รีวิว โดนรับน้องแย่ๆ

การรับน้องมหาลัยอื่น เราไม่รู้ว่าเขาเรียกเก็บคนละกี่บาท  แต่ที่นี้คือ เรียกเก็บคนละ2,500 เราว่ามันเยอะมากเลยนะสำหรับเรา ซึ่งเราไม่มีขนาดนั้นด้วย

เพื่อนในห้องคนที่ทำหน้าที่เก็บเงินเขาก็เดินมาพูดเสริมว่าผ่อนเอาก็ได้ อาทิตย์ละร้อย ซึ่งทุกคนในห้องก็ผ่อนจ่ายกันจริงๆ ด้วยความที่เราไม่อยากมีปัญหาเลยยอมๆจ่ายไปทั้งที่ตัวเองแทบไม่มีเงิน เราจ่ายไป100 เพื่อให้วันนั้นจบไป  แต่อาทิตย์ต่อไปเรายังไม่จ่าย และคิดว่าจะไม่จ่ายอีกแล้ว เพราะไม่มีเงิน

การใช้ชีวิตในเมืองหลวงมันลำบากจริงๆ เรายอมกินข้าววันละมื้อ มันมีช่วงที่เราต้องทนกินมาม่าเป็นอาทิตย์ๆ มาม่าห่อหนึ่ง แบ่งกินสองวัน   เรายังเคยต้มน้ำใส่แค่รสดีกิน เพราะหิมมากๆ   เพราะไม่มีเงินจริงๆ เงินมีพอแค่ค่ารถไปกลับ เท่านั้น  จนบางทีค่ารถยังไม่มี เราไม่ไปเรียนเลยก็มี  มันลำบากมากอยู่บ้านเราไม่เคยต้องอดเลย ถึงไม่ทีเงินก็หากินได้

เราไม่มีจริงๆจนน้ำในห้องก็ไม่มีกิน  ต้องกินน้ำก็อก เราโทรขอกับครอบครัว ซึ่งเราแทบจะไม่เคยขอเลย เพราะเรารู้ว่าที่บ้านก็ไม่มี เราทำใจอยู่นานกว่าจะโทรขอที่บ้านได้มา500วันนั้นเราน้ำตาไหลเลย เราร้องไห้หนักมาก เรารีบลงไปซื้อของทันที  เราไปตลาดซื้อข้าวมา1ห่อ10บาท กับแกงหนึ่งถุง ถุงละ30บาท แบ่งกิน ตอนเช้า ด้วย เรานั่งกินข้าวไปร้องไห้ไป เพราะเป็นวันแรกที่เราได้กินข้าว หลังจากกินมาม่ามานาน  เงิน500ที่ได้จากครอบครัว เราบอกไปว่าจะอยู่ถึงสิ้นเดือน ซึ่งนี้พึ่งกลางเดือน และแน่นอนในกรุงเทพ500แค่ใช้วันเดียวก็หมดแล้ว  เราทนโกหกครอบครัวว่าเราอยู่ทีนี้กินดีอยู่ดีเสมอ  จนวันนีเราโทรไปขอเงินพวกเขา  เขาให้มา500คิดเพียงว่ามันจะช่วยลูกตัวเองได้เยอะ เราร้องไห้หนักมากจริงๆ เราไม่อยากอยู่กรุงเทพนี้อีกแล้ว แต่ก็ไม่อยากกลับไปบ้าน

อาทิตย์ต่อมา พวกนั้นก็ยังตามเก็บเงินกับเราซึ่งเราไม่มีให้ เพื่อนของเราเริ่มที่จะขาดเรียนแล้ว มาบ้างไม่มาบ้าง เราต้องทนเรียนอยู่คนเดียว เจออะไรแปลกๆทั้งวันอยู่คนเดียว  เรากลับไปร้องไห้ทุกวัน บางสันมันไม่มีอะไรเลย แต่เราดิ่งมาก ดาวน์มากๆ

