ทำไมเราไม่เก่งอะไรเลย

ลองปรับตัวเองก่อน คิดว่าทำไมในเมื่อชอบถึงไม่ดี

เราทำพลาดเองมั้ย หรือเราไปต่อไม่ได้จริงๆ

อยู่ที่ตัวเราเองตอบตัวเอง

อันดับแรกคงต้องถามก่อน คำว่า "ทำได้ดี" ในที่นี้ใช้อะไรเป็นตัววัด? มีคนออกปากชม? อาจารย์ให้คะแนนเราสูง? พ่อแม่ภูมิใจ? หรือว่าเราแค่เจอปัญหายากแล้วขี้เกียจแก้เฉยๆ? มันเป็นไปได้หลายทางตามเท่าที่จะคิดออก ซึงบางทีปัญหาอาจจะอยู่ที่ทัศนคติก็ได้ แล้วถ้าเปลี่ยนคณะจริงๆมีอะไรรับประกันเหรอว่าจะไม่เจอปัญหาเดิม?

คนเก่งๆส่วนใหญ่ที่ผมศึกษามา มันก็ไม่ใช่ว่าพวกเขาไปเจอสิ่งที่ทำได้ดีแต่แรกไปซะทุกคน บางคนก็มีความทรงจำที่เป็น 'แผล' ในวัยเด็กเป็นตัวตั้ง ว่าเขาเคยทำสิ่งนี้ไม่ได้จนผู้คนดูถูกเหยียดหยาม เขาก็เลยหมั่นฝึกมันมาโดยตลอดจนกระทั่งกลายเป็นความสามารถที่โดดเด่นขึ้นมา หรือบางคนก็ได้ผลกระทบจาก 'คำชม' ที่ทำให้พวกเขาภูมิใจในจุดยืน แล้วก็พัฒนามันมาด้วยทัศนคติว่าฉันทำได้มาโดยตลอด

สิ่งที่คนพวกนี้มีคล้ายกันคือ 'ความเชื่อ' กับ 'ฝึกไม่เลิก' และที่โกง(ส่วนตัวชอบใช้คำนี้)มากเลยคือ 'ยอมรับความผิดพลาด' ที่ชนะการปลูงฝังมาจากระบบการศึกษาไทย

ความเชื่อ - คือเชื่ออย่างไม่สงสัย เชื่ออย่างไม่คิดมากว่าใครจะพูดยังไงหรืออีกนัยคือ 'ศรัทธา' ว่าตัวเองจะไปถึงจุดนั้น เห็นภาพตัวเองในเวอร์ชั่นที่สำเร็จแล้วอย่างชัดเจน พวกเขาเลยไม่เสียเวลามาลังเลว่าอะไรใช่หรือไม่ใช่ เพราะพวกเขาเลือกไปแล้วว่าฉันจะเป็นแบบนี้

ฝึกไม่เลิก - "โลกนี้ไม่มีคำว่าล้มเหลว มีแต่คำว่าล้มเลิก" จำไม่ได้ว่าใครพูด แต่คนที่ฝึกไม่เลิกมันจะไม่เก่งได้ยังไง? บางทีเราเองนั่นแหละที่เลิกฝึกสิ่งที่สนใจก็เลยเหมารวมว่าไม่ถนัดก็ได้ สมัยนี้คนชอบอะไรที่รวดเร็ว + เบื่อง่าย(อีกนัยก็แปลว่าไม่ได้ชอบมันจริงๆ) จนเอาผลกระทบจากคนอื่นเป็นตัวตั้ง ดูอย่างนักเขียนนิยายมือใหม่ พอมีคนชมก็เขียนต่อ พอไม่มีคอมเม้นก็เลิกเขียน แล้วก็มาบอกว่าตัวเองล้มเหลว

ยอมรับความผิดพลาด - ที่ผมบอกว่าโกง มันเพราะว่าโรงเรียนบ้านเราปลูกฝังให้กลัวการ 'ทำผิด' มาโดยตลอด ต้องทำให้อยู่ในขอบเขตที่ความคิดเห็นของใครก็ไม่รู้บอกว่า "นี่แหละ ถึงจะถูก" ซึ่งพอผ่านการตัดสินมาแล้ว เราก็ดันเชื่อว่ามันถูกจริงๆ เลยไม่คิดจะลองทำสิ่งใหม่อีกเลย ส่งผลให้บ้านเรามีด๊อกเตอร์เพียบแต่ไม่มีผลงาน

