ช่วยเราที.....เราสับสน

ทำไมไม่แช็กแว่วล่ะคับ

เป็นโรค Schizophrenia หรือเปล่าก็ไม่รู้สิ....

แต่คิดว่าถ้าอยากรู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ก็ต้องลองคุยกับจิตแพทย์ หมอเค้าดูออกว่าเป็นโรคอะไร

สวัสดีค่ะ...พึ่งเคยตอบคอมเมนต์ของคนอื่นเป็นครั้งแรก หากผิดพลาดอะไรตรงไหนก็ขอโทษด้วยนะคะ

คือเรื่องมีอยู่ว่า "หนูก็เป็นหนึ่งในผู้ป่วยทางจิตเวชเหมือนกันค่ะ" ก็เลยคิดว่าอาจจะพอจะเข้าใจความรู้สึกบ้างส่วนหนึ่ง

เพราะเรื่องเกี่ยวกับจิตมันเป็นเรื่องของนามธรรมค่ะ เราไม่อาจบรรยายเป็นคำพูดหรือตัวอักษรได้ทั้งหมดหรอกหนูเข้าใจ

หนูอายุ15ปี เป็นผู้ป่วยอย่างเป็นทางการตอนอายุ13ปีค่ะ

แต่การฆ่าตัวตายครั้งแรกของหนูเริ่มขึ้นตอนป.3ยาวมาเรื่อยๆจนตอนนี้เริ่มจะหายดีขึ้นบ้างแล้วค่ะ

หนูรักษากับคุณหมอคนหนึ่งในโรงพยาบาลศิริราชแผนกจิตเวชเด็กและวัยรุ่นอ่ะค่ะ แต่หนูไม่ทราบว่าพี่อายุเท่าไหร่ หนูก็เลยตอบไม่ได้ว่าควรเริ่มที่ไหนเป็นจริงเป็นจัง

แต่ครั้งแรกที่หนูเริ่มคือ...ลองไปปรึกษาคุณหมอทั่วไปดูก่อนค่ะ(ไม่จำเป็นต้องโรงบาลจิตเวชก็ได้) ลองบอกว่าเรามีความคิดแบบนี้ๆ มีความรู้สึกแบบนี้ๆ มีอาการแบบนี้ๆ

หรือไม่ก็ลองหาข้อมูลเกี่ยวกับจิตเวชดูก่อนค่ะ ว่าอาการเราใกล้เคียงหรือไม่

โรคทางจิตเวชจะแบ่งได้โดยคร่าวๆประมาณ 3 แบบหลักๆค่ะ

1 คือ โรคจิตเวช อาการคือ หูแว่ว เห็นภาพหลอน การกระทำผิดปกติ ความคิดผิดปกติและอันสุดท้ายจำไม่ได้(กรรม....)

2 คือ โรคซึมเศร้าค่ะ ชื่อก็ตรงตัวเลยคือ ซึมเศร้า (ปล.โรคยอดฮิตค่ะ 555+)

และ3คือโรคไบโพร่าค่ะ คือ มีช่วงที่ขึ้น(ร่าเริงผิดปกติ)และช่วงที่ลง(คือเป็นซึมเศร้าค่ะ)

ของหนูเป็นโรคซึมเศร้ากับคนหลายบุคคลิกค่ะ

เขียนแล้วคงจะยาวแต่ก็อยากเขียนค่ะ เพื่อใครมาอ่านแล้วจะได้มีกำลังใจ

เริ่มแรกชีวิตของหนูก็เป็นชีวิตที่ปกติสุขดีค่ะ มีคุณพ่อมีคุณแม่มีเงินมีทุกๆอย่าง

ในอดีตตอนที่หนูเด็กๆ(สมัยอนุบาล)หนูเคยคิดเสมอว่าชีวิตของหนูเนี้ย...มันช่างดีเลิศประเสริฐศรีอะไรเช่นนี้

จนกระทั้งวันหนึ่งซึ่งก็ดูเป็นวันปกติธรรมดาวันหนึ่ง ทุกสิ่งทุกอย่างก็ค่อยๆเปลี่ยนไป...