เราทำร้ายตัวเองทุกวัน เราใช้คัดเตอร์กรีดแขนและขาตัวเองทุกวัน ใช้ซ้อมทิ้มขาตัวเองเพื่อระบายอารมณ์บ้าง ระบายความเจ็บที่อยู่ในใจ เราไม่ได้จะให้ตัวเองตายหรืออะไร เรากลัวตายนะ แต่พอมันรู้สึกเจ็บ แล้วมันสบายใจ  ความรู้สึกเจ็บในใจมันหายไปมัน

เวลาเห็นเลือดที่มันไหลออกมามันรู้สึกสบายขึ้น โล้งขึ้น  เราไม่ได้ทำให้ตัวเองเจ็บหนักหรือแผลลึกอะไรขนาดนั้น แค่เลือดซิบออกมา แค่มีเลือดไหลหรือรู้สึกเจ็บที่ส่วนอท่น แทนความรู้สึกใน มันดีมาก เราเหมือนคนบ้า ทำไปหัวเราะไป ร้องไห้ไป เรารู้ตัวเอง ว่าสิ่งที่ทำมันไม่ดี แต่มันเป็นสิ่งเดียวในตอนนั้ที่ทำให้เราสบายใจได้

ถ้าจะบอกว่าทำไมไม่หาใครสักคนระบาย เราลองแล้ว มันไม่มีใครเข้าใจเราจริงๆ มากไปกว่านั้นทุกคนมักบอกว่าเราคิดมากไปเอง  หรือก็บอกว่า ให้หันกลับมามองตัวเองหน่อยว่าทำไมเพื่อนไม่คบ บราๆ ทุกคนไม่มีใครยอมฟัง หรือเข้าใจเราเลย เพียงแต่พยายามที่จะให้เราเปลี่ยนแปลงไปเป็นแบบที่เขาคิด ว่าเราจะดีขึ้นได้ ถ้าเป็นแบบนั้น แบบนี้ 

เพื่อนเราที่ตอนนี้เหลืออยู่1คนในมหาลัย โทรมาบอกว่าเธอจะไม่ไปเรียนอีกแล้ว  เพื่อนเราร้องไห้กับเราหนักมาก และขอโทษที่ทิ้งเราไว้คนเดียว  เพื่อนเราทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ซึ่งเราเข้าใจดี เราไม่ได้โกรธ แต่ใจเราตอนนี้ก็อยากเท บ้างเหมือนกัน เราไม่อยากไปเรียนแล้ว แต่ทำไม่ได้จริงๆ ทางครอบครัวคงไม่ยอมแน่ๆ  เพราะเราเคยคุยตั้งแต่แรกๆแล้วว่าเจออะไร บ้าง แต่ครอบครัวบอกแค่ว่าคิดมาก ให้อดทน มันไม่มีอะไร 

เราไม่อยากให้ที่บ้านเสียใจ อีกอย่างเสียดายค่าเทอม ค่าสมัคร ค่าแรกเข้าด้วย จ่ายไปแพงมาก เลยต้องทนเรียนต่อมาจนถึงทุกวันนี้

หลังจากที่เพื่อนไม่มาเรียน เราก็ต้องทนเรียนตัวคนเดียว ทำงานคนเดียวมาตลอด เจองานกลุ่ม ก็ต้องทนกัดฟัน ทำและก็มักต้องทำคนเดียวเสมอ พอเสร็จก็ค่อยส่งให้เพื่อนต่อไว้พรีเซ้น

มีงานหนึ่งที่เราจำได้แม้น มันโครตทำให้เราน้อยใจคือ งานที่ต้องช่วยกันทำกันหลายคน แล้วรวมทั้ง3ห้องในคณะ โดยแบ่งกลุ่ม6คน ในสามห้องนี้ต้องคละกันไป

และเราได้อยู่กลุ่มกับคนๆหนึ่งซึ่งเป็นตัวหลักๆเป็นตัวท็อปในรุ่นเลยก็ว่าได้ เป็นจุดศูนย์กลางของคนในรุ่น

เราทำงานกันซึ่งต้องทำจนดึกมาก เลยต้องไปทำที่ห้องของคนในกลุ่ม  ใจเราไม่อยากไปมาก ไม่ชอบงานแบบนี้ที่ต้องอยู่กับคนพวกนี้ แต่เพื่องาน  เราช่วยอย่างเต็มที่เลย  อาจจะทำมากกว่าใครบางคนในกลุ่มด้วยซ้ำ เรายิ้มแย้มเสมอกับพวกเขา เราพยายามที่จะทำตัวที่กลมกลืนไปกับเขาเพื่อที่จะทำงานด้วยกันได้ง่าย

