เมื่อไหร่จะเป็นคนเก่งในสายตาแม่สักที
ตั้งกระทู้ใหม่
แต่ปัญหาคือพอเรากลับมาบ้านทีไร คุณแม่จะต้องหาเรื่องทะเลาะกันบ่อยมาก พยายามหาข้อบกพร่องเราจนเจอตลอด ไม่ว่าเราจะเก่งแค่ไหนในสายตาคนนอกบ้าน เราทั้งได้เกรดดี เป็นเด็กกิจกรรม เวลาไปแข่งวิจัย แข่งเต้น ไปแข่งดรัมเมเยอร์ก็ได้รางวัลมาตลอด บางทีได้ชนะเลิศด้วย เกรดในมหาลัยเราก็ไม่เคย F ไม่ติดโปร อาจจะไม่ได้ดีเท่าตอนมัธยมขนาด 3.9x เพราะค่ามีนสูง แต่ก็ทำเต็มที่แล้วจริงๆ กิจกรรมก็ทำเต็มที่ เป็นกรรมการนักเรียน เป็นหลีดเดอร์ เป็นดรัมเมเยอร์ เป็นแนวหน้าของโรงเรียนตลอด เป็นที่รู้จักของโรงเรียนของคุณครูหลายคน
วันนี้เราไม่ได้จะมาอวดผลงานหรือมาโม้แต่อย่างใดนะคะ เพียงแต่มันน่าน้อยใจมากจริงๆ ที่ไม่ว่าเราจะเก่งในสายตาคนนอกบ้านแค่ไหน แต่พอกลับมาบ้านก็เจอแต่พลังลบ คำให้กำลังใจที่มาจากแม่คือนับครั้งได้ พอด่าทอเรามา
พอพูดแบบนี้ไปก็วกกลับมาคำเดิม ว่าที่ทำไปเพราะรักนะ ลูกที่ดีต้องเชื่อฟังสิ ลูกคนอื่นที่ดีเขาทำกับแม่แบบนี้มั้ย แม่คือผู้บังเกิดเกล้า ฉันยังไม่ทำกับแม่ของฉันแบบนี้เลย นี่เลี้ยงมาไม่ได้จะมาเป็นเด็กแย่ๆแบบนี้นะ (จริงๆหยาบกว่านี้นะคะ แต่เราใช้ศัพท์แบบพอประมาณ) คือเราจุกมากกับคำของแม่มาก คือเราแย่ขนาดนั้นเลยหรอ
เผื่อบางคนให้เล่าในมุมแย่ของเราบ้าง มีค่ะ เรามีขึ้นเสียงกับแม่บ้าง แต่เราไม่เคยใช้คำหยาบคาย ไม่เคยขึ้น-อีกับแม่ เพราะทุกครั้งถึงเราจะอารมณ์เสียแค่ไหน แต่คำว่าแม่มันค้ำคอตลอด ไม่เคยคิดจะทำร้ายแม่เลย
ขอโทษที่อาจจะเล่าวนไปวนมานะคะ แต่อยากจะถามคนอ่านทุกคนหน่อยค่ะ ว่าเราต้องเก่งขนาดไหนคะ ถึงจะเป็นลูกที่เก่งของแม่ได้ แล้วเราควรทำตัวยังไงต่อดีคะ ยิ่งตอนนี้เราย้ายไปอยู่หอไกลๆ นานมากที่จะกลับบ้าน ความสัมพันธ์เรากับแม่คือแย่ลงเรื่อยๆเลย หลังๆเราเริ่มอึดอัด จะเล่าให้ใครฟังก็ไม่อยากเล่าขนาดนั้น เราโตๆกันแล้ว ทุกคนมีเรื่องที่ต้องรับผิดชอบเป็นของตัวเอง เลยอยากจะลองปรึกษาเพื่อนๆในกระทู้ดู ว่าเราควรทำยังไงดีคะ ตอนนี้ความสัมพันธ์เราพังแล้วจริงๆ ทะเลาะกันใหญ่โตไปครั้งนึง เรามองแม่แบบเดิมไม่ได้อีกแล้ว มาเป็นเดือนสองเดือนแล้วค่ะ
ถ้าบอกให้เราทำใจ เราทำใจได้นะคะ เข้มแข็งแล้วค่ะ เพราะในบางทีตั้งแต่ประถมมัธยม คำปรึกษาของแม่ไม่เคยดีเลย ขอไปเป็นเชียร์ ขอไปซ้อมเต้นก็ไม่ค่อยให้ จะให้แต่เรียน เรียน แล้วก็เรียน ขึ้นมหาลัยมาก็บอกว่าเรียนอย่างเดียว อยากทำกิจกรรมให้ออกเงินเอง ตอนนี้เลยค่อนข้างเข้มแข็งเรื่องการปฏิบัติตัวของแม่แล้วค่ะ
ที่อยากปรึกษาคืออยากได้แนวทางดีๆ หรือคำให้กำลังใจมนการใช้ชีวิตในระยะยาวต่อจากนี้ก็ได้นะคะ ตอนนี้จนมุมจริงๆ รู้สึกว่าเรากับแม่น่าจะต่อกันไม่ติดแล้วจริงๆ อาจจะไม่ได้คอบคอมเม้นของทุกคนนะคะ เพราะเขียนกระทู้แบบไม่ได้เข้าสู่ระบบ แต่จะมาอ่านทุกคอมเม้นเลยค่ะ สัญญา
จิม (นามสมมติ)
10 ม.ค. 64 เวลา 22:48 น.
471
views
5 ความคิดเห็น
แวะมาให้กำลังใจนะคะ กอดๆ ฮึบๆ
ตอนปีแรกเทคคลาสโปรแกรมมิ่งได้ B คุยกับที่บ้าน ที่บ้านถามว่่่าทำไมไม่ได้ A
สรุป เลิกคุย สะดวกใจดี
พอๆกันเลยเธอ แม่เขาเห็นเราในทุกมุมแหละ เลยเป็นแบบนั้น ถ้าพังแล้วจริงๆก็พยายามช่างมันกับทุกอย่าง หลังจากนี้คิดไปว่าทำเพื่อตัวเอง ทุกคนเห็นศัพยภาพในตัวของเธอ เธอยังไปได้ไกลกว่านี้แน่นอน อย่าหยุดจมปลักนาน ไม่ได้ห้ามเศร้า แต่อย่านาน พัฒนาตัวเองเยอะๆ ซักวันเมื่อเรามีงานทำที่ดีและมั่นคง นั่นคือตัวพิสูจน์ สู้ๆนะ คำกำลังใจใดไม่สำคัญเท่า Mindset ที่จะมองโลกหลังจากนี้ต่อไป
เราทำให้ดีที่สุดเเล้วก็พอ ครับ สู้ๆๆครับ
ถ้าค่าเทอมพอจะจ่ายเองได้ แล้วเป็นคนให้ตายยังไงก็ไม่สวดมนต์
อยากหนีพลังลบจริงๆก็ย้ายออกจากบ้าน
แล้วหางานทำไปเรียนไป
ถ้าไม่อยากย้าย ทางเดียวที่จะให้พลังงานลบน้อยลงคือ สวดมนต์ แผ่เมตตา รักษาศีล และต้องทำทุกวันด้วย ไม่งั้นไม่ได้ผล
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?