ตอนนั้นหนูอายุประมาณ 3 ขวบ สมัยนั้นยังอยู่ที่โอซาก้า ประเทศญี่ปุ่น(พ่อกับแม่ทำงานที่นั่นก็เลยได้เรียนอนุบาลที่นั่น)วันนั้นเราได้ยินเสียงพ่อกับแม่ทะเลาะกันดังมากอยู่นอกห้องนอน

จากนั้นแม่กับพ่อก็เข้ามาทะเลาะกันในห้อง....ต่อหน้าต่อตาเรา พวกเขาทั้งด่าทอแล้วก็ตบตีกันจนเลือดอาบ...

นั่นคือครั้งแรกที่เราเริ่มรู้แล้วว่า...ชีวิตมันไม่เคยโรยด้วยกลีบกุหลาบ

จากนั้นมาขึ้นชั้นประถม ครอบครัวเราย้ายถิ่่นกลับมาอยู่ที่ไทยหนูก็เลยได้มาเรียนอยู่ที่นี่

ป.2 (ขอไปเร็วขึ้นอีกนิด) -พ่อกับแม่แยกทางกันอย่างชัดเจน คำพูดติดหูคือ "-จะอยู่กับแม่-หรือจะอยู่กับกู!!!" พ่อหนูได้กล่าวไว้

ป.3 -แม่หนีออกจากบ้านพาเรามาอยู่บ้านเพื่อนที่รู้จักของคุณเธอ

-แม่ชอบบอกว่าเราเหมือนพ่อและเริ่มเหวี่ยงใส่ เพราะช่วงนั้นนางไม่ค่อยมีเงิน

-พ่อเมื่อรู้ก็เลยหนีไปอยู่ต่างจังหวัด กลายเป็นว่าแยกกันอยู่และช่วงที่ปิดเทอมต้องไปหา

-เมื่ออยู่กับพ่อ พ่อบอกว่าทำไมเรานิสัยเหมือนแม่???

-คำพูดแรกที่เป็นจุดเริ่มต้นคือ "กูจะทิ้ง-เหมือนกับแม่-" พ่อเราได้กล่าวไว้

-เป็นครั้งแรกที่เริ่มรู้สึกเกลียดตัวเองขยะแขยงตัวเองและเริ่มหันมามองตัวเองอย่างจริงจัง

-แม่พาญาติห่างๆของนางมาอยู่ด้วย(ตามไสตล์คนอีสานที่ต้องมีพรรคมีพวกมีพี่น้อง)

-ญาติเริ่มจับผิดโยนความผิดมาให้เรา

-แม่ก็เชื่อ...เชื่อใครคะ? เชื่อญาติค่ะ แล้วนางก็มาลงที่เรา

-จากนั้นก็ย้ายบ้าน

-เริ่มมีความคิดที่จะฆ่าแม่

-และที่น่ากลัวคือไม่ใช่แค่แม่แต่ลามไปถึงคนรอบๆตัว

-ทางแก้ปัญหาในตอนนั้นคือ พึ่งจินตนาการค่ะ จินตนาการสูงมากจนสามารถหลุดเข้าไปในจินตนาการของตัวเองได้ พูดกับตัวเองที่ไม่ใช่ตัวเองได้

แล้วอีกอย่างคือระบายกับเพื่อนสนิทที่มีเพียงคนเดียว

ป.4 -ญาติเริ่มทำพิษหนักเมื่อพวกนางเริ่มใจแตก หนีตามผู้ชายกันเป็นว่าเล่น

-นำพามาสู่การท้องไม่มีพ่อ...คือวุ่นวายมาก

-แล้วเมื่อพวกนางมีสามีก็นำสามีเข้าบ้าน

-จากนั้นเราก็โดน1ในสามีของพวกนางทำอนาจาร

-เก็บเงียบค่ะ...พูดไปก็ไม่เชื่อ

-เริ่มความคิดอยากตายอย่างจริงจัง

-แต่ก่อนตายเคยโดนเพื่อนดักไว้ก่อนตอนป.3ว่า "เราต้องไปเที่ยวรอบโลกด้วยกันก่อนแล้วถึงตายได้"

-เริ่มแอบชอบรุ่นพี่คนหนึ่งที่ได้รู้จัก

-ใช้ชีวิตปกติมาเรื่อยๆจนกระทั่ง...