เราอาสานั่งทำงานทั้งคืน เพื่อให้คนอื่นได้นอนกัน เราทุ่มเทกับงานมาก พอเช้า งานยังไม่เสร็จ ทุกคนตื่นมาช่วยกันทำต่อจนเสร็จ  พอช่วงบ่าย เราต้องไปมหาลัยเพื่อพรีเซ้นงาน  เราเป็นคนพรีเซ้นไม่ค่อยเก่ง พวกเขาจัดแจงให้เราในส่วนเสริม เราก็โอเค เพราะใจจริงไม่อยากพูดด้วยซ้ำ

พอพรีเซ้นเสร็จ อาจารย์ประเมินงานเสร็จ อยู่ๆอาจารย์ก็ถามขึ้นมาว่า เราได้ช่วยงานเพื่อนไหม  ซึ่งเราไม่เข้าใจว่าเราดูเป็นคนไม่ช่วยงานเพื่อนขนาดนั้นหรอ ดูเป็นคนไม่ทำงานมากเลยใช่ไหม

และเพื่อนเราก็ตอบกลับ อาจารย์ว่า ก็ช่วยอยู่ค่ะ   ซึ่งคำตอบมันเหมือนว่าเราไม่ช่วยเลยมากกว่า อาจารย์ไม่ได้พูดอะไรแล้วก้มลงเขียนอะไรไม่รู้ แล้วกลุ่มต่อไปก็พรีเซ้นงาน  เรามารู้ทีหลังว่าคะแนนของเราน้อยมาก น้อยกว่าคนที่ไม่ได้ช่วยงานเลย น้อยกว่า-คนที่ยืนอยู่เฉยๆ แต่ไม่ได้พรีเซ้นงานอีก

เราไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น เรารู้ว่าตัวเองก็ไม่ใช่คนไม่ตั้งใจเรียนขนาดนั้น ผลการเรียนเราก็อยู่ในระดับต้นๆของห้องด้วยซ้ำ  เราตั้งใจเรียนมากกว่าคนอื่นร้อยเท่าด้วยซ้ำ หรือเรายังตั้งใจเรียนไม่มากพอ

มีงานเดี่ยวที่เราต้องทำส่ง เราทำส่งหลายรอบมาก แต่ก็ถูกตีกลับให้มาแก้ เราแก้จนไม่รู้จะแก้ยังไง เราไม่รู้ว่าผิดตรงไหนอีก  เราถามอาจารย์ แกก็ไม่ยอมบอกสักทีว่าผิดตรงไหน บอกแค่ว่างานตัวเอง  ก็ควรรู้นะว่าผิดตรงไหน   ถ้ายังไม่รู้ก็ไม่ต้องเอามาส่ง   เราแก้อยู่หลายรอบ ส่งไปก็ตีกลับ เราเลยไปขอคำปรึกษาจากอาจารย์ที่เราพอสนิท ซึ่งแกเป็นอาจารย์ของคณะอื่น  แต่เรารู้จักเพราะมีเพื่อนต่างคณะด้วย

แกดูให้ ก็บอกว่าไม่ได้ผิดอะไรแล้วลองส่งใหม่ และเราส่งใหม่อีกรอบก็ยังไม่ผ่าน  เราท้อแท้มาก จนเราไม่ส่งวิชานั้นเลย เพราะส่งยังไงก็ไม่ผ่าน

เราทนเรียนต่อไปอีก  มันเริ่มดีขึ้น เราไม่โดนแขวะ หรือพูดจากระทบใส่ แต่ก็ยังโดนเมินใส่อยู่บ้าง และยังคงเป็นตัวเชื่อโรคของคณะอยู่  แต่ก็ยังโดนเหมือนเดิม คือเวลาเราโพสอะไรในเฟสบุ๊ค หรือสตอรี่ ก็มักแคปโพสของเราลงกลุ่ม แล้วก็เม้ามอย กัน บางทีมีแท็กเราไปด้วย ซึ่งเราไม่เข้าใจว่า ทำแบบนี้ไปทำไมกัน โตๆกันแล้ว