นี่เป็นเพียงความคิดเห็นของผมที่ศึกษามาส่วนตัว มันก็อาจจะผิดหรือถูกสำหรับใครก็ได้ แต่แล้วมันยังไงละ? มันไม่มีตัววัดอยู่แล้ว ถ้าเราลองไปศึกษาที่มาของความรู้แขนงต่างๆ เราก็จะพบว่าทั้งหมดเป็นเพียงความคิดเห็นที่ตรงกันเฉยๆ ไม่มีพระเจ้าองค์ไหนมาประทับตรายืนยันให้ว่ามัน "ถูกต้อง"

ถ้าแนะนำส่วนตัว จขกท. น่าจะหันมาฝึกสมาธิบ้าง ศาสตร์พุทธบ้านเราที่จริงมันกลบจุดอ่อนได้ดีมาก แต่กระทรวงการศึกษาทำชิบหายหมด แทนที่คนจะเข้าใจการปล่อยวางความคิดผ่านการปฏบัติ กลายเป็นต้องมานั่งคิดนั่งท่องวันเกิดพระพุทธเจ้าแทน อันนี้ผมสปอยเลยนะ เผื่อว่าจขกท.จะเข้าใจผิด ผมแนะนำให้ฝึกสมาธิเพราะว่าสมองเรามัน 'หลอก' เราได้ ยิ่งเราคิดมาก กล้ามเนื้อเกร็ง สมองเรามันจะยิ่งดึงสัญชาตญาณแบบสัตว์ป่าออกมาทำให้เราประสาทกินหนักกว่าเดิม

ง่ายๆเลยคือแบมือออกมา แล้วค่อยๆกำ...แบ...สลับกันไปเรื่อยๆ ในช่วงระหว่างที่ทำก็สังเกตว่ามือเรารู้สึกร้อนขึ้นหรือเย็นลง ไม่ใช่ความคิดเข้ามาตัดสิน แต่ใช่ร่างกายรับรู้แทน (อานาปานสติ) ถ้ามีความคิดเข้ามาให้เราดีดออก กลับมาอยู่กับร่างกาย หายใจเข้าก็รับรู้ หายใจออกก็รับรู้ ซึ่งถ้าเราเข้าใจคอนเซปมันแล้ว ทีนี้จะเอาไปปรับใช้แบบไหนก็ได้ เดินอยู่ก็สังเกตกล้ามเนื้อว่าตรงไหนเกร็ง ตรงไหนรับแรงกระแทก ดีดความคิดจรออกไป กลับมาอยู่ที่ร่างกาย เวลานอนก็ลองสังเกตแรงสั่นสะเทือนจากหัวใจเต้น เวลาเจอใครก็หัดไม่ตัดสินว่าสวย/หล่อ แค่รับรู้ด้วยตาก็เท่านั้น

ถ้าถามว่าฝึกไปทำไม?

มันก็เพื่อผ่อนคลายสมองครับ ทุกวันนี้เราใช้ความคิด(ที่หลอกเราได้)ไม่บันยะบันยังจนมันล้าไปหมด จนบางทีก็ปล่อยไหลไปตามอารมณ์จนเกิดเรื่อง ซึ่งดูแล้ว จขกท. กำลังต้องการเลย ลองฝึกทำตรงนี้ซ้ำๆ เดี๋ยวจะเข้าใจเอง ของบางอย่างคำพูดก็ไม่สามารถอธิบายได้ ถ้าให้ใบ้หนักสุดก็คงประมาณนี้

"ฝึกจิตเพื่อให้เกิดสมาธิที่จะใช้ปัญญา"

ส่วนในที่สุดแล้ว จขกท. เก่งเรื่องไหน...ใครจะไปรู้ละ!? ชีวิตเธอ

แถม

www.16personalities.com/th

www.dek-d.com/board/view/3881143/1/?comment=3

www.dek-d.com/board/view/3882629/1/?comment=5 (เอาไว้ถามตัวเอง)

ถ้าไม่มั่นใจก็ลองศึกษาพวกคนประสบความสำเร็จบ้าง (role model) ว่าพวกเขามาถึงตรงนั้นได้ยังไง

- https://youtu.be/xnDf7QW1_Z4

- https://youtu.be/Tj7_bTVAsLo

คนเราจำเป็นต้องเรียนในสิ่งที่ตัวเองชอบที่สุดไหมครับ ถ้าเราเรียนด้วยเหตุผลอื่นที่ดีกว่าล่ะ

สิ่งที่ชอบอย่างอื่น เราก็ยังไม่ทิ้ง ก็ทำหลายอย่างไปพร้อมกันได้นะ จนกว่าจะลงตัว