[แชร์ประสบการณ์ ป่วยเป็นโรคซึมเศร้า] ในวันที่ฉันก้าวเข้าสู่แผนกจิตเวช

สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้

เป็นกำลังใจให้นะคะ^^ ขอให้กลับมายิ้มไดด้ไวๆ

เข้าไปในลิงค์เราก็คล้ายๆอะ

สู้ๆ เป็นกำลังใจให้

อ่านไปก็จะร้องไห้เหมือนอ่านความรู้สึกตัวเองในบางอารมณ์ สู้ๆนะคะ เป็นเหมือนกันโรคนี้

แต่คือเรามีปัญหากับครอบครัวอ่ะ พอคนในครอบครัวพูดอะไรที่มันไม่โอเคกับเรา คือมีความรู้สึกแย่มากๆ แย่ขนาดที่ว่าพยายามฆ่าตัวตายในทุกๆครั้งที่โดนพูดอะไรใส่ แต่ก็ไม่สำเร็จสักที 5555..

เราเบื่อทุกคน ปลีกตัวออกจากผู้คนด้วยความคิดที่ว่า "ขนาดครอบครัวยังไม่เข้าใจแล้วใครจะเข้าใจ" เราโดนด่า โดนพูดใส่ ไม่มีสิทธิ์อธิบาย เงียบอย่างเดียว จนเราไม่ชอบเสียงของคนในครอบครัว เวลาโดนเรียกชื่อไม่ว่าจะด้วยน้ำเสียงใดๆ ก็จะอารมณ์เสีย แล้วก็ร้องไห้ อยากตายๆไปซะ อันนี้ก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น

เราโดนบังคับให้ทำนู่นทำนี่ตามคำสั่งเสมอ จนคิดว่าตัวเองถูกเลี้ยงมาเป็นหุ่นยนต์บ้าง คนใช้บ้าง ขี้ข้า ไพร่ ต่างๆ ยกเว้นลูก.. ทำงาน ให้เงิน มีหน้าที่ไปเรียนก็เรียน ทำตามคำสั่ง จบ วนลูปไปเรื่อยๆ ไม่ได้คำชม ไม่ได้ความรัก คิดเสมอว่ามีชีวิตไปเพื่ออะไร ไม่ได้อยากเป็นอะไร ไม่มีความฝัน ไม่มีเป้าหมาย ทุกอย่างก็โดนบังคับ ชีวิตก็ไม่ได้อยากอยู่นี่ แล้วจะมีไปเพื่ออะไร เพื่อใคร.. ทำไมไม่ตายซะล่ะ ?

บางทีนอนมองเพดานด้วยความรู้สึกว่างเปล่าเฉยๆ โดยไม่ได้คิดอะไร จู่ๆก็ร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลังซะงั้น แล้วก็กลับมาปกติ

จนบางทีก็กลัวจะสติแตกเพราะเครียดขึ้นมาแล้วจะคุมตัวเองไม่อยู่ เราไม่พบแพทย์นะ เพราะแถวบ้านไม่มี.. แล้วก็คิดว่าตัวเองยังรู้ตัวอยู่ในทุกๆเรื่องที่กระทำ ขอโทษนะคะที่มาพิมพ์อะไรยาวขนาดนี้ แต่เห็นคนที่เป็นเหมือนกัน แล้วก็อยากเล่าอยากระบายบ้าง ไม่รู้ว่าทำไม ..

อ่านกระทู้แล้วร้องไห้เลยค่ะ ขนาดพิมพ์ไปยังร้องไห้ไปฮือ คิดอยากจะไปพบคุณหมอเหมือนกันค่ะแต่ตอนนี้ไม่รู้จะเริ่มยังไงดีเลย ที่เป็นโรคซึมเศร้าเพราะตอนเด็กๆเราเหมือนโดนทำร้ายจิตใจมากๆอะค่ะเลยค่อนข้างฝังใจเพราะตอนเด็กๆเราอ้วนนั่นเองเลยโดนล้อและมีปัญหาอื่นๆอีกนั่นเอง ทำให้เรากลายเป็นคนไม่มั่นใจในตัวเองไปเลยแต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ที่จะพัฒนาตัวเองจนตอนนี้เรารูปร่างก็ค่อนข้างพอได้แล้วล่ะ เหมือนมาผิดกระทู้แหะ5555555555555 และมีอีกปัญหามากมายที่ทำให้เราอ่อนแอ เราร้องไห้ง่ายมากๆเลยค่ะ ถ้าถามว่าตอนนี้ดีขึ้นมั้ยก็ดีขึ้นนะ สภาพจิตใจดีของตัวเองดีขึ้นมากๆ แต่ก็ยังมีเรื่องที่กระทบจิตใจอยู่ น้ำตาไหลตรงที่คุณหมอพูดว่า "ตอนนี้หนูเป็นคนไข้ของหมอแล้วนะ ต่อไปนี้ถ้ามีปัญหาอะไร จำไว้นะว่าหนูไม่ได้อยู่คนเดียว หนูยังมีหมอ" คุณหมอดีมากๆเลยค่ะ ขอบคุณที่มาแชร์ประสบการณ์ดีๆนะคะ

