(อยากถามว่า)คุณเคยไม่มีเพื่อนมาก่อนไหม? เหมือนอยู่คนเดียว ไรแบบนี้น่ะ

รู้สึกจะตรงข้ามกับชีวิตผมนะ

ผมมีเพื่อนเยอะครับ แต่ผมเป็นคนติสต์ ชอบแยกตัวออกจากเพื่อน ทำให้เพื่อนร่ำร้อง ว่าอ้ายบ้านั่นหายไปไหน เพื่อนผมมีหลายกลุ่มเลย ทั้งกลุ่มเพื่อนมัธยม (ผู้ชายล้วน) เพื่อนมหาลัย (ส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง) เพื่อนนักกีฬา และมีอยู่ช่วงหนึ่งจะมีเพื่อนจากเกมด้วย (แต่กลุ่มนี้ผมอยู่ได้แป้บเดียวก็ออก เพราะส่วนตัวเป็นคนชอบเล่นเกมคนเดียว มากกว่า Co-Op กับคนอื่น) ทุกวันนี้แทบไม่เจอหน้าใครเลย อยู่กับพี่ชายสองคน ต่างคนก็ต่างทำงาน ได้เจอกันแค่ตอนเช้ากับตอนมืดๆ

แต่ผมมีความสุขดีนะที่ได้อยู่คนเดียว ดูหนังคนเดียว กินชาบูคนเดียว แบกเป้เที่ยวคนเดียว มันสบายใจดี

เพื่อนสำหรับเรา ไม่ต้องมีเยอะก็ได้ค่ะ แค่มีเพื่อนแท้ไม่กี่คนก็พอ

เราไม่แน่ใจว่ามีเพื่อนเยอะรึเปล่า5555 จริงๆ ก็ค่อนข้างเยอะแหละ แต่คุยแบบสนิทไม่กี่คนค่ะ อาจจะประมาณ 1 ส่วนของเพื่อนทั้งหมดค่ะ

เราเรียนหลายที่ค่ะ อนุบาลยังย้ายไปย้ายมาเลย เลยรู้จักคนเยอะ แต่ส่วนใหญ่แล้วเพื่อนจะมาชวนคุยค่ะ แรกๆ ก็ไม่ค่อยกล้าคุยกับใคร แต่พอคุ้นเคยก็คุยกันได้เยอะเลย จากเพื่อนหนึ่งคน กลายเป็นมีเพื่อนทั้งห้อง รู้จักทั้งชั้น อะไรแบบนี้ตอนมัธยมอ่ะนะ

แต่ปัจจุบันมีเพื่อนเป็นกลุ่มๆ ค่ะ จำได้เวลาเรียนที่ใหม่จะไม่ค่อยสุงสิงกับใครเท่าไร แต่สักพักก็รู้จักกัน แล้วกลายเป็นรู้จักเพื่อนของเพื่อนอีก กลายเป็นมีเพื่อนมากมายเลยค่ะ แต่พอเรียนจบก็ติดต่อกันน้อยลงค่ะ อย่างไรก็ยังเชื่อว่า หากกลับมาพบกันก็ยังคุยกันได้เหมือนเดิมค่ะ^^

ตอนเข้าเมืองกรุงมาก็ไม่มีเพื่อนเหมือนกัน ประมาณสองเดือน เหงาสุดๆ พวกผู้ชายในสาขาไม่กล้าทักเรา มันกลัวเรากัด555 จากนั้นก็มีเพื่อนอีกคนเข้ามา ดีใจมากเลย

แต่ความเป็นเพื่อนอยู่ได้ไม่นาน เพราะตอนปีสามก่อนเริ่มเทอมสอง เพื่อนคนนี้เสียชีวิต เรากลับมาโดดเดี่ยวอีกครั้งจนอีกสองเดือนจะเรียนจบ ฝึกสหกิจคนเดียวอะไรคนเดียว เริ่มชิน ไม่เหงาอีกต่อไป มีเพื่อนร่วมสาขาก็คอยแต่พึ่งเรา ไม่เอาดีกว่า

ผมเป็นทุกวันจนชินครับ...........