วันหนึ่งเราแอบไปเห็นสตอรี่เพื่อนในห้อง ที่แคบแชทกลุ่มลง ซึ่งในกลุ่มนั่นมันคือกลุ่มแชทที่พวกเขาคุยกับอาจารย์ และกำลังนินทาใครบางคน  เม้ามอยกันสนุกสนานเลย  อาจารย์เม้ามอยกับลูกศิษย์สนุกกันใหญ่เลย

เราเห็นมันก็อดคิดไม่ได้ว่าคนที่พวกเรากำลังนินทากันนั้นใช่เราหรือป่าว เรารู้สึกแย่อีกครั้ง เราร้องไห้ เราทำร้ายตัวเองซ้ำๆ เหมือนเดิม เราคิดแต่ว่าทำไมเราต้องมาเจออะไรแบบนี้

อาจารย์ โตแล้วเป็นคนมีวุฒิภาวะมากกว่านักศึกษาเป็นไหน ไม่ควรทำแบบนี้เลยจริงๆ เขาโตๆกันแล้ว ำม่ควรมาเม้ามอยกับลูกศิษย์แบบนี้ หรือผู้หญิงเป็นงี้ทุกคนเราเสียใจมากๆ สถานที่นี้คงรวมแต่คนประเภทเดียวกันไว้

เราเริ่มไปเรียนน้อยลง จนอาจารย์เรียกเราไปพบ แกก็ถามว่าเราทำไมไม่มาเรียน ทำไมไม่สนิทกับเพื่อน  เราได้แต่บอกว่าที่บ้านมีปัญหา เราไม่อยากพูกอะไรมากเพราะเขาเป็นพวกเดียวกัน เราบอกอาจารย์ไปว่าเพราะเราไม่สนิทกับพวกนั้น  อาจารย์ก็บอกเราคิดมาก ทุกคนอยากสนิทกับเรา

เราได้แต่คิดในใจว่า ตอแหล  ทำแบบนั้นกับเราเรียหว้าอยากสนิทหรอ ก่อนหน้านั้นเราพยายามเข้าหาพวกนั้นแล้ว แต่ไม่มีใครยอมเปิดใจตอนรับเราเลย

เราไม่ใช่พวกเดียวกันกับพวกนั้นๆจริงๆแหละ

คนพวกนั้นมีแต่จะหักหลังกันเองจริงๆอ่ะ ใครไม่มา ถูกนินทายังไง เรารู้หมดแหละ เพราะเราได้ยิน คนพวกนี้ต่อหน้าอีกอย่างลับหลังอีกอย่าง ขนาดอาจารย์ที่มองว่าะวกมันเป็นลูกรัก มันยังนินทา ให้อาจารย์อีกคนฟัง และก็เอาอีกคนนินทาให้อีกคนฟัง เรารับไม่ได้กับคนแบบนี้จริงๆ

ความอดทนเราจอนนี้มันเริ่มถึงขีดสุดเราอยู่ในช่วงจะขึ้นปี4แล้ว แต่ทุกอย่างมันเริ่มจะไม่ไหวจริง เราจิตตก อารมณ์ดิ่งทุกวันๆจนคิดว่าอยากจบชีวิตนี้ลงแล้ว ไม่เอาแล้ว  แต่เราก็ยังไม่อยากตาย มันเป็นิกครั้งที่เราอยากฆ่าตัวตาย ตลอด3ปีที่เรียนมาเราคิดสั้นหลายรอบมากๆ ทุกอย่างในชีวิตมันแย่มาก

