือเขาบอกว่า ให้ตัดสินใจดีๆให้มองสภาพครอบครัวของตัวเองก่อนว่าจะส่งเรียนไหวหรือป่าวถ้าหากว่าไม่ โรงเรียนประจำเป็นทางเลือกที่ดีอย่างหนึ่งนั้นก็เพราะมันประหยัดค่าเทอมก็ไม่แพงไม่ต้องเสียค่ารถด้วย เหมาะสำหรับคนที่ฐานะยากจนเป็นอย่างมาก

       แน่นอนผมไม่อยากเรียน ผมยังไม่รู้จักโลกภายนอกดีพอ ผมอยากเรียนโรงเรียนธรรมดาๆที่อยู่ใกล้ๆบ้านดีกว่า แต่ว่าผมก็มานึกทีหลังถึงเรื่องสถานะทางครอบครัว ก็จริงอยู่ที่ลุงกับป้ามีเงินพอที่จะส่งผมเรียนโรงเรียนดีๆ แต่ติดอยู่ที่ว่าผมไม่ลูกแท้ๆของท่าน อีกอย่างท่านก็เลี้ยงดูผมมาตั้งแต่เด็กรวมๆแล้วก็ 10 ปี พวกท่านต้องทำงานหนักและเหน็ดเหนื่อยมาก ถ้าผมเข้าเรียนท่านคงต้องมีภาระเพิ่มขึ้นอีกแน่ ผมเลยตัดสินใจเข้าโรงเรียนประจำจนถึงทุกวันนี้ก็ยังเรียนอยู่ที่เดิมและผมก็มีความสุขดี

มันทำให้ผมรู้ว่าบางทีนี่อาจจะเป็นที่ดีที่สึดสำหรับชีวิตก็ว่าได้ โชคชะตาไม่ได้เลวร้ายเสมอไป จนมีผมได้ในทุกวันนี้

     ผมไม่เคยเสียใจเลยสักครั้งที่ชีวิตผมเป็นแบบนี้!

และสักวันผมจะต้องตอบแทนบุญคุณลุงกับป้าแน่นอน ถึงแม้ผมจะไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ก็ตาม ผมพยายามเรียนรู้ด้วยตนเอง และสามารถเป็นผู้ใหญ่ด้วยตนเองได้ มีความกล้าที่จะตัดสินใจในภาวะที่เลวร้ายของชีวิต คนเราเกิดมาไม่เท่ากันจะทุกข์หรือสุขเป็นเรื่องธรรมดา อยู่ที่ว่าเราจะตัดสินใจอย่างไร พร้อมที่ยอมรับและก้าวเดินต่อไปหรือไม่ ไม่มีใครช่วยได้นอกจากตัวเราเองโปรดทำสิ่งที่ตัวเองชอบ และทำฝันนั้นให้เป็นจริง

           *ปัจจุบันลุงกับป้ามีฐานะที่ดีขึ้นโลกเปลี่ยนไปทำให้การค้าขายเปิดกว้างขึ้นมีเงินไหลเวียนเข้ามาบ้าง จากที่มีรถจักรยานเก่าๆคันหนึ่ง ตอนนี้มี มากกว่า3คัน รถยนต์อีก 3 คัน ซึ่งผมดีใจกับพวกท่านมากที่ไม่ต้องลำบากอีก ลูกๆก็เรียนจบแล้วก็กลับมาอยู่ด้วยที่บ้าน มีลูกหลานให้อุ้มจนกลายเป็นครอบครัวที่อบอุ่น ผลตอบแทนของความพยายามสิ่งล้ำค่าที่เงินหาซื้อไม่ได้จริงๆ

       แต่ถึงเป็นแบบนั้นพวกท่านไม่เคยเปลี่ยนไปแม้แต่นิดยังคงตื่นเช้าและออกไปซื้อของที่ตลาดเหมือนเดิม และก็ยังขายของเป็นปรกติ ท่านยังใส่ใจดูแลผมเหมือนเดิมคอยเป็นห่วงผมตลอดซึ่งผมก็รู้สึกขอบคุณและรักท่านดุจพ่อแม่ที่แท้จริง เวลามีปัญหาอะไรผมก็จะมองย้อนไปถึงตอนที่ลุงกับป้ายังไม่มีอะไร ท่านต้องลำบากทำงานอย่างหนัก แต่ก็ไม่เคยย่อท้อเลยสักครั้ง จนทำให้มีกินมีใช้ได้ในทุกวันนี้ และมันทำให้ผมมีแรงบันดาลใจที่ยิ่งใหญ่ที่จะก้าวเดินต่อไปข้างหน้าอย่างไม่หวั่นเกรงใดๆทั้งสิ้น....

****ท้ายนี้ผมอยากให้เรื่องของผมเป็นแรงกระตุ้นให้ใครหลายๆคนที่กำลังท้อแท้หรือมีปัญหาอะไรก็แล้วแต่ อยากให้มีกำลังใจและอย่าพึ่งหมดหวัง หากต้องการแรงพลักดันดีๆก็ลองหันมามองคนข้างๆบ้าง อย่ามัวแต่ก้มหน้ามองมือถืออย่างเดียว ยุคสมัยเปลี่ยนไปอะไรๆก็ง่ายขึ้น โอกาสก็มีมากมายควรจะรีบคว้าเอาไว้ จะได้ไม่มาเสียใจภายหลัง ถึงแม้จะลำบากก็ขอให้อดทน เพื่ออนาคตในวันข้างหน้า ทำวันนี้ให้ดีที่สุด อย่าหยุดที่จะเริ่มต้น ใส่ใจคนรอบข้างให้มากๆโดยเฉพาะพ่อแม่ ถึงแม้จะมีอะไรที่ไม่ถูกใจเราบ้าง ห้ามนั่นห้ามนี่เสมอ แต่ก็เพราะว่าท่านหวังดีกับเรา ให้รู้ไว้ว่าท่านรักเรามากที่สุด จำไว้ว่ามีคนอีกมากที่ยังด้อยกว่าเรา...

      "โอกาสไม่มีเสมอไป เมื่อมันมาถึงเราควรรับจะรับไว้ด้วยความยินดี แม้มันจะดีหรือไม่ก็ตาม แต่นั้นมันจะทำให้เราไม่ต้องมาเสียใจที่หลัง เพราะอย่างน้อยเราก็ได้เลือกมันแล้ว"

       ขอให้โชคดี ขอบคุณครับ><