เป็นคนมีเพื่อน 5-6 คนเท่านี้มาตั้งแต่ประถมจนมัธยมเลยอ่ะ แต่คนละกลุ่มกัน ขึ้นม.ต้นเพื่อนที่อยู่ประถมก็แยกตัวไปอยู่อีกกลุ่ม เราก็แยกไปอีกกลุ่ม 

พอขึ้นม.ปลายเพื่อนที่กลุ่มเดียวกับม.ต้นเหลือแค่เรากับเพื่อนอีก 2 คน มารวมกับอีกกลุ่ม 3 คน เป็นการรวมตัวแบบอยู่ดีๆก็ไปไหนมาไหนด้วยกัน กินเลี้ยงที่บ้าน ชวนกันไปดูหนังงี้ คือจากที่ไม่สนิทกันมาก่อนอ่ะ 5555

โดยส่วนตัวแล้วเป็นคนเงียบๆเหมือนกันแต่เพื่อนมันพูดมากไง เป็นกลุ่มที่ไม่ค่อยเงียบเลย จะมีแค่เราที่เงียบจนเพื่อนกลุ่มอื่นบอกว่าอยากดึงเราไปอยู่ด้วยอ่ะเพราะสงสารเหมือนเราไม่เข้าพวกอ่ะ แต่คือเราชอบแบบนี้ โอเคกับแบบนี้เพราะเราพูดไม่เก่งด้วยแหละ อีกอย่างกลุ่มเรามันเป็นกลุ่มที่มีอะไรก็พูด มีอะไรก็บอกช่วยกันแก้ปัญหาตลอดอ่ะ

ขนาดตอนนี้ขึ้นปี1แล้วและแยกย้ายกันไปคนละภาคก็ยังนัดมารวมตัวกันอยู่อีก 55555 หรือแม้แต่มีปัญหาอ่ะ ยังเอามาปรึกษากับเพื่อนกลุ่มนี้กันเลย

เอาจริงๆจำนวนของเพื่อนอ่ะมันไม่ได้สำคัญมากนะ แต่มันขึ้นอยู่ที่ว่าเราสบายใจกับใคร และใครจริงใจกับเรามากกว่าอ่ะ

เป็นคนมีเพื่อนก็ได้ ไม่มีเพื่อนก็ได้

สมัยเรียนไม่มีใครกล้าแกล้งกล้าล้อกล้ารังแกเราหรอก เราสู้นะเฟ้ย

ที่คบกันนานจริงคือเพื่อนสมัยเด็ก ตั้งแต่สี่ห้าขวบ

เพื่อนเข้าวัด(?)

เพื่อนเจอกันตอนเรียนภาษา สนใจเรื่องเดียวกันเก็ทกันมากกว่าเพื่อนสมัยเรียน

มีเพื่อนดีมีหนึ่งถึงจะน้อย ดีกว่าร้อยเพื่อนคิดริษยา อะนะ55

(^^) เราติสต์ เพื่อนน้อย เพราะเราก็เลือกคบ อีกอย่างลุคเรา แรงหน่อยๆ คนที่อยู่รอบนอกบอกอย่างนั้น เราเลยเลือกจะอยู่นิ่งๆมากกว่า

ฝากเนื้อฝากตัวด้วยเช่นกันจ้า

จริงๆเราก็เก็บตัวนะ แต่ไปเรียนไปเจอคน โดนพรีเซนต์รัวๆเริ่มหน้าด้าน 5555

เริ่มกลายเป็นคนอารมณ์ดีเวลาอยู่กับเพื่อน

ส่วนมากเพื่อนเข้าหาเรา มากกว่าที่เราจะเข้าหาเพื่อนจ้า นั่งอ่านคล้ายๆกันเลย

บางคนมีเพื่อนมากมาย แต่หาความจริงใจไม่มีเลย

สู้มีเพื่อนคนสองคนแต่ไว้ใจได้ เน้นคุณภาพดีกว่าปริมาณ สบายใจกว่ากันเยอะเลยจ้ะ

เอ่อขอนอกเรื่องค่ะ คุณใช่คนเดียวกับ ลินคนธรรมดา อะไรประมาณนี้ป่าวคะ

ไม่ได้เล่นบอร์ดบ่อย มึน 55 แต่กลิ่นอายดูคล้ายๆ

ตอนเป็นสเปิร์มก็มีเยอะแยะนะครับ

เคยค่ะ เข้ากับคนอื่นไม่ค่อยได้ เก็บตัวและแสดงออกไม่เก่ง แต่ไม่ใช่คนหยิ่งอะไร พอมีเพื่อนก็ดีตลอด ไม่เคยเจอประเภทหักหลังค่ะ แต่อย่างว่า เราชอบอยู่คนเดียว-----

