เรื่องของคนโดดเดี่ยว... อ่านเถอะ มันดีกว่าที่คิดเยอะ
ตั้งกระทู้ใหม่
จขกท.เคยเป็นค่ะ
เคยไหมที่คิดอยากเปลี่ยนแปลงตัวเอง
เคยไหมที่ไม่อยากอยู่คนเดียว
เคยไหมที่อยากมีเพื่อนไปไหนมาไหนด้วย
คนไม่เคยเป็นไม่มีวันรู้
เราพยายามแล้ว ที่จะเข้าหาคนอื่น
เราพยายามแล้ว ที่จะเป็นคนดี
เราพยายามแล้ว ที่ละทิ้งความกลัว
เราโดนเทแล้วตั้งไม่รู้กี่ครั้ง
เมื่ออ่านมาถึงตรงนี้แล้ว จขกท. ไม่อารัมภาบทยาวไปมากกว่านี้แล้ว เราเข้าไปอ่านเห็นในกระทู้มากมาย #เราไม่มีเพื่อนทำไงดี
อยากเข้าไปตอบ อยากเข้าไปเม้น เราผ่านตรงนั้นมาแล้วนะ สู้ๆ
โดยคนเม้นลืมไปรึเปล่า "เค้าไม่รู้หรอกว่าต้องทำยังไง"
จขกท. จะเล่าประสบการณ์ของตัวเองให้ฟัง จากเด็็กที่ร่างเริงที่สุด กลายเป็นเด็กที่โดดเดี่ยวที่สุด และมาเป็นเราในวันนี้
ตอนเด็ก จขกท. เป็นเด็กน่ารักมากๆ ไปไหนมาไหนใครๆก็ชมก็รัก เป็นเด็กฉลาด มีเพื่อนรายล้อมหน้าหลัง เรียกว่าเป็นศูนย์กลางของคนทั้งกลุ่มเลย จนกระทั่ง ป.3 แม่จขกท.ให้จขกท. ไปเรียนพิเศษตอนเย็น จขกท. เหนื่อยมากเลยลืมทำการบ้านวันนนั้น จขกท.เเลยโดยครูที่โรงเรียนทำโทษ จขกท.ตอนเด็กเลยกลัวการทำโทษมาก
ไปเรื่อยๆจขกท.เลยตัดสินใจทำการบ้านตอนพัก กลายเป็นว่าห่างเหินกับเพื่อนไปเลยทีเดียว ตอนจขกท.ไม่รู้ตัวเลยว่านั้นทำให้จขกท.โดดเดี่ยว จากกนั้น ถึง ป.4 เราเลยอยู่คนเดียวตลอดมา
พอขึ้น ป.5 เราตัดสินใจว่าเราจะหาเพื่อนเราพบ เพื่อนคนหนึ่งเป็น นักเรียนใหม่ เราเข้าไปทัก แล้วเราก็เป็นเพื่อนกันจขกท.เป็นเพื่อนที่แย่ค่ะ หากเพื่อนคนนั้นเข้ามาอ่าน จขกท. ก็ขอโทษด้วยนะ เราดีกันมากๆ ตอนนั้น จขกท. คิดว่าได้มีเพื่อนจริงๆจังๆสักที แต่ว่าเราโดนเป่าหูค่ะ เป่าหูว่าเพื่อนใหม่นิสัยไม่ดีด้วยความที่ตอนนั้นซื่อมาก เลยเชื่อและทำไม่ดีใส่ (ตอนนี้ เราอยากขอโทษจริงๆ)
จนเพื่อนๆว่ามองว่าเราเป็นเด็กไม่ดีไปเลย เข้าสู่ลูป โดนบูลลี่อย่างสมบูรณ์ จจิตใจห่อเหี่ยวมากๆๆ
แต่ว่าเราโชคดี ที่ตอนป.6 มีเพื่อนคนหนึ่งที่ดีกับเรามากๆ นางมาเป็นเพื่อนเรา แต่จบป.6 เราก็แยกกันไปคนละโรงเรียน