เราไม่อยากทนอีกต่อไป เราตัดสินใจออกจากมหาลัย ตอนจะขึ้นปี4 ทางครอบครัวไม่เห็นด้วยตัดความสัมพันธ์เราไป เราเสียใจมาก แต่ก็เราเลือกแล้ว  ทางบ้านไม่มีใครสักคนเข้าใจ ถึงแม้ว่าเราจะอธิบายไปทุกอย่างแล้วก็ตาม  เขาก็ยังบอกว่า เราคิดมาก เห็นแก่ตัว เอาความสะบายของตัวเองเป็นหลัก ไม่คิดถึงใจ พ่อแม่  พ่อ ลำบากขนาดไหนที่เลี้ยงเรามา แต่เรามาเอาแต่ใจ อดทนแค่นี้ พ่อแม่ลำบากมาขนาดไหน ความลำบากไม่เท่ากับที่แกทนมา

เราร้องไห้หนักมากจริงๆ  อธิบายอะไรไป ไม่มีคนเข้าใจ  เราตัดสินใจไปแล้ว เราอยากรักตัวเอง เราไม่อยากกลับไปเรียน แล้วเจอนรกแบบนั้น เราดิ่งมาก ตอนเราทุก ครอบครัวไม่เคยให้กำลังใจ หรือเป็นที่พึ่ง เลย มีแต่คอยซ้ำเติม สำหรับเรา ครอยครัวไม่ใช่เซฟโซน บ้านเราเป็นสถานที่ๆดีที่สุด ไม่จริงเลย

เราออกจากมหาลัย อาทิตย์แรก อาจารย์ ก็ทั้งโทรตาม ทักมาหา เราไม่อยากตอบเลยจริงๆ   เรารู้สึกดีมาก สภาพจิตใจเราดีขึ้นหน่อยๆ ที่ไม่ต้องไปเจอสังคมแบบนั้น แต่ก็ยังถือว่าแย่อยู่  เราโดนครอบครัวโทรมาด่า ทุกวันเช้าเย็นๆ เรารับบ้าง ไม่รับบ้าง  รับสายทีไร เสียงที่ออกมาจากโทรศัพท์ คือ คำด่า

ทั้งที่บอกว่าตัดความสัมพันธ์กับเราแล้ว แต่ก็ยังโทรมาด่าเราอยู่ทุกวัน ทางโน้นก็คงเจ็บใจแหละ เราพยายามที่จะได้คิดอะไร  พยายามยามทำความเข้าใจกับมันว่า เพราะอะไร ที่เป็นแบบนี้ ก็แน่นอนน่ะสิ ที่เป็นแบบนั้นเพราะแบบนี้ๆ  เราเปิดธรรมมะฟังผ่านทางยูทูป ทำใจให้สงบ แล้วมันก็ช่วยได้จริงๆ เราไม่ค่อยคิดอะไรมาก จิตใจสงบขึ้น แต่มันก็ยังดิ่งกับอารมณ์ ที่รับมาอยู่ทุกวันจากครอบครัว  เราตัดสินใจ ปิดโทรศัพท์ ไม่รับสายใครเลย

เราเริ่มหางานประจำทำ ทำงานเก็บเงิน ตอนนี้ทำธุรกิจสวนตัว  เรามีงาน มีเงิน ใช้จ่ายโดยไม่เดือดร้อน แถมมีเงินส่งให้ทางบ้าน  ถึงไม่ได้มากอะไร เราก็รู้สึกว่ามันก็ดีกว่าแต่ก่อน

 ถึงตอนนั้เราจะออกจากมหาลัยแล้ว  แต่พวกนั้นก็ยังคงนินทาเม้าเราสนุกปากอยู่เหมือนเดิม ซึ่งเราไม่เข้าใจว่ามันอะไรกันนักกันหนา ถึงเราออกมาแล้วก็ยังคงกล่าวถึงเราอยู่เรื่อยๆ แคปรูปเราไปเม้าสนุกปาก เป็นแบบนี้ทุกรูปที่เราลง เอารูปไปเปรียบเทียบคนโน้นคนนี้บ้าง ต่างๆนาๆ  มันทำให้เรากลายเป็นคนไม่หมั่นใจในตัวเองไปแล้ว เราไม่กล้าที่จะมองหน้าตัวเองในกระจกด้วยซ้ำ ทุกวันนี้  เรารูปร่างไม่ดี เราก็ยอมรับ ซึ่งบางครั้งเราก็อยากแต่งตัวที่มันดูดี หรือชอบอะไรหวานๆ สวยๆงามๆบ้าง