พูดไม่เก่งเหมือนกันค่ะ แต่ก่อนเราเป็นคนเฟลนลี่มากเป็นคนพูดมาก555 แต่พอนานๆไปบุคลิคนิสัยเริ่มเปลี่ยนค่ะ เริ่มพูดน้อยลงจะพูดเยอะกับคนที่สนิทเท่านั้น เริ่มเป็นคนเงียบๆ ไม่ใช่ไม่อยากคุยแต่ว่าไม่รู้จะเริ่มยังไงจริงๆค่ะ และเราเป็นคนหน้านิ่งด้วย

ม.1 ยังโชคดีค่ะ การจะรวมกลุ่มกันก้ไม่ยากเพราะต่างคนต่างหาเพื่อนใหม่ เราจึงมีเพื่อนกลุ่มใหญ่ตอนม.ต้นค่ะ แต่ด้วยความที่เริ่มเป็นคนเงียบๆตอน ม.3 จึงมีเพื่อนที่สนิทจริงๆไม่มากค่ะ มีกลุ่มนี้กลุ่มเดียวคนรู้จักก็มีบ้าง พอเข้าม.ปลาย ไม่มีคนรู้จักเลยด้วยเรามาเดี่ยวๆเลยค่ะ แถมคนในห้องก็ดูเหมือนจะมาจากห้องเดียวกันตอนม.ต้นหมด ต่างคนเลยต่างมีกลุ่มกันแล้วเราก็ปรับตัวยากเลยค่ะ ไม่รู้จะไปหาสนิทกับใครดี แต่ตอนนี้ก็มีอยู่หนึ่งคน อยู่ด้วยกับเรากันสองคนนี่แหละ บอกเลยว่าแรกๆไม่ชินเพราะม.ต้น เราอยู่กับกลุ่มเพื่อนไม่ใช่แค่สองคนสามคนค่ะ เราค่อนข้างเป็นพวกแคร์สายตาคนด้วย แถมเพื่อนคนนี้สนิทด้วยยากมากจริงๆค่ะ ต่างคนต่างทิ้งกันบ่อยมาก555นานมากกว่าจะได้สนิทกันจริงๆ

จริงๆเราชอบอยู่คนเดียวทำอะไรเงียบๆนะคะ แต่ต้องไม่ใช่ในที่คนเยอะๆเพราะเรารู้สึกเหงามากค่ะ มันรู้สึกอึดอัดเวลาที่คนรอบข้างยิ้ม คุยกัน แต่เราไม่กล้าคุยเราเงียบ5555ส่วนเพื่อนในห้องคนอื่นๆก็พอคุยด้วยได้บ้าง สนิทกับคนสองคนแต่ไมไ่ด้สนิทกับคนกลุ่มเขาด้วย เราเลยไม่ค่อยอยากเข้าหามากเกินไปค่ะ มีความกลัวความเกรงใจ และหลายๆคนถึจะพอคุยด้วยได่้แต่อยู่ด้วยแล้วไม่สบายใจเพราะเราเงียบมากๆค่ะ กลัวเขาอึดอัด เราก็อึดอัด

ตอนนี้ก็ได้แต่สู้ๆค่ะ เดี๋ยวก็จบ อย่างน้อยก็มีเพื่อนตอนม.ต้นด้วย ที่ยังอยู่โรงเรียนเดียวกัน คุยกันได้ อยู่ด้วยแล้วสบายใจ เราไม่ต้องการเพื่อนเยอะมากมายค่ะ แค่คนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจก็พอ