สู้ๆ นะคะ น้องไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว มีอะไรมาระบาย มาเล่าในกระทู้ก็ได้นะ ทุกคนอยู่ข้างๆ คอยรับฟังอยู่ค่ะ อีกไม่นานน้องคนเดิมที่สดใสต้องกลับมาแน่ๆ ค่ะ

ตอนแรกอ่านชื่อกระทู้แล้วเข้าใจว่าจขกท.เรียนเกี่ยวกับสายสุขภาพแล้วป่วยเป็นโรคซึมเศร้าเพราะไปฝึกงานที่วอร์ดจิตเวชนะคะเนี่ย 555555 เราเรียนพยาบาลนี่สะดุ้งเลยนะ

เป็นกำลังใจให้นะคะ โรคซึมเศร้าเป็นโรคที่น่าสงสาร เพราะยังไม่มีคนที่เข้าใจโรคนี้จริงๆ จังๆ ดีแล้วค่ะที่รู้ตัวแล้วไปหาหมอ เพราะถ้าปล่อยไว้จนหนักกว่านี้จะแย่เอา ชีวิตคนเรามันไม่ได้แย่ตลอด มันต้องมีดีบ้าง ร้ายบ้างสลับกันไป เราเชื่อว่าสักวันจขกท.จะต้องเจอเรื่องดีๆ ในชีวิตแน่ๆ พยายามคิดบวกเข้าไว้นะคะ อย่าพยายามคิดในแง่ลบ มันจะบั่นทอนกำลังใจตัวเอง สู้ๆ ค่ะ ขอให้หายไวๆ

เอ่อ.....ทำไมอ่านแล้วรู้สึกอยากจะร้องไห้ คิดว่าความรู้สึกของตัวเองที่มีในบางครั้ง ยังไงก็สู้ๆนะคะ

เราก็เป็นแต่ไม่หนักถึงขั้นทำร้ายตัวเองแบบจขกท.แค่เคยคิดวนๆกันไปหลายครั้งแต่ก็ไม่กล้า555 เราเห็นด้วยโยคสุดท้ายของจขกท.นะ ถ้ายังคิดแบบเดิมๆ มองอะไรแบบเดิมมันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปหรอก เราว่าที่เราดีขึ้นขนาดนี้ก็เพราะเปลี่ยนความคิด ปล่อยว่างมากขึ้น คิดอะไรๆน้อยลง #พวกเราแค่ต้องการคนที่สามารถคุยได้ ปรึกษาได้ ไม่ได้อยากแปลกแยกอะไรเลย

เอาใจช่วยนะครับ

ตอนนี้ผมว่าผมก็น่าจะเป็นเหมือนกัน ตอนนี้ผมอยู่ม.ต้นเอง ผมโดนเพื่อนล้อเพื่อนแกล้ง ตอนนี้ผมเหมือนไม่มีเพื่อนแล้วครับ เหมือนกับว่าไป รร. เพื่อไปเรียนแค่วันๆแล้วก็กลับบ้านไม่คุยกับใคร บางครั้งก็อยากร้องไห้ น้ำตาไหลออกมาเอง ตอนนี้ไม่อยากบอกที่บ้านกลัวเขาไม่สบายใจ

เป็นกำลังใจให้ค่ะ จขกท.บรรยายได้ดีมากๆ เลย ไว้มาอัพรายละเอียดให้อ่านอีกก็ดีนะคะ ขอให้หายไวๆ นะคะ เราเองก็กลัวตัวเองเป็นอยู่เหมือนกัน U_U

