ม6 เครียดมาก

สวัสดีค่ะ เราแค่อยากมาระบาย ครอบครัวไม่ให้กำลังใจเลยมีแต่จะพูดคำบั่นทอนจิตใจ ตอนนั้นเรากำลังกินข้าวอยู่ ป้าเราเดินมาถามพี่ว่าไปงานสีดำเป็นป้าหน่อยได้มั้ยพี่เราก็บอกให้มาชวนเรา แต่ป้าเค้าก็คงรู้ว่าเราจะต้องปฏิเสธแน่ๆ ซึ่งมันก็จริงเราจะปฏิเสธเพราะพรุ่งนี้มีสอบเราอยากอ่านหนังสือมากกว่า พ่อเราเลยว่าไปเป็นเพื่อนป้าหน่อย เราเลยบอกเหตุผลไปแต่เหมือนเค้าจะไม่ฟังเลยว่าเราว่า เราไม่มีน้ำใจ เราเลยพูดเน้นไปอีกรอบว่า จะอ่านหนังสือ ไม่อยากไปไหน พรุ่งนี้มีสอบ เดือนนี้จะไม่ออกไปไหน (เพราะเราสอบทุกอาทิตย์จนถึงสิ้นเดือนเลยค่ะ) พ่อเราเลยพูดคำว่า “กูไม่เคยเห็น-จะอ่านหรอกหนังสือ” คำนี้มันทำให้เราจุกมากๆ ทั้งๆที่เราอ่านหนังสือจนถึงดึกๆทุกคืนตลอด เราเลยพูดว่า ก็อ่านอยู่คนเดียว ไม่ได้มาอ่านให้ดู เครียดจะตายอยู่แล้ว ตอนนั้นน้ำตาเราแทบจะไหลออกมากินอะไรไม่ลงแล้ว ในหัวเราคิดแต่ว่า เราเครียดขนาดนี้ยังต้องมาฟังคำพูดแบบนี้จากครอบครัวอีก ไม่เคยให้กำลังใจ มีแต่จะว่า มันเหมือนว่าความพยายามของเราไม่มีความหมายอะไรเลย จนรู้สึกว่าเราจะสอบไปทำไม พรุ่งนี้ไม่อยากไปสอบเลย เราอยากจะเทให้หมด ที่เราอ่านที่เราไปสอบไม่ได้ทำเพื่อตัวเราเลย เราแค่อยากให้ครอบครัวภูมิใจ แต่พอโดนแบบนี้ทุกครั้งที่มีการสอบเรารู้สึกว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าเข้าไปเรื่อยๆ แล้วยิ่งเราอยู่ม6 เราต้องกำลังใจมากๆ คนอื่นนอกจากครอบครัวให้กำลังใจเราเยอะมากๆซึ่งเราก็ขอบคุณมากๆ แต่มันก็ไม่พอเพราะเราต้องการจากครอบครัวซึ่งเราไม่เคยได้เลย เข้าใจวันนี้แหละที่มีข่าวออกมาเรื่อยๆว่าม6เครียดจนจบชีวิตตัวเอง