ระบายซะเยอะเลย555 ขอโทษด้วยนะคะ อย่างน้อยเราก็มีคนที่คุยได้ในบอร์ด ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ คุณเจ้าของกระทู้ ^^

อย่าว่าแต่จะมีเพื่อนเหรอเปล่าเลยค่ะ

ตอนป.4-ป.6

เพื่อนสนิทที่ไว้ใจมากที่สุดยังเมินเฉยไม่เข้ามาช่วยเหลือตอนที่กำลังถูกพวกหมาหมู่ Bully เลยจ้า

ตอนม.3 อยู่ดีๆก็โดนเมินเฉยตอนที่ครูสั่งให้จับกลุ่มกันทำงานกลุ่ม

สุดท้าย คนที่เข้ามาช่วยเหลือก็คือ เพื่อนกลุ่มอื่นที่เป็นกลางนี่แหละ

เพราะทนไม่ไหวเลยรับเราเข้าทำงานกลุ่ม

พอมาตอนม.4-ม.6 ต้องจำใจมาเรียนโรงเรียนที่ไม่ดังและเป็นโรงเรียนที่ไม่ชอบจนเรียนจบม.6

ตอนม.5 ยิ่งอยากจะย้ายโรงเรียนตอนกลางเทอมไปเรียนโรงเรียนที่เราเคยเล็งเอาไว้ตอนม.3

หรือไม่ก็หยุดเรียนไป 1 ปีอยู่บ้านแล้วสมัครเรียนใหม่เพื่อเรียนต่อสายอาชีพ

(ตอนม.3 เราเล็งว่าจะเรียนต่อสายอาชีพหรือไม่ก็เรียนต่อมัธยมปลายที่โรงเรียนที่เราชอบ)

ราตรีสวัสดิ์นะคะทุกคน ไปนอนล่ะ บายย

ความสัมพันธ์เป็นเรื่องแปลก ยิ่งเรียกร้อง ยิ่งไม่มาหา แต่เมื่อหยุดอยู่เฉยๆ มันจะมาเอง (ไม่ว่าจะเพื่อนหรือคนรักก็ตาม)

แต่สิ่งสำคัญมันไม่ได้มาจากการเรียกร้อง หรือการหยุดด้วยการกระทำหรอกค่ะ มันเกิดจาก Mindset ของคนนั้นๆ ว่ารักและเคารพตัวเองมากแค่ไหน เป็นผู้ให้โดยไม่หวังผลตอบแทนมากแค่ไหน คนเรามักจะอยากเข้าใกล้ผู้ให้มากกว่าผู้เรียกร้อง

ส่วนตัวเรา น่าจะเป็นคนละขั้วกับคุณจขกท จะเรียกว่าเย็นชาก็ได้ละมั้ง เรามีคนปรารถนาดีด้วย พูดคุยปรึกษากันได้ แต่ก็ไม่ได้คิดว่าจะต้องมานั่งปรับทุกข์บำรุงสุข ต่างคนต่างมีธุระ มีอะไรต้องทำเยอะแยะ นานๆ ทีนัดกันสักครั้งก็พอแล้ว เรามีเพื่อนจำกัด แล้วก็ไม่ได้คิดจะคบหาเพื่อนใหม่ด้วย แต่เรามีคนรู้จัก คุยกันได้ ไม่ได้สนิทขั้นเพื่อน เราว่าแบบนี้ก็ไม่เลว คล่องตัวดีค่ะ

เราไม่มี

สาเหตุก็เป็นมาตั้งแต่เด็กๆ

ตอนเรียนอนุบาล ประถม

แถวบ้านเราไม่ค่อยมีเด็กรุ่นเดียวกับเรา จริงๆก็มีอยู่คนหนึ่งเป็นเพื่อนร่วมชั้นกับเราที่บ้านอยู่ใกล้ๆกัน

แต่ไม่นานเราก็ย้ายบ้านอีกครั้ง ครั้งนี้แหละไม่มีเด็กแถวบ้านที่จะเป็นเพื่อนกับเราได้ เพื่อนคนนั้นที่ชนิดกับเราก็เริ่มห่างเหินกันขึ้น แต่ก็ยังดีที่เจอกันได้ที่โรงเรียน เสาร์ อาทิยต์ก็ชวนกันไปเล่น

