ในหมู่พี่น้องด้วยกันเราถูกกดดันหนักคนเดียว(กระทู้ยาวมาก)//อัดอั้นมาก

ไม่เข้าใจในตัวของพ่อกับแม่ ทำไมถึงปฏิบัติกับเราต่างจากพี่น้องคนอื่นเพียงเพราะผลการเรียนของเราดีที่สุด ทั้งๆที่ความจริงแล้วพ่อก็รู้ดีว่าระดับสมองไม่มีใครฉลาดกว่าใคร

พ่อกับแม่มีลูก 4 คนได้แก่พี่ชาย เรา น้องชายและน้องสาว เราเป็นคนที่มีข้อจำกัดในการกระทำเยอะที่สุดค่ะ ไม่ว่าจะทำอะไรเราจะโดนตักเตือนเพียงคนเดียวตลอด ทำให้เรารู้สึกน้อยใจและเสียใจมาก พี่ชายกับน้องชายไม่ตั้งใจเรียนเลยค่ะ แล้วเวลาทำอะไรพ่อกับแม่ไม่ค่อยตักเตือนเลย จับโทรศัพท์ทีเล่นเกมเสียงดังพ่อกับแม่ก็เดินผ่านไปผ่านมาไม่ว่ากล่าวอะไร แต่เมื่อใดที่โทรศัพท์มาตกอยู่ในมือเรา เพียงแค่ฟังเพลงหรือคุยแชทกับเพื่อน พ่อก็จะทักว่าอย่ามัวแต่ฟังเพลง เล่นเฟสหรือคุยแชทไร้สาระ แล้วหันมาจริงจังกับการเรียนได้แล้ว โดนตลอดเลยค่ะ แล้วด้วยความที่เกรดเฉลี่ยเทอมที่แล้วเราได้ 3.25 (สายวิทย์-คณิต)ไม่ถึงเกณฑ์ที่พ่อตั้งไว้ ทำให้ในเทอมนี้เราโดนยึดโทรศัพท์ห้ามเล่นในวันจันทร์-ศุกร์เป็นเวลาหนึ่งเทอมจนกว่าเกรดจะถึงเกณฑ์ของพ่อค่ะ ด้วยเหตุนี้เมื่อถึงวันเสาร์-อาทิตย์ได้โทรศัพท์มาเราก็อยากทำอะไรหลายๆอย่างที่เราชอบค่ะ แต่ความสุขเพียงสองวันมันก็ไม่เกิดเพราะพ่อกับแม่เห็นเราจับโทรศัพท์เป็นไม่ได้เลยค่ะ มันต้องต่อว่า แซะหรือเทศนา ทั้งที่ห้องข้างๆน้องเราเล่นเกมเสียงดังมากแต่ก็ไม่สน(*น้องชายเราก็โดนยึดโทรศัพท์เหมือนเรานะคะ แต่พี่ชายเราไม่โดนยึดทั้งที่เกรดไม่ดี ส่วนน้องสาวเรายังไม่มีโทรศัพท์ค่ะ)

พ่อกับแม่เราทำไร่ทำสวนด้วยค่ะ แล้วก็มักจะเรียกเรากับน้องชายไปช่วย เราทำไร่ทำสวนไม่ไหวค่ะ พ่อรู้ แม่รู้ ทุกคนในบ้านรู้ค่ะ แต่ก็ยังจะให้เราทำ พอเราอิดออดก็จะโดนดุค่ะว่าถ้าเราตั้งใจเรียนก็ไม่พามาทำไร่ทำสวนหรอก จะเลือกงานที่ลำบากหรือตั้งใจเรียนแล้วได้งานสบายๆทำ เราก็คิดในใจค่ะว่าโกหกทั้งเพ ถึงเราจะตั้งใจเรียนขนาดไหนก็ยังพามาทำอยู่ดี พี่ชายกับน้องชายเราทำงานพวกนี้ไหวนะคะ แต่ช่วงนี้พี่ชายไม่ได้ทำเลยเพราะติดฝึกงานของ ปวช.ปี3 ส่วนน้องชายเรามักจะขี้เกียจแล้วหลบบ้าง อู้บ้าง หาเรื่องไม่ทำงานค่ะ บางครั้งพ่อกับแม่ก็จะดุว่าบ้าง แต่หลายครั้งก็ปล่อยน้องเราโดยบอกว่ามันดื้อ แล้วถ้าเป็นเราที่อู้ล่ะ ใช่ค่ะโดนจวกยับเลย พอเรางอแงก็ชอบพูดคำเศร้าๆไม่อยากช่วยแบ่งเบาพ่อแม่เลยรึไง แล้วเราเลือกอะไรได้มั้ย จะต่อต้านก็ไม่ไหวค่ะสงสารจริง แต่ในใจก็ยังคิดว่าคนทำงานนี้ไหวไม่ได้ทำ คนทำไม่ไหวทำไมถึงต้องทนทำไป ส่วนน้องสาวเราไปเล่นบาร์บี้ค่ะไม่ได้ช่วยอะไรเลย