พวกเขาทำให้เราไม่กล้าที่จะอยากทำอะไรแบบนี้อีกเลย เราไม่กล้าแต่งหน้า  แต่งตัว หรือซื้ออะไรสวยๆงาม ของหน้ารัก อีกต่อไปเลย เราไม่กล้าถ่ายรูปลงโซเซียล เรากลัวแม้กระทั้งการเข้าเฟสและไลน์ หรือไอจี 

ผ่านมา1ปีแล้ว ตอนนี้พวกนั้นก็น่าจะใกล้จบกันแล้ว แต่เรายังจำทุกอย่างได้ดี ทุกการกระทำมันฝังลึกลงไปในจิตใจเรา ทุกอย่างที่พูดมา มันไม่ใช่ทั้งหมด จากสิ่งที่เราเจอมา แต่มันก็เป็นส่วนหนึ่ง ที่ทำให้เรารู้สึกแย่มากๆมาจนถึงทุกวันนี้

ล่าสุดที่เราเจอพวกนั้นในคือ เดือนที่แล้วนี้เอง เราบังเอิญเดินสวนกัน เราไม่ได้ทักพวกนั้น ปละพวกนั้นก็เห็นเรา  เขาไม่ได้ทัก แค่สกิดกันแล้วทุกคนก็หันมามองเราทั้งกลุ่ม  พวกนั้นมองเราด้วยหางตา เรารู้สึกเจ็บใจขึ้นมาภาพเก่าๆ ความรู้สึกต่างๆ ความรู้สึกเดิมๆมันไหลเข้ามา มันรู้สึกจุกอยู่ในอก มันอยากร้องไห้ มันหายใจไม่ออก  อยู่ๆน้ำตาเราก็ไหลเอง เราเดินไปดข้าห้องน้ำ แล้วแอบนั่งร้องไห้ในห้องน้ำทันที

ไม่รู้ว้ามีใครได้ยินเราร้องไห้ไหม   เรานั่งอยู่ห้องน้ำสักพัก พอรู้สึกว่าโอเค ก็ออกมาก เรายังคงหวาดกลัว ความรู้สึกเราคือมันแย่มาก ตอนนี้เราก็ยังรู้สึกแย่อยู่ พอคิดถึงมัน เราก็ดิ่งตลอด ทุกครั้งพอนึกขึ้นมา เราอยากร้องไห้ออกมาดังๆ

  เรายิ้มน้อยลง ความร่าเริง และความสดใสเราหายไป เรานั่งดูรูปภาพสมัยมัธยม คือเรามีความสุขนะ ทั้งหัวเราะ และยิ้มเยอะมาก เหมื่อเทียบกับตอนนี้ เราแทบจะจินตนาการตัวเองไม่ออกเลยว่า จะมีความสุขได้ไหม มีความสุขยังไง ยิ้มกว้างที่สุดเป็นยังไง

ตอนนี้เรากำลังเข้าเรียนปีหนึ่งใหม่ที่มหาลัยแห่งหนึ่ง เราอยากเรียนให้จบ ถึงแม่ว่าเราไม่ได้ยึดติดกับใบปริญญาเลย สำหรับเราปริญญาไม่ใช่ทุกสิ่ง  แต่มันก็เป็นใบเบิกทาง ให้เราสามารถไปได้ไกลขึ้นได้

ใบปริญญามันไม่ได้ชี้ความเป็นคนเลย ไม่ได้ช่วยตัดสินการเป็นมนุษย์ วุฒิภาวะหรืออะไรต่างๆ เราเจอผู้ใหญ่ที่มีการศึกษามากมาย แต่ก็พบว่าการศึกษาไม่ได้เป็นการชี้นำ หรือทำให้เขาเป็นคนดีเลย มันไม่มีอะไรบ่งชี้ได้เลยจริงๆ

แต่ครอบครัวเราค่อนข้างหัวโบราณจริงๆอ่ะ เขาไม่คิดแบบนั้นด้วยซ้ำ เขายคดติดกับใบปริญญามากเกินไป แต่เราก็ยังอยากเรียน เราเลยตัดสินใจเรียนต่อแหละ