-เพื่อนเสีย...และคนที่แอบชอบพาแฟนมาอวด

-แทบจะเป็นบ้า ร้องไห้ทั้งวันไม่มีหยุด 3วันติด แล้วก็ขังตัวเองอยู่ในจินตนาการ

-จากนั้นก็เริ่มทำใจได้และได้แนวคิดมาจากตัวตนคนหนึ่งในจินตนาการว่า "ลองมองโลกให้มันสวยงามดูสิ" มาช่วยประคับประคองจิตใจ

-แต่สุดท้ายก็ระบายออกด้วยการไปไล่ฆ่าแมวข้างถนนอยู่ดี(ดีนะไม่โดนจับ)

ป.5 -ช่วงเวลาของการโดดเดี่ยวและหมกหมุ่นกับจินตนาการ

-ได้โลกใบใหม่ในจินตนาการขึ้นมาอีกหนึ่งใบ (Iden world)

-จนกระทั้งได้พบกับเพื่อนสนิทคนใหม่

-เริ่มผันตัวเป็นคนสายฮาและมองโลกในแง่ดี

-ญาติเริ่มคลอดลูก

-เด็กๆเริ่มโต

-และสร้างปัญหาแบบไม่จบไม่สิ้น

เกลียดที่สุดเลย...-คำว่าก็เขาเป็นเด็กของแม่ ในตอนที่มันเอาชีทเรียนของเราไปฉีกเล่น

-เริ่มพูดคนเดียวบ่อยขึ้นและเกลียดตัวเองมากขึ้น

-เก็บกดมากขึ้น

ป.6 -ใกล้สติแตกอีกครั้ง เบื่อคุณแม่ที่เห็นแต่ญาติกับเพื่อนสนิท ไม่เห็นหัวลูกตัวเองเลย

-ด้วยความที่นิสัยพ่อกับแม่นั้นต่างกันราวกับฟ้าดิน มันเลยทำให้เรามองแม่ว่าเป็นคนโลกสวย...

-เกลียดแม่

-เริ่มตั้งคำถามกับตัวเองว่า "เกิดมาทำไม"

-เริ่มรู้สึกว่าหลอกตัวเองไม่ไหวอีกต่อไป

ม.1 -ผลที่ได้คือเริ่มปวดหัวเป็นระยะ และวันที่ปวดหัวจนแทบระเบิดทุกครั้งคือตอนที่พ่อกับแม่โคจรมาพบกัน

-เข้าโรงบาล

-คุณหมอแนะนำให้เอ็กซเรย์สมองดูปรากฎว่า ปกติ

-ก็เลยโยงมาที่จิตใจแทนปรากฏว่าใช่

-ส่งให้หมอจิตเวช

-คนแรกเป็นผู้หญิง นางก็เริ่มรักษา

-รักษาไปรักษามาเผลอหลุดพูดถึงเรื่องโดนลวนลาม

-นางก็เลยรีบจังเราออกมาจากแม่แล้วไปอยู่กับพ่อแทน

-เรื่องกลายเป็นว่า...เราป่วยที่โดนลวนลวน ทั้งๆที่จริงคือเป็นเรื่องครอบครัว

-ถึงขั้นขึ้นโรงขึ้นศาล

ม.2-ย้ายมาอยู่กับพ่อแบบเต็มตัว

-พึ่งตระหนักรู้ว่าทรมานกว่าแม่อีก

-เพราะพ่อเราเป็นคนแรง อารมณ์ร้อนและก็เจ้าระเบียบสุดๆ ไม่มีใครในครอบครัวทั้งฝ่ายพ่อกับฝ่ายแม่เราที่อยู่กับพ่อเราได้เลย แถมยังขี้บ่น ช่างจับผิดแล้วก็เอาตัวเองเป็นใหญ่ที่สุดในโลก ขี้เหนียว - ขวานผ่าซาก

