ทำไมถึงยังรู้สึกอยากได้ความรักเพิ่ม

เราเป็นคนนึงค่ะที่เกิดมาแล้วได้อยู่กับพ่อแม่แท้ๆของตัวเองซึ่งไม่เหมือนกับลูกพี่ลูกน้องของเราอีกหลายๆคนที่พ่อแม่หย่ากันหลายคนบอกเราแบบนี้ว่าเราโชคดีแล้วแต่เราก็ไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมตัวเองยังรู้สึกต้องการความรักอยู่ ขอเล่าอะไรหน่อยนะคะ เราเป็นลูกคนเดียวค่ะพ่อแม่ของเรามีอาชีพที่มั่นคงค่ะมีเงินเดือนเยอะด้วยแต่มีหนี้เยอะกว่าเงินเดือนค่ะ ตอนเราเด็กๆเราไม่ค่อยได้อยู่กับแม่มากเท่าไหร่เพราะแม่เราไปเรียนต่อปริญญาโทที่กรุงเทพฯค่ะ ส่วนพ่อเราเป็นคนที่ชอบดื่มเหล้ามากๆค่ะดื่มเกือบทุกวันเลยค่ะ เราไม่ค่อยสนิทกับพ่อแม่มากเท่าไหร่หรอกค่ะ ขอเล่าถึงญาติๆของเราหน่อยนะคะ เริ่มจากญาติทางพ่อก่อนนะคะ ปู่ของเราเสียไปนานแล้วค่ะ(ก่อนเราเกิดค่ะ) เราเลยเห็นแต่ย่า พ่อเรามีพี่น้องทั้งหมด 6 คน(รวมพ่อเราด้วย) พี่สาว 2 คน พี่ชาย 2 คน น้องชาย 1 คน ย่าเรามีหลานทั้งหมด 6คน เราเป็นคนที่5ค่ะ อาของเรามีลูกสาว 1คน(เป็นลูกของอากับภรรยาคนเก่า)ลูกของอาเราอยู่กับอาแล้วก็แม่เลี้ยง เราพึ่งรู้ได้ไม่นานหรอกค่ะเรื่องเกิดขึ้นตอนเราเด็กมากยังไม่ถึง 1 ขวบเลยค่ะตอนนั้น ทุกคนในครอบครัวเอ็นดูลูกของอามากกว่าเรา เขาเก่งกว่าเราในทุกๆด้านทั้งเรียนเก่งกว่าหน้าตาดีกว่าเล่นกีฬาเก่งดนตรีก็เก่งเป็นเด็กกิจกรรม ญาติๆชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับเขาเรารู้สึกแย่มากๆทุกครั้งที่ไปเจอญาติทางฝั่งพ่อ(แต่เราก็รักพ่อเรานะ) ญาติๆทุกคนก็รักและเอ็นดูลูกของอามากกว่าเรา(คงเพราะความใกล้ชิดมั้งคะเพราะเขาใกล้ชิดกับญาติมากกว่าเรา)ถึงเป็นอย่างนั้นเราก็ไม่ได้เกลียดเขาหรอกค่ะเพราะการที่ญาติรักเขามากกว่าเราไม่ใช่ความผิดของเขาแต่ก็รู้สึกอิจฉาค่ะ ย่าของเราเป็นคนที่รักหลานชายมากกว่าหลานสาวเวลาให้เงินย่าจะให้หลานชายมากที่สุดหลานชายย่าไม่ต้องทำอะไรเลยหลานสาวนี่ย่าใช้ตลอดเลยค่ะ555 แต่ก็ดูเหมือนว่าเราจะเป็นหลานที่ย่ารักน้อยที่สุดค่ะ เวลาย่าให้เงินหลานเราก็ได้บ้างไม่ได้บ้างคนอื่นนี่ได้ตลอดตอนแบ่งมรดกเราก็ได้น้อยที่สุดเลยค่ะ บางครั้งย่าก็ลืมชื่อของเราลืมอายุเราลืมว่าเราเป็นใครคนอื่นนี่ย่าจำได้หมดเลย(เราก็ไปหาย่าทุกปีนะ) ต่อไปเป็นเรื่องของญาติทางแม่เรานะคะ ตากับยายของเรามีลูกทั้งหมด 