พี่ชายเราอิสระมากค่ะ ใช้เงินฟุ่มเฟือยมาก ขอเงินทีก็ 300+ แล้วพ่อก็ยังให้เดือนละพันอีกค่ะ ส่วนเราได้เงินอาทิตย์ละ 100-140 บาท ช่วงหนึ่งเราทำงานพาร์ทไทม์ได้เงินจำนวนหนึ่งเอาไปฝากในออมสินค่ะ เราไม่ได้ใช้เลยจนตอนนั้นใช้คือซื้อบั้มบังทัน บั้มแรกของเราค่ะ และใช้จ่ายจำเป็นอีกนิดหน่อยครั้งหนึ่ง พ่อเราสามารถตรวจสอบความเคลื่อนไหวบัญชีของเราได้ค่ะ จนครั้งล่าสุดเพื่อนฝากโอนค่านิยาย 390 บาทซึ่งเพื่อนก็จ่ายเงินสดเราแล้วนะคะ พ่อก็มาบอกให้ประหยัดเงินเข้าไว้อย่าซื้อแต่ของไร้สาระ ในอนาคตต้องใช้จ่ายเงินเป็นจำนวนมาก แล้วมันซิทคอมมากพี่ชายเราเพิ่งสั่งของเก็บปลายทาง 350 บาทก็เงินเราจ่ายก่อนค่ะ ของพี่ชายเราพ่อกับแม่แค่ถามนิดๆหน่อยๆค่ะ แต่ทีของเราคือลากยาวและไปต่อนานมากทั้งๆที่เราก็อธิบายไปแล้วนั่นเพื่อนฝากโอน ตังค์ของเราตอนนี้ก็ยังอยู่กับเราครบ พ่อก็ยังคุยเรื่องประหยัดเงินต่ออีกสักพัก *น้องชายเราก็ไม่ค่อยอิสระในการใช้จ่ายเหมือนกันค่ะ เพราะมันชอบไก่ค่ะ งอแงอยากได้ไก่ตัวนั้นตัวนี้ตลอดทั้งที่ตัวเก่าๆก็ยังอยู่ค่ะ พ่อกับแม่ก็เลยไม่ให้น้องเก็บเงินเองเพราะกลัวเอาไปซื้อไก่ค่ะ น้องสาวก็อิสระพอสมควรเลยค่ะ อยู่ป.3แล้วก็ชอบงอแงขอซื้อบาร์บี้ตลอดแล้วพ่อก็ยอมตลอดค่ะ (น้องสาวเราสบายมากค่ะ ตอนอายุเท่าน้องสาวเราก็ต้องเริ่มช่วยทำไร่ทำสวนแล้วค่ะ เงินเอาไปโรงเรียนก็ได้แค่วันอังคาร 5 บาท ตอนเด็กกว่านั้นบาร์บี้หรือของเล่นผู้หญิงเราไม่เคยได้เลยค่ะ)

พ่อกับแม่ชอบบอกว่าอยากให้เราเลิกฟังเพลง เลิกร้องเพลง เลิกเล่นเกม เลิกคุยไร้สาระ เลิกเล่นโซเชี่ยล วาดรูปให้น้อยลง แล้วหันมาตั้งใจเรียนได้แล้ว ได้ยินแล้วก็จะร้องไห้ค่ะ เลิกสักอย่างคงไม่เป็นไร แต่พ่อกับแม่จะตัดทุกอย่างที่ทำให้เรามีความสุขอย่างนี้ไม่ได้ น้อยใจมาก เสียใจมาก พ่อกับแม่ไม่เข้าใจเราเลยค่ะ เถียงกันทีไรก็ชอบอ้างมาเคยผ่านมาก่อน พ่อกับแม่เป็นคนส่งเสียให้เราได้เรียน อะไรเทือกนี้อีก ท้อมากค่ะ

ปล.ตามต้นกระทู้พี่น้องเราไม่มีใครโง่ค่ะ แค่คนอื่นไม่สนใจการเรียนผลการเรียนเลยออกมาไม่ดี พ่อกับแม่ก็เลยเล็งมาที่เราคนเดียว ทำให้โดนกำจัดอะไรหลายๆอย่าง