เล่าเรื่องช่วงชีวิตที่เราผ่านมาได้อย่างยากลำบาก
ตั้งกระทู้ใหม่
สมัยเด็กตอนอนุบาลเราเป็นคนวาดรูปเก่งเด่นแสดงมากและมีความมั่นใจ ทำให้ตอนประถมเรามีความฝันอยากเป็นจิตรกรชื่อดัง นักวาดที่มีเรื่องเป็นของตัวเอง อะไรแบบนี้แต่พอโตขึ้นเราก็รู้ว่ามันไม่ใช่ทุกคนนะเว้ยที่จะสำเร็จนอกจากความสามารถต้องมีโชควาสนาเวลาด้วย แต่ถึงยังนั้นเรายังคงชอบวาดรูปนะ ฝีมือของเราก็พัฒนาขึ้นบ้างเล็กน้อย จนถึงช่วงพิษเศรษฐกิจ ครอบครัวเราก็ไม่สามารถยึดอาชีพเดิมไว้ได้หรือสั้นๆเลย ครอบครัวเราล้มละลาย
ช่วงตอนม.2-3เราต้องออกจากโรงเรียนเอกชนที่อยู่ตั้งแต่ประถมจนถึงม.1ซึ่งเป็นโรงเรียนที่รักมากจนถึงทุกวันนี้ เราย้ายไปเรียนที่บ้านเกิดแม่ เรียนในโรงเรียนรัฐแห่งหนึ่ง แต่เราไม่สามารถปรับตัวได้และเราที่ยังอยู่ในช่วงที่รู้สึกแย่ที่สุดของชีวิตคล้ายสูญเสียหลายๆอย่าง ทำให้เราแสดงท่าทีที่ไม่ดีกับเพื่อนในห้อง แต่ก็พอมีเพื่อนต่างอายุอยู่บ้าง แต่พอต้องการกลับมาแก้ไขก็สายไปแล้ว เพื่อนคล้ายแบนเราไปแล้ว แถมเราก็คิดเองเออเองมโนภาพจนไม่มีโอกาสได้ปรับความรู้สึก มีหลายครั้งที่อยากตาย แต่เราทนเรียนที่นั้นจนจบม.3และไม่คิดกลับไปอีกเลยแต่ก็ต้องขอบคุณที่สอนบทเรื่องเกี่ยวกับชีวิตให้เราจนทำให้เราเติบโตมากขึ้น เห็นโลกใบนี่ได้กว้างมากขึ้น
จนสอบเข้าโรงเรียนที่มีชื่อเสียงในตัวเมืองได้ เราก็ตั้งใจจะหาเพื่อนและตั้งใจเรียนให้มากขึ้นและค่อยตามหาอาชีพในฝัน แต่ก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้เราโดนเพื่อนในห้องแบนและบูลลี่เพราะหลายคนคิดว่าเราขโมยเงินไปซึ่งมันไม่ใช่เราไง เราตอนนั้นโดนเพื่อนโจมตีทางคำพูดอย่างทั้งทางตรงทางอ้อม ทำให้เราเครียท เก็บกดเก็บความรู้สึกมาก และมีความคิดอยากตายอีกครั้ง หลังเราโดนเพื่อนในกลุ่มทิ้งทำให้อยู่คนเดียวและมีประโยคหนึ่งพูดว่า //ถ้าหากลุ่มไม่ได้ก็อยู่คนเดียวเองไปสิ//เป็นประโยคของเพื่อนผู้หญิงในห้อง และมันทำให้เราเจ็บจนอยากร้องไห้และทำให้เราคิดอะไรได้หลายๆอย่างได้
เกิดมาก็มาคนเดียว ตายก็ต้องตายคนเดียว ไม่ได้แย่งโลงศพใคร ทำไมเราต้องผูกชีวิตไว้กับคนที่ไม่เห็นค่าของเรา ต้องฟังคำพูดของผู้อื่นล่ะ
มันทำให้เราตอนม.4ตัดสินใจอยากเป็นนักจิตวิทยาช่วยเด็กที่ต้องเจอการบูลลี่และมีความคิดแย่ๆกับโลกนี้ ทำให้เขาเห็นว่าเราไม่จำเป็นจะต้องอยู่เพื่อใครหรือเพื่อนคนไหน เราอยู่ด้วยตัวเราได้ เราอยู่เพื่อครอบครัว เพื่อคนสำคัญ เพื่อสัตว์เลี้ยง เเละะเราก็แอบคิดว่าถ้าเราเกิดตายไป ใครจะช่วยแม่เลี้ยงน้องๆ ใครจะดูเเลแมวๆที่เรารักมากล่ะ ทำให้เรายังคงมีชีวิตอย่างมีเป้าหมายอยู่ทุกวันนี้
จนผ่านถึงม.5เราก็ได้เพื่อนที่ถูกกลุ่มแบนออกมาเป็นคู่จนถึงทุกวันนี้ ช่วงแรกๆมีรำคาญเพราะเราไม่คิดจะมีเพื่อนแล้ว แต่ตอนนี้ชินที่มีมันไปไหนไปกันแต่เราไม่รู้ว่ามันคิดอย่างไงกับเรา ก่อนหน้านี้ในสายตามันเราเป็นไง เราไม่รู้และไม่อยากรู้ให้เสียใจ ถ้ารับไม่ได้ เราแค่คิดว่าเราไม่สามารถไว้เนื้อเชื่อใจใครได้อีกแล้วนอกจากน้องสาวแท้ๆที่คล้ายเป็นแฝดคนละปีกันและเเมวที่เป็นเป้าหมายชีวิตของเรา
ตอนนี้เราคิดว่าจะต่อจิตวิทยาองค์กรอุคสาหกรรม ไม่ก็เเนะเเนว และเริ่มศึกษาการเล่นหุ้น เราคิดว่าเงินเดือนในสมัยนี้และสมัยหน้าน่าจะไม่พอ ยิ่งกับเด็กจบใหม่กว่าจะได้เงินเก็บหลักแสนคงลำบากพอควร ซึ่งใครเป็น#dek64ทักมาคุยกันได้เด้อ มาแลกเปลี่ยนความรู้กันได้ เพื่อปีหน้าจะติดพอร์ตไปพร้อมๆกัน
กาลครั้งหนึ่งฉันแต่งนิยายไม่เสร็จ
1 มี.ค. 63 เวลา 16:51 น.
822
views
1 ความคิดเห็น
เป็นกำลังใจให้นะ
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?