ถ้าหากว่า หนึ่งในคนที่เข้ามาอ่าน เป็นคนพวกนั้น เราอยากบอกว่าพวกเธอ เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ชีวิตเราพัง มากๆ เราไม่รู้ว่าพวกเธอสนุกกันมากขนาดไหน คงไม่รู้ว่าเรารู้สึกยังไงบ้าง อย่าไปทำแบบนี้กับใครเขาอีกล่ะ

เราไม่โกรธหรือขอให้พวกเธอเจอแบบเราบ้างหรอก  เราเข้าใจดีว่ามันแย่ขนาดไหน ไม่อยากให้ใครเจอแบบเรา   แค่คิดว่าถ้าเป็นคนอื่น อาจจะทนได้ไม่มากกว่านี้  เขาอาจจะคิดฆ่าตัวตายไปจริงๆจะเป็นยังไง 

เราคิดว่าตัวเองเข้มแข็งมากๆแล้ว  แต่อย่างนั้นเราก็ยังคิดจะฆ่าตัวตายหลายรอบ แล้วถ้าเจอกับคนที่จิตใจเขาอ่อนแอกว่านี้ แล้วเกิดอะไรที่ไม่คาดคิดขึ้นจริงๆ มันคงไม่ดีแน่ๆ  เราอยากจะฝากถึง น้องๆหลายคนด้วยนะ

เราคงสามารถเรียกพวก ปี2 ปี3 ปี4 ที่กำลังจะมีกิจกรรมรับน้องในปีนี้ ว่าน้องได้เนอะ เพราะเราน่าจะแก่กว่า

จึงอยากฝากไว้ให้รับน้องอย่างสร้างสรรคเถอะ  อย่าทำลายชีวิตใครเลย เพราะบางสิ่งมันอาจเป็นสิ่งที่ฝั่งใจเขาไปจนตายเลยก็ว่าได้  อย่างเช่นเราตอนนี้

ทุกอย่างฝังใจมาก เรากลายเป็นคนซึมเศร้า ดีหน่อยที่ไม่คิดจะฆ่าตัวตายแล้ว แต่เวลาเศร้าหรือดิ่งมากๆ ก็ยังคงทำร้ายตัวเองอยู่เรื่อยๆ โดยไม่รู้ตัว  พออารมณ์ดีขึ้น ก็มานั่งผิดนั่งสำนึกผิดกับตัวเองอยู่ตลอด

เราฟังธรรมะแล้วสบายใจขึ้นมาก ตอนนี้เริ่มดีแล้ว เมื่อก่อนเวลาเราเครียดหรืออารมณ์ดิ่ง เราควบคุมตัวเองได้

จะหาว่าเราโทษว่าเป็นเพราะเรื่องรับน้องที่ทำให้ชีวิตเราพัง เราบอกตรงๆเลย  สะส่วนใหญ่คือมาจากเรื่องพวกนี้หมดเลย

แต่ถ้าหากรุ่นพี่คนไหนที่จะมาแย้ง โน้นนี้นั่น  -พวกคนที่เห็นด้วยกับระบบโซตัส เรื่องฝึกความอดทน ความสามัคคี ในการทำงาน บราๆๆ มาแย้งได้นะ

หากใครอ่านแล้วบอกว่า เรื่องนี้มันเป็นเรื่องแต่งหรือพลอตในหนัง  แบบนี้มันไม่มีจริงหรอก เราขอแสดงความยินดีกับคุณด้วย คุณมีประสบการณ์ในรั่วมหาลัยที่ดีนะ คุณคงจินตนาการไม่ออกหรอกว่า คนที่เขามีประสบการณ์ในรั่วมหาลัยแย่ๆแบบเราจะเป็นยังไง

เราเจอข่าวรับน้องโหดทุกปี ทั้งเพื่อน ทั้งน้องเสียชีวิตไปเพราะการรับน้องมีทุกปี เราไม่รู้เลยว่าคนพวกนี้ต้องเจ็บ ต้องทรมานขนาดไหน มันแย่ มันโหดขนาดเลย ถึงทำให้ใครสักคนต้องตายได้ ก่อนตายๆพี่ๆน้องๆ

