เเอบชอบคนที่ไม่รู้จัก

คือเราไปขายของกับเเม่ที่ตลาดเเล้วพอถึงช่วงค่ำ ๆ ลูกค้าเงียบเราก็เลยนั่งเล่นโทรศัพท์วันนั้นเราใส่ชุดพละ กางเกงสีเขียวเสื้อสีเหลือง สักพักก็มีพี่ผู้ชายคนนึงเดินผ่านหน้าร้านเราพี่เค้าใส่เสื้อสีเดียวกับเราเเต่กางเกงสีดำ ตอนเดินผ่านพี่เค้าก็มองเราเเบบเดินไปมองไปเลยอ่ะ เราก็จ้องกลับพอเค้าเดินพ้นไปเราก็เลยคิดว่าสงสัยพี่เค้าคงนึกว่าอยู่โรงเรียนเดียวกันมั้ง ขากลับพี่เค้าก็จ้องเราเเบบเดิมเราก็จ้องกลับคราวนี้จ้องนานมาก(เราเขินเลย) หลังจากวันนั้ก็เจอพี่เค้าเรื่อยๆ บางทีก็นานๆเจอที เเต่ทุกครั้งพี่เค้าจะมองเราตลอด จนมีวันนึงเราสะพายกระเป๊านักเรียนพี่เค้าก็เดินผ่านเเล้วมองตราโรงเรียนเราใหญ่เลย เเถมวันนั้นพี่เค้าก็ใส่ชุดนักเรียนเหมือนม.ต้นโรงเรียนเราเลย เราเลยรู้ว่าพี่เค้าอยู่บริบูรณ์ศิลป์ดอนเมือง ผอ.โรงเรียนพี่กับผอ.รร.เราเป็นญาติกันชุดบางชุดเลยคล้ายกัน วันต่อมาเราก็รอพี่เค้าเดินผ่านอย่างใจจดใจจ่อ555 พอถึงตอนเย็นๆก็ไม่เห็นพี่เค้าเดินผ่านมาเลยเรานี่เเบบซึมเป็นส้วมเลยค่ะ เเล้วพอดีเเม่เราก็ใช้ไปซื้อของ พอตอนเดินไปเราก็เห็นจากที่ไกลๆ ว่าเป็นพี่เค้าเรานี่เเบบกรี๊ดดด พอเห็นปุ้บเราเลยรีบก้มหน้าเดินต่อเเกล้งมองไม่เห็น พอพี่เค้ากับเราสวนกันจู่ๆพี่เค้าก็ถามว่า"อยู่ม.ไรอ่ะ" เรานี่ห่ะ! พี่เค้าก็ถามย้ำอีกที เราก็ตอบไปม.2ค่ะ เราก็รีบเดินต่อเพราะเขิน55ตอนนั้นเราเเบบนึกว่าเราจะเป็นลม มือนี่สั่นอย่างกะองลง ใจก็สั่นอย่างกะดีดกาเเฟ หน้าชามากก เเงงเราเลยรู้สึกว่าเราชอบพี่เค้าจริงๆก็วันนั้นเเหละเสียงพี่เค้าน่ารักมากกก  เเงงง หลังจากวันนั้นก็รู้ว่ามีกำลังใจมาขายของกับเเม่มากขึ้นเลยค่ะ55 เเต่ทุกครั้งที่เราเจอพี่เค้าเราจะไม่กล้ายิ้มเลยหน้านี่นิ่งเป็นรูปปั้น คือไอคำว่า

ไม่ได้ดึงมันตึงเอง มีอยู่จริงๆเเหละเชื่อเเล้ว55

สองวันผ่านไปหลังจากนั้นเราก็เจอพี่เค้าอีก เเต่ครั้งนี้เค้ามองเราเเวบเดียวเเล้วก็เดินไปเลย

เรานี่เเบบ เเงงจะร้องเลยรู้สึกเสียดายที่เวลาเจอหน้าเค้าเราไม่มีความกล้าที่จะยิ้มเลย วันต่อมาเราเลยมาซ้อมยิ้มเลยทีนี่อยากจะบ้าตาย5555 เเต่พามาขายของเราก็ไม่เจอพี่เค้าเลยเเถมพน.เราก็จะหยุดขายของ2อาทิตย์ เราเลยรู้สึกเสียใจบวกเสียดายมาก คือเราคิดว่า ทำไปเเล้วไม่ว่าผลลับจะเป็นยังไงก็ดีกว่ามานั่งเสียใจที่ไม่ได้ทำ เราคิดว่าที่พี่เค้ามองเราเพราะสงสัยว่าอยู่รร.เดียวกันหรือป่าว เค้าคงไม่ได้ชอบเราอ่ะค่ะ55