อยากเรียนไกลบ้าน แต่ครอบครัววางแผนชีวิตให้หมดแล้ว

เราก็โดนแม่บังคับเหมือนกัน แต่แม่เราอยากให้ไปเรียนแม่ฟ้าหลวง เพื่อที่จะได้ภาษาอังกฤษ เราอยู่ระยองเราเลยคิดว่าการไปเรียนที่นู้นมันไกลมาก เราอยากเรียนใกล้ๆบ้าน แบบม.บูรพา หรือมหาลัยในกรุงเทพ

แต่แม่ต้องการให้เราไปที่นู้น

สู้ๆนะครับ ลองคุยๆกับแม่ดู

เหมือนชีวิตพี่เลยนะ เอาจริง พี่เองอยู่เชียงรายเหมือนกัน พ่อพี่ก็พูดแบบน้องนี่แหละ ว่าจะให้อยู่แค่สองที่ มฟล ถ้าสอบไม่ได้ ก็ราชภัฏ สมัยตอนสอบเข้ามหาลัย ใจจริงแล้วพี่อยากเข้ารัฐศาสตร์ มธ พี่ก็ทั้งติวออนไลน์ ทั้งซื้อหนังสือมาอ่าน แต่พี่เองก็ไม่กล้าบอกที่บ้านเหมือนกันว่าอยากเรียนที่นั่น จนถึงเวลาสอบ พี่ก็ไม่ได้ไปอยู่ดี ตอนนั้นเองวิชาที่พี่ถนัดสุดๆ มีแค่ภาษาอังกฤษ พี่เรียนศิลป์จีน พี่เองก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าจบไปแล้วจะทำอะไร ณ ตอนนั้นไม่มีความฝันอะไรเป็นพิเศษ เพียงแต่เรียนตามความถนัดของตัวเอง พี่รู้แค่ว่าพี่อยากทำงานเกี่ยวกับต่างประเทศ พี่เองเป็นลูกคนเดียว พ่อแม่พี่อยากให้พี่อยู่ใกล้บ้าน เขาเป็นห่วงพี่มาก ตอนสมัยเรียนพี่ก็ต้องนั่งรถตู้ นั่งเมล์ไปกลับ จนตอนเรียนมหาลัยก็ยังคงนั่งอยู่ อยู่บ้านบ้าง หอในบ้าง ตอนฝึกงาน พี่ก็ยื่นฝึกงานที่ต่างประเทศ แต่ว่าปลายทางมีปัญหานิดหน่อย เลยไม่ได้ไป สุดท้ายก็เลยเลือกใกล้บ้านเอา ตอนนี้พี่ก็จบมาได้สักพักละ พ่อพี่อยากให้เป็นข้าราชการ และตอนนี้พี่ก็รู้สึกวุฒิที่พี่จบมาหางานยากในสายราชการ พี่โชคดีที่พ่อพี่สนับสนุนเต็มที่เรื่องการศึกษา พี่เลยตัดสินใจทำตามฝันที่พี่เคยได้ฝันไว้ ฝันที่พี่ไม่กล้าบอกพ่อในตอนนั้น พี่ตัดสินใจสมัครเรียนรัฐศาสตร์ มสธ เป็นปริญญาใบที่สอง เพื่อเติมเต็มความฝันที่เคยตั้งใจไว้ ในตอนนี้ ถึงพี่จะรู้สึกเสียดายว่าทำไมไม่เรียนในสิ่งที่พี่อยากเรียนตั้งแต่แรก แต่พี่ก็รู้สึกว่ามันก็ไม่สายนะที่เราจะทำตามฝันที่เราวาดไว้ ความรู้จากที่พี่ได้เรียนมาสี่ปี มันไม่ได้สูญเปล่าไปซะทีเดียว ส่วนเรื่องหางาน พี่ก็เข้าใจนะ ในโลกแห่งความจริง ก็ยังมีการยึดติดกับชื่อเสียงมหาวิทยาลัยอยู่ ในสายไอที พี่ว่าถ้าเรามีของ ยังไงก็ต้องมีคนมองเห็นอยู่แล้ว ยกตัวอย่าง เพื่อนพี่เอง สมัยประถม มัธยม เค้าไม่ได้อังกฤษเลย โปรไฟล์ก็เรียนเรียนวัด แล้วเค้าก็พยายามเต็มที่ จนได้เกียรตินิยม ความสามารถอัดแน่น ไปสมัครงาน ก็ได้งานที่ดีนะ บริษัทน้ำมันสีน้ำเงิน เค้าก็รับ แต่สุดท้ายก็เลือกโรงเรียนนานาชาติ555 พี่ว่าถ้าเรามีของ พี่ว่าเราก็สู้ได้เหมือนกัน เพื่อนพี่หลายคนเรียนไอทีที่นี่ บ้างก็ มช ก็ไปฝึกงานที่กรุงเทพ แล้วทำงานต่อที่บริษัทที่ฝึกเลย ถ้าเรา performance โดดเด่นจริงๆ งานเอกชนอ่ะ ใครๆก็อยากได้เราไปทำงาน ส่วนเรื่องแม่ของน้อง แม่พี่เองก็คล้ายๆกับแม่ของน้องนั้นแหละ แต่ก็ไม่หนักเท่าไหร่ เค้าก้ไม่อยากให้พี่มีแฟนเท่าไหร่ ไปเที่ยวไหนไกลๆก้ยาก ไกลสุดก็เซ็นเชียงราย ซื้อของ ร้านหนังสืออะไรก็ว่าไป พี่ก็มีหงุดหงิดบ้างนะ แต่พอโตแล้วก็พยายามมองผ่านไปบ้าง สุดท้ายนี้ ถ้าน้องอยากจะเรียนจริงๆ ก็คงต้องไปคุยกับแม่ตรงๆดูค่ะ รวมถึงอธิบายเหตุผลให้ท่านฟัง พี่รู้นะว่ามันยากและลำบากใจไม่น้อย แต่ในเมื่อน้องอยากจะไปมากๆ คงต้องเข้าหาดูค่ะ อีกทางนึงก็อย่างที่ว่า เราก็พิสูจน์ตัวเอง ในระหว่างการเรียนที่นี่ ให้โลกได้รู้ว่า เรามีความสามารถ มฟล เองก็มีการสนับสนุนโปรเจ็คฝึกงานเหมือนกัน ถ้าน้องประกวดและสามารถสร้างชื่อเสียงให้มหาลัย พี่มั่นใจว่า ทุกคนพร้อมผลักดันน้องค่ะ เข้าไปแข่งในระดับประเทศได้เลย พี่เองก็ส่งงานประกวดเหมือนกัน ถ้าเค้าส่งต่อได้ เค้าก็สนับสนุนเต็มที่นะ ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะ พี่เองก็เคยตกที่นั่งเดียวกับน้องมาก่อน ก็อยากจะแนะนำหลายๆแนวทาง ให้น้องได้คิดได้วางแผนดู บางครั้งชีวิตคนเราก็อาจจะไม่สมหวังได้ทุกเรื่อง แต่ไม่ได้หมายความว่ามันจะจบลงตรงนั้น ตราบใดที่เรายังมีลมหายใจ เราก็มีโอกาสที่จะทำความฝันให้เป็นจริงได้ค่ะ