 หรือเพื่อนๆคนนั้นเขาต้องเจ็บ ทรมานขนาดไหนกัน เราจินตนาการไม่ออกจริง ยิ่งเห็นยิ่งเศร้า จิตใจคนพวกนี้มันทำด้วยอะไรกัน

ของเราดีหน่อยที่ไม่ทีอะไรรุ่นแรงถึงขั้นเสียชีวิต แต่ก็มีการทำโทษที่โหดๆสำหรับเราบ้าง อย่างเช่น ลุกนั่งแบบแทบไม่ให้พักเลย เขาเรียกอะไรไม่รู้แต่เราขอเรียกลุกนั่งละกัน วิดพื้นบ้าง เตะและ ตบก็มี   แต่ส่วนมากไม่โดนหรอกเพราะพวกนั้นค่อนข้างสนิทกับรุ่นพี่ จะมีตบหัวบ้าง ก็เล่นๆ

ใครบอกว่าการบูลลี่ในมหาลัยไม่มี เราขอแย้ง การบูลลี่มีอยู่ในสังคมทุกที่ ทุกช่วงอายุคน ใครบอกว่าเด็กที่โต เขาไม่ทำแบบนั้นกัน  เราขอแย้งสุดใจเลย

ถึงผมจะยังไม่ขึ้นมหาลัย แต่ผมเข้าใจความรู้สึกโดนรังเกียจ เป็นตัวตลกนะครับ ผมเคยโดน จนชิน และไม่แคร์คนอื่นอีกต่อไป ผมไม่ทำตามคำสั่งใครโดยเฉพาะคนที่ไม่สนิทด้วย บางครั้งคุณครูยังด่าผมเลยเพาะผมไม่ยอมทำตามคำสั่ง และผมรู้สึกสนุกด้วยที่ได้ทรมานคนพวกนั้น ผมเคยเอามีดไปโรงเรียนเพราะแบบนี้แหละ เคยโดนต่อยตาเขียว เคยเกือบโดนล่วงละเมิดทางเพศ และเคยโดนไถตังค์ ผมยัังมีแผนล้างแค้นพวกมันอยู๋เลย เมื่อวานก็โดนเกรียนคีย์บอรด์ด่า เวลาเจอเรื่องแนวๆแบบคุณเช่นโดนเพื่อนเกลียดเพราะผมไม่ยอมทำตามคำสั่งคนชั่วจนพวกมันโดนทำโทษ แต่ผมไม่แคร์อยู่แล้ว ไม่มีประโยชน์ที่จะไปเห็นใจคนพวกนั้น

ปรกติในบอร์ดนักเขียนนี้ เรื่องราวที่มาตั้งกระทู้ทำนองนี้จะเป็นเรื่ิองที่เขียนขึ่นเพื่อให้ เพื่ิอนๆ สมาชิก ได้มาวิจารณ์เนื้อหาหรือกลวิธีการเขียนกันค่ะ

แต่กระทู้นี้เข้าใจว่า เจ้าของกระทู้น่าจะลงผิดบอร์ดหรือเปล่าค่ะ

แต่เรื่องราวดูว่าคุณได้พบเจอกับสิ่งแย่ๆ จนเลือกที่จะปลีกตัวออกไปให้ไกลที่สุด

ในเมื่อออกมาได้แล้วก็อย่าไปจมคิดติดอยู่กับมันอีกค่ะเสียเวลาสมองเราเปล่าๆ ขอให้เดินไปข้างหน้าอย่างผู้เจนชีวิตมากขึ้น เข้าใจความเป็นไปของโลกมากขึ้นนะคะ

ขออวยพรให้คุณพบเจอเรื่องการเรียนที่ดีสบายใจขึ้น มุ่งเน้นไปที่การเรียนค่ะ

สู้ๆนะครับ เป็นกำลังใจให้ มองโลกในแง่บวกไว้ ไม่ได้หมายถึงให้มองข้ามปัญหา แต่มองโลกในแง่บวกเพื่อให้เราสบายใจ มีกำลังใจมากขึ้น (ไม่รู้ว่าเหมือนการหลอกตัวเองหรือป่าว แต่ก็สู้ๆนะครับ)