ตัวเองถูกที่สุด ก็นิสัยโดยประมานนี้

-พยายามคิดนะ ว่าแกแก่แล้ว(พ่อ71 แม่ 61) แต่มันก็ไม่ไหว คือแกบ่นทุกๆวินาทีเลยอ่ะ

-ปวดหัวมากแล้วก็รำคาญ สะอิดสะเอียนแทบสุดใจ แค่หน้ายังไม่อยากจะมอง

-ติดยูทูปหนักขึ้น(ดูพี่เอกเป็นกำลังใจ)เข้าไปในจินตนาการบ่อยขึ้น เริ่มไม่อยากไปโรงเรียน เริ่ม...เบื่อ

-ยิ่งนานวันเข้าก็ยิ่งเบื่อยิ่งเกลียดโลกใบนี้มากยิ่งขึ้น พาลให้เกลียดคนทั้งโลกไปด้วยแบบไม่มีสาเหตุ

-แต่ก็อดทนไว้ พยายามยิ้มสู้ มองโลกให้เป็นทุ่งลาเวนเดอร์ ส่งยิ้มให้กำลังใจกับตัวเองในกระจกบ่อยๆ

ม.3 -เริ่มรู้สึกว่า ทุกๆการกระทำของตัวเองมันเป็นเรื่องตอแหล

-ไม่กล้ามองตัวเองในกระจก

-เริ่มรู้สึกท้อแท้และสิ้นหวังอย่างถึงที่สุด

-จนวันหนึ่งทนไม่ไหวอีกต่อไปเราระเบิดทุกอย่างออกมา ผลิกจากหน้ามือเป็นหลังตีน

-จากที่เคยเป็นคนช่างอดทนก็ตบะแตก เริ่มทำลายข้าวของ เดินกระแทกเท้า ทำร้ายหมาที่เลี้ยงไว้เหมือนลูกแท้ๆ แล้วก็เริ่มสนุกไปกับการทรมานสัตว์ต่างๆ

-เริ่มพูดสอเสียดประชดประชันแบบที่พ่อพูดกับเรา เริ่มแสดงความรู้สึกและอารมณ์ที่รุนแรง

-เริ่มพูดหยาบคาย ไม่เห็นหัวใครทั้งสิ้น แล้วก็ด่าท้อต่อว่าจิกกัด ทำร้ายคนที่เริ่มมีปัญหากับตัวเอง(โดยหลักๆแล้วจะเป็นพ่อ)

-จนกระทั้งคล้ายจะกลายเป็นบ้า สุดท้ายทางครอบครัวญาติฝ่ายพ่อต้องมาจับตัวเราไปโรงบาล เพราะเราเริ่มจะพูดไม่รู้เรื่องขึ้นทุกวัน

-ปรากฏเราได้กินยาไม่รู้อะไรบ้างไปกว่า 10 กว่าเม็ดเกือบ 20 หมอล้างท้องส่งเราเข้าแอดมิด แล้วสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิด

-คุณเคย reset ตัวเองบ้างรึเปล่า?

แล้วเราก็ตื่นมาอีกที่แบบคนที่ว่างเปล่าไม่มีอะไรเลย

-ใช้ชีวิตแบบว่างเปล่าต้องเรียนรู้ทักษะการใช้ชีวิตใหม่หมด ตั้งแต่อาบน้ำ กินข้าว การพูดคุย สื่อสารไปจนถึงการใช้ชีวิตประจำวัน สรุปอยู่ในโรงบาบประมาณ 2 อาทิตย์