4 คน(ตาเสียตอนเราอายุ 3 ขวบ) ผู้ชาย 2 ผู้หญิง 2ค่ะ แม่เราเป็นคนที่ 4 แม่เราเป็นคนเดียวที่แต่งงานครั้งเดียว(เราก็เพิ่งรู้ค่ะ)และก็เป็นคนเดียวด้วยที่มีลูกคนเดียว เรารู้สึกว่ายายรักและก็เอ็นดูลูกสาวคนเล็กของป้า(ขอกแทนว่าเอนะคะ)มากกว่าเราค่ะ(จริงๆไม่ใช่แค่ยายเราหรอกค่ะบางครั้งก็รู้สึกว่าแม่เราก็ด้วย) เอเนี่ยเป็นเด็กหน้าตาน่ารักค่ะผิวขาว ตัวอวบ ยายเราจะชอบพูดกับเอประมาณว่าแบบเวลาเอแต่งตัวน่ารักยายเราก็จะชมว่า สวยจังเลย น่ารักที่สุดเลย แต่กับเรานี่ไม่เคยเลย หรือ เวลาเอทำอะไรยายก็จะพูดว่า เก่งๆๆๆๆๆ เก่งที่สุดเลย แต่กับเราไม่เคยพูดเลยกับเรายายเราบ่นอย่างเดียวเลยค่ะ;-; แล้วเวลาเราทะเลาะกับเอแม้ว่าเอจะเป็นฝ่ายผิดแต่เราก็จะเป็นคนที่โดนลงโทษตลอด(หรือเพราะเราโตกว่าแล้วเขาเห็นว่าเอยังเล็ก) เราเคยพูดกับยายแล้วก็แม่เราว่าทำไมถึงรักเอมากกว่าเรา แม่กับยายเราตอบว่า แม่กับยายไม่ได้รักเอมากกว่าแต่แม่กับยายแค่เอ็นดูเอมากกว่า แล้วก็เคยมีครั้งนึงค่ะเราเห็นยายเราคุยกับป้าข้างบ้านเรายายพูดว่า (ชื่อเรา)เนี่ยเป็นเด็กเรียนดีนะแต่ว่านิสัยไม่ดีขี้อิจฉา จากนั้นเราก็ทำเป็นว่าไม่อยากให้ยายมารักเราแล้วเพราะ รู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้ค่ะ (ถึงเราจะขี้อิจฉาจริงๆ เรารู้สึกอิจฉาที่เห็นยายดูรักเอมากกว่าอิจฉาที่ญาติทางฝั่งพ่อรักลูกของอามากกว่าก็คือเราอิจฉาเวลาที่เห็นผู้ใหญ่รักเด็กคนอื่นมากกว่าเราแต่เราก็แค่อิจฉาแหละค่ะเพราะเราทำอะไรไม่ได้) พอเราเริ่มโตเราก็รู้ว่าที่ยายรักเอมากกว่าเราเพราะว่าเอไม่ได้อยู่กับพ่อแท้ๆของเอยายเลยต้องให้ความรักความเอ็นดูและใส่ใจเอในส่วนนั้นแทนพ่อของเอ ถึงเรารู้เหตุผลต่างๆแล้วเราก็ยังรู้สึกโหยหาความรักจากคนในครอบครัวอยู่ดีค่ะ พ่อแม่เราก็อยู่ด้วยกันค่ะไม่ได้หย่าร้างอะไรกันค่ะ แต่บางครั้งเราก็เหงานะคะเพราะแม่เรางานยุ่งมากกกกกกกกกกกกกกกกเลยไม่ค่อยอยู่กับเรา ส่วนพ่อเราก็ชอบไปกินเหล้ากลับบ้านดึก แต่พ่อกับแม่เราก็รักเราดีนะคะ แต่หลายคนก็บอกเรานะคะว่าทำไมเราถึงมีปัญหาพ่อแม่ก็มีเงินเดือนพ่อกับแม่ก็รวย(ในใจเรา:ถ้าไม่มีหนี้บ้านหนูก็คงรวยแหละค่ะ) มีครั้งนึงเราไปหาจิตแพทย์ครั้งแรกเขาจะให้พยาบาลมาซักประวัติเราก่อนค่ะ นี่เป็นบทสนทนาของแม่เรากับเราและพยาบาลค่ะ