หลง หรือ รัก

หลง หรือ รัก

สวัสดีค่ะ

ช่วยเม้นต์เพื่อแนะนำ และเป็นกำลังใจให้คุณนะคะ

จากที่อ่านคำบอกเล่าของคุณ...นะคะ

ตอบว่า...คืออาการหลง...ค่ะ

อาการหลงมักเกิดได้มีเปอร์เซ็นต์สูงในความรู้สึกของผู้ที่อยู่ในวัยที่เพ้อฝัน คือในวัยที่คุณเป็นวัยรุ่นหรือวัยที่ฮอร์โมนทำงานค่ะ

แต่พอเวลาผ่านไป เรากลับรู้สึกไม่เหมือนเดิม เรากลับรู้สึกมากกว่าเดิม เรารู้สึกแบบ ผู้หญิงคนหนึ่งที่รักผู้ชายคนหนึ่ง ในฐานะ ผู้ชายกับผู้หญิง เราถามตัวเองตลอดน่ะ ว่ามันเป็นไปได้หรอคะ? ที่เรารักผู้ชายที่เราเจอเค้าแค่ ทางหน้าจอมือถือ กับ ความฝัน เรามองเค้า แล้วน้ำตาเราไหลมาแบบ ไม่รู้ตัว มันเป็นน้ำตาที่เรารู้สึกว่ามัน ทรมาน เพราะอะไรหรอคะ?

เป็นอาการของจิต...ที่เพ้อฝันไปค่ะ จิตที่เพ้อฝันไปทำให้เกิดเป็นอารมณ์...ฟุ้งเพ้อ เพ้อฝัน และเกิดการอุปทาน

จิตที่อ่อนแอมันจะสร้างเหตุการเพ้อฝันขึ้น...อาการเช่นนี้ หรือเหตุนี้เกิดขึ้นได้เป็นธรรมดานะคะ

ในความจริงนะคะคนเราสามารถเกิดความรู้สึกชื่นชอบ ชื่นชมไอดอลต่างๆนี้รวมๆคือคนเรานะสามารถมีความรู้สึกดีๆต่อใครคนหนึ่งได้โดยที่ไม่ต้องมีอาการหลงใหลเพ้อฝัน...ไม่ต้องทรมานนั้นก็สามารถเกิดขึ้นได้นะคะ

และความรู้สึกเช่นนี้คือความสุขที่บริสุทธื์ค่ะ ไม่ต้องร้อง ไม่ต้องโหยหวน หรือไม่ต้องโหยหา...เพียงมีควมรู้สึกดีๆได้ก็เกิดเป็นความสุขได้ค่ะ

ในเคสของคุณนะคะ คุณต้องพยายามเรียกสติกลับมานะคะ เรียกมันกลับมาให้มันตื่นรู้ ให้มันมีความรู้สึกว่าต้องอยู่กับความจริง...ค่ะ

การทำสมาธิ จะช่วยการตั้งสติได้ดีค่ะ คุณต้องฝึกทำบ่อยๆ เมื่อสติสว่างไสว คุณจะตื่นจากอาการเพ้อฝัน และสามารถอยู่กับความจริงได้อย่างเป็นสุข และปลอดภัยจากอาการที่เพ้อฝัน หรือจากการที่จิตมันอุปทานขึ้นมา

และอารมณ์ของคุณจะไม่หลงไป...กับอะไรที่ลมๆแล้งๆแบบที่หาเหตุผล...ไม่ได้นั้นค่ะ

การที่คนเราจะสามารถเกิดมีความรู้สึกดีๆกับไอดอล หรือใครบางคน...ได้ด้วยการเห็นเขาผ่านการกระทำต่างๆซึ่งถูกจริตของเรา...หรือแม้ในบางรายอาจจะเห็นเพียงสิ่งที่เป็นตัวแทนของเขา(ยกตัวอย่าง เช่น นักเขียนนะคะ คนอ่านบางคนอาจจะหลงใหลนักเขียนผ่านผลงานเขียนของเขา....เป็นต้น เหตุเช่นนี้ก็สามารถเกิดขึ้นได้นะคะ) หากแต่ เพียงคนเรา ต้องเข้มแข็งที่จะต้องแยกแยะ...และต้องอยู่กับความจริงให้จงได้ค่ะ

เพราะเรารู้อยู่แก่ใจว่ามันเป็นไปไม่ได้ เรากับเค้ามันต่างกันเกินไป เค้าอยู่ไกลเกินไป เราพยายามทบทวนตัวเองน่ะ ว่าเราแค่หลงเค้าหรือเปล่า ? แต่ใจมันปฏิเสธตลอดเลย"

...ตามที่คุณเล่ามานี้ คุณพอจะมีสติอยู่บ้างนะคะ

หากแต่จิตคุณอ่อนแอที่จะฟังก์ชั่น...ให้มันเป็นสติที่แกร่งพอ เพื่อการสร้างภูมิต้านทาน...จิตมันจึงอ่อนแอ...และหลงไป เพ้อฝันไป..อุปทานไปค่ะ

คุณต้องฝึกจิตเพื่อทำสมาธิ เพื่อที่คุณจะสามารถตั้งสติของคุณให้ดีให้จงได้นะคะ เมื่อสติมีสมาธิ สติมันจะจัดการทุกอย่าง...เพื่อต่อต้านอาการเพ้อเจ้อ หรือเพ้อฝันแบบไร้เหตุผล หรือแม้อาการลุ่มหลงไปค่ะ

เราว่าเราเป็นมากเกินไปนะ เราเอาเค้ามาเป็นเป้าหมายในชีวิตเรา เป็นเป้าหมายที่เราต้องไปถึงให้ได้ เราคิดตลอดเลย ว่า เราจะต้องไปหาเค้าให้ได้ และเค้าต้องรู้จักเราให้ได้ เหอะ!! ตลกตัวเองจัง มันเป็นจุดมุ่งหมายที่เรารู้ทั้งรู้ว่า ไร้สาระ แต่ ทำไม??? เราถึงไม่อยากล้มเลิกจุดมุ่งหมายนี่กันน่ะ?

ทำไม???????????????กัน?"...คุณก็รู้ได้นี่คะ ว่าทั้งหมดนี้คือความทรมานจากการเพ้อฝันแบบไร้ซึ่งเหตุผล

หากแต่เมื่อรู้ได้แล้ว...คุณก็จงเรียกสติขึ้นมา และฝึกทำสมาธิให้มันชัดเจนนะคะ

สติที่มีสมาธิที่ดีมันมีหน้าที่ทำให้คุณรู้ว่าอะไรคือหลง อะไรคือรัก อะไรคือควร และอะไรที่ไม่ควร คุณจะปลอดภัยจากความคิดที่ไร้ซึ่งเหตุผล และปลอดภัยจากอาการเพ้อเจ้อ หรืออุปทานเมื่อจิตของคุณมีสติค่ะ

คุณจะสามารถอยู่กับความจริงได้อย่างมีความสุข

คุณลองๆใช้วิธีนี้ดูนะคะ เจ้าของเม้นต์นี้เชื่อว่าน่าจะช่วยคุณได้บ้างค่ะ

เป็นกำลังใจให้คุณค่ะ

สู้สู้นะคะ

เราว่าทั้งรักทั้งหลงเลยอ่ะ..

คือรักมากก็หลงมาก

อาการแบบนี้เราไม่เคยเป็นแต่เราเข้าใจน่ะ

ใจหนึ่งก็รักมากแต่อีกใจมันกลับบอกว่าเป็นไปไม่ได้ ..แบบนี้ก็เจ็บอยู่น่ะ..