ช่วงนี้ยังดีหน่อยมีเพื่อนที่โรงเรียน

แต่พอขึ้นมัธยมเท่านั้นแหละ ผู้ปกครองเราให้เราไปเรียนที่โรงเรียนในตัวอำเภอเมือง แต่เพื่อนร่วมชั้นแทบทุกคนจะเข้าเรียนในโรงเรียนมัธยมประจำตำบล

ตื่นหกโมงเช้าไปโรงเรียน หกโมงเย็นกลับถึงบ้าน จากปกติที่ตอนเรียนประถมเราก็ยังสามารถไปเล่นกับเพื่อนหลังเลิกเรียนได้ แต่พอเป็นแบบนี้ ถึงบ้านเราก็ฟ้ามืดหมดแล้วจะให้ไปไหน เสาร์อาทิตย์ที่เคยไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนก็ไม่ได้ไป เพราะทุกคนก็มีธุระของตัวเอง ยิ่งทำให้เราห่างเหินจากกลุ่มเพื่อนอีก จากที่พอยังสนิทกัน ก็กลายเป็นแค่คนเคยรู้จักกัน

เราโรงเรียนมัธยมที่เราเรียน เป็นโรงเรียนที่มี ตั้งแต่ชั้น อนุบาล ประถม มัธยมต้นปลาย

แล้วคนในห้องส่วนใหญ่ก็เป็นเด็กที่เริ่มเรียนมาด้วยกันตั้งแต่อนุบาลแล้ว ทุกคนในห้องรู้จักกันหมด ยกเว้นเราที่พึ่งเข้ามาในห้องตอนมัธยม ในห้องทุกคนก็แบ่งกลุ่มกัน กลุ่มผู้ชาย กลุ่มผู้หญิง กลุ่มเด็กเรียน กลุ่มเด็กเกเร เคยพยายามจะเข้าพวกแต่ละกลุ่มด้วย สุดท้ายก็ได้แค่ยืนเนียนอยู่ในกลุ่มต่างๆเป็นของประกอบฉาก มีพูดคุยกันมั่ง แต่ก็เป็นได้แค่เพื่อนร่วมชั้น ไม่ใช่เพื่อนจริงๆ

โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนใหญ่ มีคนมาจากหลายตำบล ซึ่งบางตำบลก็มีคนมาเรียนเยอะ มีคนรุ่นเดียวกันที่รู้จักกัน

แต่ของตำบลเรามีอยู่แค่ 3-4 คนจากโรงเรียนที่มีนักเรียนเป็นพันคน แล้ว3-4คนเนี่ย เด็กอนุบาล มีเราเป็นเด็กมัธยมคนเดียวในตำบลนี้ที่มาโรงเรียนนั้น

ตอนอยู่บ้านจะให้ไปหาเพื่อนสมัยมัธยมก็ไม่รู้จะไปหาที่ไหน เพราะลืมเราหมดแล้ว แต่ละคนก็มีกลุ่มของตัวเอง แต่เราไม่มี มีแค่ตัวคนเดียว

แล้วพูดถึงนิสัยส่วนตัวด้วย ส่วนตัวเป็นคนพูดน้อย โลกส่วนตัวสูง

เป็นงี้ตั้งแต่เข้าเรียน จนเรียนจบ ก็ไม่มีเพื่อนจริงๆที่ไม่ใช่เพื่อนร่วมชั้นเลย พอเรียนบก็แยกย้ายไม่มีใครที่เรียนกับเรา ติดต่อมาหาเราเลย (เราเองก็ไม่ได้ติดต่อไป)

จะมีเพื่อนก็มีแต่ เพื่อนสมัยเด็ก เพื่อนร่วมชั้น เพื่อนร่วมงาน แต่ไม่มีเพื่อนที่เป็นเพื่อนจริงๆสักคน