ขึ้นม.1 ทำให้เรา alone อีกครั้งครั้งนี้ เราเริ่มเข้าหาเพื่อนใหม่ด้วยตัวเอง ตอนนั้นเรามีทริกคื่อ ยิ้มค่ะ ทักทายโบกมือ แรกๆจะฝืนๆแต่พอไปๆจะดีเอง เราทักคนไปทั่วเหมือนคนบ้า ดีกับเค้า ช่วยเหลือเรื่องเล็กน้อย ระวังอย่างช่วยมากไปหรือกลายเป็ยเบ๊คนอื่น จนเรามีเพื่อนคนหนึ่ง มันทำให้เราได้รู้บางอย่าง เพื่อนเราไปทะเลาะกับเพื่อนอีกคน ตอนเย็นที่เราไม่อยู่ เรามาถึตอนเช้ามีคนกันเราออกจากนางหลายคน เรียกว่าล้อมเลยแหละ เรารู้สึกอะไรรู้ไหม เรารู้สึกว่าหาเราไม่ได้เอเหตุการณ์คล้ายๆกันตอนป.5 เราจะเสียเพื่อนที่ดีกับเราไปออีก เราเดินฝ่าออกไปเลยค่ะ ไม่ฟังที่พวกนางพูดด้วย เราเดินมาหาเพื่อนเราบอกให้เค้าเล่าเหตุการณ์ให้เราฟัง หลังจากนั้นเรากับเพื่อนคนนั้น แบบซี้กันสุดๆเลยค่ะ
หลังจากที่จขกท.เขียนมาถึงตอนนี้จขกท.คิดอะไรอย่างหนึ่งได้ค่ะ
หากจขกท.ทนรับเรื่องราวในอดีตตอนโดนบูลลี่ไม่ไหว ฆ่าตัวตายไปเราจะไม่มีวันได้มีเพื่อนดีๆแบบนี้ ได้ทำอะไรดีๆแบบนี้อีก ๆไม่ได้กินอาหารอร่อยๆกับพ่อ แม่ ครอบครัว
หากจขกท.ไม่เคยเจอเรื่องตอนป.5 เราก็ไม่เคยรู้ซึ่งว่าโดนแบบนี้มันเจ็บ เราอาจจะเสียเพื่อนเราไปอีกคน
จขกท.คิดได้ว่าขอบคุณเรื่องร้ายๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเพราะมันคือบทเรียนแสนแพงที่เราจ่ายเพื่อซื้ออนาคตของตัวเอง
จขกท.ผ่านอะไรมาอีกมากเข้าใจความรู้สึกเศร้าและสูญเสีย ความเหนื่อย ความโดดเดี่ยว อ้างว้าง ไม่เหลือใคร คือถ้าเขียนหมดคงขายได้เลย ไม่บอกว่าสู้ๆนะ เพราะทุกคนที่เข้ามาอ่านก็สู้กันอยู่แล้ว สู้ในเรื่องที่แตกต่างและไม่เคยมีใครเข้าใจ สู้ในมุมมืดที่แม้แต่คนในครอบครัวก็ไม่รู้
จขกท.อยากบอกว่าพยายามอีกนิดนะ คุณไม่รูหรอกว่าคุณมาใกล้ถึงฝั่งแล้ว แอดมาเป็นเพื่อนในเด็กดีได้นะ ถ้าอยากคุยด้วย
# เราสตองขึ้นทุกครั้งที่ผ่านเรื่องเลวร้ายมาได้ หันหลังกลับไปดูสิ เราผ่านอะไรมาได้บ้าง
การตายไม่ช้าเร็วก็มาถึง ก่อนหน้านั้น ไม่ทำอะไรที่อยากทำก่อนล่ะ หากยังไม่ลองทำตามฝัน หรือหาฝันไม่เจอ อย่าตายนะ เพราะเราคือคนเดียวเท่านั้นที่มีสิทะิทำฝันของเราให้สำเร็จ
racnarock
8 มี.ค. 62 เวลา 21:48 น.
548
views
แสดงความคิดเห็น