(บ่นยาวมาก)กลัวการนึกถึงอนาคต กลัวการเห็นเวลาไปข้างหน้า กลัวผู้คนรอบตัวจะหายไป
ตั้งกระทู้ใหม่
ตกดึกวันฝังก้ยังไม่หายร้องไห้เลยค่ะ เลยย้อนดูรูปเก่าๆของมันให้ร้องไห้จนสุดสักหน่อย ก็เจอกับรูปตัวเองเมื่อก่อน ตอนเด็กน้อยรูปที่ตอนนั้นมีความสุขมากกกก ได้เที่ยวกับพ่อแม่ ได้ไปเที่ยวต่างจังหวัดบ่อยๆได้ออกไปข้างนอกพ่อแม่ลูก พอมาดูตอนนี้สงสารพ่อแม่มาก พ่อก็อายุจะแตะเลข6แล้ว เกษียณจากบริษัทก็ต้องทำงานส่งเอกสารแทน เป็นรายได้หลักของบ้าน ถ้าไม่มีพ่อเราก็มองไม่เห็นอนาคตเราเหมือนกัน ส่วนแม่ก็ต้องอยู่บ้านเป็นเดือนเพราะป้าที่จ้างทำงานก็เจ๊ง แถมไม่ยอมจ่ายเงินค่าจ้างอีก ก็พาลเศร้าอีก
ช่วงที่TCAS63รอบ5 เราล่กค่ะช่วงนั้น เพราะเราไม่ติดม.บูรพา สุดท้ายพ่อแม่ก็จิกให้เราเลือกสักทาง ว่าต่อที่ไหนอะไรยังไง มันยากมากเลยค่ะตอนนั้นเพราะเราติดคณะมนุษอิ้งรอบสุดท้ายแต่ใจไม่รักเลยค่ะ แล้วพอให้เข้าสายอาชีพตอนนั้นเราก็ไม่ชอบ เพราะเสียดายเวลาเช่นกันจะดรอปเราก็ทำใจไม่ลงเพราะเสียเวลามา1ปีแล้ว
และช่วงนั้นแหละค่ะที่ทำให้เราเริ่มรู้สึกใจหาย เวลามองไปที่เวลา พอมันใกล้ถึงเวลาที่เราควรจะนอนแล้ววันต่อไปเราต้องให้คำตอบ เรารู้สึกเศร้า จะรู้สึกว่าหยุดเดินนะ หยุดไปข้างนอกสักที เราขอเวลาช่วงนี้เถอะ พอจนถึงตอนนี้ มันดันติดอยู่ทืี่ใจเราไปแล้ว...เหมือนกลัวค่ะ กลัวการก้าวไปข้างหน้า ไม่ชอบการถามถึงอนาคต มันไม่เห็นเลยค่ะเห็นแต่วิธีตายที่จะนำไปใช้ตอนจบ
แล้วยิ่งญาติที่รู้จักที่ใกล้ตัวเรา เริ่มทยอยเสีย แมวที่เรารักตายนับ10(ช่วงTcasรอบ3เลย)เพราะโรคช่วงนั้น มันทำให้เราเครียด และพอตกดึกเราก็จะดิ่งและดาวน์มากๆ รู้สึกว่าอยากตายตอนทำงานใช้หนี้หมดจริงๆค่ะ เราอยากตายก่อนที่คนรอบข้างจะไป คิดถึงเพื่อนม.ปลาย คิดถึงชีวิตตอนเด็ก ตอนนี้ทรมานมากเลยค่ะแม้แต่ละวันจะผ่านไปด้วยดี ทุกๆวันเรียนๆเล่นๆเหมือนจะมีความสุขดี แต่พอมีคนถามว่า ตอนนี้แกโอเคจริงๆใช่มั้ย มันตอบง่ายมากเลยค่ะว่า โอเคสิ แต่ความรู้สึกมันสวนทางมากๆเลย
นัมจุนทำแอร์พอร์ตหายอีกละ
21 พ.ย. 63 เวลา 22:51 น.
400
views
1 ความคิดเห็น
เป็นกำลังใจน้าา สำหรับทุกเรื่องเลย เราต้องจะผ่านเรื่องแย่ๆ พวกนี้ไปด้วย ฮึบๆ
;-; แง่วคูมส้มชมพู ขอบคุณค้าบบบ นุ๊จะพยายามผ่านไปให้ได้เลย
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?