-เมื่อพอจะอยู่ตัวแล้วก็ออกไปหาประสบการ์ข้างนอก

-ใช้เวลากว่า 2 อาทิตย์จึงได้ความทรงจำกลับมา

-พอความทรงจำกลับมาแล้วก็ยิ่งร้าวขึ้นกว่าเดิม

-พ่อกับเราทะเลาะกันจนเราเกือบจะฆ่าท่านไปแล้วถ้าไม่มีใครแจ้งตำรวจให้บุกเข้ามาก่อน

-โดนจับส่งโรงบาลธนบุรี คราวนี้เป็นอาการที่คล้ายๆกับที่พี่เขียน คือ มีแค่3อารมณ์เท่านั้น 1เบื่อ 2เฉยๆ 3หงุดหงิด

-เป็นครั้งแรกที่รู้สึกราวกับตายทั้งเป็น ชีวิตที่ไม่อาจรู้สึกอะไรได้เลยนอกจากสามอย่างนี้มันทรมานมากนะ

-ประจวบเหมาะกับระบบจินตนาการที่เราสร้างไว้เริ่มรวน จินตนาการที่เราคิดว่าไม่มีอยู่จริง จู่ๆก็ออกมาได้โดยที่เราไม่รู้ตัว

-เบ็ดเสร็จมีทั้งหมด 9 บุคคลิกด้วยกันที่ออกมา(รวมเราด้วย) ทั้งหมอทั้งเราตะลึกกันมากเมื่อได้พบเจอจุดนี้

-หมอก็เลยถามเราว่า เรายังพอติดต่อกับคนในโลกจอนตนาการได้ไหม? หมออยากให้เรามีสติแล้วก็มีแค่เรา หมอพยายามให้เราเลิกนึกถึงพวกเขาแล้วก็ให้เราค่อยๆลืมพวกเขาไป

-ทุกสิ่งทุกอย่างคงจะดี ถ้าทุกๆบุคคลิกหายไปหมดแล้ว

-แต่มันมีอยู่บุคคลิกหนึ่งที่ไม่ยอมหายไปเสียที เราเรียกเขาว่า the last

ดูเหมือนเป็นนิยายเลยเนอะ แต่มันคือเรื่องจริงค่ะ...สาบาน

เราก็เลยอยากมาให้กำลังใจพี่ว่า...พี่คิดว่าความปกติเนี้ย...มันคืออะไรกันแน่??

คนแบบไหนที่เรียกว่าปกติ มีมือมีตีน หน่วยก้านครบ32องค์ประกอบ

มีเสื้อผ้าใส่ มีหน้าที่การงาน พูดจารู้เรื่อง หรือมีบ้าน มีเงินทอง

คนเรามันมีร้อยแปดละค่ะ โบราณว่าไว้... มีเป็นร้อยยังไม่พอ เกินมาแปดอีก!

เพราะฉะนั้นพี่ไม่ต้องไปตามหาอะไรมากหรอกค่ะชีวิตนี้ แค่ตื่นขึ้นมาใช้ชีวิต หาอะไรทำสนุกๆ ดูยูทูปเล่นเกมส์ ดูสารคดีดูละคร ออกไปเที่ยวข้างนอก เดินห้างตากแอร์ ชีวิตมันก็มีแค่นี้แหละค่ะ ทำยังไงให้ตัวเองอยู่รอดไปได้ในวันพรุ่งนี้ "ชีวิตยังไม่สิ้นก็ดิ้นไป...ดินกลบหน้าเมื่อไหร่ก็จบกัน"

เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอบพระคุณค่าาาาาาาา ที่เข้ามาอ่าน(จนจบ...)

ก่อนอื่นใจเย็นนนนน

1.ลองหาที่ปรึกษาทางใจดู เวลารู้สึกว่าทำไรแปลกๆก็ปรึกษาเค้าดู ใครก็ได้ที่คุยได้ จิตแพทย์ก็ได้ เพื่อน พ่อแม่ญาติพี่น้อง หรือถ้าไม่อยากเล่าให้เค้าฟังก็หาpenfriendคนที่ไม่รู้จักคุยก็ได้เล่าปัญหาชีวิตไป (หาไม่ได้ทักเราก็ได้)

2.อย่าพึ่งอยากตายชีวิตมีไรอีกเยอะ

3.การที่มีคนเป็นห่วงอะมันดีนะ มันแปลว่าเค้ารักแกอยู่

4.ส่วนเรื่องเพื่อนที่คบได้ไม่เกินปีนี่ชอบอยู่คนเดียวใช่ม้ะ อยู่คนเดียวแล้วมีความสุข???