เราชินซะแล้วค่ะ

เราไม่ค่อยพูด ทำให้สนิทกับใครยากมาก และมีเพื่อนที่เราแคร์จริง ๆ แค่สองสามคนเท่านั้นในชีวิต แถมช่วงนี้ก็ห่าง ๆ กันไปอีก แต่ยังรักอยู่ไหม ก็รักนะ แต่เราไม่ใช่พวกเจ๊าะแจ๊ะ เลยไม่รู้จะคุยอะไร ต่างคนก็ต่างไปมีชีวิตของตัวเองกันหมด

เหงาไหม ยอมรับว่าเหงาบ้างค่ะ แต่ก็ชินไปเอง มีนิยายเป็นเพื่อนนี่แหละ

เราอาจจะมีอยู่บ้าง แต่ตั้งแต่เด็กจนโตมีเพื่อนสนิทคนเดียว นอกนั้นเป็นเพื่อนแบบผิวเผิน คุยได้กับทุกคน แต่ไม่ค่อยมีเรื่องคุยเท่าไรนัก

ตอนประถมต้นถูกเพื่อนแกล้ง เพื่อนล้อเป็นเรื่องธรรมดา ประถมปลายเริ่มเงียบ ไม่ค่อยเข้าหาเพื่อน

มัธยมต้นตอนปลายเจอเพื่อนสนิทที่เคยแกล้งมากในสมัยประถมต้น

สมัยมหาวิทยาลัยไปไหนมาไหนคนเดียวเป็นเรื่องธรรมดา

ปัญหาที่มีมาตั้งแต่เด็กคือเรื่องงานกลุ่ม ยังคงเป็นปัญหามาตลอด หากลุ่มยากมาก ต้องทำคนเดียวจนชิน

ช่วงใกล้จบปีสี่จู่ ๆ ก็พาตัวเองจมดิ่งกับเรื่องที่ผ่านมาจนหนีสังคมมหาวิทยาลัยยาวมาก ตอนนั้นสมองเหมือนลืมเรื่องที่ผ่านมาไปเกือบจะหมด ไม่รับรู้เรื่องที่เข้ามาในแต่ละวันไปเลย อยู่แต่กับการดูซีรีส์ อ่านนิยายจีน และ แต่งนิยายจีน

ตอนนี้ยังคบกันอยู่ แต่นาน ๆ จะได้คุยกันที เรื่องนัดเจอยิ่งยากเพราะเราติดอยู่บ้าน หางานทำที่บ้านไปแล้ว นี่มิถุนายายนนี้กำลังจะลองเปลี่ยนตัวเองครั้งใหญ่ด้วยการอ่านหนังสือสอบเข้ารับราชการอยู่หลังจากเดินตามฝันมาจนบัดนี้

เป็นคนมีเพื่อนน้อย จะมีเพื่อนสนิทแค่คนเดียว คนที่นั่งด้วยกัน เพราะไม่ชอบไปไหน พักกลางวันทำการบ้าน เลิกเรียนกลับบ้าน

เวลามีเพื่อนก็เกรงใจ กลัวเขารอ กลัวเขาไม่ชอบ ทุกวันนี้ไปไหน ไปคนเดียวสบายใจดี แต่เคยมีเพื่อนทางจดหมายนะ มักจะมีเพื่อนที่คุยกันทางตัวหนังสือ แชท อีเมล ไรทำนองนี้

เขียนนิยายก็มีแฟนคลับคนเดียว ฮา...

จริงๆคุยได้ทุกคน พยายามชวนคุยตลอด ถ้ายังตอบมาก็คุยกัน จะตอบเป็นคนสุดท้ายเสมอ

มีเพื่อนทางอีเมล1คน คุยกันมาหลายปีแล้ว บางครั้งความเห็นไม่ตรงกันบ้าง เราพูดตรงไปบ้าง แต่เราก็ยังคุยกันมาตลอด

มีเพื่อนคุยทางเด็กดี4 คน น่ารักมาก แม้ว่าต่างจะมีธุระ มีงาน มีการ หรือเรียนหนัก แต่เขาก็ไม่เคยลืมเรา ยังส่งข้อความมาทักทายกันเสมอ ขอบคุณมากๆ กับทุกความรู้สึกที่แสนดี ^___^