อัพเดทอาการ 4/8/60

หลังจากที่ได้รับยาจากหมอมา เราก็ทานยาตามคำสั่งของคุณหมออย่างดีเลยค่ะ

จากที่สังเกตอาการของตัวเองมา หลังจากกินยานอนหลับไป เราก็นอนหลับสบายมาตลอด ก็ยังรู้สึกเฉยๆอยู่ แต่เราเริ่มไม่ได้คิดถึงการฆ่าตัวตายเหมือนที่คิดประจำแล้วค่ะ แต่เรายังคงรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าอยู่เสมอค่ะ มันแปลกๆตรงที่เราเริ่มหัวเราะกับเพื่อนได้ เราเล่นไปกับเพื่อนได้ แบบตอนนั้นสนุกสุดเหวี่ยงเลยค่ะ พออยู่คนเดียวก็เหมือนเดิม เศร้า เหงา หงอย

แต่กลับไปผิดพลาดตรงที่ว่าเราไม่ได้ไปตามนัดของหมอหลังจากที่ยาหมด ทุกอย่างมันพังหมดเลยค่ะ เราย่ำแย่มาก (หมอจะให้ยาตามวันที่จะนัดค่ะ) เราไม่ได้ไปหาหมอมาประมาณ 20 วันค่ะ เพราะเป็นเหตุผลส่วนตัว ทำให้เราเริ่มรู้สึกเบื่อๆทุกอย่าง เราอยากฆ่าตัวตายอีกครั้งค่ะ ช่วงนั้นเราขาดงานบ่อยมากเพราะยานอนหลับเราหมดทำให้นอนไม่หลับตอนกลางคืน จะนอนได้ก็ตอนหัวรุ่งค่ะ ทำให้ตื่นไปโรงเรียนกับตื่นไปทำงานไม่ไหว (มีเหตุการณ์หนึ่งค่ะที่ทำให้เราตื่นไปทำงานได้ทันทีเลยค่ะ ช่วง 10 โมงของวันหนึ่ง เรานอนอยู่ค่ะ พ่อเราโทรเข้ามา บอกว่าอยากมาหาเรา พอเราคุยกับพ่อเสร็จเราก็รีบลุกเลยค่ะ ไม่นอนต่ออีกเลย วันนั้นเราก็เริ่มไปทำงานค่ะหลังจากที่หยุดไปหลายวันเพราะกลัวไม่มีเงินดูแลพ่อ 55555)

ปัญหาการนอนไม่หลับมันคุกคามเราหนักมากค่ะ เราเข้านอนประมาณ 5 ทุ่ม ก็ถือว่าดึกอยู่ค่ะ แต่เราตื่อนตอน 6 โมงเช้า แล้วพอช่วงที่ไม่ได้กินยานอนหลับ เรานอนไม่หลับเลยค่ะ ตาค้างไปถึงตีสอง ตีสาม ได้นอนอีกทีก็หัวรุ่งแล้วค่ะ ขนาดเรากินยาคลายกล้ามเนื้อที่มีผลทำให้ง่วงซึมไป 3 เม็ดกับยาที่ช่วยให้หลับสบายที่ขายอยู่ตามเซเว่นอ่ะค่ะ แล้วก็ยังนอนไม่หลับ นั่งนับแกะก็แล้ว ทำให้เราตื่นไปโรงเรียนไม่ไหว เราขาดเรียนมา 4 วันแล้วค่ะ ใจนี่อยากไปเรียนมากๆเลย แต่ตื่นไม่ไหวค่ะ

เราเลยทนไม่ไหว จบปัญหานี้โดยการไปหาหมอค่ะ แต่วันนี้ยังไม่ได้เจอหมอจิตเวชโดยตรงเพราะต้องทำการนัด เราบอกหมอตรวจเกี่ยวกับสิ่งที่เจอในชีวิตประจำวันให้ฟังค่ะ หมอก็ยังพามาโยงเรื่องของครอบครัวจนได้ เราน้ำตาแตกเลค่ะ เรื่องครอบครัวเราเซ้นซิทีฟมากๆ หมอขอดูซองยา แล้วจ่ายยามาให้ก่อน 10 วัน สิ้นเดือนนี้ก็ไปนัดพบหมอจิตเวชอีกทีค่ะ

นั่งพิมตอนนี้ก็ยังเครียดอยู่หลายเรื่องเลยค่ะ เพราะเราขาดเรียนไปหลายวัน กลัวว่าเพื่อนจะแอนตี้เพราะเพื่อนไม่รู้ว่าเราป่วยเป็นโรคซึมเศร้า คิดว่าบอกดีไหม เอาเป็นว่านัดพบหมอสิ้นเดือนนี้จะมาลงให้อีกนะคะ

ขอบคุณค่ะ