"ฟังนะถ้าอยู่คนเดียวแล้วมีความสุขก็อย่ามีเพื่อนเลยเพราะมันจะทำร้ายจิตใจเพื่อนเค้าจะคิดว่าทำไมเค้าไม่ดีหรอทำไมเพื่นคนนี้ไม่ทำดีกับเค้าตอบมั่ง แต่ถ้าอยากมีเพื่อนแกก็ทำดีกับเค้าสินึกอะไรไม่ออกก็เริ่มแค่คุยดีๆ"

5.อยู่คนเดียวบนโลกได้หรอเหงานะ

6.ที่บอกว่าถ้าคนอื่นรักแล้วห่วงจะผิดหวัง ทำไมต้องผิดหวังอะ รักก็อยากให้ยิ้มได้อยากให้มีความสุขนะแค่นี้ไม่ได้หวังอะไรตอบแทนซะหน่อย

7.ทำให้ยิ้มได้ก็ทำให้ร้องไห้ได้ ก็จริงแหละแต่เดี๋ยวเค้าก็ทำให้เรายิ้มอีกได้นะแต่ถ้าเค้าทำเราร้องไห้บ่อยๆเลิกคบนะ^^ก็แค่อยู่ห่างๆจะได้ไม่ต้องร้องบ่อยๆคุยเท่าที่จำเป็น

8.ไม่มีใครเข้าใจ เฮ้อออ เราก็เป็น เรื่องมันเศร้าอะนะ เค้าจะบอกว่าแกเป็นยังไงก็เรื่องของเค้าเหอะเอาเป็นว่าแกรู้ตัวว่าแกเป็นแบบไหนชอบอะไรเป็นพอ(อยากมีคนเข้าใจกลับไปอ่านข้อแรก) เราพูดอะไรเค้าก็จะทำเหมือนเราเป็นธาตุอากาศTT

9.ที่บอกว่า เบื่อทุกอย่างรอบตัว สิ่งที่เคยเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต กำลังถูกพังลงช้าๆ เราไม่รู้หรอกว่าส่วนหน่องของชีวิตของแกคืออะไร แต่ว่า แกบอกว่าส่วนหนึ่งของชีวิต แปลว่าในชีวิตแกยังเหลือส่วนอื่นๆอีกใช่มั้ยเล่ายิ้มไว้

10.ไม่อกหักเพราะไม่มีแฟนอะถูกแล้ว

11.อยากตาย แต่ก็ไม่อยากตาย (เลือกให้:ไม่อยากตายดีกว่า)

12.ไม่อยากทำ แต่ก็เผลอทำ(ปกติ^^ก็มันเผลออะน้าาาาา ไม่ได้ตั้งใจ)ว่าแต่ทำไรหรอ???

13.อารมณ์ร้อน แต่ก็อดทนได้(อันนี้ทุกคนเป็น ทุกคนก็มีขัดจำกัดของความอดทนถ้าแกอดทนจะถึงขีดแล้วแกก็จะเริ่มหัวร้อน)

14.เหนื่อย? อยากตาย? เราก็เคยเป็นตอนที่ทุกเรื่องเข้ามาพร้อมกันรับมือไม่ไหวแต่ตอนนั้นก็เพราะไม่มีใครรับฟัง(กลับไปอ่านข้อ1)หาคนช่วยรับมือดูแล้วแกจะสบายใจขึ้น อย่างน้อยก็มีคนช่วยแกคิดแกจะได้เหนื่อยน้อยลง

----------------------------------------------------------------------

ตอบแล้วนะ

ปล.อ่านแล้วตอบด้วยนะจะได้รู้ว่าอ่านแล้ว