ก็แค่ข้ออ้างของคนลำเอียง
ตั้งกระทู้ใหม่
หลายครั้งก็คิดว่า ทำไมฉันต้องเป็นแบบนี้ ก็แค่อยากมีความสุขทั่วไปเหมือนคนอื่นเขา อยากพูดคำว่ารักให้เต็มปากได้กับแม่เหมือนลูกทั่วไป อยากมีครอบครัวที่เข้าใจและรักกัน ไม่ใช่ว่าพยายามอธิบายแค่ไหน มันก็เป็นเพียงลมผ่านหู ตลอดมาได้แต่เก็บมันไว้นคนเดียว เพราะรู้ว่าต่อให้พูดไปไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่เข้าใจ แต่พวกเขาไม่คิดจะเข้าใจเลยต่างหาก ล่าสุดที่อารมณ์ระเบิด ฉันก็แค่ขึ้นเสียงนิดๆหน่อยตามอารมณ์ แล้วก็ร้องไห้ออกมาเพราะมันเกินจะทนต่อ เขาก็ถามว่าทำไมถึงเป็นอย่างนี้ทั้งที่ ที่ผ่านมาไม่เคยเป็น ฉันก็ตอบไปว่าเพราะไม่อยากพูด ไม่อยากเป็นให้มันเป็นเรื่องมากมาย ตอนนั้นคือหวังมากว่าเขาจะได้รู้ถึงความรู้สึกของฉันแล้วเข้าใจมันสักที มันเป็นคำพูดตรงๆที่ใครฟังก็รู้ว่าที่ผ่านมาฉันแค่ไม่พูดไม่แสดงออกไป แต่ก็ใช่ว่าจะไม่รู้สึกอะไร แต่สุดท้ายความหวังสุดท้ายก็ดับสิ้น แบบไม่มีทางเกิดขึ้นมาอีกเลย ด้วยคำพูดของเขาที่เอ่ยออกมาว่า อย่ามาหัดใช้อารมณ์เก็บกดจากที่โรงเรียนนะ ในใจก็คิดว่า ห้ะ คนอย่างกูเนี่ยนะเก็บกดจากโรงเรียน ทั้งที่ที่โรงเรียนเป็นที่ที่ฉันสบายใจมากกว่าอยู่บ้านเป็นไหนๆ รู้สึกยังไงก็แสดงออกมาไม่ต้องอัดอั้น ทุกสิ่งทุกอย่างฉันมักระบายกับเพื่อน เพื่อนก็เข้าใจฉันมากกว่าแม่ของฉันซะอีก ตอนนั้นเข้าใจความรู้สึกของตัวละครนิยายที่มักบอกว่าความผิดหวังพาดผ่านตาแล้วก็หายไป ตอนนั้นหลังจากความผิดหวัง ก็กลายเป็นเข้าใจว่าในโลกความเป็นจริง และคิดว่าควรหยุดดิ้นรนหาความรักความเข้าใจที่ไม่มีวันเป็นจริงได้ซักที แล้วตลอดมาก็จมอยู่กับความรู้สึกโกรธแค้นมาตลอด หวังว่าสักวันฉันจะต้องแก้แค้นที่น้องมันแย่งทุกสิ่งจากฉันไป หรือถ้าฉันไม่ได้ ฉันก็จะให้มันไม่มีความสุข เหมือนกับฉันทุกวันนี้ที่ไม่แม้แต่จะมีความสุขสักนิด ทุกวันนี้สิ่งที่ทำให้ฉันมีความสุขได้ ก็คือสิ่งของนอกกาย เพราะมันไม่เคยทรยศหักหลังความรู้สึกของฉัน
สุดท้ายก็แค่อยากจะบอกว่าอย่าให้ความลำเอียงของคุณ ทำลายคนๆหนึ่งที่รักคุณมาก อย่าบีบบังคับให้เขาต้องเปลี่ยนแปลงตัวเอง เพื่อที่จะต้องเข้มแข็งขึ้น และก็ใช่ว่าทุกคนจะเข้มแข็งได้ หลายคนก็อาจจะคิดฆ่าตัวตาย แต่เขาไม่ได้คิดสั้นหรอกนะ เขาคิดมาตลอดต่างหาก เขาคิดจนทนไม่ไหว เพราะเขาคิดได้แล้วว่าไม่เหลือใคร เพราะแม่และครอบครัวคือทั้งโลกของเขา ส่วนหลายคนที่เข้มแข็งได้ สุดท้ายเขาก็จะกลายเป็นเหมือนฉันที่ใช้ความโกรธ ความแค้นเป็นแรงขับเคลื่อนในการมีชีวิต ทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยเป็นนิสัยตัวตนของตัวเอง ก็จะไม่เหลือ เหลือแต่ความเย็นชาในแววตาและหัวใจ ฉันแค่อยากเตือนพวกคุณว่าโปรดมอบควมรักให้กับพวกเขาอย่างเท่าเทียม อย่าให้เกิดความเปรียบเทียบในใจของได้ ว่าทำไมกับอีกคนทำอีกแบบ กับเขาทำอีกแบบ เพราะมันไม่ได้ทำให้เขาแค่น้อยใจ แต่มันทำให้เขาไม่มีความสุข เพราะเมื่อเวลาผ่านไปนานๆเข้า สิ่งที่คุณเห็นจากเขาทุกอย่างจะเป็นแค่หน้ากากเสแสร้งที่เขาสร้างขึ้นมา คุณจะไม่มีทางได้เห็นความจริงใจจากเขาแม้เพียงนิด ถึงตอนนั้น สุดท้ายอาจเป็นคุณที่เสียใจก็ได้
สำหรับพวกคุณอาจคิดอีกแบบแต่สำหรับพวกเขา ล้วนคิดแบบนี้ เมื่อไม่มีความสุขและไม่เหลือใครแม้กระทั่งครอบครัวที่มีก็เหมือนไม่มี ก็ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตไปเพื่ออะไร
0991148305
20 มี.ค. 61 เวลา 14:37 น.
373
views
2 ความคิดเห็น
นั่นเป็นเพราะไม่เข้าหาผู้ปกครองครับ ลองเปิดใจคุยกับผู้ปกครองดูครับ
หันมาสนใจผู้ปกครองให้มากกว่านี้ครับ
สนใจสักนิดก็เท่ากับว่าเปิดใจครับ
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?